นิทานก่อนนั่ง "เตือนใจ"

แนทตี้..

กลิ่นสาบสาวโชยเคล้าลมหนาวแรกกระทบจมูก 'เถ้าแก่เฮง' วานิชม่ายที่อุตส่าห์ตามมาทวงหนี้ค่าปุ๋ย ค่ายา ถึงชานเรือน 'พ่อคำ และแม่ทองสร้อย' กระดูกสันหลังของชาติที่กำลังอับจนหนทาง 
"อาส้อย...ลื้อม่ายล่ายส่งหลอกมา 3 เดืองแล้ว ลื้อจาว่ายางงาย" เถ้าแก่เฮง เอ่ยทวง 
"โถ..เถ้าแก่ชั้นจะเอาที่ไหนมาส่งดอกให้ล่ะ ดูสิตอนแล้งก็แห้งเป็นทะเลทราย ตอนหน้าน้ำก็ท่วมจนมิดหัว มิดหู ข้าวนาปี นาปรัง ที่หว่านที่ดำเอาไว้ก็ตายเรียบ ชั้นจะเอากรอกหม้อลงไปยังไม่มีเลย" แม่สร้อยประนมมือท่วมหัวขอความเห็นใจ 
"อาลายวะ...เป็งชาวนายังต้องซื้อข้าวกิง ลื้อม่ายต้องมาอ้าง งวกนี้ถ้าลื้อม่ายส่งหลอก อั๊วจายึกที่นาของลื้อ" เถ้าแก่เฮงยื่นคำขาด 
"โธ่ เถ้าแก่ ชั้นเป็นหนี้เถ้าแก่แค่ 2 หมื่นจะมายึดที่นากันเชียวรึ เอ..รึว่าจะให้ชั้น ประกาศเป็นบุคคลล้มละลาย แล้วชักดาบไม่จ่ายหนี้ แบบที่หลวงท่านแนะดีมั้ยล่ะเถ้าแก่" แม่สร้อยเจรจาประนอมหนี้ 
"เฮ้ย...ม่ายล่ายลื้อเลือกเอาถ้าม่ายให้อั๊วยึกที่นา ก็ต้องส่งลูกสาวลื้อมาขักหลอก ม่ายงั้งอั๊วเลียกโปลิกมาจับเข้าตาราง" 
ข้อเสนอของเถ้าแก่เฮงทำเอาแม่สร้อยน้ำตาตก เพราะถ้าไม่ส่ง 'เตือนใจ' ลูกสาวที่กำลังแตกเนื้อสาวเพียงคนเดียวให้ ที่นาที่เป็นรากของครอบครัวที่ส่งต่อกันมาหลายรุ่น คงตกเป็นของเถ้าแก่หน้าเลือดแน่ๆ 
"เตือนใจมันยังเด็กนะเถ้าแก่ ดูแลมันดีๆ ด้วย" แม่สร้อยสั่งเสียทั้งน้ำตา 
"เออ...อั๊วม่ายเอาอีไปขายหลอก แล้วเหล็กๆ แบบนี้อั๊วก็ม่ายทำอาลายแน่ๆ ปูเหลียวอีไปฟ้องปาวีณา ลื้อม่ายต้องห่วงน่า" แล้วเถ้าแก่ก็ขึ้นปิกอัพจากไป 
เตือนใจเด็กสาวชาวนาจึงต้องไปอยู่กับเถ้าแก่เฮงในฐานะคนรับใช้ที่ร้านขายอุปกรณ์การเกษตรของเถ้าแก่เฮงในตลาดตั้งแต่บัดนั้น 
ความที่เตือนใจเป็นคนขยัน ฉลาด สะอาด ไม่ช่างพูด เธอจึงคอยดูแลเถ้าแก่เฮง ทั้งช่วยงาน ทำกับข้าว ซักผ้า ดูแลบ้านประหนึ่งโดนผีเรือนเข้าสิง 
เมื่อเห็นเธอดีจนน่าใจหายขนาดนี้เถ้าแก่เฮงก็ดีตอบ โดยส่งให้เธอเรียน กศน.จนอ่านออกเขียนได้ เผื่อว่าถ้าแกเป็นอะไรไปเตือนใจจะได้ดูแลกิจการแทน เพราะแกก็ตัวคนเดียว แถมเป็นหมัน เมียก็มาด่วนตายไปเสียก่อน แกเลยคิดฝากอนาคตไว้กับเตือนใจ 
ในที่สุดเถ้าแก่เฮงเลยไปสู่ขอเตือนใจกับพ่อคำและแม่สร้อย แต่ก็มิวายค้ากำไรเกินควร เพราะในขันหมากมีแค่ใบสัญญากู้ยืมที่ทำไว้กับพ่อคำแม่สร้อยเท่านั้น 
"น่า...ถ้าลื้อยกลูกสาวให้อั๊ว ที่ลื้อติกอั๊วอยู่ 2 หมึ่ง ก็เป็งอังยกเลิก" 
จากนั้นเป็นต้นมา แม่สร้อยก็เปลี่ยนสถานะจากลูกหนี้ กลายมาเป็นแม่ยายเถ้าแก่เฮงหน้าเลือดในบัดดล 
เตือนใจก็เปลี่ยนสภาพจากลูกจ้าง กลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยเช่นกัน... 
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเกษตรกรทั้งหลายหันมายึดแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง และใช้วิธีเกษตรอินทรีย์เพาะปลูก กิจการร้านปุ๋ยของเถ้าแก่เฮงจึงเจ๊งไม่เป็นท่า 
พอร้านเจ๊งเถ้าแก่เฮงก็ได้แต่นั่งเก๊กซิมไปวันๆ แกหมดกำลังใจจะทำอะไรทั้งสิ้น ครั้นจะไปขาย 'กิฟฟาลีน' ตามอย่างโฆษณาก็คงลำบาก ด้วยความที่แกพูดทีไรหมาในปากออกมาวิ่งเพ่นพ่านทุกที 
เมื่อเตือนใจเห็นสามีนั่งจมกองทุกข์อับจนหนทาง เธอจึงเสนอเถ้าแก่เฮงว่า 
"ทำไมเฮียไม่ขายของที่คนต้องใช้ทุกวันล่ะ...อย่าง 'รองเท้า' น่ะ ใครๆ ก็ต้องใส่ ยกเว้นพระตอนบิณฑบาต 
เถ้าแก่เฮงดีดนิ้วเปาะ แล้วรีบเปิดร้านรองเท้าทันที ขึ้นป้ายใหญ่โตว่า 'ร้านเกือกเฮง เฮง ซื้อ 1 แถม 1' ปรากฏว่า แค่ชั่วโมงแรกชาวบ้านก็แห่กันมาซื้อรองเท้าเสียจนของเกือบหมด เพราะทุกคนหวังของแถม แต่เถ้าแก่เฮงก็ไม่แถมตามสัญญา จนในที่สุดชาวบ้านไปฟ้อง สคบ.ว่าเถ้าแก่หลอกลวงผู้บริโภค พอเจ้าหน้าที่มาตรวจสอบ เถ้าแก่แกก็เถียงว่าไม่ได้หลอก แกแถมจริงๆ 
"อ้าว...ก็พวกนั้ง ซื้อลองเท้าข้างซ้าย อั๊วก็แถมข้างขวา นี่งายซื้อ 1 แถม 1" 
ในที่สุดร้านเกือกเฮงเฮงก็โดนสั่งปิดเพราะความฉลาดแกมโกงของเถ้าแก่เฮง แต่เตือนใจก็ให้กำลังใจว่า ขายอย่างอื่นที่คนจำเป็นต้องใช้ก็ได้มีตั้งเยอะ เถ้าแก่ก็โพล่งขึ้นมาว่า 
"ลี...งั้งอั๊วจาทำเหล้าขายลื้อคิกลูอาเตืองใจ คงไทยเนี่ยเวลาลีจาย อีก็ฉลองล่วยกาง 'เจี๊ยะจิ้ว' พอกุ้มจายก็ 'เจี๊ยะจิ้ว' เสียจายมีไคตายอีก็ 'เจี๊ยะจิ้ว' กังอีก" 
"อูยไม่ดีหรอกเฮียขายเหล้าน่ะมันมอมเมาผู้คน มันบาปนะเฮีย เอางี้สิเปิดโรงงานผ้าอนามัยดีกว่า ผู้หญิงเนี่ยยังไงก็ต้องใช้ ไม่ว่าจะแผ่นดินไหว น้ำท่วม สึนามิ ก็ห้ามผู้หญิงไม่ให้มีประจำเดือนไม่ได้" เตือนใจไขอาชีพ 
"ไอ้หยา...จาให้อั๊วขาย 'โกเต๊ก' ม่ายอาวล่วยหลอกมังม่ายเป็งมงคง" เถ้าแก่ปฏิเสธ 
"อ้าว...ถ้าอยากเป็นมงคลเฮียก็เปิดโรงงานธูปสิ ใครๆ ก็ใช้ธูป ดูสิทั้งไหว้พระ ขอหวย แก้บน ทรงเจ้า เข้าผีใช้ได้ทั้งงานบุญ งานบาปเลยนะเฮีย" เตือนใจชี้ช่อง 
"แหม...ไอ้ลีมังก็ลีอยู่นา แต่ทำธูปน่ะมังกำไลน้อย แล้วอั๊วว่าตองนี้คงมังห่างวัก ม่ายว่ายพะกังเท่าไหล่ ไอ้เณรแอก็โลงจับ ม่ายมีคงไช้ธูปเท่าไหล่หลอกน่า" 
เถ้าแก่เฮงอ่านตลาดได้ขาดตามประสาพ่อค้าหน้าเลือด...แล้วความคิดเลวๆ ก็พุ่งขึ้นมาในหัว 
"ลู้แล้วๆ อั๊วจาขายอาวุก กำไลลีแน่นอง ยิ่งทุกวังนี้คงมังโลภ จายล้าย เอะอะก็ฆ่ากัง ถ้าขายอาวุกลับลองอั๊วต้องลวยมั่กๆ กว่าแต่ก่องจิงๆ" 
"อืม..ม์...ดีเหมือนกัน ถ้าเฮียขาดอาวุธ ชั้นก็จะเปิดร้านขาย 'โลงศพ' เพราะยังไงคนเราเกิดมาต้องตายกันทุกคน ไม่รู้มันจะกอบโกยอยากได้ อยากมีกันไปถึงไหน" 
แล้วเตือนใจก็เก็บข้าวของแต่งชุดขาวออกจากบ้านเถ้าแก่เฮงไปบวชชี ทุกวันนี้เธอได้แต่สวดภาวนาให้โลกนี้มีสันติสุข ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ตราบใดที่มนุษย์ยังคงเป็นมนุษย์เช่นนี้...
                                                                           by กรุงเทพธุรกิจ 
                                                                           post ...natty