วาเลนไทน์...แห่งความทรงจำ

windsaint

เช้าวันนี้ผมหวังที่จะหนีบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยไอแห่งความรักที่มันบาดจิตใจผม ไปสู่อีกโลกหนึ่งแห่งความเงียบสงบที่จะช่วยรักษาแผลใจของผมได้
ผมหาสถานที่อยู่เป็นเวลานานจนจับจุดหมายได้ก็ตัดสินใจเก็บของใช้ที่จำเป็นหมายจะไปพักผ่อนสมองสัก 2-3 วัน 
ผมออกเดินทางไปแต่เช้า มุ่งหน้าไปยังเกาะช้างที่หมายสำหรับผมในครั้งนี้ เมื่อผมไปถึง ผมนั่งเรือเฟอรี่ข้ามฝั่งไปยังเกาะช้าง ผมเลือกที่นั่งท้ายเรือเพื่อที่จะได้มองเห็นบรรยากาศได้อย่างชัดเจน กระแสลมบางๆบอกกับผมว่าที่นี่จะเป็นที่ที่สามารถพักผ่อนสมองได้อย่างดี
หลังจากได้ที่พักแล้ว ผมก็ลงมานั่งพักยังริมหาด เพื่อที่จะลืมเรื่องราวเก่าๆ ที่เป็นสาเหตุให้ผมต้องมานั่งที่ตรงนี้ 
และสายตาของผมก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง สายลมทะเลต้องผมยาวสยายของให้เธอให้ปลิดปลิวตามลม ทำให้ผมอดที่จะจ้องเธอไม่ได้ จนกระทั่งเธอคงสังเกตและเดินเข้ามาทักผม
ขอนั่งด้วยคนได้มั๊ยคะ เธอถามผมด้วยเสียงอันนุ่มนวล
เอ่อ ได้สิครับ เชิญๆๆ ผมตอบคำถามของผู้ที่เข้ามาทักด้วยน้ำเสียงสุภาพ
เธอนั่งลงตามคำเชิญของผม และทอดสายตาออกไปสู่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ด้วยสายตาที่ครุ่นคิด
ทะเลสวยนะคะ 
ครับ ทะเลสวย สำหรับคนที่มีความรัก แต่ดูโหดร้ายสำหรับคนที่ถูกปฏิเสธความรัก

ขอโทษนะครับ ทำไมคุณถึงมาคนเดียว ในวันที่เหมาะจะมาเป็นคู่แบบนี้ล่ะครับ ผมถามขึ้นหลังจากที่เห็นเธอนิ่งเงียบไปนาน
ก็คงเหมือนคุณมั๊งคะ อกหักในวันที่คนอื่นมีความรัก เธอตอบด้วยสายตาเศร้าๆ
ถ้าคุณไม่รังเกียจเพื่อนใหม่คนนี้ล่ะก็ คุณจะลองเล่าให้ผมฟังได้มั๊ยครับ เผื่อว่ามันจะทำให้คุณสบายใจขึ้นมาบ้าง
ได้ค่ะ ไม่รังเกียจหรอก แต่คุณต้องเล่าเรื่องของคุณให้ฟังด้วยนะคะ
ได้ครับ ผมรับคำ
วันนั้นเธอเล่าเรื่องชีวิตของเธอให้ผมฟัง และผมก็เล่าเรื่องราวของผมให้เธอฟังด้วย เราสองคนพูดคุยกัน แลกเปลี่ยนทัศนคติ พูดคุยเรื่องของกันและกัน เล่าเรื่องที่ต่างคนต่างได้พบมาเหมือนกับว่าเราเป็นเพื่อนที่ห่างหายไปนานและได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เราพูดคุยสนิทกันมากกว่าคนที่เพิ่งจะรู้จักกัน ผมเองรู้สึกว่าเธอเหมือนเพื่อนสนิทของผมที่ห่างหายไปนาน เราพูดคุยกันถึงเรื่องมากมาย เวลาดูช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ผมใช้เวลาเกือบทั้งวันพูดคุยกับเธอ เธอผู้ทำให้ผมลืมสาเหตุที่ผมมานั่งอยู่ที่นี่ ผมรู้สึกเพียงแต่ว่าเธอคือคนที่ผมรู้จักมานาน และผมรู้สึกว่าเธอคนนี้แหละคือคนที่ใช่สำหรับผม คนที่ผมตามหามานาน ระยะเวลา 2 วัน ผมพูดคุยกับเธอทุกวัน เราไปไหนมาไหนด้วยกัน ทานข้าว เที่ยวเล่น พักผ่อน ผมเชื่อว่าเธอคงรู้สึกเช่นเดียวกับผม
จนกระทั่งบ่ายวันอาทิตย์ ถึงเวลาที่เราต้องแยกจากกัน ผมต้องกลับไปสู่โลกแห่งความจริงของผม และเธอต้องกลับไปสู่โลกแห่งความจริงของเธอ คืนก่อนนี้ ผมนอนคิดอยู่ทั้งคืนว่าผมจะบอกความในใจของผมให้แก่เธอหรือไม่ และสุดท้าย ผมก็ตัดสินใจที่จะบอก ความลับในหัวใจที่ผมอยากจะพูดกับเธอมากที่สุด
ถึงเวลาที่เราต้องจากกันแล้วค่ะ ฉันต้องไป ไปสู่โลกของฉัน เช่นเดียวกันกับคุณที่จะไปสู่โลกของคุณ
ผมอยากจะรู้จักคุณให้มากกว่านี้ ผมมั่นใจ และผมเชื่อใจว่า คุณคือคนที่หัวใจของผมค้นหาอยู่
คุณมั่นใจได้อย่างไร เราเพิ่งจะรู้จักกันไม่เกิน 72 ชั่วโมงเอง
ผมเชื่อ ผมเชื่อว่าความรัก ไม่ได้ขึ้นอยู่กับที่เวลาที่คนสองคนรู้จักกัน แต่มันคือสิ่งที่อยู่ในใจของเราต่างหาก คุณจะเชื่อหรือไม่ผมไม่รู้ แต่ผมเชื่อ ว่าเวลาไม่ใช่สิ่งที่จะมาบ่งบอกว่าเราจะรู้สึกกับใครแบบนี้ แต่มันคือความรู้สึกข้างในต่างหาก
ฉันเชื่อค่ะ ฉันเชื่อคุณ ไม่ได้เชื่อในสิ่งที่คุณพูด แต่ฉันเชื่อในความรู้สึกของฉัน
คุณจะว่าอะไรมั๊ย ถ้าผมจะติดต่อไปหาคุณ ถ้าเราจะยังติดต่อกันแบบนี้ แบบที่เรียกว่าคนรู้ใจต่อไป
ได้ค่ะ แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว เอาไว้เราค่อยเจอกัน ตามเบอร์ที่ฉันให้นะคะ ลาก่อนค่ะ แล้วเจอกัน
ครับลาก่อน แล้วผมจะติดต่อไป
นับจากวันนั้น ผมกับเธอก็กลายเป็นคนรู้ใจ และผมเชื่อว่าเธอคือคนที่ผมตามหา และต้องขอบคุณวันวาเลนไทน์ที่ทำให้ผมได้รู้จักกับเธอ เธอผู้มากับวันวาเลนไทน์