วันที่หัวใจอยากพัก..เราจึงพบกัน*16*

ความทรงจำ

8.35 ติ๊งน๊องๆๆๆ!!!!!!!!~
โอ๊ย!รู้แล้ว กดรัวกลัวไม่ได้ยินเหรอไง เธอบ่นใส่เขาเมื่อมาเปิดประตูให้
ก็นึกว่ายังไม่ตื่น แล้วนี่ทำไรอยู่
เพิ่งกินข้าวเช้าเสร็จ วันหยุดใครเค้าตื่นเช้ากันล่ะตาบ้า แล้วนี่ทานไรมายัง
แฮะๆ กะว่าจะมาให้นัสทำซะหน่อย
ตาบ้าเอ๊ย! เข้าไปในบ้านไป เดี๋ยวทำอะไรให้กิน
ทำกับข้าวเป็นจริงๆเหรอ
เออเซ่!แต่อย่าไปหวังอะไรมากเลย ชั้นทำได้แค่พื้นๆน่ะ เธอก็เนนำเขามายังห้องนั่งเล่น
อ่ะ!นั่งนี่นะ เดี๋ยวไปเอามาให้
ว่าแล้วเธอก็ผลุบหายเข้าไปในครัว ในบ้านของเธอมีแค่รูปถ่ายของเธอและน่าจะเป็นคนชื่อโมทย์ยืนอยู่ข้างๆด้วย และในรูปครอบครัวก็มีผู้หญิงอีกคนถ่ายอยู่ด้วย ซึ่งเขาคิดเอาเองว่าน่าจะเป็นญาติกับเธอเพราะโครงหน้าคล้ายกันมาก
มาแล้ว อ่ะ! แล้วข้าวผัดก็มาเสริ์ฟตรงหน้าเขา เขาก็ลงมือทานทันทีโดยที่เธอไม่ต้องบอกซ้ำ2
ในรูปนั่นใครน่ะ
รูป? รูปไหนล่ะ เธอลุกไปชี้รูปกรอบนึง
ไม่ใช่ รูปรวมญาติน่ะ
อ่อ!ก็คนนี้แม่ นี่พ่อ นี่ยาย แล้วก็ตา ส่วนนี่ พี่สาวชั้นชื่อพลัส
พลัส?
อืม ที่แปลว่าบวก ชั้นที่แปลว่าลบ ทำไมเหรอ
เปล่า นึกว่านัสลูกคนเดียวซะอีก
ทำไมคิดงั้นล่ะ ชั้นเอาแต่ใจงั้นเหรอ
ไม่เชิง แต่นิสัยเหมือนลูกโทน แล้วอีกอย่าง นัสก็ไม่ค่อยพูดถึงพี่นี่
อาจเพราะว่าไม่จำเป็นน่ะ พี่พลัสเค้าก็แยกตัวออกไปอยู่คนเดียว แถมเรียนต่อเอกอยู่เมืองนอก ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน
ท่าทางจะเอาแต่ใจกันทั้งพี่ทั้งน้อง เขาคิดในใจก่อนกวาดข้าวคำสุดท้ายลงท้อง
ไปทำขนมกันยัง
อ่า ไปสิ
เธอก็เดินนำเขาเข้าไปในครัว ถุงแป้งวางอยู่บนเคาร์เตอร์2ถุง พร้อมอุปกรณ์อีกมากมายที่เขาไม่รู้จักชื่อ
ไอ้นี่มันอะไรเหรอนัส
ก็ที่ร่อนแป้งไง ตะแกรงร่อนแป้ง ชั้นทำเอง นายเป็นคนเทแป้งให้ชั้นละกัน จะได้ไวหน่อย
ไว?
มันใช้เวลานานนะ เพราะชั้นไม่ถนัดจะให้มาร่อนแล้วก็มาเทอย่างงี้ ชาติไหนจะเสร็จ
คร้าบๆๆ แค่เทลงไปเฉยๆใช่มั้ย
แล้วการร่อนแป้ง และการเทก็ผ่านไปอย่างราบรื่น
พอแล้วล่ะ
แล้วแป้งที่เหลิอล่ะ เอาไง มัดไว้มั้ย
อืมมม..มัดไว้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ใช้อีกอ่า
งั้น...
เธอหันมามองเขาอย่างขอความเห็น พร้อมๆกับแป้งสีขาวก็เต็มหน้าเธอ
นาย!!! เขาหัวร่องอหาย แต่แล้วเธอก็เอาแป้งมาละเลงหน้าเขามั่ง
แค่กๆๆ เขาไอเนื่องจากเธอป้ายแป้งเข้าปากเขาไปด้วย
จะฆ่ากันเลยเหรอไงห๊ะ นี่แน่ะๆๆแกล้งพี่ใช่มั้ย
ใครกันแน่ที่แกล้งกันก่อน แล้วสงครามแป้งก็เริ่มขึ้น - - -
เพราะนายคนเดียวเลยเห็นมั้ย เลยต้องถูครัวเลยตาบ้า เธอบ่นกระปอดกระแปดพร้อมกับใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดเคาเตอร์ไปด้วย
ใครกันแน่ที่ถูคร้าบบบ พี่คับพี่ๆๆๆ เขานั่งแปะบนพื้นครัวเธออย่างหมดแรง ก่อนจะปาดเหงื่อและลุกขึ้นมาซักผ้าขี้ริ้วที่ใช้ถูพื้นไปด้วย ก็เธอดันบอกว่าไม้ม็อบไม่มี มันใช้ไม่ได้ มีแต่ผ้าขี้ริ้ว ก็เลยต้องถูพื้นโดยอาศัยแรงตัวเองล้วนๆแบบนี้
อืม ชั้นเห็นแล้ว ถ้านายไม่แกล้งฉัน มันก็ไม่เป็นงี้หรอก เอาเถอะเดี๋ยวทำความสะอาดเสร็จไปกินขนมกัน น่าจะเสร็จทันแหละ เธอก็ซักผ้าขี้ริ้วในมือแล้วก็นำไปตาก
เขาก็ทำเช่นเดียวกันแล้วก็ข้าห้องน้ำไปล้างหน้าที่เหนียวหนึบเพราะเหงื่อไคล
อ่ะ!ผ้าขนหนู นู้นขนมอยู่บนโต๊ะ เธอบุ้ยใบ้ไปทางขนมจานขนมสีหวานที่ตั้งไว้ทางห้องนั่งเล่นที่เขาใช้ทานข้าวเมื่อเช้า  เขารับผ้าจากมือเธอไปแล้วก็เดินไป
นายนี่!ไม่รอกันเลยนะ กินไอ้นี่เป็นข้าวกลางวันได้มะ ชั้นง่วงมากๆแล้วเนี่ย ไม่พูดเปล่า เธอยังหาวให้เขาดูอีกด้วย
ได้ดิ พี่กินไรง่ายๆอยู่แล้ว ว่าแต่จะกินลงรึเปล่า
ต้องลงสิ ถ้าไม่ลงก็เพราะว่าขี้มือนายมันห่วย 
แต่ปรากฏว่าขนม(มื้อเที่ยง)นั้นออกมาอร่อยใช้ได้ จึงไม่มีการเปิดเวทีทะเลาะกันอีกรอบ แล้วบ่ายๆเขาก็ขอตัวกลับ แต่เธอยังไม่วายแซวเขาว่า
จะไปหาน้องผิงเหรอไง555
แล้วเธอก็ผลุบหายเข้าไปในตัวบ้านเหมือนจะรู้ว่าถ้าอยู่นานกว่านั้นอาจจะเกิดการทำร้ายร่างกายกันได้ ภายในรถของผมไม่มีรูปของผิงอยู่แล้ว แม้แต่...รูปเดียว
~ โห ไรเข้าสิงเนี่ย ไอ้ธิป เฮียดลเอ่ยแซวผู้เป็นน้องอย่างขำๆ ก็นะ  เคยบอกให้เปลี่ยนแต่ก็ไม่เคยฟังซะที 
ไม่มีไรเข้าสิงหรอกเฮีย แค่ต่อมขยันมันทำงานน่ะ แล้วผมก็คิดว่าน่าจะถึงเวลาที่เราจะต่างคนต่างเดินแล้วล่ะคับ อนาคตของเรามี2ทางแล้ว ผมก็ควรจะ...ปล่อยเธอไปซะที ผมกักขังเธอไว้ตลอดไปไม่ได้หรอกเพราะเธอไม่ได้อยู่ในโลกของผมในฐานะเดิมอีกแล้ว
เฮียดีใจนะ ที่นายคิดได้ซะที มันจะดีกับทั้งผิงและก็นายเอง จะได้มีความสุขกับทางที่แต่ละคนเลือกซะที นราดลตบบ่าของผู้เป็นน้องชาย ซึ่งอีกฝ่ายก็แค่ยักไหล่ก่อนหันไปง่วนกับการลอกรูปของผิงที่ทำเป็นสติ๊กเกอร์แบบเต็มตัว เขาจะต้องลบเธอออกไปจากใจเขาให้ได้ เขาต้องตัดใจ...ต้องลืมเธอ / 
ผมเตรียมตัวเดินเข้าสนามบินเพื่อจะกลับเมืองไทยและสวนทางกับไมนัสซึ่งมาส่งทีมงานที่ต้องเดินทางกลับก่อน และผมก็เป็น1ในนั้น ผมไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ ยิ่งเธอแนะนำว่าเป็นพนักงานเบื้องหลังของบริษัทที่ว่าจ้างผม ก็ยิ่งทำให้อึ้งไปตามระเบียบ และดูเธอก็ไม่ต่างกับผมสักเท่าไหร่ เมื่อรู้ว่าช่างภาพที่ถ่ายงานของเธอแทบทุกชิ้นนั้นจะเป็นผม
นัส
หืม?
เราไม่เคยเจอกันที่ทำงานมาก่อนเลย อาจเพราะเธอเป็นทีมเบื้องหลังซึ่งผมนั้นมันเบื้องหน้า
มิน่า นายถึงบอกว่าไม่ต้องการของฝาก เพราะนายก็จะมาฮ่องกงเหมือนกันสินะ แต่พอมาถึงฉันก็แวะเที่ยวเลย ซื้อมาแล้ว 
เธอก็ยื่นที่คั่นหนังสือทำจากอุปกรณ์อิเลคทรอนิกส์เหลือใช้หลายชิ้นมาให้ผม 
พี่ก็ชื้อแล้วเหมือนกัน พี่ซื้อตั้งแต่ก่อนนัสจะมา3-4วันได้ ผมก็ยื่นสิ่งเดียวกันนั้นแต่คนละแบบไปให้
ของอย่างเดียวกันเลยนะ เอาเป็นว่าแลกกัน เคนะ เธอสรุปง่ายๆ
อะไรอ่านาย เรียกแล้วไม่พูด
อ๋อ คิดไรเพลิน คือจะถามว่า โมทย์กลับมาแล้วใช่มั้ย ผมถามอย่างรู้คำตอบดี
อืม กลับมาวันที่ชั้นจะมาฮ่องกงได้2วันน่ะ
เลยอดไปรับเลยสิ
ไม่เห็นเป็นไรเลย ก้ชั้นติดงานนี่
บอกโมทย์เค้ารึยัง
บอกแล้วสิ แต่เค้าไม่คิดมากหรอก
รักเค้ามากมั้ย
ก็..คงมากล่ะมั้ง ถามทำไม
ถ้าต้องเลิกกับเขา จะเป็นยังไงเหรอ 
เธอเงียบ ผมจึงต้องพูดซ้ำอีกครั้ง
เราไม่เลิกกันหรอก ยังไงเราก็คงไม่เลิกกันแน่นอน
อืม..ถ้าเจ็บเมื่อไหร่หรือมีปัญหากัน คิดถึงพี่เป็นคนแรกจะได้มั้ย
เธอทำท่าลังเลนิดๆก่อนจะตอบตกลง
ได้สิ ชั้นจะบอกนายเป็นคนแรก หวังว่านายคงไม่ลืมคำพูดตัวเองหรอกนะ
ไม่ลืมหรอก พี่เป็นคนความจำดีนะ 
แล้วเราก็ประสานเสียงหัวเราะกัน - - -