...คือ คำ "รัก"...

กวีปกรณ์

พระเจ้าสร้างคำว่า "ความรัก" ขึ้นมาเพื่อเธอและฉัน
แต่ไม่เคยบอกความหมายที่แท้จริงของ คำ "รัก" นั้นไว้
เขา คือ ผู้ให้คำจำกัดความตามเหตุการณ์ที่ดำเนินไป
เธอ คือ ผู้ที่ให้ความหมายตามอารมณ์
จนวันที่ฟ้าลากเส้นทางเขามาบรรจบพบกับเธอ
เขาเฝ้าพรั่นพรรณนาถึงความหมายแห่งรักให้กับฉัน
เธอเผ้าบอกความรู้สึกที่ได้พบกับเขาตลอดวัน
และเขากับเธอก็ต่างแลกเปลี่ยนความคิดกัน "ความรัก" คือ อะไร
สายลมจากทะเลสาบพัดผ่านเราทั้งสอง
เขาชี้ให้ฉันมองดวงดาวบนฟ้านั้น
เธอสงสัยใยคืนนี้ฟ้าไร้จันทร์
เขาตอบ "เป็นเพราะวันนี้นั้นมีคุณจันทร์จึงอาย"
เธอก้มมองภาพสะท้อนของดาวบนผืนน้ำ
เขายังคงกลับมองดาวบนฟ้าอยู่อย่างนั้น
เธอลิ้มรสคำหวานตลอดคืนและวัน
เขาหยิบยื่นความสัมพันธ์สัมผัสกาย
เธอคงมองชื่นชมดาวในน้ำ
เขาเหลียวมองกลับย้ำถามความสงสัย
ใย...เธอจึงไม่มองภาพจริงที่อยู่แสนห่างไกล ?
เธอย้อน...ใย...เธอจึงไม่มองดาวบนผืนน้ำไม่มีจริง ?
เขาตอบเพราะคนเรามักไขว่คว้าของเกินเอื้อม
เธอตอบเพราะยามที่น้ำกระเพื่อมฉันจะตื่นจากภวังค์ที่หลับไหล
เขาตอบคนเรามักเห็นคุณค่าในสิ่งที่ห่างไกล
เธอตอบเพราะน้ำทำให้ฉันเข้าใกล้ดาวขึ้นจริง
เขาเอื้อมมือข้างหนึ่งขึ้นชูไขว่คว้าดาว
และอีกข้างแอบโอบกอดฉันเอาไว้
เธอเอี้ยวหลบซักนิด...ขยับชิดข้างกาย
แล้วเอ่ยถามความสงสัย..."รักคืออะไร? ในความหมายของคุณ"
เขาตอบ "ความรัก" ของผม คือ "คุณ" 
"คุณคือพลังให้โลกใบเล็กของผมหมุนต่อไปได้"
"คุณคือชีวิตและหัวใจ"
"แม้นใครตีความหลากหลาย  แต่รักของผม คือ คุณ"
เธอเงียบ..อุบ..หยุดนิ่ง...เคอะเขิน
แล้วถามใจที่สั่นสะเทิ้นว่ารักนั้นคือ "ฉันใช่ไหม ?"
ตอบตัวเองจากเสียงของหัวใจ 
แต่สุดท้ายตอบความหมาย รักฉันนั้น คือ "การให้...ให้คุณ"