*หัวใจ offline*

แมงกุ๊ดจี่

ก๊อก  ก๊อก....เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น  ฉันเปิดประตูออกดูที่มาของเสียง
"อ้าว...แม่ยังไม่นอนอีกหรอค่ะ"  ฉันถามคนที่เป็นต้นเหตุของเสียงเคาะประตู
"ยังจ๊ะ  ทำไมหูกวางยังไม่นอนอีกลูก"  เสียงแม่ถามด้วยความห่วงใย พร้อมแววตาค้นหาคำตอบ
ฉันสบตาผู้หญิงที่ใจดี  ที่มีเจ้าของแล้ว  อย่างแม่
แต่ฉันก็ยังไม่กล้าบอกเรื่องที่  ทำให้ฉันกังวลใจ  ให้เขารับฟัง
"หนูเป็นอะไรลูก  บอกแม่ได้มั้ย?"  เสียงอ่อนโยน  กับแววตาห่วงใยนั้น 
ทำให้ฉันน้ำตาซึม  โผเข้ากอด  และซบกับอกแม่อย่างไม่อาย				

"ร้องไห้ทำไม?  หนูโตเป็นสาวแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ นะ"   แม่พูดมือก็พลางมาปาดน้ำตาที่ไหลซึม
"หนูรักแม่ค่ะ"  ฉันเอ่ยได้แค่นี้  หากแต่จะเอื้อนเอ่ยเรื่องอื่นคงไม่
ฉันไม่กล้าบอกแม่ว่าหัวใจฉันเหนื่อย  แต่ไม่รู้ว่าเหนื่อยเพราะอะไร
"หนูเป็นอะไร  บอกแม่ได้มั้ย"   สายตาแม่ยังคงกังวลกับพฤติกรรมของฉัน
"หนูก็แค่ไม่สบายใจกับเรื่องเล็กน้อยค่ะแม่..."  พูดจบแม่ก็จ้องหน้าฉันหาคำตอบและเหตุผล
"หนูเล่าให้แม่ฟังได้มั้ย? "  แม่ถามพร้อมจ้องหน้า  เหมือนจะเค้นเอาความจริงให้ได้


แววตาฉันกังวลมากแม่คงจับได้  ว่าฉันมีเรื่องแน่ ๆ
ฉันก็เข้าใจว่าแม่รัก  และห่วงฉันมาก  แววตาของแม่ทำให้ฉันใจอ่อน
"แม่คะ "   ฉันมองตาแม่เพื่อ  ค้นหาสายตาของความเชื่อมั่น
"ว่าไง  หากหนูไม่พร้อมที่จะเล่าให้แม่ฟังแม่ก็ไม่ว่านะ"  แม่เหมือนจะงอนและน้อยใจ
"แต่ให้หนูมั่นใจนะว่า...แม่รักหนูที่สุด"  แม่พูดพลางเอามือมาลูบหัวฉันเบา ๆ
ฉันโผกอดแม่อีกครั้ง  ใช่แม่รักฉันที่สุด

"แม่คะ   แม่ว่าพี่ภัทรเป็นไงบ้างค่ะ"  ฉันถามแม่  แบบลังเล 
จากการกอดฉันรู้สึกได้ว่าแม่รู้สึกแปลกใจ  ถึงกับชะงักกับคำถามที่ฉันถามไป
"ทำไม  หนูถามแม่แบบนี้ล่ะลูก"  แม่เอ่ยถามฉันเพื่อความแน่ใจ   ในสิ่งที่ฉันถามไป
"ก็ไม่รู้สิคะ  "  ฉันตอบแบบไม่ตรงกับถามเท่าใดนัก
"ก็ดีนี่  ถ้าเขารักหนู  และดีกับหนูแม่ก็ไม่ว่า  เขาก็เป็นคนดี"   เหมือนแม่จะรู้ว่าฉันคิดอะไร
แม่สบตา พร้อมรอคำตอบ 
"หนูกำลังกลัวอะไร  แม่รู้    แต่หนูต้องเชื่อมั่นในตัวเอง
และตรองดู  คิดอย่างรอบคอบ  กับการตัดสินใจของตัว
แม่ไม่มีสิทธิ์แม่รู้  และแม่ก็เชื่อในการตัดสินใจของหนู"   แม่บอกฉัน  
แต่แววตาก็ยังกังวลอยู่  ฉันก็ได้รับรู้ว่าคนที่รักฉันที่สุด  
ไม่มีใครเท่าผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว...				

ฉันนั่งอยู่ริมน้ำ  สายตาทอดออกไปตามผืนน้ำที่กว้างนั้น  
ลมพัดมาเย็น ๆ  ขอบฟ้าสิ้นสุดที่ไหน?กันนะ  ฉันอยากรู้จัง....
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าถือ  แล้วกดไปเบอร์ที่ฉันคุ้น  
แต่ไม่ค่อยได้โทร.
"สวัสดีค่ะ   พี่ภัทร"  ฉันโทรหาเขา  ซึ่งไม่บ่อยนักที่ฉันจะโทรหาเขา
"ว่าไงจ๊ะ  วันนี้แปลกจังโทรหาพี่ได้ไง?"   เสียงของเขารู้สึกได้อย่างชัดเจน
ว่าเขาแปลกใจ
"ไม่มีอะไรคะ  เพียงแต่ว่ากวางโทรมาบอกพี่ภัทรว่ารออยู่ที่  ริมน้ำน่ะคะ"  เสียงที่ส่งไปตามสายไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าใดนัก
"ก็พี่รู้แล้ว  พี่จำได้ว่าเราชอบไปที่ไหน?"   เสียงของเขายังคงอบอุ่นเสมอ
"ค่ะ  งั้นกวางรอพี่ภัทรอยู่ที่นี่  นะคะ "  สายตาฉันยังคงเหม่อลอย กับผืนน้ำกว้าง
"จ๊ะ  อีกประมาณ  ครึ่งชั่วโมงนะ  พี่ต้องดูรายเอียดเอกสารก่อน
อย่าหนีกลับก่อนล่ะ  งั้นโดนดีแน่ ๆ "  เสียงส่งมา  ขู่ฉันอีกแล้ว  
ฉันวางสาย  วางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ  สายตายังคงเหม่อมองออกไป  ตามผืนน้ำกว้าง

ฉันจะบอกแม่ได้ไงล่ะ  ว่าพี่ภัทรขอฉันแต่งงาน  
เพราะแม่คงเห็นว่าดี   และคงไม่ห่วงอะไร  ถ้าเป็นพี่ภัทร...
แต่แม่ไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกหนักใจแค่ไหน?  และกังวลใจมากเพียงใด
ฉันมีปมในใจ  หลายอย่าง  เกินที่จะเอ่ยเล่า  ให้ใครรับฟังได้  
หากจะเล่าให้แม่ฟัง  เขาคงไม่สบายใจ  นั้นเป็นเหตุผลที่ฉันจะไม่เล่าให้แม่ฟังทั้งหมด


บางสิ่งบางอย่าง   ทำให้คนเราคิดได้มากมายขนาดนี้เหรอ?
แต่...อนาคตใครจะรู้ได้   ฉันอาจกังวลใจเกินไป
แต่ช่องว่าง   ระหว่างคนสองคนอาจแคบลงได้เมื่อทุกสิ่งยังสวยงาม
เมื่อเวลาผ่านไปช่องว่างนั้นอาจ  ห่างออกไปเรื่อย ๆ

ใช่  ฉันกังวล  ก็ชินเดอเรล่า  มีแต่ในนิยายเท่านั้น
แต่ชีวิตฉันเป็นไปไม่ได้...พื้นฐานหลายอย่างของเรามันต่างกันเกินไป
ฉันไม่รู้หรอกว่า...ฉันคิดผิด  ตัดสินใจผิดไปหรอกเปล่า...				

"ว่าไง  รอนานมั้ยเด็กดื้อ"   เสียงทุ้ม  นุ่ม แว่วหวานมาพร้อมกับรอยยิ้ม
ฉันมองหน้าเขา  พร้อมกับรับรอยยิ้มนั้น ภายในใจก็รู้สึกหวาดหวั่น ๆ 
"พอดีพี่ต้อง  เซ็นเอกสารหลายอย่างเลยออกมาช้า"  เขารีบอธิบายสาเหตุที่ทำให้
ฉันรอนาน  แต่ฉันกลับคิดว่า  ไม่นาน  ไม่พอด้วยซ้ำที่จะคิดและตัดสินใจ...
"หิวมั้ย  นี่ก็ หกโมงเย็นแล้วนะ"  เขามองหน้า  และรอคำตอบ
"พี่ภัทรคะ..."  เสียงฉันสั่น  และแหบที่เป็งออกมาขณะนั้น
"ฮือ...ว่าไงจ๊ะ"  เขายังมีปฏิกิริยาอย่างเดิมในความเป็นเขา
"เรื่องที่พี่ภัทร  ถามกวางวันก่อนน่ะคะ"  ฉันพูด  แต่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา
"ถามตัวเองแล้ว...แล้วมีคำตอบแล้วเหรอ?"  เสียงของเขายังเรียบอย่างเดิมไม่เปลี่ยน
"คะ... "ฉันตอบและเงียบอยู่ครู่ก่อนจะพูดต่อ
"พี่ภัทรคะ....กวางไม่เหมาะกับพี่เลย"  ฉันพูดขึ้นแล้วเงียบ
"อะไรทำให้กวางคิดแบบนั้น"  เขาจ้องหน้าฉันเพื่อค้นหาคำตอบ  แต่ฉันกับหลบสายตานั้น
"ทุกอย่าง  กวางไม่มีอะไรที่เหมาะกับพี่เลยนะคะ"  ฉันพูดทั้งที่มีน้ำตาไหล
"กวางเอาอะไรวัด  ค่าของตัวเอง  ตอบพี่ได้มั้ย?"  เขาถามด้วยเสียงที่ยังคงเรียบ 
แต่จากแววตา  ฉันสัมผัสได้ว่าเขาเจ็บปวด...
"กวาง ไม่เหมาะกับพี่ทั้ง ฐานะ  การศึกษา  
ค่าของกวางมันน้อยมากเหลือเกินค่ะพี่ภัทร"  ฉันเอ่ยทั้งน้ำตากับเสียงที่สั่นเครือ
"กวางอย่าคิดแบบนี้ได้มั้ย "  เขาจ้องหน้า  เอามือมาปาดน้ำตาที่ไหลเป็นสาย
"ค่าของกวางอยู่  ความเป็นตัวของกวางเอง จะให้พี่บอกกี่ครั้ง"				

ฉันนิ่งเงียบ ในใจก็คิดสับสน วนเวียนอยู่ในหัวอยู่อย่างนั้น
ฉันกลัวอะไร?  ฉันกลัวอะไร?  ฉันกลัวอะไร?  ฉันถามตัวเองอยู่นั้น  แต่ก็ไม่มีคำตอบ
"เดี๋ยวพี่จะไปส่งเราที่บ้าน  อารมณ์ดีแล้วค่อยคุยกันใหม่ดีมั้ย?"  เขาจับมือฉันไว้  

-------------------------------------  พักสายตา -----------------------------------------------				

วันที่  ๑๐ มิถุนายน  ๒๕๔๖  เวลา  ๑๕.๔๐ น. 
วันแรกที่ฉัน  ออท MSN  

เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  สวัสดีครับ   ผม  พีระภัทร  พนมนิมิตร  
หัวใจ online :  สวัสดีค่ะ
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  ผมเพิ่งเห็นคุณออทไลท์   ต้องขอโทษที่ทำให้ตกใจ    
                                        ใช่คุณ  ปริมประภัสณ์     หรือเปล่าครับ
หัวใจ online :  ไม่เป็นไร   ค่ะปริมประภัสณ์
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  เอกสารที่ผมส่งไปได้รับหรือยังครับ  
หัวใจ online :  ได้รับแล้วค่ะ   ขอบคุณมากนะคะ
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  คุณยุ่งอยู่หรือป่าวครับ
หัวใจ online :  ก็นิดหน่อยค่ะ  
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  งั้นผมไม่กวนคุณแล้วล่ะ   สวัสดีนะครับ
หัวใจ online :  ค่ะสวัสดีค่ะ  บายค่ะ 


วันที่  ๑๒  มิถุนายน ๒๕๔๖   เวลา  ๑๕.๔๕ น.

เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  สวัสดีครับ
หัวใจ online :  สวัสดีค่ะ
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :   คุณปริมประภัสณ์ ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ
หัวใจ online :  ไม่ค่ะ  พอดีออท MSN  รอเมล์จากสำนักงานใหญ่นะค่ะ  
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  : งั้นผมก็มีเพื่อนคุย  แล้วนะสิครับ
หัวใจ online :  ได้ค่ะ  แต่คุยไม่ค่อยเก่งนะคะ
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  : ไม่เป็นไรครับ  เพียงแต่บ่ายนี้ผมว่าง ๆ  เลยหาอะไรสนุก ๆ ทำ
หัวใจ online :  พอดี  ดิฉันก็มีงานมาเรื่อย ๆ  พอจะคุยได้บ้าง
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  : หวังว่าผมคงไม่รบกวน  คุณปริมประภัสณ์  นะครับ
หัวใจ online :  เรียกกวางก็ได้ค่ะ  ง่ายดี
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  ขอบคุณครับ  คุณกวาง
หัวใจ online :  คุณพีระภัทร  จะเดินทางมาที่นี่วันไหน?ค่ะเพราะจดหมายเชิญไปแล้วนะคะ
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  : คงเป็นเย็นวันศุกร์นะครับ
หัวใจ online :  คะ
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  : เอ่อ  โทษนะครับ   *หัวใจ online*  นี่จริงหรือเปล่าครับ
หัวใจ online :  ไม่มีคำตอบค่ะ
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  : ผมต้องหาคำตอบเอง เหรอครับ 
หัวใจ online :  ยังไงค่ะ  
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  ก็ถ้าหัวใจคุณonline   ผมก็อยากทำให้  offline ที่ผม   คุณว่าไง
หัวใจ online :  เอ่อ  ขอตัวก่อนนะค่ะ  พอดีต้องเปิดเมล์  และจัดหาเอกสาร    บายนะคะ
เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ  :  ครับ  ขอบคุณมากที่คุยเป็นเพื่อน  บายครับ


----------------  จุดเริ่มต้นของปัญหา ----------------------

มาเผยไต๋  ที่หลังว่า...ว่าหาทางให้ฉันเล่น  MSN  
โดยมีพี่เมียวคอยช่วยดูสิ   คนอะไรเจ้าเล่ห์จริงๆ  
แต่ฉันก็ยังไม่มีคำตอบ   ให้ตัวเองหรอก  ว่าเขาจะ  *offline*   หัวฉันยังไง

เอามาให้คิดกันเล่น ๆ ค่ะ  
				

.
                               
                              ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ  ที่จะเสกประสาทงานเลิศเลอ
                                                 แต่ฉันมี *ใจพิเศษ*