สวนสาธารณะ

keekie

บรรยากาศยามแดดร่มลมตกริมบึงในสวนสาธารณะแบบนี้ .. 
	ก็ไม่เลวแฮะ .. 
	ฉันจิ้มปลาหมึกปิ้งเข้าปาก ..
	แล้วสอดส่ายสายตารอบตัว ..
	คนเขามาทำอะไรกันที่นี่ในชั่วโมงเร่งด่วนแบบนี้นะ ..				

คนนั้นมาจ๊อกกิ้ง ...				

คนนี้ก็เหมือนกัน ...				

คนโน้นก็ด้วย ..				

นี่เค้ามากันเป็นคู่ ..				

นั่นก็มาจู๋จี๋กัน .. (อิจฉาเล็กน้อย ..)				

แม้จะถีบเรืออยู่ในน้ำ .. อย่าคิดว่าไม่เห็นนะ ..



เอ .. ท่าทางฉันจะเอาใจใส่เรื่องของชาวบ้านมากไปซะแล้ว ..
	รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกถ้ำมองไงไม่รู้ ..
	กินปลาหมึกปิ้งต่อดีกว่า ..

	"เฮ่อ ..จะเริ่มยังไงดี .."  เสียงหวานดังแว่วอยู่ใกล้ๆ  ฉัน ..
	ตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น .. ก็อดหันไปมองไม่ได้ ..

	"เราว่ามุมนั้น .. "  

	"แต่เราว่ามุมโน้นนะ .."  

	เสียงเด็กสาวในชุดนักศึกษาฟิตเปรี๊ยะสองคน ..
	คนหนึ่งถือกล้องดิจิตอลราคาแพงในมือ ..

	"น้องเรียนโสตฯ หรือคะ?"  
	พอกลืนปลาหมึกปิ้งลงคอก็ส่งเสียงทักทายตามประสาคนมนุษย์สัมพันธ์ดี ..

	"พวกหนูเรียนนิเทศน์ฯ ค่ะ .. " เด็กสาวคนที่ไม่ได้ถือกล้องตอบ ..
	
	"อ้อ .. "  ฉันพูดได้แค่นั้นเพราะจิ้มปลาหมึกปิ้งชิ้นใหม่เข้าปาก ..

	"พี่เป็นช่างภาพหรอคะ .. "  อีกแล้ว ..พกกล้องมาด้วยทีไรถูกทักแบบนี้ทุกที 
	
	"ป่าวจ้ะ .. พี่เป็นแค่คนมีกล้องถ่ายรูปในมือเท่านั้นแหละ.." ฉันตอบ

	"แหม ..นึกว่าจะปรึกษาพี่ซะหน่อย .."  เด็กสาวอีกคนที่เงียบมานานพูดขึ้น ..
	"อาจารย์ให้ถ่ายรูปวัตถุที่ตั้งย้อนแสง ..หนูไม่รู้จะเริ่มยังไง" 

	
	"อืมมม .."  ฉันมองซ้ายมองขวา 

	"ลองเริ่มจากด้านนี้ดีไหม?..พระอาทิตย์กำลังจะตก ..
	แสงจะทอดมาทางนี้ .. วัตถุที่ตั้งด้านนั้นทั้งหมดจะอยู่ในทิศย้อนแสง ..
	เลือกได้เลย.."  แนะนำไปตามประสาคนเคยแต่ปฎิบัติ ..ไม่เคยรู้ทฤษฎี 

	"งั้นหนูลองถ่ายต้นไม้ต้นนี้นะคะ .."  เด็กสาวคนที่มีกล้องในมือขอความเห็น ..

	"ลองดู ..แล้วลองเปรียบเทียบกับเก้าอี้ตัวนั้น ..ว่าภาพไหนจะแสดงทิศทาง
	แสงย้อนชัดกว่ากัน .."	ฉันชี้ไปยังเก้าอี้หินที่มีช่องโหว่ตรงขาตั้ง ..

	"แสงที่ย้อนส่วนหนึ่งจะถูกบังด้วยตัวเก้าอี้ ..มีแสงบางส่วนที่ส่องผ่านช่องโหว่นี้เข้ามา ..	
	พี่ว่ามันจะให้แสงชัดกว่านะ ..ลองดู"  ฉันอธิบายแล้วก็จิ้มปลาหมึกปิ้งเข้าปาก ..

	ในขณะที่เด็กสาวคนนั้นกำลังจับภาพตามคำแนะนำ ..
	อีกคนก็ถามฉัน ..  "พี่จบโสตฯ หรือคะ ?" 

	ฉันยิ้ม .."พี่จบเศรษฐศาสตร์ ..แต่พี่ก็จัดอยู่ในพวกโสด .."

	เด็กสาวมองหน้าฉันงงๆ ..แต่พอเข้าใจนัยแห่งคำนั้นก็หัวเราะคิกคัก ..
	
	"งั้นหนูก็เป็นเด็กนิเทศน์ฯ ..แต่ก็เป็นพวกเดียวกับพี่ .. โสด .. ฮิฮิฮิ" 

	เราสองคนหัวเราะกันคิกคัก .. น่า ..วัยใสเหมือนกันเลยคุยกันรู้เรื่อง ..

	"ใช้ได้มั๊ยคะพี่?"  พอเสร็จสิ้นภารกิจ ..ก็ถือกล้องกลับมาให้ฉันดู ..

	ฉันดูรูปเก้าอี้ตัวที่แนะนำไป .. 

	"เอางี้ ..ลองเปรียบเทียบดู"  ฉันถือวิสาสะคว้ากล้องในมือเด็กสาว ..
	จับภาพเก้าอี้หินตัวเดิมแต่ต่างมุมจากที่น้องเขาถ่ายมา .. กดชัตเตอร์ ..แช๊ะ ..

	แล้วก็ส่งกล้องกลับให้เจ้าของเขา ..

	"อื้มมม ..ภาพที่พี่ถ่ายเห็นทิศทางแสงย้อนชัดกว่า .."  เด็กสาวเงยหน้ามายิ้ม ..

	"น้องลองเลือกมุมอื่นดู ..อาจมีมุมที่เห็นแสงชัดกว่าที่พี่ถ่ายก็ได้ ..
	รีบๆ หน่อย ..แสงจะหมดแล้ว .."  ฉันตอบแล้วจิ้มปลาหมึกปิ้งเข้าปากต่อ ..

	"ขอบคุณนะคะพี่ .."  เด็กสาวสองคนยกมือไหว้ ..

	"ไม่เป็นไรจ้ะ .." ฉันยิ้ม ..คิดในใจ .. 
	อาจหาญจริงนะแก..เอาอะไรไปแนะนำเขา ..เรียนก็ไม่ได้เรียน

	เอาน่านานๆ ทีจะมีเหยื่อหลงมาฟังคำอธิบายเรื่องที่อยากพูดซักที

	
	จิ้มปลาหมึกเข้าปากอีก ..
	สอดส่ายสายตามองนั่นมองนี่ต่อ ..				

เอ..ไหงคนนี้มาคนเดียวหว่า? 
	ท่าทางใจบุญนะ ..เลี้ยงอาหารนกด้วย ..
	ว่าแต่ว่า..วันนี้ทำไมยังไม่มีใครมาขายอาหารนกให้ฉันนะ ..

	คราวที่แล้ว..พอนั่งปุ๊บเด็กหญิงตัวน้อยๆ หน้าตาคมเข้มคล้ายแขก ..ตัวมอมแมม
	ก็ตรงรี่มาขายอาหารนกให้ฉัน ..ฉันซื้อแต่ก็ขอแลกกับการถ่ายรูปเธอ ..
	ท่าทางเธอไม่ค่อยเต็มใจ..บอกว่าไม่อยากถ่ายรูป ..	สุดท้ายก็ยอม ..
	ภาพที่ได้..คือเด็กน้อยหน้าตาเหยเก..บูดบึ้ง ..น่ารักดี ..
	แต่น่าเสียดาย..เกิดความผิดพลาดระหว่างล้างอัด..
	รูปนั้นเลยเสียไป .. นี่ล่ะมั้งข้อเสียของกล้องฟิล์ม ..

	
	"ซื้ออาหารเลี้ยงนกไม๊คับ ..เลี้ยงปลาก็ได้.."  แน่ะ ..คิดถึงไก่ ..ไก่ก็มา ..
	
	ฉันหันหน้าไปมอง ..เด็กชายตัวน้อยในชุดนักเรียน ..เนื้อตัวมอมแมม
	
	"พี่ช่วยผมหน่อยนะคับ..จะหมดแล้ว..ผมอยากกลับไปทำการบ้าน" 
	แววตาอ้อนชะมัด ..

	"เหลือกี่ถุงล่ะ"  ฉันถาม 
	
	เด็กน้อยพลิกถุงพลาสติกคว่ำลง..เขย่าๆ ..อาหารนกถุงเล็กๆ ร่วงกราว ..

	"หนึ่งถุง..สองถุง..สาม..สี่ ......" นับอย่างขะมักเขม้นจริงจัง ..				

"เจ็ดถุงครับ .."  แล้วก็หันมาบอกฉัน ..

	"เจ็ดถุงเท่าไหร่ล่ะ .."  ฉันถามไปเคี้ยวปลาหมึกไป ..

	"ยี่สิบห้าบาทคับ ..พี่ช่วยผมหน่อยนะ.."  ตัวแค่นี้รู้จักพูด ..

	"พี่ซื้อก็ได้ ..แต่มีข้อแม้.."  ฉันตอบ ..

	"ต้องให้พี่ถ่ายรูปเราด้วยได้ไหม? ..แล้วพี่จะซื้อหมดเลย" 
	ขอหลอกเด็กหน่อยเหอะ ..หลอกผู้ใหญ่ไม่เคยสำเร็จ ..

	เด็กน้อยบิดตัวเขินอาย ..
	"ถ่ายรูปผมน่ะหรอ..ไม่ถ่ายไม่ได้หรอ..ผมอาย..แต่ก็ได้คับ" 
	..พูดเองเออเองหมด..มันอายยังไงของมัน?

	ฉันหยิบกล้องจากกระเป๋า..
	
	"เอ้า..หนึ่ง..สอง..สาม.."  แช๊ะ ..

	"ไหนขอดูหน่อย.." เจ้าตัวเล็กปราดเข้ามาใกล้ ..				

"เฮ่ย ..นี่ยังไม่หกโมงเย็น..ไม่ต้องเคารพธงชาติ..
	ทำไมต้องทำตัวแข็งทื่อขนาดนั้น..รูปนี้ใช้ไม่ได้ ..เอาใหม่.."  
	ฉันโวยวาย ..

	"ก็ผมอายนี่..กลัวด้วย.." เจ้าตัวเล็กอุทธรณ์

	"กลัวอะไร?.."  มันกลัวอะไรของมันถามซะหน่อยซิ

	"กลัวแสงคับ.."  

	เอาๆๆ  ปิดแฟลชก็ได้ .. แหม ..

	"เอ้า ..หนึ่ง ..สอง..สาม..เป๊บซี่.."  แช๊ะ ...ฉันกดชัตเตอร์หลังนับเสร็จ

	เด็กน้อยยืนงง .. "เป๊บซี่ ..แปลว่าอะไรคับ?.."  กรรมเอ้ยยยย .. 

	"รูปพอใช้ได้ ..ยังกะถ่ายรูปติดบัตร ..เอ้านี่ตังค์ ..ไปได้แล้ว.."  
	ส่งตังค์ให้แล้วก็ไล่ไป .. 

	"ขอผมดูหน่อย .."  เด็กน้อยปราดเข้ามาดูรูปจากกล้องในมือ ..
	เงยหน้าขึ้นมายิ้ม ..แล้วก็ผลุนผลันวิ่งจากไป ..

	ฉันได้แต่ยิ้มตามหลังไป .. 


	สวนสาธารณะที่นี่นกพิราบเยอะ ..
	คราวที่แล้วพาใครบางคนมาแล้วถ่ายรูปให้..
	เธอผู้อยู่ท่ามกลางฝูงนกพิราบที่มาห้อมล้อม
	เพราะเธอโปรยเสน่ห์..เอ๊ย..โปรยอาหารให้
	จนมีคนตั้งชื่อภาพนั้นว่า .. นางงามสันติภาพ .. 

	นกพิราบเยอะจริงๆ นะ ..				

อยู่บนหลังคาศาลาก็เยอะ ..				

เอ้า .. งอนใครล่ะนั่น หันหลังให้ไม่พูดไม่จา ..
	หันหน้ามาเห๊อะ .. สังคมให้อภัยแล้ว ..				

นี่ก็นก .. นกเหล็กน่ะ .. อิอิ ..
	เอ้า .. โฮ่ง ๆๆ ..				

เจ้าตัวนี้มันคงได้กลิ่นอาหาร ..
	จึงทำใจกล้าเดินมาใกล้ฉัน ..
	อยากกินล่ะซี้ .. 
	ได้เลย .. แต่พวกแกต้องแลกกับการให้ฉันถ่ายรูปนะ ..
	โอเชหรือป่าว? ..โอเคหรอ .. งั้นกินซะ ..				

ฉันแกะถุงอาหารนก ..โปรยไปบนสนามหญ้า..
	ตอนแรกก็มีแค่ตัวสองตัว ..
	แต่แล้วพวกมันมาจากไหนก็ไม่รู้ ..
	มะรุมมะตุ้ม ..เดินชนกันซะ ..เยอะแยะไปหมด..				

หลายตัวก็กล้าหาญ .. ไม่กลัวคนหน้าตาดีเลย ..
	เข้ามากินซะใกล้ฉันเลย .. ดูมัน ..				

ส่วนเจ้าตัวเนี้ย ..
	ตาขวาของมันบอดน่ะ ..
	เป็นตัวเดียวที่เข้ามาใกล้ฉันที่สุด ..
	มันตาบอดจริงๆ นะ .. ไม่เชื่อดูสิ ..				

ฉันเลยปล่อยให้มันกินอยู่ตรงนี้ ..
	คงไปแย่งกับเขาไม่ทันหรอก ..

	ฉันหันไปมองบนหลังคาศาลาอีกที ..				

อ้าว .. พวกมันหายไปไหนกันหมด ..				

อ้อ .. ลงมาวิ่งกันวุ่นข้างล่างนี้แล้วล่ะสิ ..
	หมดแล้ว .. พวกแกมาช้าไป .. ใสเจียด้วยไอ้น้อง ..				

เค้ากินกันอิ่มแล้ว ..นั่นไงไปดื่มน้ำแล้ว ..				

ฉันหันกลับไปมองที่สนามหญ้าอีกครั้ง ...

	นั่นไง .. เป็นธรรมดา .. 
	พอไร้ซึ่งสิ่งจูงใจ ..พวกมันก็สลายโต๋หายไปกันหมด ..
	เฮ้อออ ..นี่แหละนก ..				

อ้อ .. แต่ยังเหลืออีกตัว .. นั่นไง ..

	ไม่ต้องยืนทำหน้าเศร้าหรอกเพื่อน ..แค่นี้ทำเหม่อ .. 
	แกมาช้าไป ..เป็นธรรมดาโลก .. อด ..



ฉันเหลือบดูนาฬิกา ..
	ตายล่ะหว่า!! เกือบหกโมงแล้ว ..
	ไปถึงช้าแน่เลย .. โดนบ่นแน่ๆ ..

	ฉันเปิดขวดน้ำดื่มล้างมือ ..
	เช็ดมือกับกางเกงยีนส์ ..(เอาน่า ..คนมันรีบ) ..
	คว้ากระเป๋าสะพาย ..กระเป๋ากล้อง ..อ้อ ..หมวกด้วย ..
	รีบเดินจ้ำอ้าวออกจากสวนสาธารณะ ..

	ก่อนออกจากประตู ..
	ตาเหลือบไปเห็น ..บางชีวิต ..ในมุมหนึ่งของสวนสาธารณะ ..				

ฉันอาจเป็นแค่คนแวะมาพักผ่อนชั่วคราวที่นี่ ..
	หากแต่สำหรับบางชีวิต ..ที่นี่มีสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิตของเขา ..
	

	ฉันหันกลับไปมองภาพภายในสวนอีกครั้ง  ..

	บ้างมาวิ่งออกกำลังกาย ..
	บ้างมาเพื่อศึกษาหาความรู้ ..
	บ้างมานั่งคุยกระหนุงกระหนิงกับคนรู้ใจ ..
	บ้างแวะมานั่งพักเพื่อเดินทางต่อ ..

	บ้างมาที่นี่เพราะมีสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิต ..
	เช่นเด็กน้อยคนนั้น .. กับคนเก็บขยะ นั่นไง ..

	ฉันยิ้มกับตัวเอง ..
	แล้วฉันล่ะ .. มาเพื่ออะไร .. 

	หยุดคิดนิดนึง ..
	แล้วตอบตัวเองว่า ..
	ก็มาเพื่อจะได้รู้ว่า .. 
	ชีวิตในสวนสาธารณะ มีอะไรมากกว่าที่ฉันคิดน่ะสิ ..
	
	
	ฉันเก็บกล้องถ่ายรูปลงกระเป๋า .. 
	เดินออกจากประตู ..ก้าวสู่โลกแห่งความวุ่นวายต่อไป ..
	โลกแห่งความเป็นจริง ..				

ชีวิตคนกรุง ..