วันที่หัวใจอยากพัก...เราจึงพบกัน*9*

ความทรงจำ

ชอบน้ำเหรอ ผมเอ่ยถามขึ้นก่อน เมื่อเห็นเธอเอาแต่มองสายน้ำเบื้องล่าง
ชอบลม แสงแดด น้ำ ความเงียบ และการอยู่คนเดียว เช่นตอนนี้น่ะนะ
หืม? การอยู่คนเดียว? แฟนเราก็มีนี่ จะอยากอยู่คนเดียวทำไม
บางทีก็ต้องการเวลาอยู่กับตัวเอง ทบทวนเรื่องต่างๆน่ะ มีแฟนก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ค่อยชอบนักหรอก มัน..เหงา
รู้มั้ย คนอกหักบางพวกเค้าจะหลีกเลี่ยงอะไรพวกนี้ ชอบไปในสถานที่ๆวุ่นวาย ทำตัวให้ยุ่งๆ^_^
ไม่รู้สิ แล้วนายล่ะ
พี่น่ะชอบสิ่งพวกนี้ มันช่วยรักษาใจ แต่ไม่ใช่ว่าเพิ่งอกหักมาพี่จะมาหาธรรมชาติเลยนะ พี่ใจไม่แข็งพอน่ะ
งั้นแล้วทำไมคนอกหักชอบไปทะเลล่ะ
ก็เพื่อการทำใจ แล้วก็ลืมไงคับ หนียังไงก็หนีได้ จะโกหกตัวเองไปเรื่อยๆน่ะก็ได้ แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่เหนื่อย พอเหนื่อยก็เลยจำต้องหาที่พักใจ เช่น..ทะเล อย่างที่เราว่า แล้วก็เริ่มทำใจ แล้วแต่จิตใจของคน ว่าอยากจะปิดตาตัวเองไปนานแค่ไหน
แปลกดีนะ ถ้าเป็นชั้น ชั้นจะไม่ไปทะเลหรอก โหลจะตาย อกหักเมื่อไหร่ก็ไปทะเลกัน
แล้วนัสจะไปไหนล่ะ
ไปป่า
ป่า?
อยู่กับต้นไม้ ท้องฟ้า ชีวิตเรียบง่ายดีออก ดีกว่าทะเลอีก^^
ความคิดของเธอแปลกดี หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ขณะมองเหม่อไปยังสายน้ำที่ทอดตัวนิ่งสงบอยู่เบื้องล่าง
เธอหยิบกล้องดิจิตอลออกมาจากแจ็คเกตตัวโคร่งของเธอแล้วก็จัดแจงเก็บภาพนั้น
นายชอบโปสการ์ดมั้ย อยู่ๆเธอก็ถามผมหน้าตาเฉย
ก็..ชอบสะสมน่ะ ไม่มีใครส่งให้พี่หรอก
ก็เป็นคนไม่มีคนคบไงล่ะ
เพื่อนพี่ออกจะเยอะ-_- แต่มันไม่ชอบอะไรพวกนี้ เจอกันก็จะแค่เล่าให้ฟังหรือไม่ก็ให้ดูรูปที่ถ่ายมามากกว่า
แล้วแฟนเก่านายเค้าไม่เคยส่งให้นายเลยเหรอไงกัน-*-
ไม่เคย
อาจจะเพราะผมเริ่มคุ้นเคยกับเธอแล้วมั้ง ถึงได้กล้าพูดออกไปอย่างนั้น เธอทำหน้างงๆ ผมก็เลยขยายความต่อ
เธอไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน ไปกับพี่นี่ก็ไม่เคยไปไกลๆเลย ถ้าเธอไปกับครอบครัวนี่ก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะจะไม่มีเวลาแวะร้านโปสการ์ดเลย
วูบนึงเหมือนผมจะเห็นรอยสงสาร เห็นใจ เข้าใจ ส่งผ่านมาทางแววตานั้น แต่แล้วเมื่อผมกระพริบตาอีกครั้งมันก็ไม่มีแล้ว
นี่ๆ ขึ้นรถได้แล้วนัส พี่ธิปด้วย ไปกันเถอะคะ
เสียงเรียกของกลุ่มเพื่อนเธอทำให้ผมและเธอต้องเดินไปขึ้นรถ แต่เธอก็ยังไม่วาย หันไปถ่ายภาพถนนราดยางที่ดูยาวและไม่มีที่สิ้นสุดนั้นก่อนขึ้นรถ
ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางไปเช็คอินเข้าพักที่รีสอร์ท เธอก็นั่งเงียบมาตลอดทาง อาจจะคิดอะไรเพลิน ผมก็เลยไม่กล้าชวนคุย แต่แอยู่ๆเธอก็พูดขึ้นว่า
ผู้ชายคนไหน ถ้าส่งโปสการ์ดตอนไปเที่ยวไปให้ใคร ก็จะคิดว่าคนๆนั้นเป็นคนพิเศษ เพราะเค้านึกถึงเธอหรือคนเหล่านั้นในช่วงเวลาที่กำลังมีความสุข ก็คือคนที่ได้รับโปสการ์ดนั้นคือคนสำคัญ พูดจบเธอก็หันหน้ามามองหน้าผม
นายเคยส่งไปให้แฟนเก่านายรึเปล่า 
ผมอึ้งไปเล็กๆแต่ก็ตอบเธอกลับไป
แรกๆน่ะ เคยคับ เพราะพี่ไปเที่ยวบ่อย ไปทีไรก็คิดถึงเค้าอยู่ตลอด
แล้วทำไมช่วงหลังๆถึงไม่ส่งล่ะ
เพราะครอบครัวเธอน่ะสิ เธออึดอัด พี่ก็เลยเลิก แล้วตอนนี้โปสการ์ดที่พี่ส่งไปทั้งหมด มันก็กลับมาหาเจ้าของเดิมตั้งแต่แรกหมดแล้ว..ทุกใบ..ทุกอย่าง
ผมเล่าไปก็เจ็บแปลบที่ใจไป แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องเพราะผมไม่อยากให้บรรยากาศหดหู่ยิ่งไปกว่านี้^^
แล้วนัสล่ะ ชอบโปสการ์ดรึเปล่า
ชอบ แต่ไม่ชอบสะสม
งั้นแปลว่ามีคนส่งให้เยอะ
ไม่หรอก ชั้นไม่ชอบเก็บโปสการ์ดเปล่าๆเท่าไหร่ ขาวๆโล่งๆมีแต่ภาพข้างหน้า มันก็ไม่ต่างจากรูปถ่ายธรรมดาน่ะแหละ ไม่มีคุณค่าทางใจ สัมผัสไม่ได้จริงๆ มีโปสการ์ดที่ตัวเองส่งหาตัวเองเต็มไปหมดเลย
ส่งหาตัวเอง?
ใช่ นายไม่เคยทำล่ะสิ ไม่มีใครส่งให้หรือให้ส่งให้ไง แต่อยากเก็บความทรงจำนั้นเอาไว้ ก็เลยส่งหาตัวเอง
แปลกดี ทำไมไม่ส่งหาแฟนล่ะ
ก็เพราะชั้นรู้ว่าเค้าไม่ค่อยสนใจไง ไม่เข้าใจว่าการที่ชั้นส่งโปสการ์ดไปให้น่ะ มันมีความหมายว่าชั้นเห็นเค้าเป็นคนสำคัญแค่ไหน
เค้าน่าจะรู้นะ ว่าคนส่งโปสการ์ดมาให้น่ะ ยังไงก็คือนึกถึง