ดอกไม้สีขาว

ผกากรอง

     ...แก้ว และปื๊ดเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกัน เรียนชั้นเดียวกัน เล่น และเที่ยวด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นประจำ  
     ทั้งสองใช้เสียงเป่ามือเป็นรหัสติดต่อกัน 
..วันหนึ่งแก้วไม่ไปช่วยแม่ถอนหญ้า  แล้ววิ่งไปตามเสียงเป่ามือของปื๊ด  มีเสียงแม่ตามหลังว่า
"อย่ากลับช้านะ ไม่งั้นจะโดนตี !"  
   เมื่อทั้งสองพบกัน  ปื๊ดก็ช่วยแก้ววิดน้ำอย่างแข็งขัน จนกระทั่งน้ำแห้ง ก็จับปลา 
ปื๊ดถูกปลาดุกอุยเข้ายักที่นิ้วโป้ง ปวดมาก แต่ก็จับปลาดุกตัวนั้นได้
...พอถึงตอนแบ่งปลา   ปลาที่ถูกจับได้ทั้งหมดถูกเทออกเพื่อแบ่งปันกัน
เป็นเรื่องปกติของเด็กทั้งสอง เมื่อจับปลาได้ก็จะผลัดกันหยิบ
"มึงหยิบก่อนแก้ว"  ปื๊ดบอกแก้ว
"มึงก่อนดีกว่า"  แก้วแนะ
"มึงน่ะดีแล้ว"  ปื๊ดบอก
  แก้วหยิบปลาฉลาด แล้วทิ้งปลาดุกไว้ให้ปื๊ด แต่ปื๊ดบอกว่า
"ไอ้ดุกตัวสุดท้ายของมึง มึงเอาไปเถอะ"
"กูไม่เอา  กูให้มึง" แก้วยืนยัน
"มึงเอาไปเถอะ แค่นี้กูก็พอกินแล้ว" ปื๊ดปฏิเสธ
"แต่มึงจับได้ แถมถูกปลาดุกยักด้วย ปลาดุกตัวนี้ของมึง" แก้วตอบเสียงแข็ง
"บ้านมึงคนเยอะ บ้านกูคนน้อย มึงต้องเอาไป" ปื๊ดยืนยันอย่างเสียงแข็ง
...แล้วแก้วก็เอาปลาดุกไป  แก้วไม่ถูกแม่ตีเรื่องที่กลับค่ำ  เพราะปลาดุกตัวนี้เมื่อถูกย่างเหลืองอร่าม หอมชวนกิน  ขณะที่แก้วกินปลาดุกภาพปื๊ดเลือดท่วมมือก็ปรากฎให้เห็นในความคิด
   ป่านนี้ปื๊ดเป็นอย่างไรบ้างหนอ  แก้วคิด
แก้วนึกขึ้นได้ว่า ก่อนที่ปื๊ดกับแก้วจะแยกกันกลับบ้านปื๊ดสั่งแก้วว่า
"ถ้ามึงถึงบ้านแล้วไม่โดนตี เป่ามือมาบอกกูด้วย"
"มึงด้วย ถ้ามึงหายปวดแล้วเป่ามือบอกกูด้วย"แก้วบอก
แล้วแก้วก็เป่ามือ 
"หวู่ ฮู้ว์ หวุดๆๆๆ"  แม้เสียงอาจจะไม่แจ่มใสเหมือนทุกครั้ง  แต่มันก็ล่องลอยไปท่มากลางความมือ และตามสายลมหนาวที่พัดแผ่วเบา
     ปื๊ดซึ่งนอนอยู่ ตัวร้อนด้วยไข้พิษ  ก็ยิ้มได้ จนลืมความปวดที่มือ
   เขาอยากเป่ามือตอบกลับ แต่มือของเขายกขึ้นไม่ไหว ได้แต่ฟังเสียงเป่ามือของแก้ว
   "หวู่ ฮู้ว์ หวุดๆๆๆ"  เสียงของแก้วยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ เหมือนคอยเสียงตอบกลับของเพื่อนรักจนดึกดื่น...ทั้งคืน.......