ความลับ..

rain..

   " อาจารย์ค่ะ .. เรนเอางานมาส่งค่ะ  "   ยื่นแฟ้มโครงงานส่งให้อาจารย์  หลบตา อย่างไม่รู้สาเหตุ ใจเต้นระทึก
 
 " อ้าว.. เสร็จแล้วเหรอครับ ! แหมเร็วจัง ผมเพิ่งให้งานไปเองนี่นา "  เอ่ยชมอย่างใจดี มองหน้าเด็กสาวอย่างชื่นชม
     เงยหน้าจากเอกสารและกองตำราตรงหน้า ..  พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ..
 
  " ก็เรนหาข้อมูลในอินเตอร์เนตนะซิคะ  เรื่องแค่นี้เอง เรนหาได้ไม่ยาก.. "  อวดยิ้มแฉ่ง..อย่างภาคภูมิใจ 
 
  " อ๋อเหรอครับ  ..  เก่งนี่  งั้นเดี๋ยว..รอผมสัก 10 นาทีได้มั้ย  ผมจะตรวจให้ก่อน  จะได้แก้ไข  หรือเอาไปเพิ่มเติมได้ทันที.."
  
   " ค่ะ "   รับคำอย่างแผ่วเบา  หน้าระรื้น ..
 
 " นั่งรอผม ที่โซฟาก่อนนะครับ "   สาวน้อยเดินไปทรุดตัวลงนั่ง ที่โซฟา ภายในห้องพักครูอย่างเรียบร้อย  รอ.. 
                ....................				

   " อาจารย์ครับ ผมเอางานมาส่ง ครับ "  
 
   " อ้าวเสร็จแล้วเหมือนกันเหรอครับ ? "  เงยหน้า จากแฟ้มงานข้างหน้า ..
   " ครับ "   สายตามองเลยไปที่ เด็กสาวผมสั้น ท่าทางทมัดทะแมง  อย่างระแวง 
 
   " งั้นผมขอเวลาตรวจก่อนนะ  พรุ่งนี้แวะมาละกัน  ผมขอตรวจให้เรนก่อนนะครับ " 
     
      " ครับ.. ผมรออาจารย์ได้ครับ .. "   เดินตรงไปโซฟา  ที่เด็กหญิงคนนั้น .. นั่งอยู่
 
      " เรนครับ..  เดี๋ยวเรากลับบ้านพร้อมกันนะ วันนี้ ผมเอารถมา "  เอ่ยปากชวน หน้าตาเฉย
      
        "ไม่ค่ะ  เรนกลับเองได้ " ตอบอย่างรวดเร็ว แบบไม่คิด ก็รู้ๆกันอยู่ ไม่จำเป็นที่นายคนนั้นจะแกล้งตีหน้าใสซื่อ.. เด็กสาวบ่นในใจอย่างรู้ทัน คงหวังประจบแม่ของเธอนะซิ..
 
    " ทำไมล่ะ "  น้ำเสียงไม่พอใจ 
    " ทำไม กลับด้วยกันไม่ได้  หรือว่ารออาจารย์ ?  "   ตาจ้องน้ำเสียงคาดคั้น 
   
     " ค่ะ ..  อาจารย์จะแก้ไขโครงงานให้เรน"   ตอบเสียงชัดเจน เชิดหน้าตอบ..   
     "  อ๋อ..  งั้นไม่เป็นไร  ผมรอได้ "

     "   กลับไปก่อนเถอะ..   เรนกลับได้ "    ตาเขียวปัดอย่างเอาเรื่อง  ก็เธอตั้งใจ จะกลับรถเมล์เองตะหาก
     "  บอกแล้วไง! ..  กลับเองได้ "    ย้ำเสียงชัดเจน 

    เด็กชายผมตั้ง หน้าตาตลก..ท่าทางวางโต  ไม่สนใจ คำกล่าวของเธอ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ  หยิบหนังสือ ขึ้นมาอ่าน อย่างจงใจ ไม่แคร์สายตาของเธอ  สีหน้าเรียบเฉย 

    				

 "เรนครับ มานี่แป๊ปนึงซิครับ.."  เสียงอาจารย์ร้องเรียกเบาๆ   
 " ผมว่าเอกสารอ้างอิง  ระบุไม่ชัดเจนเท่าไร เดี๋ยวเอาไปแก้ไข เพิ่มเติมนิดนึงนะครับ  เพราะหากข้อมูลหนักแน่น ก็จะทำให้น่าเชื่อถือยิ่งขึ้น "
 
" ค่ะ อาจารย์   เรนจะเอากลับไปแก้ไขนะคะ "   พนมมือไหว้ขอบคุณ รับแฟ้มรายงานคืน  ยิ้มโชว์ฟัน..ที่คิดว่า สวยที่สุด 
 
 " งั้นรอเดี๋ยวนะครับ .. จะกลับบ้านเลยรึเปล่า?   เดี๋ยวกลับพร้อมผมก็ได้  ทางผ่านพอดี ผมแวะส่งที่บ้านแล้วกันนะครับ " จำได้ว่าเคยขับรถผ่านไปเจอเด็กสาว รอรถอยู่หน้าปากทาง  เลยรับขึ้นรถมาด้วยกัน นั้นคือเหตุการณ์ที่ทำให้ มีความรู้สึกสนิทสนมกับเธอมากเป็นพิเศษ 
  
 " ดีจังคะ.. "   ยิ้มอย่างดีใจ นัยน์ตาวาว .. ฉายแววสดใส
  " พอดีแม่บอกเรน .. ยังมารับไม่ได้ แม่ติดประชุมให้เรนรอด้วยซิคะ.. "    
  "งั้นโทรบอกคุณแม่นะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง"   อาจารย์กำลังสาระวนกับของบนโต๊ะ .. เก็บเข้าลิ้นชัก 
 
 "  ค่ะ  เดี๋ยวเรนจะโทรบอกแม่นะคะ "   ยิ้มสดใส .. มองออกไปนอกหน้าต่าง เมฆรูปคุณครูใจดียิ้มทักทาย สาวน้อยเจ้าเล่ห์  หากเป็นแบบนี้ โลกสีฟ้า.. ที่เธออยากได้ 
  
 " รอผม เก็บของแป๊ปนึง นะครับ..  "  
   "ค่ะ "   มองออกไปสบตาเด็กชายคนนั้น อย่างเยาะเย้ย    "ไม่เห็นต้องง้อนายคนนั้นเลย  "  พูดในใจอย่างยิ้มเยาะ ..
  
  "  อ้าว ดอกข้าวยังไม่กลับอีกเหรอครับ"   อาจารย์ถามอย่างสงสัย ถามเด็กชายที่อาจารย์จำได้แม่นยำ เพราะลักษณะโดดเด่นของเขานั้นเอง

 "  ยังครับ ผมรอเรน .. เรนหมดธุระแล้วใช่มั้ยครับ   รถจอดอยู่ด้านนู้น.. น..ไง มาซิครับ ..  "  มือชี้ไปที่รถอีกด้านนึงของห้องพักครู 

  "  อาจารย์ค่ะ ..  เรนกลับกับอาจารย์นะคะ "  สายตามองอย่างเว้าวอน
  " ได้ซิครับ "   อาจารย์ มองอย่างเข้าใจ   เด็กสองคนนี่ต้องไม่ถูกกันแน่ๆ  ไม่เป็นไร อีกไม่นาน ก็คงจะรู้ เอง ..
  
       ........
 
    				

    ห้องโถงด้านล่าง ..  เรนไม่แปลกใจ ที่เห็นนายคนนั้นยืนหน้ามุ่ย อยู่กับแม่ของเธอ 
 
   " ไปไหนมา! .. ไหนบอกแม่มาซิ   ทำไมกลับดึกๆ  "      น้ำเสียงคาดคั้น ตาจ้องเขม็ง.. 
 " เรนกลับพร้อมอาจารย์  อาจารย์ แวะที่ร้านหนังสือนะคะ  เรนขอโทษ...  "    ชูถุงหนังสืออวดแม่ ยิ้มประจบ
   
 " อื้อ ฮื้อ.. อ..  แก้มแม่ห้อม ..  หอม "    กอดแม่ หอมแม่ดังฟ๊อดใหญ่    บอกกับตัวเองว่า ..  นายไม่มีวันชนะแน่!  ฟ้องได้ฟ้องไปซิ ..!  
 
 "   รู้มั้ย แม่เป็นห่วง..    ห้ามทำแบบนี้อีกนะ  ให้กลับพร้อมกับพี่เค้า เข้าใจมั้ย "
 " ไม่ใช่พี่เรนซักหน่อย ฮึ! คนขี้ฟ้อง "  บ่นในใจอย่างหงุดหงิด  ขยับปากจะชี้แจง 
 
 "   เอาละ ๆๆ  พอๆแค่นี้ แม่เหนื่อยแล้ว  ไปอาบน้ำ แล้วลงมาทานข้าวกัน "   แม่ตัดบท อย่างรู้ทัน..
   " ค่ะแม่   " ...
 
  " เรนรักแม่ ..  ที่สุดเล้ย ย ย..  "  วิ่งปร๋อขึ้นข้างบน .. หัวเราะเสียงใส ..ผ่านหน้าเด็กชายคนนั้น อย่างเยาะเย้ย..    
     
            .....................
    				

    สายตาของสาวน้อย จ้องมองอย่างตั้งใจ.. ห่างออกไปด้านหน้า ติดกับไวท์บอร์ด  อาจารย์กำลังบรรยายเรื่องราว ในบทเรียน น้ำเสียงทุ้มสุภาพชวนฟัง   สาวน้อยมองอย่างชื่นชม  หมดชั่วโมงเรียน นักเรียนต่างเดินทยอยกันออกจากห้อง..

     "  อาจารย์ค่ะ "..   เสียงแผ่วเบา   "  อาจารย์ว่างเปล่าค่ะ ขอเวลาให้เรนนิดนึง.." 

    "  ได้ซิครับ  มีปัญหาอะไรเหรอครับ "  ..   อาจารย์มองอย่างสงสัย มองตาสาวน้อยที่อยู่ข้างหน้าอย่างครุ่นคิด ..
 
   "  แบบ ว่ า .. "    เสียงตะกุกตะกัก ไม่กล้าสบตา..
    " เรนแค่อยากถามว่ า เย็นนี้อาจารย์ จะแวะไปที่ร้านหนังสือ อีกรึเปล่าคะ ? " 
  
  "  ไปซิครับ  ผมแวะที่ร้านนั้นทุกเย็น "  
    " เรนจะเอาหนังสือไปเปลี่ยนนะคะ  แบบเค้าหยิบผิดให้เรน.. "  

  "  จริงเหรอครับ! .. โห แย่จัง ! ..  เดี๋ยวไปกับผมก็ได้  แล้วผมจะแวะไปส่งที่บ้านเอง  ทางผ่านอยู่แล้วนี่ครับ.. 

   " ค่ะ  เรนขอบคุณอาจารย์ นะคะ "  พนมมือไหว้ อย่างงดงาม นัยน์ตาวาว อย่างเจ้าเล่ห์ 

          ............
    				

    " เรน..  คะร้าบบบ ..  แม่โทรมา .. พูดกับแม่หน่อยซิครับ .."     รับโทรศัพท์ จากเด็กขี้โกงคนนั้น  อาจารย์รอ หน้าฉงน ..

   "เรนเหรอลูก  เย็นนี้ กลับบ้านกับพี่เค้านะ  แม่ติดประชุม "  อีกแล้วซิกับคำสั่งของแม่..  ที่เด็กสาวขัดไม่ได้ .. 
  
   "แต่ ..  แม่คะ .."       เสียงตะกุกตะกัก  อ้ำๆอึ้งๆ  ถอนใจยาว ว ..  เฮ้อ !  จะบอกแม่อย่างไรดี  เด็กสาวพาลโกรธเด็กชายตัวยุ่งคนนั้น
    
     " ค่ะ แม่.. "   รับคำแผ่วเบา ยื่นโทรศัพท์ คืนให้ อย่างโกรธๆ 
 
     "อาจารย์ค่ะ .. เรนไปไม่ได้  พอดีแม่มีธุระ แบบแม่รอเรน  .. เรนขอโทษอาจารย์ นะคะ "
      
      " ไม่เป็นไรครับ  เอาไว้พรุ่งนี้ ค่อยเอาไปเปลี่ยน  หรือจะฝากผมไปเปลี่ยนให้ "  ถามอย่างห่วงใย 
 
    "ไม่ค่ะ  พรุ่งนี้ เรนจะไปกับอาจารย์  " สั่นหัวอย่างแรง สายตามุ่งมั่น .. กล่าวขอบคุณแผ่วเบา  
 
    " งั้นผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน "    
     " ค่ะ  "  มองตามหลังอาจารย์  ตาเหม่อลอย  อย่างผิดหวัง..
              ...................    
 
       " เป็นงัยล่ะ !   ผมรู้ทันคุณนะ  เด็กเจ้าเล่ห์  .. " 
      อีกแล้วซินะ!  ที่เขาชอบย้ำ ความพ่ายแพ้  น้ำตาปริ่ม ปากเม้ม กับคำๆนั้น  ทำไมล่ะ ก็แค่ความรู้สึก และความต้องการ กลับถูกมองว่า เป็นเด็กเจ้าเล่ห์
  
     "รู้ทันอะไร ฮึ!! .."   เส มองขึ้นไปนอกหน้าต่างรถ  กลบน้ำตา ที่กำลังรื้น รถวิ่งเอื่อยๆ  .. 
      "  รู้ทันนะซิ ว่า คิดอะไรอยู่ "   มือจับพวงมาลัยอย่างสบายๆ  มองไปข้างหน้าอย่างระวัง ปากก็คอยหาเรื่อง ชวนทะเลาะ
 
      "  คิดอะไร  เรนไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย..ฮึ!  "   ใจเต้นโครมคราม เป็นจังหวะร้อก .. กลัวความลับในใจ จะถูกจับได้  
      " ระวัง จะฟ้องแม่  "  ขู่อย่างที่คิดว่า ต้องได้ผล  
  
      " ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่  โตแล้ว !   อย่ามายุ่งกับเรื่องของเรนได้มั้ย? "  
 
       " ได้ไงครับ .. ก็แม่สั่งไว้นี่.. "    น้ำเสียงราบเรียบ เช่นเคย 
 
       "แม่ใคร..!  ไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อย  แม่เป็นแม่เรน  ไม่ใช่แม่นายนี่!   "     น้ำตารื้นพาลจะไหลน้อยใจแม่  แม่ที่ชอบเห็นเรนเป็นข้าวกล่อง ฮึ! 
  
       " .. ?..    พูดแค่นี้ ทำไมต้องร้องไห้ " 
  
       "อย่ายุ่ง เรื่องของเรน ได้มั้ย ? " ..  ตาเขียวปัด ร้องอย่างขัดใจ อารมณ์เริ่มวีน..  อย่างไร้สาเหตุ
  
       " รู้มั้ย ทำแบบนี้ ใครเค้าจะคิดยังงัย.."  ปากยังคงพูดไม่หยุด 
  
   " คิดอะไร ! ทำอะไร ! เรนไม่ได้ทำอะไรผิด"   เถียงอย่างมั่นใจ .. ในความคิดของตน

     "ไม่ผิดเหรอ ควงอาจารย์ กลับบ้านทุกวัน " 
   
    "ไม่เกี่ยว!    ก็เรนชอบอาจารย์นี่นา  "    
   
     "   โห!   สารภาพเลยเหรอนี่ !  "   เบิกตาโตอย่างตกใจ..  มือเกือบหลุดจากพวงมาลัย 
      "    ก็ใช่ซิ  เรนบอกว่าชอบ..  เรนก็ชอบ  แล้วผิดตรงไหนร่า " ย้อนถามอย่างกวนๆ  ช่วยไม่ได้ หากนายอยากมายุ่งเรื่องของเรามัย..
 
      "  เรนรู้มั้ย ว่ามันผิด"
      "ไม่ผิด "
      "ผิด "
      "ไม่ผิด "
      "ผิด "
      " ไม่ผิด ๆๆๆๆๆๆ  "  ..   ตะโกนอย่างขัดใจ ..  แย่งพวงมาลัยรถ ..!!  
         ....
   โครม !!!   
   รถแฉลบลงข้างทาง ..  จอดสนิท   เฮ้อ! อีกแล้วซินะ  เป็นรอบที่สิบ ที่เป็นแบบนี้  บนเส้นทางที่จะกลับเข้าบ้าน  ต้องโดนแม่ตีแน่เลย..  ตามองเด็กชายคนนั้น อย่างขอร้อง 
  
     " ฟังนะ ..."    น้ำเสียงจริงจัง ไม่ขี้เล่น ไม่กวนอารมณ์  หลังจากที่กลับขึ้นรถอีกครั้ง  ก็รู้อยู่แล้ว ว่าต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ อารมณ์บ่จอย วีนโดยไม่มีสาเหตุ  ซึ่งเขาก็รู้ดี  และพยายามที่จะแก้ไข นิสัยที่ไม่ดีของเธอ ตามที่ได้ให้สัญญา กับแม่เธอไว้เอาไว้
  
    "  อาทิตย์หน้า อาจารย์ก็จะกลับไปบ้านเค้าแล้วนะ    อย่าลืมซิ ..! อาจารย์แต่งงานแล้ว  ผมไม่อยากให้เรนเสียใจ" น้ำเสียงที่บอกส่อแววโล่งใจที่พูดประโยคนั้นออกมาได้  ก็เขารู้เนี่ยนา ยัยเด็กเจ้าเล่ห์ต้องไม่เชื่อ  
  
    กระพริบตา งง ๆ     "  จริงเหรอคะ  เรนไม่เชื่อหรอก "  น้าน..น..  ว่าแล้วไง
 
    "จริงซิ  ผมถามอาจารย์แล้วด้วย .."  ยืนยันหนักแน่น 
      .........................
    				

   ตลอดทางเข้าบ้าน  ..  ข่าวใหม่ ที่ทำให้ หัวใจดวงน้อยเจ็บปวด ปากเม้มสนิท ..
   เด็กชายพยายามชวนคุย ..   แต่เธอก็นิ่ง จนเค้ารู้สึกไม่สบายใจ   แต่ก็อดย้ำกับตัวเองว่า  สิ่งที่เขาทำนะ ถูกต้องแล้ว..
   
    ก็เขาเป็นห่วงเธอ   และเธอก็เป็นน้องสาวของเขา  พยายามย้ำกับตัวเองทุกๆครั้ง  ..  ที่เห็นสายตาของเธอมองอาจารย์อย่างชื่นชมและหลงใหล   เขาสาบานว่า  เขาจะปกป้องเธอ  ถึงเธอจะไม่สนใจ และต่อต้าน  ก็เพียงแค่เหตุผล ที่เขาและเธอต่างก็รู้ .. แต่เขาก็จะพยายามทำให้เธอ  เข้าใจในตัวเขาให้ได้ .. 
    
       เพื่อพ่อของเขากับแม่ของเธอ.. 

       ใครกันนะ!  .. ที่เป็น เด็กเจ้าเล่ห์.. คนนั้น !
            
                ...........
    				

   จบแย้ว วว .. อิอิอิ .. 
  ก็เพราะเป็นเรื่องสั้น ที่เรนกำลังหัดเขียน ..  ขอพี่ๆ เพื่อนๆ  แนะนำเรนด้วยนะคะ ..
 
   และเรนสัญญา เรนจะไม่โป้งร้อก ..ก..   หากคำแนะนำ ของใครคนนั้น  ทำให้เรนโกรธ ..  ฮี่ ฮี่  (เลียนแบบ เด็กชายคนนั้นงัย ) 

      ...................