รักส่งด่วน

..สายลมทะเล..

ทำไมผมไม่ได้แต่งงานกับเธอนะเหรอ คำตอบมันง่ายนิดเดียว..ก็เพราะเจ้าความรักของผมมันดันเดินทางมาถึง ตอนที่ความรักของเธอเดินจากผมไป ..ถ้าเพียงผมรู้ก่อนว่าแค่ลงทะเบียนมันยังไม่ดีพอ ผมยินดีจ่ายเพิ่มอีกไม่กี่บาท ตีตรา EMS ให้กับมัน
ผมยังจำได้ดีตอนเจอส้มป่อยครั้งแรก ความรู้สึกตื่นเต้นขณะรอเธอที่สถานีรถไฟฟ้าหมอชิตมันยากเกินบรรยาย หัวใจที่เย็นชาของผมมันเต้นถี่และเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกบรา เอ่อ! ผมหมายถึงเสื้อของผม แม้ว่าผมกับส้มป่อยจะติดต่อกันผ่านมาลัยไทยรัฐนานเกือบครึ่งปี แต่เราทั้งคู่ต่างไม่เคยเห็นหน้าค่าตาจากรูปถ่ายของกันและกันเลย 
วันที่เรานัดเจอ เป็นวันที่เพื่อนๆ ในโรงงานของเธอชวนกันไปเที่ยวทะเล ส้มป่อยเป็นสาวโรงงานทอผ้าครับ แต่จะว่าไปแล้ว เราก็เหมาะกันดี เพราะผมเองก็ทำงานให้กับมูลนิธิแยกอกตัญญู
ผมพยายามมองหาสาวร่างเตี้ยตัวดำอ้วนจ้ำม้ำในกลุ่มผู้โดยสารที่ทยอยกันเดินออกจากสถานีเมื่อรถไฟฟ้าขบวนที่ผมรอคอยเข้าเทียบ ..คนแล้วคนเล่า แต่ก็ไม่มีใครมีทีท่ารีรอ หรือคิดหยุดทักผม จนผมเริ่มใจแป้ว.. เอ หรือเธอจะเปลี่ยนใจ ..ผมคิด
ขอโทษคะ ใช่พี่หนูนุ้ยหรือเปล่าค่ะ
คะ ครับ ผมละล่ำละลักตอบไปเพราะสะดุดความน่ารักตรงหน้า
ส้มป่อยคะ เธอยกมือไหว้อย่างนอบน้อม สมกับรางวัลสาวโรงงานมารยาทงามที่เธอได้ตอนงานแซยิดเจ้านาย
ผมยืนนิ่งเป็นลิงป่วยอยู่พักใหญ่กว่าจะได้สติ ..เธอช่างน่ารักเกินกว่าจะมาหาผู้ชายเห่ยๆ ผ่านมาลัยไทยรัฐอย่างผม ..โอ หูกาง คางเหลี่ยม จมูกบาน ดั้งยุบ ปากหนา ตาเหล่ ..แหมมันสเป็คผมชัดๆ
เพื่อนๆ ของเธอล่วงหน้าไปยังบางแสนก่อนแล้วแต่เช้า ผมแวะรับเธอที่สถานีรถไฟฟ้า แล้วก็ขับตามไปสมทบกันที่โน่น ..เราใช้เวลาสองสามชั่วโมงนั่งคุยกันริมหาด ..เอ! วันนั้นเธอใส่ชุดสีอะไรนะ ผมนึกไม่ออก อ้อ! แต่ผมจ่ายค่าเก้าอี้ผ้าใบยี่สิบบาทผมจำได้
ความสัมพันธ์ของเราชื่นมื่นเหมือนแป้งเย็นกลิ่นมาดามอยู่สองปี แต่อาจเพราะความราบเรียบที่แบนราบเหมือนเลขชุดสองตัวบนของสัดส่วนเธอกระมังที่ทำให้ผมชั่งใจ และไม่เคยเอ่ยปากสู่ขอเธอกับแม่เสียที หรืออาจเป็นเพราะผมถนัดที่จะเป็นผู้ให้ก็ไม่ทราบ ก็ดูซิ กระทั่งกับส้มป่อยผมยังไม่เคยขออะไรเธอเลย แล้วจู่ๆ จะให้ผมหน้าด้านเดินไปขอเอากับแม่เธอดื้อๆ ..ผมว่า..มันเป็นกริยาที่ไม่งามนะครับ
..นานวันเข้า ส้มป่อยก็เปลี่ยนไป (สาวโรงงาน..เปลี้ยนไป๋)
เธอเริ่มห่างเหิน ไม่ใกล้ชิดและดากี้ร์ผมเหมือนก่อน โทรไปหา เธอก็บอกว่าไม่ว่าง(รับโทรศัพท์อยู่) ..ชวนไปกินข้าว..ก็บอกว่า บ้านเธอก็มีข้าวกิน..พอขอกินด้วย..ก็บอกว่าห้องเธอเล็ก นั่งได้คนเดียว..พอบอกขอยืนกินข้างนอก..เธอก็บอก นั่นมันที่นอนหมา
แม้ผมจะพยายามโทรไปออดอ้อนเป็นร้อยๆ ครั้ง.. เธอก็ยังยืนยันคำเดิมเหมือนอัดเทปไว้..สุดท้ายเธอก็หายไปจากชีวิตผม
เขียนมาถึงตรงนี้..ผมอยากถามพี่ศิราณีว่า..ผมควรปลอมตัวเป็นนาย ก ลงประกาศหานางสาว ข เพื่อรักษาแผลใจจากนางสาว ค ดีหรือเปล่าครับ ..พร้อมกันนี้ ผมได้ใส่ซองติดแสตมป์จ่าหน้าซองถึงตัวผมเองมาด้วยแล้ว หวังว่าพี่ศิราณีจะตอบผมเป็นการส่วนตัว ..อ้อ! ธนบัตรใบละห้าสิบบาทที่แนบมาด้วย สำหรับค่าธรรมเนียม EMS ครับ ..ผมไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย