รัก..ไม่เจียระไน

..สายลมทะเล..

ปลาย..ไม่แต่งหน้าได้มั๊ย
พี่ที..นี่ปลายก็แทบไม่ได้แต่งอยู่แล้วน่ะ  จะให้ปลายไปร่วมงานโดยไม่แต่งอะไรเลยเหรอ
ก็แค่งานการกุศลจังหวัด..พี่ว่าไม่ต้องแต่งหรอกครับ
ตอนงานแต่งงานลูกชายท่านผู้ว่า..งานสโมสรโรตารี่..งานแม่บ้านกาชาด พี่ทีก็พูดอย่างนี้..แล้วจะให้ปลายแต่งตอนไหนล่ะค่ะ
ปลายเป็นนางแบบ  ใครๆ ก็คุ้นหน้าปลาย  การดูแลบุคลิกภาพตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่จำเป็น..พี่ทีก็รู้
แล้วนี่ดูซิ  ตัวก็ดำอยู่แล้วยังจะใส่แต่เสื้อแขนยาวสีทึมๆ อีก  มานี่ เดี๋ยวปลายจัดให้..รับรองสาวๆ ติดตรึม เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา แล้วกระตือรือร้นไปเปิดตู้เสื้อผ้า  แต่แล้วก็ต้องชะงัก
นี่พี่ไม่มีเสื้อสีอื่นนอกจากดำกับเทาเลยเหรอ เธอกวาดมือรวบเสื้อทีละตัวๆ
เป็นไปได้ไงเนี่ย  พี่ไม่มีเสื้อแขนสั้นสักตัว ..แล้วเสื้อที่ปลายซื้อให้เมื่อตอนวันเกิดล่ะ พี่ทีเก็บไว้ไหน
พี่ยกให้น้องที่ทำงานไปแล้ว
หญิงสาวทำหน้างงๆ
พี่ทียกเสื้อที่ปลายซื้อให้ ให้คนอื่นไปเนี่ยนะ เธอพูดพลางส่ายศีรษะ
พี่ไม่ใส่เสื้อสีส้ม  เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้  ตัวก็ตั้งหลายตังค์  ให้คนอื่นไปใช้ยังมีประโยชน์มากกว่า..พี่ว่าจะบอกเรานั่นแหล่ะ  แต่งานยุ่งๆ เลยลืมไปเสียสนิท..ไม่โกรธพี่นะ
ไม่โกรธหรอกค่ะ..ปลายชินแล้ว สาวน้อยยิ้มให้ชายหนุ่มและพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
จะว่าไปแล้ว ตลอดสองปีที่คบกันมา  ปลายยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นได้แทบทุกเรื่อง  แม้วิถีทางของสองคนจะต่างกันโดยสิ้นเชิง ..เขาเป็นปลัดหนุ่มในชนบทต่างจังหวัด  ขณะที่สาวน้อยเป็นนางแบบอยู่ในกรุงเทพ  เขาอยู่กับสังคมเรียบง่ายแบบชาวบ้าน  ปีนึงไปร่วมงานสังสรรค์ของจังหวัดก็ไม่กี่ครั้ง  แต่หญิงสาวต่างออกไป เธอต้องร่วมงานและออกสังคมแทบทุกอาทิตย์  เขาเองเคยไปกับเธอครั้งนึง มันเป็นสังคมที่น่าอึดอัดมากสำหรับเขา  และหลังจากนั้น เขาก็ไม่ยอมไปกับเธออีกเลย  แม้เธอจะพยายามรบเร้าอยู่บ่อยๆ  ชายหนุ่มก็บอกเธอว่า..พี่อยู่กับสังคมแบบนั้นไม่ได้จริงๆ ปลายไปกับเพื่อนๆ เถอะ หญิงสาวไม่เคยแสดงอาการน้อยอกน้อยใจให้เห็น  เธอยังคงยิ้มและคุยอย่างร่าเริงตามปกติของเธอ
ปลาย..ใจคอจะใส่รองเท้าคู่นั้นจริงๆ เหรอ  พี่ว่ารองเท้าปลายแหลมมันเปรี้ยวไปนะ ชายหนุ่มทัก เมื่อเห็นหญิงสาวหยิบรองเท้าปลายแหลมตามแฟชั่นมาใส่
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ พี่ทีก็รู้ ปลายชอบแบบนี้..และปลายก็ไม่ได้เอาคู่อื่นมาด้วย  ก็พี่ทีเพิ่งโทรบอกให้ปลายมางานด้วยเมื่อเช้า  ปลายก็รีบ..ไม่ได้หยิบคัทชูติดมาหรอกค่ะ
ชายหนุ่มทำสีหน้าไม่พอใจ  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก  ที่จริง..เป็นความผิดของเขาเอง ที่ลืมว่ารับปากกับภรรยาท่านผู้ว่าว่าจะพาปลายไปด้วย
.............................................
พี่ทีฮับ..หัวเราะมั่งก็ได้นะ เรื่องเขาออกตลก
พี่ว่าปลายนั่นแหล่ะแค่ยิ้มก็พอ ผู้หญิงหัวเราะเสียงดังไม่ดีหรอก ชายหนุ่มกระซิบตอบเบาๆ
นี่พี่ที ดูซิ ทุกคนก็หัวเราะกันทั้งนั้น เป็นธรรมชาติดีออก ..พี่ซิแปลก นั่งหน้าเฉยอยู่ได้คนเดียว แล้วเธอก็หัวเราะเสียงใสกับมุขตลกของนายอำเภอต่อ
............................................
ปลาย..พี่ว่าปลายต่อโทดีไหม
ทำไมหรือค่ะ
ที่จริงปลายเป็นคนเรียนเก่ง  แต่เพราะปลายอยู่ในวงการนี้ ใครๆ ก็เลยมองว่าพี่คบปลายที่หน้าตา  พี่ไม่ชอบที่ใครมองดูปลายแบบดูถูก
ปลายยิ้มน้อยๆ ปลายไม่คิดมากหรอกค่ะ  คนที่ตัดสินคนอื่นง่ายๆ อย่างนั้น พี่ก็คงไม่เก็บมาเป็นอารมณ์ใช่ไหม ชายหนุ่มได้แต่นิ่งไป
ไม่กี่วันต่อมา เขาก็ซื้อใบสมัครสอบเข้าเรียนต่อระดับปริญญาโทของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยมาวางลงตรงหน้าหญิงสาว  ..เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วก็ยิ้ม
.............................................
เธอได้เป็นนิสิตสมใจชายหนุ่ม.. และก้าวไปข้างหน้าอย่างภาคภูมิ
.............................................
ตลอดสองปีในรั้วจามจุรีของปลาย  เธอแทบไม่เคยได้เป็นอิสระจากชายหนุ่ม  เขาจะคอยเจ้ากี้เจ้าการดูแลเรื่องต่างๆ ของเธอไปเสียทุกเรื่อง 
..จนกระทั่ง..
สถาปนิกหนุ่มอารมณ์ดีและช่างเอาอกเอาใจเดินเข้ามาในเส้นทางของทั้งคู่ ..ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปจากนั้น
ปลายตัดสินใจคบเขาเป็นพี่ชาย ..แต่เขายอมรับไม่ได้ จึงเลือกเดินจากมา.. 
...การเข้าไปในชีวิตของใครสักคน ต้องระลึกและเจียมตัวอยู่เสมอว่า  เข้าไปอยู่ในโลกของเขา ก็ต้องเกรงใจเขา  อย่าได้เจ้ากี้เจ้าการ จัดโน่นจัดนี่ เปลี่ยนแปลงให้โลกของเขาผิดรูปแบบไป ..เพราะนั่นจะทำให้โลกของเขาต่างไปจากเดิมจนน่าอึดอัด ..และเขา อาจไม่ทนอยู่ในโลกที่เราเปลี่ยนแปลงนั้น...
เวลาและประสบการณ์สอนชายหนุ่มให้เข้าใจธรรมชาติของความสุขมากขึ้น ..เขาตัดสินใจเดินกลับมาหาหญิงสาวอีกครั้ง..
แต่วันนี้ต่างไปจากวันก่อน..เขาเคารพในสิ่งที่เธอเป็น
ลุงทีๆ ไปจับปูลมกัน แม่เสือสาวไม่ชวนเปล่า  แต่กลับดึงแขนเขาให้ตามไปด้วย 
..เขาส่งยิ้มให้หญิงสาวแม่ของเจ้าหล่อน ..รู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด.. ความสุขที่ไม่จำเป็นต้องได้ครอบครอง