"ร่ำลา"

น.นิรัติศัย

"ร่ำลา"
	เวลามาถึง ณ จุดหนึ่งของช่วงหัวเลี้ยวหัวต่ออีกครั้ง 6 ปี ที่ผ่านมาสิ่งต่างๆ สั่งสอนบ่มเพาะความคิดอันหลากหลาย ได้เรียนรู้อะไรมากมาย 1 ปี กับการเข้าเผชิญกับหน้าเว็บที่มีบทกลอน บทความ เรื่องสั้น และข้อมูลต่างๆ ที่สร้างสรรค์ขึ้นมา 
จากผู้หนึ่งสู่อีกผู้หนึ่ง ก่อเป็นล้านข้อมูล มีทั้งข้อคิด สามัญสำนึก และความท้อแท้ใจต่างๆ 
	ตอนนี้คงหมดเวลาอีกเช่นกันสำหรับจุดๆ นี้ มันเกิดกาลสิ้นสุด งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา คำสัญญาต้องมีวันเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านในทะเลทรายอันร้อนระอุ 
	หากบางครั้งการร่ำลา เป็นแค่ส่วนตัว ปลดปล่อยออกสู่โลกความจริงที่สับสนของจิตที่มีเพียงความท้อแท้และสิ้นหวัง บางครั้งเหตุการณ์มันเกิดซ้ำๆ ซากๆ หากข้อยุติมิได้ แต่กระนั้นความมุ่งมั่นก็หาได้หยุดไม่
	เพียงหยุดลมหายใจให้เป็นนิทราพร้อมเข้าสู้โลกของความฝันที่มีเพียงเรื่องที่ปรารถนาเท่านั้น...
	ในโลกแห่งความฝัน ผมอาจเป็นคนดีที่สุด เก่งที่สุด หรืออะไรก็ตามที่สุด และบางทีอาจไม่มีความรู้สึกที่สร้างความปวดร้าวอีกต่อไป...
	เพื่อนคนหนึ่งบอกว่า "แค่นี้ท้อแล้วหรือ" ผมตอบอย่างหนักแน่นว่า "คงใช่" เพราะความมุ่งมั่นและพยายามมานานพอประมาณจนแล้วจนรอด วันหนึ่งมันก็ยุติ ความคิดดี เลว ปะปนแต่ไร้ซึ่งแก่นสารที่ต้องการ หรือ "มันไม่พอ ไม่ใช่ ไม่ตรง" อะไรทำนองนี้
	หากเราคนใดคนหนึ่งหายไปจากโลกไซเบอร์ถามว่ามีใครรู้บ้างไหม คงไม่มีใครรู้ สนใจบ้างไหม ก็คงไม่มีใครสนใจอีกเช่น บางเวลาคงไม่ต่างจากหมาป่าที่อยู่ ณ หุบเขาหิมะ และซ่อนตัวเพื่อหาอาหาร แต่วันหนึ่งล้มตาย หิมะกลบร่างอันไร้วิญญาณพร้อมย่อยสลายตามฤดูกาล
	ไร้ซึ่งตัวตน จิตวิญญาณ ที่แตกดับกระเจิงสู่โลกของความฝันที่ ไม่มีวันสู่โลกของความจริงได้