ฉันจอดรถบนฟุตบาธข้างถนน .. นั่งรอใครบางคน .. คอยใครบางคน .. ฝนตก .. ฉันมองผ่านกระจกที่มีละอองฝนเกาะพราว .. ผู้คนเดินผ่านไปมา .. บ้างกางร่ม .. บ้างใช้กระดาษหนังสือพิมพ์กางคลุมศีรษะ .. บ้างเดินตากฝนอย่างไม่สนใจหากเนื้อตัวจะเปียกปอน .. รถราหนาแน่น .. ขยับเขยื้อนได้ทีละน้อย .. ทีละน้อย .. ฉันมองนาฬิกา 17.23 น. ชั่วโมงเร่งด่วนเช่นนี้ .. ใครต่อใครคงรีบกลับ .. บ้าน .. ฉันนึกถึงบ้าน .. ฉันเปิดประตูเข้าบ้าน .. ถอดรองเท้าผ้าใบสีขาว .. เอาน่า .. อย่างน้อยครั้งหนึ่งมันก็เคยเป็นสีขาวแหละ .. แค่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาซักมันเท่านั้นเอง .. คนจิตใจดี .. ใส่รองเท้าสกปรกแค่ไหน .. ก็ไม่เป็นไรหรอกน่า .. ถอดรองเท้าผ้าใบสีขาววางบนพื้นหน้าชั้นวางรองเท้า .. ชั้นวางไม่มีที่ว่างพอสำหรับรองเท้าของฉัน .. วางกระเป๋าทับกองกระดาษบนโต๊ะสี่เหลี่ยมเก่าๆ .. ข้างจานข้าวผัดกระเพราหมูล่ะมั้ง .. .. มดแดงเริ่มเคลื่อนขบวนขนเม็ดข้าวที่ยังหลงเหลืออยู่ .. เฮ่อ .. อีกแล้ว .. แค่จานใบเดียวทำไมล้างเองไม่ได้นะ .. ฉันหยิบจานเปล่าติดมือมาด้วย .. แวะเปิดตู้เย็นใบย่อม .. หิวน้ำจะแย่การจราจรยังกะจลาจล .. นั่น .. ดื่มน้ำหมดยังเอาขวดเปล่าใส่ไว้อีก .. รอให้ใครมาเติมกันนะนี่ .. แล้วกาแฟน่ะ ชงยังไงมันถึงได้หกเลอะเทอะโต๊ะซะขนาดนั้น .. ผ้าเช็ดหน้าใช้แล้วก็ไม่รู้จักเอาไปซัก .. นี่ขนาดมีคนซักให้นะเนี่ย .. โอ๊ย!!! .. ไม่ด่งไม่ดื่มมันละน้ำ .. เห็นแล้วเซ็ง .. (ฟ่ะ) หยิบจานเปล่าเดินไปห้องครัว .. แค่ถุงเท้าสองข้าง .. ยังโยนไม่ลงตะกร้า .. เสื้อนั่น .. ใส่ยังไงให้เลอะซะขนาดนั้น .. มันซักยากรู้บ้างหรือป่าว? .. บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเอากางเกงใส่ปนกับเสื้อในตะกร้าเดียวกัน .. มันเหม็น เฮ่อ .. ที่บอกไปน่ะ เคยอยู่ในหัวมั่งป่าวเนี่ย? ฉันหยิบเสื้อ กางเกง และถุงเท้าที่ใครบางคนคงถอดโยนกองไว้ใส่ลงตะกร้า .. แก้วกาแฟใบสีดำ .. วางทิ้งเดียวดายในอ่างล้างชาม .. คงดื่มตอนเช้าน่ะสิ .. ดูซิ .. มดขึ้นเต็มเลย .. ทำไมน้า .. ทำไม? .. ฉันต้องมาตกในสภาพแบบนี้ด้วย .. ช่างมัน!!! .. ฉันโยนจานเปล่าลงอ่างอย่างไม่สนใจว่ามันจะแตกหรือป่าว .. เดินหัวเสียมานั่งสงบสติอารมณ์บนตั่ง .. ผ้าปูนอน .. หมอน .. ทิ้งร่องรอยไว้เหมือนว่า .. ใครสักคนเพิ่งลุกจากที่นอน .. ตัวเองตื่นทีหลัง .. ทำไมไม่เก็บที่นอนนะ .. ใจคอจะให้ทำให้ทุกอย่างเลยหรือไง? .. ฉันก็ต้องทำงานหาเงินเหมือนกันนะ .. ฉันกวาดสายตาผ่านคอมพิวเตอร์ .. ไปยังชามสังกะสีบุบบี้ที่มีก้นบุหรี่เต็มจนล้น .. เถ้าบุหรี่กองบนโต๊ะ .. เมื่อเช้าเพิ่งเททิ้งให้ .. นี่เต็มอีกแล้ว .. จะสูบทำไมนักหนานะ .. เก็บเท่าไหร่ก็ไม่จบสิ้นเสียที .. เฮ่อ!! .. ฉันล้มตัวลงนอนบนผ้าปูยับยู่ .. บนตั่งไม้สักตัวโต .. หลับตา .. .. เหนื่อยจัง .. เสียงประตูเปิด .. ใครบางคนก้าวเข้ามา .. ถอดรองเท้าผ้าใบโยนไว้บนชั้นวางรองเท้า .. ที่มีรองเท้าวางอยู่เต็ม .. "รอรับหน่อยก็ไม่ได้" คำแรกเอ่ยออกจากปากเขา .. แล้วก็เดินกระแทกส้นเท้าปังๆ ไปเปิดตู้เย็น .. "น้ำหมด" เสียงหงุดหงิดเต็มที .. ฉันพยายามข่มอารมณ์ .. นึกในใจ .. "อื้ม .. รู้แล้ว .. " เสียงโยนขวดเปล่าลงพื้น .. กระแทกส้นเท้าเดินปังๆ ... โครม!! .. "โอ๊ย!! .. เปิดประตูตู้เสื้อผ้าไว้ทำไม? .. " ความหงุดหงิดยังคงฟาดหัวฟาดหาง .. แม้ไม่ลืมตา .. ฉันก็นึกออก .. แววตาใครบางคนคงแทบลุกเป็นไฟ .. ยามอารมณ์เสีย .. เขาเป็นเช่นนี้เสมอ .. "ก็เปิดไว้เอง .. เดินชนเอง .. แล้วจะโมโหทำไม? " ฉันตอบโดยไม่ลืมตา .. เสียงเดินลงส้นเท้าหนักๆ เตะบรรดาข้าวของที่วางระเกะระกะบนพื้นห้อง .. โครม!!! .. .. .. คงเป็นโต๊ะไม้ตัวเล็กวางพริ้นเตอร์กับซีดีล่ะมั้ง .. จะเตะทั้งที ทำไมไม่เอาที่มันชิ้นใหญ่ๆ หนักๆ .. ทีวีก็ได้ .. ทุ่มไปเลย จะได้หาเงินซื้อเครื่องใหม่ .. มันเก่าเหลือทน .. ฉันยังไม่ปรารถนาจะลืมตา .. ฟังแค่เสียงก็เพียงพอ .. เสียงกระแทกส้นเท้าเดินปึงปังไปที่ประตู .. เพล้ง!!! .. กรอบรูปที่แขวนอยู่ข้างประตูคงโดนไปล่ะมั้ง .. ฉันพยายามข่มอารมณ์ที่วิ่งเป็นริ้วขึ้นมาถึงคอ .. ปัง!!! .. เสียงประตูกระแทกปิดอย่างแรง .. .. ทิ้งทุกอย่างไว้ในความเงียบ .. อา .. สงบจัง .. ฉันเพิ่งรู้ .. ฉันพิศมัยความเงียบ .. .. ... ก๊อกๆๆๆ .. เสียงเคาะหน้าต่างรถ .. ทำฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ .. ฉันไขกระจกด้านคนนั่งลง .. "รอนานไหม? .." ใครบางคนถาม .. ฉันสั่นศีรษะ .. แล้วยิ้มต้อนรับ ... "ไปไหนดี.." ฉันถาม .. "กลับบ้านดีไหม?" ใครบางคนตอบ .. ฉันยิ้ม .. ยิ้มอย่างที่ไม่เคยได้ทำมานาน .. "ดีค่ะ.. กลับบ้าน .." ฉันสตาร์ทรถ .. เข้าเกียร์ .. แล้วพารถพุ่งทะยานไปข้างหน้า .. .. ลับหายไปในการจราจรอันคับคั่ง .. ลำพัง .. ฉันอยากกลับบ้าน .. ฉันเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน .. ถอดรองเท้าผ้าใบสีขาวเก็บใส่ตู้รองเท้าที่ตั้งในโรงรถ .. ดอกเยียบีร่าสีขาวชูช่องดงามในแจกันสีมุก .. ราวยิ้มรับฉันกลับบ้าน .. ฉันก้าวเข้าห้องรับแขก .. โซฟาสีเขียวหม่นเข้าชุดกับชั้นวางโฮมเธียเตอร์ .. หยิบรีโมทคอนโทรลเปิดโทรทัศน์ขนาด 29 นิ้ว .. ไม่เอาดีกว่า .. ฟังเพลงดีกว่า .. ปิดโทรทัศน์ .. หยิบรีโมทคอนโทรล .. เปิดเครื่องเสียง .. เพลงหวานแผ่วพริ้ว .. ดอกพุทธรักษาสีแดงในแจกันทรงสูงมุมห้อง .. ยิ้มรับเพลงหวาน .. มันคงชอบ .. เหมือนฉัน .. ฉันเดินผ่านห้องรับแขกสู่มุมทำงานที่จัดซ่อนอย่างแนบเนียน .. วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะทำงาน .. เดินเลยไปเปิดไฟห้องน้ำ .. แสงสีนวล .. เย็นตา .. ให้ความรู้สึกสบาย .. ตะกร้าดอกไม้หอมมุมห้องส่งกลิ่นละมุน .. ฉันเปิดน้ำในอ่างล้างมือ .. กดสบู่เหลวสีชมพูหอมจางๆ .. ตามองเจ้าตุ๊กตากาฟิวส์สามตัวที่วางอยู่บนชั้นเหนืออ่างล้างมือ .. พวกมันทำหน้าเจ้าเล่ห์ .. แล้วถามฉันว่า .. "เหนื่อยไหม? .. ดื่มน้ำเย็นสิแล้วจะรู้สึกดีขึ้น .." ฉันยิ้มรับ .. "คงไม่เลว .. ขอบคุณนะ" .. ฉันนึกตอบพวกมันในใจ .. เช็ดมือกับผ้าขนหนูสีชมพู .. เจ้าหมูน้อยตัวอ้วนยืนเกาะอยู่บนห่วงแขวนผ้า .. ฉันยิ้มให้มันแล้วบอกมันว่า .. "ฉันกลับมาบ้านแล้วนะ" .. มันยิ้มตอบแล้วก็พยักหน้า .. "อื้มๆๆ .. ดีใจจัง .. กลับมาซะที" .. "คิดถึงมาก .. เดี๋ยวมาคุยด้วยนะ .. ขอดื่มน้ำให้ชื่นใจก่อน .." ฉันบอกมันในใจ .. แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นใบใหญ่ 2 ประตู .. ผลไม้ .. ส้ม .. แตงโม .. แอ๊ปเปิล .. เต็มชั้นแรก .. นมกล่องหลากรส .. ขนมปัง .. แยม .. ช๊อกโกแลต .. ฯลฯ นี่ฉันไม่ได้ลิ้มรสของอร่อยๆ แบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนี่ .. หยิบเหยือกน้ำใบใสมีไอเย็นเกาะเป็นฝ้า .. รินน้ำใส่แก้วสะอาด .. ดื่ม .. อา .. ชื่นใจ .. กลับถึงบ้านมีน้ำเย็นๆ ดื่ม .. ฉันมองไปบนโต๊ะกินข้าว .. อาหารถูกตั้งเตรียมไว้ .. ข้าวตักไว้พร้อม .. .. ของโปรดฉันทั้งนั้น .. ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ .. เริ่มรับประทานอาหาร .. นี่ฉันไม่ได้ลิ้มรสความพร้อมแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ .. ฉันไปอยู่เสียที่ไหนมา .. แต่ ... .. ... .... จะแต่อะไรอีกล่ะ!! .. นี่แหละบ้าน .. แม้มันจะขาดอะไรไปบางอย่าง .. แต่ มันคือบ้านของฉัน .. บ้าน .. ที่มีที่วางกระเป๋า .. ของฉัน บ้าน .. ที่ชั้นวางรองเท้ามีที่ว่างพอสำหรับรองเท้าผ้าใบสีขาว .. ของฉัน ตอนนี้ฉันอยู่บ้าน .. Home is made of love and warm .. House is made of bricks and stones .. .. บ้าน ..
keekie 10 ส.ค. 2548 15:18 น. - ID 5636 
1007
3
0
10 สิงหาคม 2548 15:29 น. - comment id 86002
เฮ่อ ... เหมือนตัวเองเข้าไปอยู่ในเรื่องเลย ....
10 สิงหาคม 2548 17:26 น. - comment id 86005
เฮ้อ...(ตามข้างบน) หากินง่าย..เหมือน
10 สิงหาคม 2548 17:45 น. - comment id 86006
เป็นชีวิตคนทำงานในเมือง ที่น่าเห็นใจ
10 สิงหาคม 2548 19:49 น. - comment id 86010
บ้าน.. บ้านฉันอยู่ที่ไหน บ้านฉันอยู่ที่ใคร หรือบ้านฉันอยู่ที่เธอ ไม่ใช่.. บ้านฉันอยู่ที่หนึ่งที่ใด และยังคงอยู่ที่ตรงนั้นเสมอ บ้าน..ที่ไว้หลบพักพิงให้อบอุ่นใจ บ้าน..ที่ไม่ใช่..แค่เพียงเธอ ก็แค่.. ฉันอยากกลับไปเจอ..เธอ อยู่ที่บ้านของเรา ................................ ในวันที่ความหวานนั้นไม่หวาน ................................... มาร่วมด้วยช่วยกันแจม
10 สิงหาคม 2548 20:09 น. - comment id 86012
ดูดีกว่าบ้านผมนะ
10 สิงหาคม 2548 22:22 น. - comment id 86014
พี่สาวท่านนี้ทำไมไม่เขียนให้มันใกล้ตัวหน่อยอ่ะคับ เขียนจนภาพพี่ดูไม่จืดแล้วนา เขียนเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยบ้างดิ น้อง ๆ จะได้มีแรงใจเรียนบ้าง เพิ่งรู้ว่านักจดเลคเชอร์ตัวยงชอบเขียนกลอนนะเนี่ย
11 สิงหาคม 2548 09:28 น. - comment id 86017
คุณทะเลใจ .. เข้ามาอยู่ในเรื่อง? .. รู้สึกเหมือนตัวละครไหนล่ะจ้ะ .. ขวดน้ำเปล่า? .. โต๊ะวางซีดี? .. หรือว่า .. กรอบรูปข้างฝา? .. แต่อย่าเป็นผู้หญิงในเรื่องเล้ยยยย .. มันเซ็งน่ะค่ะน้อง .. เฮ่อออ !!! คุณอ่านซ้ำ .. ง่ายหรือยาก .. หวังเพียงว่า .. คงไม่ได้หากินบน -น้ำตา- ของใคร .. ขอบคุณค่ะ .. ที่เอาใจใส่เรื่องของกีกี้ .. มากกว่าตัวกีกี้เองซะอีก .. คุณทิกิ .. ชีวิตคน .. ก็แบบนี้นะคะ .. คุณหมอกจาง .. หวานมากๆ มันก็ขมเน๊อะ .. .. ใครบางคน .. คุณคนเมา .. บ้านคุณยังไม่มี .. ใครบางคน .. ล่ะสิ ..ถึงยังดูดีไม่เท่า .. หรือว่า เพราะมี .. ใครบางคน .. เลยดูดีไม่เท่า? คุณอินทรีน้อย .. น้องชายนั้น .. รู้ได้งัยว่าเป็นเรื่องไกลตัวพี่สาว ..? พี่สาวไม่อยากสร้างภาพพจน์จ้ะ .. เพราะเดี๋ยวต้องตามมาแก้ภาพพจน์ .. ปล่อยมันเป็นไปตามที่ใจอยากเขียน .. ว่าแต่ .. พี่สาวรู้ตัวว่ายังหน้าใส .. แต่ก้อเลยวัยเลคเชอร์มานานมั่กๆ แล้ว .. อย่าเข้าใจผิด .. หน้าใสแต่ใจเลยวัยเลคเชอร์แล้วน้อง .. ไม่อยากบอกว่าทักผิดคน .. กลัวน้องชายหน้าแตก .. ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ..
13 สิงหาคม 2548 12:47 น. - comment id 86051
พี่กี้ ... เอมหน่ะเป็นนางเอกในเรื่องค่ะ คริ คริ อ่านแล้วรู้สึกเลยว่า .. เหมือนเราดำเนินเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ... เอมชอบค่ะ ชอบมาก ๆ อ่านแล้วก็อ่านอีก อ่านแล้วก็อ่านซ้ำ อ่านกี่ทีกี่ทีก็ชอบค่ะ ถ้าหากว่าเก็บเข้าหน้าส่วนตัวตัวเองได้ เอมจะเก็บไว้ค่ะ แต่ว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวถ้าเอมเกิดอาการอยากอ่านอีก จะเข้ามาอ่านที่บ้านพี่กีกี้อีกนะคะ อย่ารำคาญเอมนะคะพี่ อยากบอกว่า ชอบจริง ๆ ค่ะ ชอบมาก ๆ ๆๆ
14 สิงหาคม 2548 10:35 น. - comment id 86061
น้องเอม .. พี่กี้เตือนแล้วว่าอย่าเป็นนางเอกในเรื่องเล้ยยย ขอบคุณค่ะ .. ที่ชอบมากขนาดนั้น .. พี่กีกี้เป็นปลื้มเลยเชียว .. พี่ยินดีมากตะหาก .. ที่น้องเอมมาเปิดอ่านบ่อยๆ .. แต่ .. ถ้าเอมเก็บเข้าหน้าส่วนตัวไม่ได้ .. พี่กี้เก็บตังค์นะเออ ..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ