สาวเซี้ยวซ่า กับ หนุ่มปากแข็ง

drak_red

คำอธิบายเรื่อง :  หนึ่งสาวน้อยผู้รักความซ่าเป็นชีวิตจิตใจ  อีกหนึ่งชายผู้ไม่เคยยอมใครกับความปากแข็ง  เมื่อทั้งสองต้องมาบรรจบพบเจอกัน  จะเกิดอะไรขึ้นระหว่าง  ....สาวเซี้ยวซ่า...กับหนุ่มปากแข็ง
ตอนที่1   
 > ฮือ...ฮือ...ฮือ < 
เสียงร้องไห้ของใครคนหนึ่งดังขึ้น  และน้ำใสๆที่ไหลออกจากตา  พร้อมกับการเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าไปพร้อมๆกัน  จากนั้นก็มีเสียงใครคนเดิมลงบันไดมา
 ตึ้ง..ตึ้ง..ตึ้ง 
และปรากฏโฉมหน้าเธอคนนั้น > นั่นก็คือฉันเอง <  ตอนเด็กๆฉันซ่าเหมือนผู้ชาย ปัปป๋า เลยตั้งชื่อให้ว่า  ยูซุกะ  มินยะ  ตอนนี้อยู่ไฮสคูล  ปี1 ฉันไม่มีพี่หรือน้องใดๆทั้งสิ้น  ก็เลยเป็นลูกสุดที่รักของพ่อกับแม่  ปกติฉันไม่ชอบร้องไห้หรอกนะแต่คราวนี้มันทนไม่ไหวแล้ว ! > ; <
 นี่ปัปป๋า  ทำไมต้องไปจากที่นี่อีกละ  ฉันถามขึ้นพร้อมๆกับความโมโห
 ! เออ...เออ...คือว่า....
 ก็ตอบลูกไปสิว่า......ว่า.....  
 ว่าอะไรเหรอแม่  ฉันถามแม่ พร้อมกับความอยากรู้ที่สุด
 ป๋าเขาโดนที่ทำงานไล่ออกนะลูก  แม่ฉันตอบ
  หา !!!!! โดน...โดนไล่ออก !!!!    ฉันอุทานขึ้นด้วยความโมโหสุดขีด
  >โดนไล่ออกอีกแล้วเหรอป๋า< 
 จะมีครั้งไหนไหมเนี่ยที่ป๋าจะไม่โดนไล่ออก ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงฝนคงตกหนักแน่  ฉันถามป๋าพร้อมกับมองป๋าด้วยสสีหน้าที่อ้อนวอนสุดๆ
 แล้วคราวนี้ไปทำอะไรอีกละป๋า 
พ่อฉันทำงานเป็นคุณครูสอนไฟฟ้าหนะ  จะบอกให้ไหมละทำไมฉันถึงต้องโกรธขนาดนี้ด้วย คราวโน้นสอนนักเรียนยังไงไม่รู้ทำให้นักเรียนทั้งชั้นสอบตก  คราวก่อนก็ทำให้นักเรียนไฟดูดเกือบถึงตาย  จึงต้องหาโรงเรียนอื่นสอนใหม่  ทำให้ฉันต้องย้ายโรงเรียนตามพ่อ จึงไม่เคยอยู่โรงเรียนไหนถึงปีเลย แล้วคราวนี้ทำอะไรอีกละ<
 ก็เขาบอกให้ป๋ากดปุ่มอะไรก็ไม่รู้ 
แล้ว...เออ...พอดีป๋ากดปุ่มผิดก็ไม่รู้  เลยทำให้...ทำให้
คอมเปิดไม่ได้ทั้งห้องเลย   ป๋าฉันตอบด้วยสีหน้าสลดใจ
ตอนแรกฉันก็สงสารอยู่หรอกนะ >!!!< แต่ตอนนี้ฝันไปเหอะว่าจะสงสาร ทำเรื่องคราวไหนทำหน้าอย่างนี้ทุกที  ตกลงฉันมีพ่อที่เก่งที่สุดหรือแย่ที่สุดกันแน่เนี่ย
 >เออ...มินยะ ! ป๋าหาโรงเรียนใหม่ให้แล้วนะ   ป๋าฉันพูดขึ้นพลางกินข้าวไปด้วย
 >โรงเรียนไรเหรอคุณป๋าที่รักขา......... เพราะอะไรนะเหรอ < ใครๆเขาก็รู้ว่าโรงเรียนนั้นนะโหดจะตาย  มีแต่เด็กเรียนเท่านั้นแหละที่จะอยู่ได้  และฉันละฉันจะอยู่ได้ไหมเนี่ย
 ทำไมต้องเป็นที่นี่ด้วยละป๋า....ที่อื่นไม่ได้เหรอ  ฉันทำหน้าออนวอนป๋าสุดๆ  เพื่อป๋าจะเปลี่ยนใจ
 คือ..มันไม่มีที่อื่นแล้วละ..แล้วอีกอย่างที่นี่ก็เข้มงวดจะตาย 
 ใช่จะมินยะ..อีกอย่างลูกจะได้เรียบร้อยขึ้นด้วยไงจ๊ะ แม่ฉันพูดพลางยิ้มมาทางฉัน
 โธ่แม่จ๋า..!!..แม่ก็รู้ว่าหนูไม่ชอบโรงเรียนที่มีข้อบังคับเยอะนะแม่ 
 อยู่ๆไปก็ชินเองนะลูก ป๋าฉันพูดขึ้น
 ก็ด้าย...ย..ค่ะ.  ฉันตอบอย่างมีน้ำโหนิดๆ
;> ฉันขี้เกียจถี่ยงกับป๋ากับแม่  เถี่ยงที่ไรไม่เคยชนะส้าก.....ที   เข้าห้องประชุมกันหมดแล้ว เสียงอะไรนะเหรอ< เสียงออดพักกลางวันนะซิ  ฉันนะหิวข้าวจะตาย  ข้าวเช้าก็ไม่ได้กินเพราะรีบมาโรงเรียนอะดิ  ฉันกับเพื่อนเดินลงไปที่โรงอาหารแต่นี่มันอะไรกัน  ทำไมมีเด็กผู้หญิงมามุ่งกันเต็มเลยเนี่ยแล้วฉันจะได้กินข้าวไหมเนี่ย
 เอ๊ะ!....นี่มันรุ่นพี่ ซาโตยะนี่  ยัยซูกะตะโกนออกมา
 ใครเหรอ....! 
 แล้วทำไมเขาต้องมุ่งกันด้วยฉันถามมานะว่ารุ่นพี่ซาโตยะเป็นใคร
 นี่ใยเฉิ่ม...เธอไปอยู่ไหนมาเนี่ย
 ไม่รู้จักพี่ซาโตยะเหรอ  พี่เขาป็อปจะตายไป  ริกะพูด
 หล่อก็หล่อ  เรียนก็เก่ง  กีฬาก็เก่งแถมเป็นถึงรองประธานนักเรียนแนะ ยัยซูกะพูดซะน่าหมันไส้เลย
 แต่ก็ไม่ป็อปเท่ารุ่นพี่ซายะหรอกนะ....รายนั้นดังจะตาย ยัยมานะแซก
  หล่อกว่าเก่งกว่า แถมรวยกว่าด้วย  เป็นถึงประธานนักเรียน
 คณะกรรมการนักเรียนทุกคนน่ะหล่อจะตาย ริกะพูดขึ้น
 โอ๋ย....ฉันไม่เคยเห็นหน้าสักคนแหละ...
 ไม่สนใจด้วยว่าเป็นใคร มาจากไหน หล่อหรือเปล่า
 แต่ตอนี้...ณ บัดนี้ฉัน หิ๊ว..ว..หิว หิวจะตายอยู่แล้วนะ
ฉันพูดไปอย่างนั้นแหละทั้งที่ยังไม่เห็นหน้ารุ่นพี่ซาโตยะเลย  นึกแล้วฉันก็อยากจะเห็นจังคนที่ยัยซูกะบ้า  บางทีเขาอาจจะหล่อรากดินก็ได้  แต่ก็เหอะนะยอมไม่เห็นหน้าดีกว่ายอมไม่กินข้าวมากกว่า  จากนั้นฉันเดินไปซื้ออาหารที่ร้านโดยไม่รอเพื่อนๆ  จะหาว่าทิ้งก็ได้นะ  ก็ดูซิบ้าคนหล่อจนไม่ยอมกินข้าวเนี่ยรับไม่ได้   ฉันเดินไปหาโต๊ะที่วางไม่เห็นมีซักตัวเลย  นั่นไงฉันเห็นแล้วแต่ทำไมจัดโต๊ะแปลกแหะมีแค่ 5 ตัวเอง  ส่วนโต๊ะอื่นมีตั้งหลายตัว เอ๊ะมีผู้ชายนั่งด้วยนี่ขอเขานั่งด้วยละกนเขาคงไม่ว่าหรอก  
 นี่คุณฉันนั่งด้วยได้ไหม
 ถึงไม่ฉันก็จะนั่งละนะ  ฉันพูดเสร็จก็นั่งลงทันทีโดยไม่ได้มองหน้าตานั่น
เอ๊ะฉันรู้สึกว่ามีคนมองฉันนะ  มองอย่างเดียวไม่ว่าหรอกแต่มีนินทานั่นสิ  แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกนะเรื่องไหนไม่สำคัญเท่าเรื่องกินเด็ดขาด    ขอแค่ได้กินเป็นพอ  เอ๊ะเดี๋ยวนะฉันรู้สึกว่ามีคนเรียกฉัน  นึกว่าใครที่แท้เพื่อนฉันเองแหละ  ฉันลุกจากเก้าอี้ไปหาเพื่อนๆ
 นี่....! ยัยมินยะเธอไปทำอะไรตรงนั้น
 ยัยมินยะ เธอนี่กล้าจริงๆเลย ไม่กลัวพวกรุ่นพี่ผู้มาจัดการเธอเหรอหะ ริกะตวาด
 จัดการ.....! จัดการเรื่องอะไรเหรอฉันยังไม่ได้ทำผิดซักหน่อย  
 ก็ที่ที่เธอนั่งอะ  เป็นที่ต้องห้ามนะ นักเรียนธรรมดานั่งไม่ได้หรอก มานะพูด
 ไม่มีป้ายติดซักหน่อย แล้วทำไมนั่งไม่ได้
 ก็ที่ตรงนั้นน่ะ  มันเป็นที่สำหรับคณะประธานนักเรียนเท่านั้น ซูกะพูด
 เธอไม่สังเกตเหรอ ทำไมมีแต่คนมองเธอ
 อีกอย่างเธอ รู้ไหมเมื่อกี้เธอนั่งอยู่ใกล้ๆใคร
 ดีที่ยัยพวกแฟนคลับไม่มานะ  ถ้ามาละก้อเธอตายแน่  
 ฉันก็ไม่ได้อยากนั่งใกล้อีตาประธานนักเรียนนักเรียนนั้นหรอก
อ่านต่อฉบับหน้านะ