ทางที่มืดมิด

อัลมิตรา

...ป รั ช ญ า ใ ส่ ก ร อ บ ล้ อ ม ร อ บ ด้ ว ย คำ พู ด ห รู ห ร า 
...เ อ่ ย อ้ า ง ต่ า ง ว า จ า ค ว า ม ช่ า ง คิ ด  
...ป รั ช ญ า ห รื อ ม นุ ษ ย ปุ จ ฉ า ลิ ขิ ต 
...เ อ่ ย คำ คิ ด ค้ น ค ว า ม ต า ม แ ต่ เ ห ตุ 
				

 ความฝันมีปีกที่จักโบยบิน 
ไปได้ทุกอาณาจักรในผอง 
จักรวาลอันอจินตัยนี้ 
ผู้มีความฝันจึงเป็นคนที่ไม่สิ้นหวัง 
ตราบที่ยังฝันจินตนาการที่แตกต่าง
ยิ่งฝันมากมากจิตเริ่มเปรมปรีด์ 
				

...ภาพนั้นดูอบอุ่น 
...เป็นการรู้แจ้งเห็นจริงว่า 
...ความจริงก็คือความจริง 
...จึงไม่ปฏิเสธความเป็นจริง ที่มันเป็นไป 
...บ่งบอกถึงความอดกลั้น 
...เข้มแข็งอดทนยอมรับความจริง 
...มีรอยยิ้มเศร้าๆเจืออยู่บ้าง 
...แต่นั้นไม่ใช่สาระ 
...สาระอยู่ที่ว่า การรู้จักสงบเสงี่ยม 
...เจียมตน รู้จักตัวเอง ว่าไม่ใช่นางฟ้า 
...ไม่มีปีกให้ได้โบยบิน 
...แต่เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ต้องเดินบนดิน 
...เมื่อปรารถนาสิ่งใดก็ใช่ว่าจะประสบหวังได้ทุกสิ่งเสมอไป
				

 ...รถไฟ ตั๋วชั้นสาม คนทั่วๆไปสามารถเดินทางไปได้โดยไม่ลำบากนัก 
...ทุกหมู่เหล่า ทุกชนชั้น ล้วนมีปลายทางเดียวกัน 

...ผู้ที่ขึ้นรถไฟได้ ต้องมีตั๋วโดยสาร 
...ตั๋วบางคนได้มา เพราะดิ้นรนหา บางคนมีตั้งแต่เกิด พ่อแม่จัดสรรให้ 
...บางคนมีตั๋วกำไว้แน่น 
...บางคนปล่อยให้ตั๋วหลุดปลิวหาย

...ชั้นหนึ่ง ชั้นสอง ชั้นสาม หรือตู้นอน 
...มันก็ถึงปลายทางเวลาเดียวกัน 
...แต่ความผาสุกในขบวนรถต่างกัน 

...ผู้ที่เดินตามขอนรถไฟไปเรื่อยๆ 
...ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหลงทาง 
...การเดินนับขอนไม้ ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา..ซึ่งเดินบนไปเรื่อยๆนั้น 
...ก็ย่อมไม่หลงทาง 
...หากแต่จะเดินต่อไป ไม่หยุดยั้ง 
...ตราบใดที่รถไฟซึ่งแล่นตามรางรถไฟ ไปได้ถูกทาง 

...ไม่มีพรมปูนอน ไม่มีผ้าผวยลายดอกไม้
...มีแต่กระดาษหนังสือพิมพ์เก่าๆ 
...กล่องกระดาษผุๆหนึ่งใบ ใส่สัมภาระที่สำคัญยิ่ง 
...ในอุ้งมือ.. ไม่มีแม้แต่เศษเหรียญที่จะพอสำหรับค่าตั๋วรถไฟชั้นสาม 

...มองไปหนทางข้างหน้า เส้นทางที่ทอดยาวไกล 
...จะก้าวเดินไปอย่างไร ในเมื่อทุนรอนแต่เดิมไม่มีเลย 
...ชะงักงันทุกครั้ง เมื่อมีสิ่งมากระทบโสตประสาทให้หวาดหวั่น 
...แต่เมื่อคิดจะก้าวเดินแล้ว ย่อมไม่คิดถึงการถอยหลัง 
...หยุดบ้าง เพื่อตั้งหลักและพิจารณา นั่นคือสิ่งที่ทำอยู่ 

...เพียงลำพัง สองเท้า ..นับ ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ..ขอนไม้ที่วางเรียงราย 
...ข้ามสะพานสูง มุดลงถ้ำมืด เลาะเลียบภูผา ป่ารกชัฏ... 
...เหน็บเนื้อหนาวสั่นท่ามกลางราตรีที่โดดเดี่ยว 
...หวาดหวั่นทุกครั้งเมื่อสรรพเสียงของสัตว์ร้ายรุกเข้าใกล้ 

				

...ยังคงเดินต่อไป 
...ในอ้อมกอดมีเพียง กล่องกระดาษผุๆ กระดาษหนังสือพิมพ์เก่าๆ 
...เท้าเปล่า แต่ใจแกร่ง .. 

...ผู้คนมองผ่านหน้าต่างมาด้วยความสงสัย 
...ใครกัน เดินช้า ช้า ค่อย ค่อย ก้าว อย่างมั่นใจ 
...แต่ ! เดียวดายตามลำพัง 

...โอ้ ! .. อัศจรรย์ใดในหล้าโลก 
...หรือโศกโถมทับดับหฤหรรษ์
...มากทุกข์ หลากเศร้า โรมเร้าชีวัน 
...ก็เพื่อหนึ่งวิญญาณนั้น พร้อมทดสอบใจ 

...แลมองท้องฟ้าแดงฉาน 
...อัสดงตระการทาบทุ่งงามสรรพสาย 
...รัตติกาลสยายปีกย่างกราย 
...แต่ยังคล้ายมีเพื่อนร่วมทาง 

...ปรายตามองเห็นเช่นจำแลง 
...ภาพแสดงปรากฏรูปร่าง 
...การค้นหามีวิธี-และวิถีทาง 
...บ้างเยื้องย่างคาราวานบนผืนภพ 

...ตัวเรายังคงต่ำต้อย 
...ทุนน้อย เบี้ยน้อย ที่ประสบ 
...คงก้าวเดินตามขอนคาคบ 
...นับหนึ่งจบ แล้วเรียงใหม่ ซ้าย ขวา 

...ดูเถิด..ภราดรทั้งมวล 
...ที่ล้วนมีตั่วเดินทางถ้วนหน้า 
...หากพานพบเห็นอัลมิตรา 
...หวังว่าจะได้รับถึง ซึ่งไมตรี 

...แม้เท้าจะระบมแตกเจ็บ 
...กายหนาวเหน็บฝ่าพงหนามตามที่ 
...รินเลือดหยาดหยดรดอินทรีย์ 
...สองตายังปรี่มุ่งเส้นชัย 

...ยังคงสมบัติดังเดิม 
...มิเพิ่มเติม ทรัพย์ ศฤงคาร จากใครไหน 
...หนึ่งลังกระดาษผุๆหนึ่งใบ 
...อีกหนังสือพิมพ์เก่าๆไว้ปูนอน 

...เดียวดายครั้นกำเนิดบนโลกกว้าง 
...อ้างว้างข้ามทุกถิ่นทุกสิงขร 
...ทะเลทราย ทะเลน้ำ ตามบทจร 
...แต่มิอ่อนใจล้า ...ยังกล้าเดิน				

...นับวนเวียน ...ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา
...สองตรรกะ ที่เริ่มมีมาติดจากกาย
...หน้ามือ หลังมือ แบ่งเขตไว้
...ให้ชวนคิดติดตามถึงเหตุผล
...มีด้านหน้า ด้านหลัง เสมอ
...สว่าง คละเคล้า ความมืดหม่น
...ครุ่นคิด วิเคราะห์ ถึงตัวตน
...จึงดั้นด้น ค้นหาทางเดิน

...หนทางข้างหน้าที่ยาวไกล
...จะมีจุดหมาย คือเส้นชัยข้างหน้า
...นานไหม เร็วไหม ใครกำหนดได้ในเวลา
...ก็ยังไม่รู้ว่า จะฟันฝ่าไปได้ไหม
...เป็นเพียงมนุษย์ ที่กล้าแกร่งด้วยแรงใจ
...แต่ไม่อาจ หยุดสังขารได้สักครา

...แต่ละวันที่เวียนผ่าน
...พบพาน สิ่งเลวร้าย ดีสุข คลุกทั่วหน้า
...เดินต่อไป เดินต่อไป เดินต่อไป ด้วยใจศรัทธา
...นับ ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ด้วยตัวเอง


...ทั้งๆที่รู้...ว่าไกล  จะไปแม้ไกลกว่านั้น
...กี่เดือนกี่ปี...กี่วัน  คืบคลานทนทานเพื่อเธอ				

บ า ง เ รื่ อ ง . . .
ย า ก ยิ่ ง นั ก เ กิ น ขั บ ข า น
บ อ ก ผ่ า น เ ป็ น ตัว  อั ก ษ ร
ป ว ด แ ป ล บ หั ว ใ จ สั่ น ค ล อ น
ทุ ก ข์ ย้ อ น ค ว า ม เ ห ง า เ ศ ร้ า ต ร ม

ข ม เ อ ย เ ค ย ผ่ า น ม า ม า ก
ย า ก พ ร า ก ลื ม เ ล ย ร ส ข ม
ห ว า น เ ชื่ อ ม ใ จ จิ ต ชิ ด ช ม
ติ ด ล ม ดื่ ม ดำ ร ส ห ว า น 

บ า ง เ รื่ อ ง บ า ง ร า ว ย า ว นั ก 
ค ว า ม รั ก ค ว า ม ทุ ก ข์ ยุ ค ผ่ า น
ฝั ง ใ จ ฝั ง จำ ตำ น า น
เ ป็ น ม า ร เ ป็ น ม ว ล ก ว น ใ จ

บ า ง ค รั้ ง พ ลั้ ง จิ ต คิ ด บ้ า
บ า ง ค ร า ง ว ย ง ง ห ล ง ใ ห ล
บ า ง ข ณ ะ ร ะ รื่ น ชื่ น ไ ป
บ า ง ที อ า ลั ย ไ ม่ ลื ม

				

แอบซบหมอนซ่อนสะอื้นในคืนเหงา 
ป่านนี้เขาเคียงใครอยู่ไหนหนอ 
กี่คืนแล้วกี่คืนเล่าหลงเฝ้ารอ
ใจมันท้อเกินทนแล้วคนดี 

เคยมาหามาเห็นกลับเร้นหาย 
หรือมนต์ขลังรักคลายจึงหน่ายหนี 
อยากทักท้วงทวงถามความปรานี .
เผื่อยังมีเยื่อใยในใจเธอ
				

.