รักเหงาๆ

ชารอนจัง

สิ่งที่ดูเหมือนว่าอยู่ใกล้.. แต่จริง ๆ แล้วดูเหมือนว่าไกลห่าง.. อยากจะเอื้อมมือคว้า แต่ก็คงทำไม่ได้ เพราะเธออยู่ไกลเกินไป.. ฉันไม่อาจเคียงข้าง เพราะรอบกายเธอ..มีหมู่ดวงดาวน้อย ใหญ่อยู่เรียงราย รอบกายเธอ..แต่..ฉันเป็นเพียงแค่สายธาร ที่สะท้อนเงาของเธอ.. ในยามที่เธอส่องแสงลงมา ในค่ำคืน..ที่เงียบเหงา แต่ก็ยังมีเธออยู่เคียงข้าง บั่นทอนความเงียบสงัด..หากวันใดแสงจันทร์ถูกเมฆบดบังไป.. สายธารของหัวใจก็คงต้องแห้งหายไปจากแม่น้ำ..
ในค่ำคืนที่เงียบสงัด.. คงมีแต่เสียงลมไหว..ใบไม้เอน.. หมู่หิ่งห้อยส่องแสงระยิบระยับ.. ส่องทางให้คนที่พรัดพรากจากไกล..กับมาหาคน ๆ เดิม.. แสงจันทร์ส่องแสง..ลงมา สะท้อนลงสู่แม่น้ำสายธาร.. ลมพัดระลอกคลื่นเป็นสาย ๆ คล้าย ๆ กับพระจันทร์กำลังเต้นระบำกับแม่น้ำ.. คืนนี้มีจันทร์เป็นเพื่อน.. แม่น้ำเลยดูไม่เงียบเหงา จันทร์จ๊ะ..จันทร์จ้าว จันทร์นี่ช่างโชคดีสะยิ่งกะไร..จันทร์คงไม่เคยอ้างว่าง เพราะมีดวงดาวน้อยใหญ่อยู่เคียงข้าง..แต่แม่น้ำนี่สิ..กลับโดดเดียวและอ้างว้างเหลือเกิน.. สายธารอันกว้างใหญ่ สุดสายตา.. กลับดูเงียบเหงา..
ยามแสงแดดส่องแสงมา.. มันทำให้จิตใจร้อนรุ่มเหลือเกิน..ถูกแสงแดดแผดเผา..จนระเหยกลายเป็นไอ.. 
แต่เมื่อยามค่ำคืนมาถึง แสงจันทร์ปรากฏกายออกมา.. มันทำให้ข้า..อบอุ่นใจเหลือเกิน.. จันทร์จ้าวข้า..ได้โปรดเถิดช่วงปันทอนความเงียบเหงา..ของข้าไปที..ันทร์จ้าวข้า..ได้โปรดเถิดช่วงปันทอนความเงียบเหงา..ของข้าไปที..