แหวนเป็นเหตุให้เรารักกัน 2

Homo

วันนี้ผมไปเรียนชุมนุมตามปกติแต่ก็ไม่วายโดยพวกผู้หญิงตามรังควานไม่เลิกเรื่องแหวนผมทั้งรำคาญทั้งเบื่อ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ภวนาให้พวกเจ้าหล่อนลืมไปสักที ทั้งที่ผมปฎิเสธไปหลายครั้งแต่ก็ไม่ยอมเลิกตื้อนี่หละน้าความสามารถของผู้หญิง ผมพยายามหลบหน้าผู้คนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ว่าแต่ไอ้หมอนั่นคงไม่รู้ถึงความลำบากของผมในตอนนี้หรอก คิดแล้วมันก็หน้าเจ็บใจทั้งที่ทำดีกับคนอื่นแท้ๆแต่กับผมกับมองด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เฮอะให้ตายเถอะ 
         ผมเดินกับบ้านตามปกติแต่วันนี้รู้สึกจะค่ำหน่อยเพราะเสียเวลาทำเวรแถมผู้หญิงทั้งห้องก็จงใจกลั่นแกล้งให้ผมทำหนักที่สุด พวกหล่อนคงแค้นใจผมเรื่องแหวนแน่ๆเลย แต่ผมก็จำร้านที่ซื้อไม่ได้จริงๆนี่นา ขณะที่ผมเดินไปเรื่อยๆสายตาก็ไปหยุดชะงักอยู่ที่แผ่นหลังของใครบางคนซึ่งดูคุ้นมาก ...แล้วจะเป็นใครถ้าไม่ใช่ไอ้เจ้า อิคุระ จิน ทำไมกันหนะดวงผมจะดูเหมือนสมพงษ์กับหมอนี่ซะจริงเลย ทำท่าเดินผ่านไปแบบไม่สังเกตดีกว่าอ้าว!แล้วดูเหมือนไอ้หมอนั่นจะมีปัญหานะ มือพิงกำแพงเอาไว้ทำท่าเหมือนจะเป็นลมงั้นแหละ เฮ้ยๆๆจะล้มแล้ว ผมรีบวิ่งไปประคองหมอนั่น แต่เท่าที่ทำได้คือล้มลงไปทั้งคู่ น้ำหนักตัวหมอนั่นกดลงมาที่ผมเต็มที่ผมหละเจ็บไปหมด
                  นาย...อิคุระ จินนายเป็นไรมากมั้ย ผมถามขณะที่หมอนั่นยังคงสลบอยู่บนตักผม จริงๆเลยน้า 
สรุปผมก็เลยต้องแบกหมอนั่นที่ยังสลบอยู่กลับไปบ้านด้วยเพราะดูท่าทางมันไม่ไหวแน่ๆ แต่ก็จะไปถึงบ้านก็เล่นเอาแทบตาย แต่โชคดีหน่อยที่ผมอยู่บ้านคนเดียว พอจัดการเอาไอ้หมอนนี่มันนอนผมก็เอายาดมมาจ่อจมูกจนเหนื่อยแต่ก็ไม่มีท่าทางว่าหมอนี่จะตื่นมาเลย ให้ตายเถอะถ้าเกิดหมอนี่เป็นอะไรขึ้นมาผมต้องซวยแน่ๆ เพราะมาตายในบ้านผมอย่างงี้ คิดไปคิดมาไม่ทันไรหมอนี่ก็รู้สึกตัวทำเอาผมหายใจทั่วท้องอีกครั้ง
                  ฉันมาอยู่นี่ได้ยังไงหมอนั่นถามทำสีหน้าเอ๋อเหรอจนผมอดหัวเราะไม่ได้
                 หัวเราะอะไรไม่ได้ยินที่ฉันถามรึไง หมอนั่นทำหน้างง ผมเลยตอบไปว่า
                จู่ๆนายก็เป็นลม ฉันที่เผอิญเป็นคนดีไปเห็นเข้าก็เลยพากลับมาด้วยก็เท่านั้นเองถ้าจะขอบคุณก็รีบขอบคุณซะนะ
                ใครใช้ให้นายช่วยหมอนั่นพูดทำหน้าเมินใส่ผมดื้อๆ ผมละอึ้งจริงๆเลยจะตายอยู่แล้วทำมาเป็นอวดดี
                นี่นายไม่คิดจะสำนึกบุญคุณกันเลยรึไง 
               นายช่วยฉันเองนี่นาไม่ได้ขอร้องสักหน่อย หมอนั่นหลับตาเมื่อผมทำสายตายอำมหิตใส่
                 อิคุระ จินนายอยากโนรังสีพิฆาตฆ่าตายรึไงผมถามอย่างไม่พอใจ
                 ถ้าคนอย่างฉันตายไปสักคนนายจะเหงาแย่นะ
                ดีใจละสิไม่ว่า
                พูดจาไม่น่ารักอีกแล้วนะเคจัง พูดกับรุ่นพี่สุดหล่ออย่างนี้ได้ไง 
                 สมควรแล้วนิผมแบะปาก
                  ขอดูมือหน่อยสิหมอนั่นยื่นมือมาขอมือผม จะมาไม้ไหนอีกหละ 
                  นายคิดจะทำอะไรอีกหละ ผมถามหยั่งเชิง หมอนั่นเริ่มทำท่าไม่พอใจ
                 ก็บอกให้เอามาก็เอามาสิ
                 เรื่องอะไรหละ เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่องหมอนั่นจึงฉุดกระชากมือผมไปจนได้
               นี่นายไม่ได้คิดจะเอาแหวนออกจากนิ้วเลยรึไงหมอนั่นดูนิ้วที่มีแหวนติดอยู่ และมองผมด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
                ใครบอกกันหละไม่มีเวลาต่างหาก แล้วก็เลิกจ้องฉันด้วยสายตาอย่างนั้นด้วย ผมดึงมือกลับแล้วหลบตาหมอนั่นไม่รู้ทำไมหน้าต้องร้อนผ่าวขนาดนี้ด้วย
                เปล่า ฉันก็แค่นึกว่านายจะหลงรักฉันจนไม่อยากถอดแหวนออกสะอีก
               นี่อิคุระนายนี่มันหลงตัวเองจริงๆหนะ พูดออกมาได้ไม่อายปาก 
               ไม่รู้สิเมื่อกี้ฉันเห็นนายหน้าแดงนี่นา
                หน้าฉันมันเป็นอย่างงี้อยู่แล้วต่างหากผมลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องดื้อๆ
               นายหนะกลับบ้านนายได้แล้วหละเดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง
                ถึงขนาดไล่กันขนาดนี้เลยหรอ แต่ก็นะฉันก็จะไปอยู่แล้ว ฉันไม่คิดจะขอบใจอะไรนายหรอกนะแต่ก็อย่างว่าถึงนายไม่ช่วยฉันก็ต้องมีคนมาช่วยฉันอยู่ดี จำเอาไว้นะ นาคาจิม่า เคฉันไม่ต้องการให้นายมาช่วยพูดจบหมอนั่นก็เดินจากไป เอากะมันทีสิเมื่อกี้ยังกวนปรสารทแต่ตอนจะกลับก็มาด่ารู้งี้ไม่ช่วยดีกว่า ทำไมถึงเป็นคนเดาอารมณ์ยากขนาดนี้หนะไอ้คนสองบุคลิกเอ้ย