The Two Of Us รักสองภาษา (ตอนที่ 2)

Pat_Big

ตอนที่ 2 "ผู้พิทักษ์ยูอิจิโร่"
รถติดจังเลยนะเมืองไทยนี่ มายูริจังบ่น
แทตจังซึ่งเป็นคนขับรถในวันนี้ร้องเพลงคลอไปด้วยอย่างอารมณ์ดี มีอยู่ครั้งเดียวที่ยูจังเห็นแทตจังโมโห ตอนนั้น ตอนที่ยูจังถูกเด็กผู้ชายในหมู่บ้านรุมรังแก และก็แย่งเอาของเล่นของยูจังไป พวกนั้น 5 คน ยูจังคนเดียว แต่แทตจังไม่เข้าไปวุ่นวาย ได้แต่ดูอยู่ห่าง ๆ ปล่อยให้ยูจังสู้กับพวกนั้น จนเห็นว่ายูจังสู้ไม่ไหวแล้ว แทตจังจึงได้เข้าไปตะเพิดพวกนั้นให้ไปเสีย
ยูจังรู้ว่าแทตจังมีเหตุผลที่ปล่อยให้ยูจังสู้กับพวกนั้น พ่อกับแม่ไม่เคยเลี้ยงยูจังอย่างโอ๋ หรือตามใจทุกอย่าง แต่ปล่อยให้ยูจังได้คิด และเข้มแข็งด้วยตัวเอง พ่อกับแม่มีวิธีสอนที่บางครั้งยูจังก็นึกไม่ถึงและก็ชื่นชมพ่อแม่เสมอในข้อนี้ แทตจังปล่อยให้ยูจังสู้ อย่างน้อยยูจังก็ไม่ได้วิ่งหนี ยูจังสู้กับพวกนั้นเพราะปกป้องตัวเอง 
ยูจังไม่ใช่ อันธพาลที่มีพ่อแม่เป็นคนผิดประเภท เหมือนที่ใคร ๆ มอง แทตจังบอกให้ยูจังมองแผลที่ได้มาจากพวกนั้น และอย่ามองว่ามันเป็นแค่แผล แต่มันเป็นเครื่องหมายที่บอกให้ยูจังรู้ว่า ยูจังไม่ได้หนี แต่เผชิญหน้ากับพวกนั้น พวกหมาหมู่ หมาลอบกัด 
ถึงยูจังจะสู้พวกนั้นไม่ได้ (1 คน ต่อ 5 คนเชียวนะ) แต่อย่างน้อยยูจังก็ได้ปกป้องตัวเอง และก็ได้ของเล่นคืนมาด้วย ของเล่นอันนั้น พ่อกับแม่ซื้อให้ในวันเกิด ยูจังไม่ยอมเสียมันไปแน่ ๆ การปกป้องตัวเองและของเล่นได้ในครั้งนั้นโดยมีแทตจังมองอยู่ห่าง ๆ ทำให้ยูจังรู้สึกว่า เขาโชคดีที่สุดที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่สองคนนี้
ยูจังมองบรรยากาศสองข้างทางไประหว่างรอรถติด เป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าพวกเขาจะเดินทางมาถึงมหาวิทยาลัยใหม่ของยูจังได้ มายูริจังย้ำเป็นครั้งที่สิบสองแล้วว่า
ห้ามเรียกพ่อว่าพ่อ ต้องเรียกว่าแม่ เข้าใจไหม อ้อ แทตจัง คุณก็ห้ามเผลอล่ะ ยูจังวันนี้พ่ออนุญาตให้ลูกเรียกพ่อว่า มายูริจัง ได้หนึ่งวัน 
สองข้างทางที่พ่อแม่และยูจังเดินไปตึกอำนวยการ เพื่อไปพบอธิการตามระเบียบการนั้น ยูจังตกเป็นเป้าสายตาเป็นพิเศษ ก็แน่ละ เขาเป็นหนุ่มญี่ปุ่นคนแรกที่มาเรียนที่นี่ แล้วที่นี่ก็มีแต่คนไทยทั้งนั้น ยูจังเป็นคนต่างชาติคนแรกที่มาเรียนที่นี่ ก็ต้องเป็นที่สนใจ (ของสาว ๆ ) เป็นธรรมดา ก็ยูจังหน้าตาดีขนาดนั้น 
สงสัยลูกจะหาเพื่อนไม่อยากหรอกยูจัง ดูสาว ๆ พวกนั้นสิ แทตจังแอบแซวลูกชาย
ยูจังได้แต่ส่งสายตาขอร้องให้แทตจังเลิกแซวเขาซะที แค่ที่ผู้หญิงเหล่านั้นมองเขาตาไม่กระพริบ เขาก็อึดอัด ขัดเขินจะแย่ แทตจังยังจะมาแซวเขาอีก
แทตสึยะ อย่าแซวยูจังน่า มายูริจังปราบแทตจังให้ยูจังสำเร็จ เพราะหลังจากนั้นแทตจังก็หันไประมัดระวังท่าทางการเดินของตัวเอง และเอาศอกถองมายูริจังไปหนึ่งครั้ง เพราะเธอเผลอเดินเหมือนผู้ชายเข้าไปทุกที
ยูจังเองรู้สึกลำบากใจที่เห็นพ่อกับแม่ทำอะไรที่ขัดกับความเป็นตัวของตัวเองมากแบบนั้น เพราะเขาคนเดียว เขาได้แต่รู้สึกไม่ดีอยู่แต่ในใจ
เมื่อยูจังกับพ่อแม่ไปพบอธิการบดีของมหาวิทยาลัย ซึ่งในห้องนั้นมีอธิการ อาจารย์สาวท่าทางใจดี และนักศึกษาอยู่ด้วยหนึ่งคน อธิการดูจะยินดีกับการต้อนรับครั้งนี้มากทีเดียว
อา ครอบครัวซากุระบะ ผมยินดีมาก ๆ เลยที่ยูจังมาเรียนที่นี่ ยินดีต้อนรับนะยูจัง ผมขอแนะนำอาจารย์เพลงพิณ ซึ่งจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของยูจังนะ
อธิการบดีเป็นชายร่างท้วม แต่ดูภูมิฐานและใจดี ส่วนอาจารย์เพลงพิณก็ท่าทางเป็นมิตร ไม่ได้วางตัวเป็นอาจารย์ผู้คงแก่เรียน ให้นักศึกษาหวาดผวาแต่อย่างใด
ยูจังยกมือไหว้บุคคลทั้งสองตามธรรมเนียมไทยได้อย่างสวยงาม ทำให้อาจารย์สาวถึงกับประหลาดใจและก็ประทับใจมากอยู่ในที
อา คุณซากุระบะไหว้สวยมาก ครูขอแนะนำนักศึกษาซึ่งจะช่วยเป็นคนคอยดูแล แนะนำเกี่ยวกับการเรียนที่นี่ และก็ทุก ๆ อย่างที่คุณซากุระบะอยากจะให้ช่วย ไม่ว่าจะเรื่องการเรียนหรือกิจกรรมต่าง ๆ นี่ วีนัส พัฒนเวคิน วีนัส นี่ ซากุระบะ ยูอิจิโร่ กับครอบครัวจ้ะ
หญิงสาวที่ถูกแนะนำว่าชื่อ วีนัส ไหว้แทตจัง กับมายูริจังอย่างสวยงาม แล้วหันไปโค้งทักทายยูจัง
แทตจังกับมายูริจังแอบสบตากันอย่างมีความหมายพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก เมื่อเสร็จสิ้นการฝากฝังยูจังกับทางมหาวิทยาลัยแล้ว ยูจังก็เดินไปส่งพ่อกับแม่ที่รถ
พยายามเข้านะยูจัง มายูริจังตบบ่าลูกชายเบา ๆ 
แม่ฮะ กอดผมหน่อย แทตจังเตรียมจะเอื้อมไปกอดลูกชาย แต่ยูจังขัดขึ้น
โธ่ พ่อฮะ ผมหมายถึงมายูริจังน่ะฮะ มายูริจังที่ทำตาเขียวใส่แทตจังหันมากอดลูกชายอย่างว่าง่าย
คราวนี้ตาพ่อฮะ แทตจังยิ้มเก้อ ๆ พลางกอดลูกชายซะแน่น
สู้เขานะยูจังลูกรัก แทตจังพูดเสียงหนักแน่น
ขอบคุณมากนะฮะพ่อ แม่ ขับรถดี ๆ นะฮะ ที่นี่รถเยอะมากแล้วก็ขับรถเร็ว ๆ กันทั้งนั้นเลย แทตจังอย่าแกล้งมายูริจังตอนขับรถนะฮะ แล้วเจอกันฮะ ผมรักพ่อกับแม่นะฮะ
พ่อกับแม่ก็รักลูกนะ แทตจังกับมายูริจังพูดขึ้นพร้อมกัน
ยูจังโบกมือให้พ่อกับแม่จนรถแล่นลับสายตาไป เมื่อเขาหันหลังจะเดินกลับ เขาก็เกือบจะชนกับ วีนัส ยูจังรู้สึกกังวลว่าผู้หญิงคนนี้จะรู้ระแคะระคายอะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ของเขาไหมนะ
ยูจังโค้งคำนับเป็นการขอโทษ ก่อนจะรีบเดินเลี่ยงไป ทำเอาหญิงสาวกระหืดกระหอบวิ่งตาม
เดี๋ยวสิคุณ คุณซากุระบะ หยุดก่อนได้ไหม 
ยูจังไม่ฟังเสียง กลับยิ่งเร่งฝีเท้าหนีจากการติดตามมากขึ้นอีก
คุณหยุดก่อนสิ ว๊าย!!!
เสียงร้องของวีนัสทำให้ยูจังชะงักและหันหลังไปมอง วีนัสอยู่ในสภาพล้มลงไปกองกับพื้น หน้าตาเหยเก ยูจังรีบเดินไปช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา พลางเก็บหนังสือส่งคืนให้เธอ
ขอบคุณมากค่ะ วีนัสส่งยิ้มอาย ๆ 
คุณตามผมมาทำไม 
อ้าว!! ก็อาจารย์ก็บอกคุณให้รู้แล้วไม่ใช่เหรอคะว่าฉันจะคอยดูแลคุณระหว่างนี้
ผมรู้ แต่ผมไม่เข้าใจ ผมไม่ต้องการคนดูแล ผมดูแลตัวเองได้ ขอบคุณมาก คุณจะไปทำอะไรก็ไป ไม่ต้องมาตามผม เข้าใจนะ
แต่ว่า ทุกคนหวังดีกับคุณนะ คุณเป็นชาวต่างชาติ ยังไม่คุ้นกับที่นี่หรอก ให้ฉันทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีหน่อยไม่ได้หรือไง
ผมบอกแล้วไง ผมดูแลตัวเองได้ ไม่ได้ยินเหรอ ผมพูดภาษาไทยได้ คุณยังฟังรู้เรื่องเลย หรือคุณฟังไม่รู้เรื่อง ไม่มีอะไรต้องห่วง โอเค
ไม่โอเคหรอก คิดว่าฉันอยากตามคุณแบบนี้รึไง เอาเป็นว่าช่วงเดือนแรกระหว่างคุณปรับตัว ให้ฉันคอยเป็นเพื่อนคุณไปก่อน ถ้าคุณคุ้นกับที่นี่แล้ว ฉันจะไม่วุ่นวายกับคุณอีก นะๆๆ ถือว่าเห็นแก่สาวไทยตาตี่ ๆ อย่างฉันเถอะ วีนัสทำหน้าตาให้หน้าเห็นใจที่สุด
คุณเรียนเอกอะไร
ภาษาญี่ปุ่น วีนัสตอบด้วยความภูมิใจ
อ๋อ มิน่าล่ะ แล้วคุณอยู่ชมรมอะไร
ภาษาญี่ปุ่นอีกนั่นแหละ
เยี่ยมมาก งั้นคุณก็หมดภาระต้องดูแลผมแล้ว ผมเรียนเอกดนตรีสากล และก็จะเข้าชมรมดนตรีสากล ไม่มีอะไรเกี่ยวกับญี่ปุ่นสักนิด ลาก่อนวีนัสซัง
ยูจังปล่อยให้วีนัสอ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ถูก แล้วยูจังก็เดิน ฉับ ๆ ๆ หายลับตาไป
อีตาญี่ปุ่นบ้าเอ๊ย!! หยิ่งชะมัด หมดกัน ตายแน่ วีนัส มาดามฟูมิเอะเอาฉันตายแน่
บ่นเป็นหมีกินผึ้งอะไรอยู่คนเดียวจ๊ะผู้พิทักษ์ยูอิจิโร่ เสียงทักทายดังขึ้นจากด้านหลัง
ฮือ!! ต๊อบ ช่วยเนยด้วย
ทันทีที่เห็นเพื่อนสนิท เธอก็ระบายความในใจให้เขาฟังทันที 
อ้าว! เนยไปทำอะไรให้เค้าไม่พอใจรึป่าว ต๊อบแสดงความเห็นหลังจากฟังเรื่องจบ
ทำอะไรเล่า ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย อีตานั่นน่ะหัวดื้อ ไม่ยอมเป็นมิตรกับใครง่าย ๆ หรอก ท่าทางหยิ่งด้วย คงไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ น่ะ
มันก็เป็นธรรมดาของคนญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอเนย ที่จะไม่เป็นมิตรกับใคร และไม่ไว้ใจใคร ง่าย ๆ น่ะ เนยน่าจะรู้นะ เรียนกับมาดามฟูมิเอะอยู่ทุกวัน
เอาน่า เนย ยังไง ยูอิจิโร่ก็คงยังไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ หรอก เนยต้องพยายามทำให้เค้ายอมรับเนยให้ได้สิ
ทำไมเนยต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ วีนัสย่นจมูกอย่างเซ็ง ๆ 
ก็ ผู้พิทักษ์ยูอิจิโร่ ต้องเป็น นางสาววีนัส พัฒนเวคิน คนเดียวเท่านั้น เป็นประกาศิตจากมาดามฟูมิเอะภรรยาท่านอธิการไม่ใช่เหรอ
ต๊อบบ้า! เลิกแซวว่าเนยเป็นผู้พิทักษ์ยูอิจิโร่ บ้าบออะไรนั่นได้แล้วน่า
สีหน้าหงุดหงิดของเพื่อนสาว ทำให้ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ
เอาน่า ลองมาดามฟูมิเอะจอมเฮี๊ยบบัญชาการเองแบบนี้ ต๊อบเชื่อว่าต้องมีเหตุผล
เหตุผลอะไรเล่า ที่ต้องให้เนยฟาดฟันกับอีตาญี่ปุ่นนั่นน่ะ
อันนี้ก็เป็นเรื่องที่เนยต้องค้นหาต่อไปเองนะ ต๊อบก็ไม่รู้เหมือนกัน
ช่างเหอะ เนยว่าเนยไปตามหาเค้กดีกว่า ต๊อบเห็นเค้กมั้ย
อืม เห็น อยู่ห้องชมรมดนตรีสากลแน่ะ
พูดถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็มีสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมา
ห้องชมรมดนตรีสากล เค้กไปทำอะไรที่นั่นน่ะ
ไม่รู้เว้ย ไปดูแลแฟนเค้ามั้ง อยากรู้ เนยก็ไปดูเองสิ ไปดีกว่า หงุดหงิดว้อย
แล้วต๊อบก็เดินหัวเสียออกไป ปล่อยให้วีนัสงงเป็นไก่ตาแตก
เออ อะไรของเค้าเนี่ย เมื่อกี้ยังคุยกันอยู่ดี ๆ เลย
วีนัสเดินอย่างรีบร้อนตรงไปยังห้องชมรมดนตรีสากล เมื่อเปิดประตูเข้าไป เธอก็พอจะเข้าใจว่าทำไมต๊อบถึงได้ดูหงุดหงิดใจนัก