The Two Of Us รักสองภาษา (ตอนที่ 1)

Pat_Big

ตอนที่ 1 "ชีวิตใหม่ IN THAILAND"
ยูจัง ยูจัง ตื่นได้แล้ว ยูจัง วันนี้ลูกต้องไปรายงานตัวกับทางมหาลัยนะ
ยูจัง ยูจัง ยูจัง ยูจัง 
เสียงเรียก บวกกับน้ำหนักตัวที่ทับลงมาบนร่างที่คลุมด้วยผ้าห่มของเจ้าของชื่อ ยูจัง ทำให้เขาแกล้งทำเป็นหลับต่อโดยไม่สนใจเหมือนทุกครั้งอีกไม่ได้แล้ว นั่นเป็นเพราะว่าวันนี้เขาต้องไปมหาวิทยาลัยใหม่ ในประเทศใหม่ เป็นการเปลี่ยนแปลงแปลกใหม่ สำหรับหนุ่มลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นอย่าง ยูจัง 
ยูจังลุกขึ้นมา งัวเงีย ขยี้ตา พลางหาวหวอด ๆ เจ้าของร่างที่ทับเขาอยู่เมื่อครู่ยืนขึ้น รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปาก ยูจังหันไปมองแล้วก็ส่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ
มายูริจัง!! ยูจังเพิ่งจะสังเกตความเปลี่ยนแปลงที่ไม่ปกตินักของผู้ที่เข้ามาเรียกตนถึงในห้องนอน เป็นเพราะว่าวันนี้ มายูริจัง ของ ยูจัง นั้นดูแปลกไปกว่าทุก ๆ วัน แปลกไปมาก มากจน ยูจัง ตกใจและประหลาดใจว่าเกิดอะไรขึ้น
วันนี้มายูริจัง แต่งตัวผิดปกติ ผิดปกติจากที่เคยเป็นเอามาก ๆ ทั้งเสื้อไหมพรมสีหวาน กระโปรงลายดอกไม้น่ารัก แล้วยังผมยาวสลวยนี่อีก (มายูริจังไว้ผมสั้นมาก ๆ เสมอ) 
อะไรกันยูจัง อย่ามองแบบนั้นสิ แค่บางโอกาสเท่านั้นน่า มายูริจังพูดพลางสำรวจตัวเองอย่างขัดเขิน
ความจริง ไม่ต้องทำเพื่อผมขนาดนี้หรอกฮะ แล้วนี่ก็แสดงว่า แทตจังก็คงร่วมมือด้วยใช่ไหมฮะ 
ก็เรามีลูกคนเดียวนี่นา แล้วที่ทำแบบนี้ก็เพราะไม่อยากให้คนที่นี่สังเกตเห็นว่า บ้านเรามันผิดปกติ คงไม่อยากเป็นเหมือนตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นใช่ไหม พูดถึงตรงนี้มายูริจังก็มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ยูจัง ลูกรัก ยูจัง ลูกรัก 
แทตสึยะ หรือ แทตจัง ของยูจังนั่นเอง เดินพูดประกอบทำนองที่แต่งขึ้นมาเอง ตามอารมณ์ตอนนั้นเสมอ ๆ แทตจัง อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา
แทตจัง เดินเข้ามาในห้อง พลางส่งยิ้มร่าเริงให้กับทั้งสองคน แทตจังก็ผิดปกติไปจากทุกวันเช่นกันในเรื่องการแต่งตัว วันนี้แทตจังใส่เสื้อเชิตสีฟ้าสดใส และกางเกงสีดำดูเรียบร้อย
ตื่นแล้วเหรอ ยูจังลูกรัก แทตจังทักทายลูกชาย
ไม่อึดอัดเหรอฮะ ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ความจริงผมก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวใครรู้หรอกฮะ
นี่ยูอิจิโร่ ไปอาบน้ำแต่งตัวและก็ไปมหาวิทยาลัยกันได้แล้ว 
ยูจังรู้ว่าเมื่อไหร่ที่มายูริจังเรียกชื่อเต็มของเขาแล้วละก็ แสดงว่าเป็นสัญญาณอันตรายแล้ว เขาจึงพูดเดินเข้าไปกอดพ่อกับแม่คนละครั้ง มายูริจัง กับ แทตจังตบบ่าลูกชายเบา ๆ 
ยูจัง ที่นี่เมืองไทยนะลูก ไม่เหมือนที่ญี่ปุ่น แล้วอีกอย่างที่นี่ก็คงจะยังรับไม่ค่อยได้นักกับเรื่องผิดปกติแบบนี้ มายูริจังเสียงอ่อนลงแล้ว
พ่อกับแม่ก็ไม่ผิดปกตินี่ฮะ เพียงแค่ว่า
สลับหัวใจกัน มายูริจังเป็นผู้หญิง แต่ยูจังต้องเรียกว่าพ่อ ส่วนแม่ เป็นผู้ชายแต่ลูกต้องเรียกว่าแม่ แทตจังต่อให้ก่อนที่ยูจังจะพูดจบ พลางยักไหล่
มายูริจังฮะ ยูจังเริ่มต้นจะพูด
นี่ เลิกเรียกว่ามายูริจังได้แล้วน่า
ก็ได้ฮะ พ่อฮะ วันนี้พ่อกับแม่ไม่ต้องไปกับผมก็ได้นะฮะ
ไปอาบน้ำยูจัง ก่อนที่พ่อจะจับแกไปอาบซะเอง
สิ้นคำของมายูริจัง แทตจังก็หัวเราะคิกคัก ยูจังเข้าไปอาบน้ำ ส่วนพ่อกับแม่ก็ออกไปเตรียมอาหาร 
จะว่าไปแล้วครอบครัวนี้ นับว่าน่าอิจฉามาก เพราะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและรักใคร่ปรองดองกันมากที่สุดเท่าที่ครอบครัวจะรักกันได้ทีเดียว 
เป็นเพราะว่า มายูริจัง กับ แทตจัง เป็นคนพิเศษ ยูจังมักจะคิดแบบนี้เสมอ ถึงแม้ว่าใคร ๆ จะมองว่าพ่อแม่ของเขาแปลกประหลาดผิดมนุษย์แค่ไหน แต่เขาก็ยังเห็นเพียงแค่คนสองคนที่รักกันด้วยหัวใจจนเกิดเป็นเขาขึ้นมา เขาภูมิใจในตัวพ่อกับแม่มากที่สุด และยึดพ่อกับแม่เป็นแบบอย่างที่ดี ถึงแม้ว่าเพื่อน ๆ เขา (ซึ่งก็ไม่ค่อยจะมีนักหรอก) เรียกพ่อกับแม่ของยูจังว่า พวกผิดประเภท
แต่มันก็ไม่เห็นแปลกอะไร สำหรับตัวยูจัง ตั้งแต่เขาเกิดมาจำความได้ ก็เห็นมายูริจัง ผู้ซึ่งอุ้มท้องคลอดเขาออกมา แต่งตัวเป็นผู้ชาย ไว้ผมสั้น น้ำเสียง กริยา ท่าทางก็ทำให้เหมือนผู้ชายไปซะหมด แถมยังให้ยูจังเรียกว่า พ่อ อีกต่างหาก 
ส่วน แทตจัง ซึ่งเป็นผู้ชาย ก็มีอาการกระตุ้งกระติ้ง ชอบแต่งตัวสวย ๆ งาม ๆ (แน่นอนว่าต้องแต่งแบบผู้หญิง) แต่งหน้า ทำผม กริยาท่าทาง เหมือนผู้หญิงไม่มีผิด แล้วยูจังก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเรียก แทตจังว่า แม่
แต่เมื่อเขาโตขึ้น เขาถึงได้ค่อย ๆ เข้าใจและยอมรับในสิ่งที่พ่อกับแม่ของเขาเป็นได้ในที่สุด เมื่อตอนประถม ยูจังมักจะถูกเพื่อน ๆ ผู้ชายด้วยกันกลั่นแกล้ง และก็ล้อเลียน เพราะรู้ว่าพ่อกับแม่ของยูจังแปลกประหลาด 
เมื่อตอนมัธยม ยูจังมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนนักเรียนชาย จนถูกทางโรงเรียนทำทัณฑ์บน เพราะว่านายคนนั้น เรียกพ่อกับแม่ของยูจังว่า ไอ้คนวิปริต และหลายต่อหลายครั้งที่เขาต้องห้ามตัวเองไม่ให้ไปชกปากคนปากพล่อยหลาย ๆ คน ที่มองแต่เพียงสิ่งที่เห็น ไม่ได้สัมผัสด้วยหัวใจว่าจริง ๆ แล้ว มายูริจัง กับ แทตจัง เป็นพ่อแม่ที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้วละนะ
อ๊า..ยูจัง อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว อย่าลืมไปกินข้าวก่อนนะลูก แทตจังเปิดประตูโผล่หน้าเข้ามาในห้อง 
ฮะแม่ ยูจังรับคำ
ยูจังสำรวจตัวเองในกระจก เขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งมองตอบกลับมา คนที่มีแววตามุ่งมั่น ตอนนี้เขาย้ายมาอยู่เมืองไทยแล้ว เป็นประเทศที่เขาไม่คุ้นเคย จะว่าไปแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าที่นี่จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่สิ่งที่เขาตั้งใจเอาไว้ ก็คือ เรียนที่นี่ โดยไม่สนใจอะไร นอกไปซะจาก ตั้งใจเรียน และเข้าชมรมดนตรีสากล ยูจังรักการร้องเพลง (ได้รับการปลูกฝังจากแทตจัง) และเสียงกลอง เสียงเบส เสียงกีตาร์ มากที่สุด เขาหวังว่าที่นี่จะทำให้เขารู้สึกดีได้มากกว่าตอนที่เรียนที่ญี่ปุ่น
เขาหยิบเครื่องแบบของมหาวิทยาลัยขึ้นมาพิจารณา ก็ต่างจากที่ญี่ปุ่นนิดหน่อยนะ ยูจังคิดในใจ เมื่อเขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว จึงออกมาพบพ่อกับแม่
นี่มายะคุง ฉันบอกคุณแล้วนี่นาว่าถุงน่องยี่ห้อนี้มันเปราะบางจะตายไป ขืนใส่แล้วไม่ระวัง ก็ขาดง่าย ๆ น่ะสิ แทตจังกำลังง่วนกับการสำรวจความเสียหายของถุงน่องบนเรียวขาของมายูริจัง
โธ่ แทตจัง ฉันน่ะอึดอัดจะแย่ ไอ้ถุงน่องบ้าเนี่ย ฉันว่าฉันไม่ใส่ดีกว่า
ยูจังยืนมองมายูริจังรูดถุงน่องออกจากขาอย่างทุลักทุเล
นี่ แทตจัง ถามจริง ๆ เหอะ คุณทนใส่ไอ้ถุงน่องงี่เง่านี่ได้ยังไงนะ มายูริจังทำหน้าเหยเก
หลังจากรบกับถุงน่องของมายูริจังเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางไปยังมหาวิทยาลัยของยูจังซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพอสมควร