คนแปลกหน้า

\"--ก้อนกรวดในขวดโหล--\"

เคยสงสัยมั้ยว่าทำไมเราถึงสามารถคุยกับคนแปลกหน้า หรือทำไมเราต้องเล่าเรื่องที่เราไม่สามารถเล่าหั้ยคนใกล้ตัวฟังได้ แต่เรากลับเล่าหั้ยเค้าฟัง
   ในความคิดเรานะ เราว่าเปงเพราะเค้าเป็นคนแปลกหน้างัยเราถึงเล่าหั้ยเค้าฟังได้ เพราะเค้าจะมารู้จักเราเพียงเท่านี้พอหันหลังหั้ยกัน ก้อต่างแยกย้ายกันไป เราก้อจาได้ความสบายใจ ส่วนเค้าก้อสบายใจ เพราะเค้าได้ฟังเรื่องที่เราหนักใจ เหมือนกับว่าเค้าสามารถช่วยหั้ยเราหายเครียดได้ ในทางกลับกัน เค้าก้อคงไม่นั่งฟังเราอย่างเดียวหรอก เค้าก้อต้องเล่าเรื่องเค้าเหมือนกัน บางทีนะ เราคุยกับเค้าแล้ว คุยกับเค้าอีกในหลายๆครั้งต่อมา แต่เรากลับไม่รู้ชื่อเค้า และเค้าก้อไม่รู้ชื่อเรา แต่เราก้อไม่ได้พยายามที่จาถามชื่อเค้า เพราะถ้าเรารู้จักชื่อเค้ามันก้อจะไม่เป็นคนแปลกหน้า แต่จะกลายมาเป็นเพื่อนแทน แล้วเราก้อจากลับมาเป็นแบบเดิม คือไปหาคนแปลกหน้าแล้วบ่นหั้ยเค้าฟัง มันก้อหมุนเวียนกันอยู่อย่างนี้ ลองเว้นระยะจากคนแปลกหน้าดู ไม่ต้องเฉพาะคนแปลกหน้า คนรักของเรา เพื่อนของเรา รวมทั้งตัวเราเองด้วย เพื่อบางทีจาได้ไม่ต้องไปพึ่งคนแปลกหน้ามากนัก เพราะถ้าลองเรามีระยะระหว่างตัวเราเองกับคนอื่นๆ เราก้อจาเหมือนกับการกลับไปเริ่มต้นกับคนๆนั้นใหม่ แล้วคุณก้อจามีความสุขมากขึ้น เพราะสามารถเล่าหั้ยเค้าฟังได้ทุกเรื่อง ไม่ต้องพึ่งพาคนแปลกหน้า
   แต่ในชีวิตของคนเราอ่ะนะควรจามีเพื่อนที่สนิทมากๆ ถึงขนาดที่เล่าหั้ยฟังทุกเรื่องได้เหมือนกันนะ เพราะถ้าหากเราไม่มีเพื่อนเลยอ่ะ เราคงต้องกลับมาดูตัวเราเองแล้วแหละว่าเราบกพร่องตรงไหนหรือป่าว ทำไมถึงไม่มีคัยคบด้วย อย่าคิดว่าเราจะสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น หรืออยู่ได้โดยไม่ต้องมีเพื่อน เพราะคำว่าเพื่อนนั้นมันเป็นอะไรที่ ถ้าเราลองมีเพื่อนสักคน หรือเปิดใจขึ้นมาหน่อย รับรองว่าโลกที่เราอยู่จะสวยงามยิ่งกว่าเก่า สีสันเยอะแยะกว่าที่เราเห็น