.. พ่อคะ หนูรักพ่อ ..

keekie

"สวัสดีค่ะ ลุงโกศล .. มานานแล้วหรือคะ?.."  
	ฉันยกมือไหว้ลุงโกศล ที่นั่งบนโซฟารับแขกในห้องพัก 1901 
	"สักพักแล้วล่ะหลาน .."  
	เสียงลุงโกศลแหบ และขาดหายเป็นห้วงๆ  .. ต้องตั้งใจฟัง
	ฉันมองที่คอลุงศล .. รอยเจาะมีเครื่องมือสำหรับช่วยหายใจเสียบไว้
	ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ลุงยังต้องใช้มันตลอดมา และคงต้องใช้ตลอดไปกระมัง
	"หมอบอกว่าคุณพ่อเป็นยังไงมั่งล่ะหลาน .." 
	ลุงโกศลขึ้นเครื่องบินมาจากเกาะสมุยคราวนี้ เพื่อมาเยี่ยมพ่อฉันโดยเฉพาะ 
	ฉันมองไปบนเตียง .. 	คุณพ่อนอนหลับ .. 
	หายใจถี่เพราะอัตราการเต้นของหัวใจไม่ปกติ .. ชีพจรข้างคอเต้นถี่รัว ..
	
	"ลิ่มเลือดอุดตันในเส้นเลือดสมองค่ะ .. ร่างกายซีกขวาตอนนี้ขยับไม่ได้ ..
	แต่คุณหมอบอกว่าให้ยาละลายลิ่มเลือด .. แล้วกายภาพบำบัดก็หายค่ะ .."
	"อือ .. โชคยังดีที่หาย .. หลายคนที่ขยับไม่ได้แล้ว .. ไม่ได้อีกเลย .."
	ลุงโกศลมองคุณพ่อ ..
	
	"เจ้าน้องชายเราน่ะ .. มันสูบบุหรี่หรือเปล่า?"  ลุงโกศลถามถึงน้องชายของฉัน
	"มีบ้างค่ะ .."  ฉันตอบ .. ความจริงมีเลยแหละ .. วันละซองล่ะมั้ง ..
	"อืม .. หนุ่มๆ .. มั่นใจตัวเองว่าแข็งแรง .. เลยใช้ร่างกายทำทุกสิ่งที่อยากจะทำ ..
	หากให้หลานไปบอกมันให้เลิก .. มันก็คงไม่เลิกด้วยเหตุผลร้อยแปด .. 
	เหมือนลุง .. เหมือนพ่อหลานนั่นแหละ .. เฮ่ออ"  
	เสียงถอนหายใจยาวกรุงเทพฯ - เชียงใหม่ได้ล่ะมั้ง				

เสียงประตูห้องเปิด ..
	ลุงโพธิ์ใช้ไม้เท้าพยุงเดินเข้ามาโดยมีลุงจำรัสคอยประคอง ..

	"สวัสดีค่ะ .. ลุง"  ฉันยกมือไหว้ทั้งสองลุงพร้อมกัน 

	"เออ .. ไหว้พระเถอะหลานเอ๊ย .. "  ลุงรับไหว้ฉันพร้อมกันอีกเหมือนกัน 
	
	"ผมรู้ข่าวแล้วตกใจเลย .. เมื่อตอนไปเยี่ยมพี่ศลที่โรงพยาบาลน่ะ .. 
	ขากลับยังไปนั่งซดเบียร์กันอยู่เลย.. "  
	อ้อ .. นี่เอง .. สาเหตุ .. พ่อเลิกเหล้า เบียร์และบุหรี่มานานมากแล้ว 
	เพราะกลับไปดื่มอีกนี่เอง ..  ในที่สุดลุงจำรัสก็เป็นผู้คลายข้อสงสัยในใจฉัน

	"แล้วนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า? ทำไมต้องมีเครื่องวัดคลื่นหัวใจ.." 
	ลุงโพธิ์หันมาถามฉัน

	"หัวใจเต้นผิดจังหวะค่ะ .. เต้นเร็วมาก .. 
	จึงดันลิ่มเลือดขึ้นไปบนสมอง .. คุณหมอต้องใช้เครื่องวัดคลื่นหัวใจตลอด" 
	ฉันอธิบาย .. ขนาดพูดเองยังฟังดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ .. 
	.. ก็หมอบอกมายังงั้นนี่นา ..

	"เฮ่อ .. "   ลุงโพธิ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ .. ทำไมวันนี้มีแต่คนถอนหายใจ

	ฉันมองพ่อที่นอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่บนเตียง ..
	พักหลังมานี่ .. สุขภาพของพ่ออ่อนแอลงมาก ..
	พ่อที่เคยแข็งแกร่งดั่งผา .. รับเรื่องทุกอย่างที่กระทบกาย .. ใจ ..
	ฉันไม่เคยเห็นพ่อหวั่น .. 

	สายน้ำเกลือ .. ระโยงระยางคู่สายยาที่มาบรรจบกันบนข้อมือด้านซ้าย .. 
	ฉันมองตามสายสีดำที่ติดอยู่บนหน้าอกพ่อ .. ระเรื่อยไปจนพบเจ้าเครื่องมือสีนวลสวย ..
	.. เครื่องวัดคลื่นหัวใจที่ส่งเสียงเป็นจังหวะตลอดเวลา ..
	.. บางจังหวะเร็ว .. บ้างช้า .. บ้างสม่ำเสมอ ..

	มาวันนี้ .. ฉันยังคงเชื่อเหมือนเดิมว่า .. พ่อก็ไม่หวั่น ..
	ใจเข้มแข็งของพ่อ .. ยังคงต่อสู้กับธรรมชาติของร่างกายที่อ่อนแอลง
	ด้วยเพราะวัยที่มากขึ้น .. 
	หรือเพราะเหล้า .. บุหรี่ .. ที่พ่อโถมทำร้ายตัวเองมาตั้งแต่พ่อยังหนุ่ม .. 
	ไม่ว่าจะเพราะอะไร .. ชีวิตพ่อก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป ..
	
	"แล้วนี่หมอให้ออกได้วันไหน?"  เสียงลุงโพธิ์ดึงฉันจากภวังค์ 

	"ยังไม่ทราบค่ะ .. ต้องรอดูอาการก่อน .."  ฉันตอบ 

	ฉันมองลุงโพธิ์ขยับเครื่องช่วยฟังที่หูข้างซ้าย .. 
	ที่หูลุงโพธิ์ไม่ได้ยินเพราะเส้นเลือดตีบ .. อีกเหมือนกันสินะ
	
	"เฮ่อ .. คราวที่แล้ว นายสามคนไปเยี่ยมฉัน .. คราวนี้เราสามคนมาเยี่ยม .. .. "  
	ลุงโกศลหยุดเสียงไว้แค่นั้น .. ปรายสายตามองไปที่พ่อ ..
	
	" ... แล้วคราวหน้า .. จะเป็นใคร? "   ลุงโกศลละไว้ .. แค่นั้น ..

	ลุงจำรัสหันหลังเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ..				

"มากันตั้งแต่เมื่อไหร่?"  พ่อลืมตาตื่นขึ้นมาพบแก๊งค์เดิม ..

	"สักพักใหญ่แล้ว .. เป็นยังไงมั่ง?"  ลุงโพธิ์ และลุงจำรัสไถ่ถามสารทุกข์ 

	ฉันค่อยๆ เลี่ยงเดินออกจากห้องมา .. 
	ปล่อยให้พ่อและลุงๆ ได้คุยกันตามประสา ..
	
	ฉันเดินออกไปหน้าวอร์ดพยาบาล .. ได้กลิ่นบุหรี่ลอยมาตามลม ..
	มองซ้ายมองขวา .. ลุงจำรัสยืนอยู่ริมหน้าต่าง .. แง้มหน้าต่างบานหนึ่งไว้ ..
	
	ฉันมองมวนบุหรี่บนริมฝีปากลุงจำรัส ..

	ลุงสูดควัน .. 
	เปลวเพลิงสีแดงลามเลียไล่ขึ้นไปตามมวนกระดาษสีขาว ..
	มันคงเข้าไปเผาไหม้ปอด, เส้นเลือด, ตับ, ม้าม .. .. โอย .. ขี้เกียจเขียนแล้ว ..
	เอาเป็นว่า .. มันคงเข้าไปเผาชีวิตแล้วสินะ .. 
	ก่อนจะแปรเป็นควันสีเทาที่ลุงพ่นออกมาทางปาก และจมูก ..

	ภาพบุคคลสองคนที่เห็นตรงหน้าสองครั้ง .. ในโรงพยาบาล ..

	ลุงจำรัสยังคงสูบบุหรี่ ..
	หรือว่าคนต่อไปจะเป็นลุงจำรัส??? ..

	ฉันได้แต่คิดในใจ ..

	จะมีสิ่งน่ากลัวใดๆ บ้างหนอ .. ที่จะทำให้คนเลิกสูบบุหรี่ได้ ..

	ภาพบนซองบุหรี่คงยังไม่น่ากลัว .. 
	ตราบใดที่ภาพนั้นไม่ใช่ภาพตัวเขาเอง!!

	บนซองบุหรี่น่าจะเป็นกระดาษอะไรวาวๆ ซักอย่างที่สามารถสะท้อนเงาได้
	แล้วก็มีรูปปอดดำๆ .. ฟันเหลืองๆ .. โครงกระดูกที่โชว์เส้นเลือดตีบตัน .. 
	เวลาคนสูบบุหรี่มองบนซอง .. จะได้เห็นตัวเองสะท้อนอยู่บนภาพปอดดำๆ เหล่านั้น ..

	คราวนี้จะชัดเจน .. จนน่ากลัวพอที่เขาจะเลิกสูบบุหรี่ได้ไหมหนอ? 

	เสียงโครมคราม .. ดึงความคิดฉันให้กลับสู่ ณ ปัจจุบัน ..

	ฉันมองตามเสียงนั้น .. เห็นลุงจำรัสเปิดฝาถังขยะปาซองบุหรี่ทิ้งไปอย่างแรง ..
	
	แล้วก็หันหลังกลับมา .. พบฉันยืนมองอยู่ ..
		
	"ลุงเลิกแล้วหลาน .. ลุงไม่อยากเป็นคนต่อไป .. !!!
	สูบบุหรี่มาเกือบสามสิบปี .. ถ้าเลิกแล้วจะตายก็ให้มันรู้ไป ..
	ถ้าสูบแล้วตายไปเลยก็คงไม่เท่าไหร่ .. แต่ถ้าไม่ตายนี่สิ ..
	ลุงไม่อยากเป็นภาระให้คนข้างหลัง .. ลำบากลูกเมีย .. "  
	ลุงจำรัสพูดด้วยเสียงหนักแน่น .. 	แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องพักของพ่อ 

	ลุงไม่อยากเป็นคนต่อไป!!!! ..

	คำพูดของลุงจำรัสยังคงก้องอยู่ในหูของฉัน ..
	ถ้าไม่ใช่ลุงจำรัส .. แล้วคนต่อไปจะเป็นใครล่ะ ..???

	หรือว่า .. คนต่อไปจะเป็นคุณ!!! ...