ดอกไม้ของดินนา ๒

vaproud

ดอกไม้ของดินนา ๒ 
เมื่อลืมตาตื่น...ความโหดร้ายยังคงอยู่ข้างเราเสมอ
                    หนู...หนู   หญิงสาววัยกลางคนเจ้าของตึกห้องเช่าที่ดินนาพักอาศัย   พยายามเขย่าร่างที่นอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่หน้าประตูห้องอย่างห่วงใย   ดวงตาของหญิงสาวค่อยๆ   เริ่มปรับภาพอันเลือนรางให้ชัดเจนขึ้น...
                    ฉันเป็นอะไรไป  เมื่อหญิงสาวได้สติแล้ว   เธอจึงกวาดสายตามองไปโดยรอบ   เห็นกระป๋องใส่อาหารสำเร็จรูปจำนวนมากล้มระเนระนาดอยู่ตามทางเดินเป็นบริเวณกว้าง
                    หนูเป็นลมล้มหมดสติไปหลายวันแล้วล่ะ   น้ำเสียงอันอ่อนโยนของเจ้าของตึก   ทำให้หญิงสาวที่กำลังตกอยู่ในอาการมึนงงพยักหน้ารับความช่วยเหลืออย่างยินดี   เธอค่อยๆ  พยุงร่างของหญิงสาวไปนั่งบนเตียงนอน  ก่อนที่บทสนทนาระหว่างหญิงสาวต่างวัยจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง...
                   หนูคงได้ข่าวหลานชายของฉันแล้วใช่ไหม หญิงสาวเจ้าของตึกเริ่มปรับน้ำเสียงของเธอลง   ภายในดวงตาคู่นั้นเอ่อท้นด้วยน้ำที่มาคลอกันบริเวณเบ้าตา   ก่อนทีเธอจะปาดมันทิ้งให้หมดไปแล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มน้อยๆ   ส่งให้หญิงสาวแทน
                    หลานชาย?   ดินนาทวนคำถามจากคู่สนทนา
                    เจ้าปอม...เด็กผมสีแดงๆ   ฉันคิดว่าหนูคงเคยเจอกับเขาแล้วนะ   ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มาตื้อเพื่อขอกระป๋องใส่อาหารสำเร็จรูปทุกวันหรอก...
                    กระป๋อง... ยังไม่ทันพูดจบหญิงสาวลุกเดินกลับออกไปยังประตูอีกครั้ง   เธอก้มลงหยิบกระป๋องใส่อาหารสำเร็จรูปใบหนึ่งขึ้นมา
                    มันเกิดอะไรขึ้นคะ...  เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  พยายามเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมด  คิดในใจขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย   เธอพยายามฝืนยิ้มขณะที่ความรู้สึกอันจริงแท้ของเธอพบเจอเพียงความเวิ้งว้างว่างเปล่า  พลันเกิดภาพต่างๆ  มากมายของเด็กชายผมสีแดงคนนั้นขึ้นในหัวสมอง  และภาพทุกภาพพร้อมจะฉีกขาดเป็นเศษเสี้ยวไปพร้อมๆ  กัน  เมื่อหญิงสาวเจ้าของตึกเพียงหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้ดินนา
                    ฉันก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมเจ้าปอมถึงต้องเก็บกระป๋องพวกนี้ไว้ด้วย  เขาบอกไว้เพียงแค่ว่าเก็บไปให้พี่ผู้หญิงคนที่ปลูกต้นไม้  และนี่...หลานชายของฉันเขาคงอยากจะให้สิ่งนี้กับหนูเป็นครั้งสุดท้าย...
ดอกไม้ของดินนา
                    ดินนารู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างจุกอยู่บริเวณลำคอ   จนทำให้ถึงกับผงะ     แล้วภาพเหตุการณ์ทุกอย่างเลือนหายไปกับสายลมที่พัดกระทบเข้ามาเพียงชั่ววูบทางหน้าต่าง   จนทำให้น้ำใสๆ  ในดวงตาแห้งไปพร้อมๆ   กับกลิ่นหอมของไอดินที่เจือจาง
                    หญิงสาวเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้ากระป๋องใส่อาหารสำเร็จรูป  เป็นใบเดียวที่ไม่ได้ถูกดัดแปลงให้เป็นกระถางดอกไม้เช่นใบอื่นๆ   ซึ่งมีข้อความเขียนติดข้างกระป๋องว่า  ดอกไม้ของดินนา...
                    จากเมล็ดพันธุ์เล็กๆ  ที่มาจากความตั้งใจของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เธอรู้จักเพียงแค่เสี้ยวนาที  จนบัดนี้ได้กลายเป็นดอกไม้สีขาวที่กำลังเบ่งบานและส่งกลิ่นหอมให้กับเช้าวันใหม่
                    ยังไม่ทันที่ความรู้สึกของหญิงสาวจะก้าวออกจากตรงนั้น   เจ้านกพิราบสีขาวตัวหนึ่งได้บินมาเกาะอยู่บนขอบบานหน้าต่าง   ด้วยแรงกระพือปีกของมันทำให้ดอกไม้ปลิดโรยลงสู่พื้นดินในกระถางแล้วเจ้านกพิราบสีขาวก็บินจากไปไกลสุดตา   หญิงสาวก้มลงเก็บดอกไม้สีขาวนั้นไว้ในมือก่อนจะหลุดออกจากโลกส่วนตัวสี่เหลี่ยมใบนี้
                    เธอก้าวเดินไปตามสายถนนท่ามกลางมหานครที่กว้างใหญ่   เดินผ่านตึกสูงระฟ้ามากมาย   ความทันสมัยคงถูกปลูกสร้างขึ้นมาจากมันสมองของมนุษย์ไม่มีวันหยุดสิ้น   ผู้คนยังคงหายใจร่วมกับหายนะที่ยังไม่ถูกปลุกให้ตื่น   หญิงสาวยิ้มให้กับต้นไม้ต้นเล็กๆ   ที่เธอปลูกไว้ตามรายทาง  มันกำลังเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ   ขณะที่จิตใจของคนบางคนลดถอยลง
                    หญิงสาวหยุดเดินแล้ววางดอกไม้สีขาวในมือลงบนผิวน้ำเบื้องหน้า   ดอกไม้ดอกนั้นค่อยๆ  ล่องลอยไปกับกระแสธารที่ไม่มีวันหวนกลับ   เธอนึกภาวนาถึงเด็กชายผมสีแดง   เขาจะรู้ไหมว่า   ดอกไม้ที่สวยที่สุด  หอมที่สุดและไม่มีวันตายเขา  กำลังเบ่งบานอยู่ในจิตใจของหญิงสาวตลอดไป...
วาพราว