ฉันยืนอยู่เดียวดายท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมไปทั่ว ...ร่างฉันสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บและความเย็นจับขั้วหัวใจ ฉันอยู่ที่ไหน ? ทำไมฉันรู้สึกอ้างว้างจัง ...ฉันทรุดลงนั่งคุกเข่ากอด อกไว้แน่น แต่ฉันยังไม่หายหนาว ...น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินอาบแก้มสองข้าง... แล้วฉันก็สะดุ้งเมื่อมี.. มือขาวที่นุ่มนวลมาสัมผัสเบา ๆ ที่ไหล่ แล้วโอบร่างฉันให้ลุกขึ้นยืนในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเธอ เธอโอบกอดฉันไว้แนบ อก.... ความอบอุ่นแผ่ซ่านถ่ายทอดจากใจเธอถึงใจฉัน.... เสียงนุ่มอ่อนหวานกระซิบแผ่ว ๆ ข้างหูฉันว่า .... ไม่ต้องกลัวเราจะไปด้วยกัน เธอโอบกอดฉันไว้ด้วยสัมผัสที่ทะนุถนอม... และพาฉันก้าวเดินช้า ๆ แต่มั่นคงไปตามทางข้างหน้า... ฉับพลันอากาศเกิดแปรปรวน ลมพายุโหมกระหน่ำ... วงแขนของเราที่โอบกระชับกันไว้ไม่อาจต้านแรงกระหน่ำของพายุร้ายได้ .........มื อ เ ธ อ มื อ ฉั น........ ค่อย ๆ อ่อนแรงคลายออกจากกัน........ ที่ รั ก ...ดวงตาฉันพร่าเต็มไปด้วยม่านน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย และความรุนแรงของสายฝน.......... โอ้ !! ที่ รั ก.......ฉันมองไม่เห็นเธอเลย... ...เสียงสายฟ้าผ่า ดั่งจะกระชากหัวใจฉัน ให้พินาศลง ที่ รั ก....อีกไม่ไกลเราก็จะไปถึงจุดหมายปลายทางที่เราฝันร่วมกันแล้ว ที่ รั ก.... เธออยู่ไหน ? ฉันหวังเพียงได้พบเธอเท่านั้น..... แต่พายุฝน ลมแรง เกินกว่าที่ฉันจะคว้าเธอกลับคืนมา........... ((((((( ข อ บ ฟ้ า ))))))) ปลายทางของเราอยู่อีกไม่ไกล ...... แต่ฉันจะไปได้อย่างไร ? ......... .................. เ มื่ อ ไ ม่ มี เ ธ อ............... ศศร
10 มิถุนายน 2548 22:19 น. - comment id 85212
อ่านแล้วก็ชอบนะคะ และก็ทำให้นึกถึงเพลงๆ นึง ไม่ทราบว่าเคยได้ยินบ้างมั้ย ชื่อว่าเพลง ขอบฟ้าไม่มีจริง
10 มิถุนายน 2548 22:34 น. - comment id 85213
ด้วยความกล้าหาญของหัวใจคุณที่มั่นคงต่อกัน.. ก้าวข้ามขอบฟ้ามาสิจ๊ะ.. แรงลม พายุฝน ไม่สามารถทานแรงสัมผัสจากหัวใจคุณอันอ่อนละมุนได้เลย.. ขอบฟ้าไม่เคยไกลจากหัวใจเรา.. เพียงแต่.. ปลายทางไม่มีใคร.. ชักกาเด่ว ชักกาเด่ว
10 มิถุนายน 2548 22:38 น. - comment id 85214
11 มิถุนายน 2548 22:01 น. - comment id 85237
แวะมาอ่านค่ะ ข้ามขอบฟ้าไหมคะ (ขอบคุณที่แวะไปลงชื่อไว้ในหน้า ห้อง Chat วันก่อนนะคะ
12 มิถุนายน 2548 00:58 น. - comment id 85240
ขอใหความรักข้ามไปให้ถึว นะครับ อย่าทำตกหล่นร่วงหายที่ไหนก่อนละ
12 มิถุนายน 2548 03:00 น. - comment id 85241
สายลมเย็นแผ่วกระทบใบหน้า ดวงตาค่อย ๆ เปิดตัวอย่างเชื่องช้า นี่ ! ฉันฝันไปใช่ไหม แต่ทว่า ฉันยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากอ้อมกอดนั่น มันสัมผัสได้ มันมีความรู้สึก เสียงสายฝนโปรยสายอย่างนุ่มนวล หลับตาลงด้วยความคิดถึงเธอ ที่อยู่ ณ ดินแดนอันแสนไกล นานแล้วที่เธอจากไป นับแต่วันนั้น หัวใจฉันก็ดูเหมือนจะพรากจากร่างกายตามเธอไป โชคชะตานำพาเราเพื่อพลัดพราก เส้นขอบฟ้าแห่งชาติภพ ฉันมองไม่เห็น แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่า เธอยังคงอยู่ตรงนี้ ข้าง ข้าง ฉัน เหมือนวันเก่า ...................... ตามมาคอมเมนท์แล้วนะคะ ยินดีที่ได้อ่านคะ พี่สาว.. ยิ้มมมม
12 มิถุนายน 2548 03:09 น. - comment id 85242
เส้นขอบฟ้าแห่งชาติภพ มิเคยมี แต่ฉันยังรู้สึกได้ว่า เธอยังอยู่ตรงนี้ ข้าง ข้างกันเสมอ ..... ปล. พี่ขา หนูคอมเมนท์ไปแล้วนะคะ แต่เหมือนว่า จะส่งไม่ผ่าน เพราะไม่เห็นที่ตัวเองคอมเมนท์ไป แต่ถ้าคอมเมนท์ครั้งแรกขึ้น หนูก็จะบอกว่า พี่ไม่ต้องอ่านคอมเมนท์นี้ก็ได้ ฮา ไม่ต่างกันหรอก จะให้เหมือนคอมเมนท์แรก็ทำไม่ได้แล้ว
13 มิถุนายน 2548 00:22 น. - comment id 85267
หากจุดหมายปลายทางที่รออยู่มีเขา เชื่อว่าคุณคงไปถึงค่ะ (เขียนได้ดีนะค่ะ)
13 มิถุนายน 2548 04:52 น. - comment id 85268
มาเป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องสั้นและกลอนให้มีพัฒนาการดีขึ้นเรื่อยๆนะ อ่านเรื่องนี้แล้วต้องอ่านหลายรอบหน่อย ถึงจะพอเข้าใจความหมาย
20 มิถุนายน 2548 11:57 น. - comment id 85376
ขอให้บินต่อไปเรื่อยๆ นะคร๊าบบ อย่าสิ้นหวัง วันหนึ่งข้างหน้าใครจะไปรู้... ขอเป็นแรงใจให้คุณแต่งผลงานออกมาเรื่อยๆ นะคร๊าบบบ