จดหมายจาก น้ำ ฉบับที่ 2 ( คนเดียว ไม่เหงาเท่า 3 คน (4) )

someone in blue

To  หญิง  Florida USA
	นี่ ที่ว่าไม่ว่างเราก็พอจะเข้าใจนะ แต่นี่หล่อนเล่น โทรมาคุยแต่ 3 คำแล้วก็ว่างเนี่ยะนะ .... แต่ก็ยังดีที่ยังได้รู้ว่า ถึงแล้ว ปลอดภัย ก็ดีแล้ว แล้วอย่าไปทำอะไรเปิ่นๆให้เขาหัวเราะเอาล่ะ ยังไงก็ พยายามเข้านะ อดทนไว้แล้วกัน มีอะไรก็โทรมานะ
	วันนี้ก็วันที่ 3 แล้ว ที่เราไปฝึกงาน
	เมื่อวานนี้ เขต เขามารับเราตอนเช้าด้วย เราก็รู้นะว่าควรวางตัวอย่างไร แต่ก็แอบ มีความสุขลึกๆไม่ได้ บรรยากาศ 2 ข้างทาง ดูสวยงามไปหมด แต่มาคิดอีกทีก็อดน้อยใจไม่ได้ ว่าที่นั่งตรงนี้ ที่เรานั่งนี้ เป็นของตัวจริงของเขา เราก็เป็นเพียงแค่...เพื่อนสนิท ..เท่านั้น คิดแล้ว นึกถึงเพลง เพื่อนสนิท ของ Endorphin จริงๆ นั่งรถไม่ทันไร ก็ถึงที่ทำงานแล้ว ที่เขาบอกกันว่า ช่วงเวลามีความสุขช่างผ่านไปเร็ว มันคงจะจริงกระมัง ก่อนลงจากรถ เขตเขาก็บอกว่า เย็นนี้เลิกงานแล้วเขาจะโทรมาหา จะได้กลับด้วยกัน
	พอไปถึงที่ทำงาน หัวหน้าก็พาไปรู้จักกับหัวหน้าใหญ่ (ลืมบอกไปว่า เมื่อวาน เค้าไปประชุมเลยไม่ได้เจอ) ไม่น่าเชื่อเลยว่า อายุน่าจะ30ต้นๆ จะเก่งขนาดนี้ เป็น doc แล้ว จากนั้น ก็ให้งานเรามา 1 ชิ้น ให้ส่งงานเข้าประกวดกับโครงการของบริษัทในเครือทั้งหมด โดยให้คิดผลิตภัณฑ์ใหม่ พอให้งานเสร็จเขาก็ไปทำงานต่อ เรามีที่นั่งชั่วคราวอยู่ถัดจากโต๊ะหัวหน้านิดหน่อย วันนี้ทั้งวันก็เลย นั่งดูผลิตภัณฑ์ที่ทางบริษัทเขามีอยู่ แล้วก็นั่งดูข้อมูลใน internet เขาบอกว่า ต้องส่งก่อนประชุมใหญ่ของทางบริษัทแม่ ที่จะมีในอาทิตย์หน้านี้ แล้ว เท่ากับเรามีเวลาทำประมาณ 5 วัน อือ.....เอางี้เลยนะเนี่ย  พอพักเที่ยง วันนี้ ผู้จัดการใหญ่ พาไปเลี้ยงข้าวตอนรับกันทั้งแผนก
	เวลาตลอดวันช่างผ่านไปช้าจริงๆ กว่าจะถึงตอนเย็น เขตโทรมาก่อนหมดเวลาสักครู่ นัดกันเจอที่ชั้น 2 หน้าร้านขายของ ขากลับ ก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย เราเพิ่งรู้นะว่าเขาออกจากบ้านมาไม่ได้ทานข้าวเช้า ก็เลยว่า จะทำมาให้กินในรถ 
	พอมาวันนี้ ตอนเช้า ตื่นแต่เช้าเลย ทีแรกจะทำข้าวมาให้ แต่คิดไปคิดมา ไม่ได้เตรียมของมามาก เลยทำแซนวิช ไปให้กินกัน ไม่น่าเชื่อเลยว่า ที่คุณยายข้างบ้านสอนทำอาหารตั้งแต่เล็กๆ จะได้มาใช้ (เธอคงจำได้ใช่ไหม ที่คุณยายข้างบ้านเราเขาเคยอยู่ในวังมาก่อน ทำอาหารอร่อยมาก ตอนเด็กๆเราชอบไปช่วยท่านทำ) เขตเขาก็กินไปขับรถไป เขาชมว่าอร่อยมากไม่น่าเชื่อรู้จักกันมาตั้งนาน ไม่เคยได้กิน เราก็บอกว่า ไม่กล้าทำให้ใครกิน กลัวไม่ถูกปาก เขากินจนหมดเลย เราก็บอกว่า จะทำข้าวให้ทาน แต่ต้องแวะซื้อของก่อนกลับบ้านนะ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร อย่าต้องลำบากเลย อย่างนี้แหละ สะดวกดี
	วันนี้ ก็ทำงานต่อ นอกจากงานชิ้นแรกแล้ว วันนี้หัวหน้าให้ช่วยร่างจดหมายไปหา supplier ที่ต่างประเทศด้วย ก็พยายามแล้วแต่ก็ยังมีที่ต้องแก้ไขเล็กน้อย ก็ดีนะหัวหน้าเขาก็ใจดีสอนให้ 
ตอนเย็นก็กลับพร้อมเขตอีก วันนี้ คงต้องพอแค่นี้ก่อนนะ ต้องรีบนอนก่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า เตรียมอาหาร
ยังรอ mail จากเธออยู่นะ 
                                                                                              คิดถึงที่สุด
                                                                                                  น้ำ
                                                                                              กรุงเทพฯ
                                                                                            ประเทศไทย