Bitter Girl ----> ตอน : สู้อย่างไม่สิ้นสุด

Nonmin

วันต่อมา นิชานไม่ได้ไปวิ่งเหมือนอย่างทุกวัน เธอตื่นขึ้นมาเลือกเสื้อผ้าที่เห็นว่าดีที่สุด และสวยที่สุดในสายตาของเธอ แต่กว่าจะเลือกได้ก็ปาเข้าไปเกือบชั่วโมง เป็นชุดกางเกงขาม้าสีเขียวแก่ และเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีน้ำเงินเข้ม และเธอก็เสียเวลากับการทำผม ในที่สุดก็ปล่อยผม ได้แต่ติดกิ๊บสีดำไปเท่านั้น "ดูดีขึ้นนี่" นิชานพูดขณะมองดูกระจก
	เธอขี่จักรยานไปมหาวิทยาลัยสวนจันทรา แล้วตรงดิ่งไปที่ตึกคณะอักษรศาสตร์ แล้วจอดจักรยานไว้ ขณะที่เธอก็กำลังจะเดินขึ้นตึกไป ก็มีคนแถวๆนั้นมองเธอจนเหลียวหลัง นิชานรู้สึกอายจึงได้แต่คิด "เขามองเราทำไมนะ หรือว่าเราทำอะไรประหลาดๆ อีกแล้ว อื้ม ไม่น่า! ฮึ อาจจะเป็นเพราะวันนี้เราสวยขึ้นก็ได้ ผู้คนถึงได้รู้สึกตกใจสินะ ฮิฮิ" แล้วเธอก็เดินไปด้วยท่าทีมั่นใจ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น "นิชาน เธอทำอะไรของเธอน่ะ?" ไอวี่พูดขึ้น ก่อนที่แพนซี่จะหัวเราะก๊ากออกมา แล้วคนอื่นๆ ก็หัวเราะเธอเช่นกัน นิชานหน้าแดง "ฉฉันทำไมเหรอ?" เธอถามขึ้น "รรองเท้าเธอ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ" แพนซี่พูดและหัวเราะอีก นิชานจึงมองไปที่เท้าของตัวเองก็พบว่า หนังรองเท้าได้ขาดออกไปแล้ว เท้าสีขาวของเธอจึงโผล่ออกมาอย่างเต็มที่ "ตายจริง นี่เธอไม่ได้เช็คดูของก่อนที่จะใส่มาเลยหรือเนี่ย?" ไอวี่พูด "นั่นสิ แต่งตัวก็ดูดีหรอกนะ แต่เห็นเท้าแล้ว ไม่ไหวเลย ฮิฮิ" แพนซี่พูด นิชานรู้สึกอายมาก เธอรีบเดินขึ้นตึกไปทันที แต่ก็เกิดสะดุดขึ้นมา ทำให้เธอล้ม เสื้อของเธอจึงเปรอะดิน คนรอบข้างจึงหัวเราะเธอใหญ่ ทำให้นิชานเสียความรู้สึกเอามากๆ และดูเหมือนเธอจะร้องไห้ตั้งแต่เช้า "ไม่ได้ เราต้องไม่ร้องไห้ให้คนพวกนี้เห็น" เธอคิด แล้วลุกขึ้นยืน "ไอ้พวกคนโง่ ไม่มีรองเท้าก็ไม่เห็นจะเป็นไร ยังไงซะเราก็ยังเดินได้ เมื่อเห็นว่ารองเท้าฉันมันขาดน่าเกลียด ฉันก็จะเดินเท้าเปล่า!" เธอพูดน้ำเสียงจริงจัง และถอดรองเท้าออกมา พร้อมปาข้างหนึ่งไปที่แพนซี่ จนเธอตกใจร้องกรี๊ด คนรอบข้างจึงรีบเดินหนีไป นิชานได้ปาอีกข้างหนึ่งไปที่ไอวี่ แต่เธอหลบทัน จึงทำให้ไปโดนหน้าคนข้างหลังเต็มเปา
	"คุณพิทยาธร!?!" ไอวี่ร้องขึ้น แล้วเธอก็จับมือแพนซี่ขึ้นตึกไปทันที นิชานได้แต่มองพิศด้วยความตกใจ พิศถือรองเท้าที่ขาดของนิชานเดินมาที่เธอ แล้วตะโกนใส่เธอว่า "เธอเป็นบ้าไปหรือเปล่า ถอดรองเท้าที่แสนจะทุเรศมาปาใส่คนอื่นน่ะ ไม่รู้หรือไง ว่าถ้าทำให้ใครเขาเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง แล้วนี่ก็ยิ่งมาโดนฉันที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยฮึ คอยดูนะ เธอโดนแน่" นิชานรู้สึกกลัวขึ้นมา ว่าเขาจะนำเรื่องนี้ไปบอก ผอ. ผู้เป็นแม่ของเขา แต่นิชานก็พยายามที่จะสู้ และไม่ยอมที่จะกลัวจึงพูดมาว่า "ไอ้ลูกแหง่" พิศหันมามอง นิชานชี้หน้าพิศ "เชอะ! ทำตัวอย่างกับเด็กตัวเล็กๆ เรียกร้องความสนใจจากพ่อแม่ ทุเรศ ทำอะไรก็ไม่เป็น แล้วยังมีหน้ามาสั่งสอนคนอื่นอีก จำไว้นะ ฉันไม่ใช่คนที่จะโดนใครว่าเอาง่ายๆ โดยเฉพาะถ้ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน" เธอพูดแล้วเดินขึ้นตึกไปทันทีด้วยเท้าที่ว่างเปล่า พิศมองตามเธอไป "ยายบ้า! เธอมาว่าฉันอย่างนั้น คอยดูเถอะ ยายนิชาน เราจะได้เห็นดีกัน!" เขาคิด แล้วเดินไปที่ตึกวิศวฯ
	เมื่อเรียนเสร็จ นิชานรีบกลับไปที่บ้านทันที เธอปั่นจักรยานด้วยเท้าเปล่าทำให้รู้สึกคันๆ นิดหน่อย เมื่อเธอกลับมาถึงหน้าบ้าน แล้วเมื่อเตรียมจะเปิดประตู ก็ได้ยินเสียงหนึ่ง "อ้าว? นิชานกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ?" เชอรี่ทักขึ้น "เชอรี่มาหาฉันเหรอ มานานรึยัง" นิชานถามขึ้น "ก็เพิ่งมาเมื่อกี๊นี้เองหละ แล้วทำไมไม่ใส่รองเท้าล่ะ" เชอรี่ถาม นิชานจึงพูดขึ้นว่า "อ้า~ เข้าบ้านก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง" เมื่อทั้งสองเข้าไปในบ้าน นิชานก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เชอรี่ฟัง ทั้งเรื่องที่เธอถูกล้อเรื่องรสนิยมมาตั้งแต่อยู่โรงเรียนสาธิต เรื่องที่รองเท้าเธอขาด เรื่องที่เพื่อนเยาะเย้ยเธอ และเรื่องที่เธอพยายามจะปรับเปลี่ยนตัวเอง "ฉันช่วยเธอได้อยู่แล้วหละเรื่องนี้น่ะฉันเห็นเธอเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ ม.1 แล้ว เธอเข้มแข็งมากเลยนะ ไม่ว่าเพื่อนจะล้อเธอยังไง เธอก็จะไม่ร้องไห้ และพยายามทำให้พวกนั้นเห็นว่าเธอทำได้และเข้มแข็ง ฉันฉันอยากเป็นอย่างเธอบ้างจัง" เชอรี่พูด "คงไม่หรอกมั้ง ฉันก็เป็นเพียงพวกที่ไม่มีความอดทนต่อคำด่าเท่านั้นเอง ว่าแต่ที่เชอรี่ขนของมาด้วยเนี่ย จะมาค้างที่บ้านฉันเหรอจ๊ะ?" นิชานถาม เชอรี่พยักหน้า "ฉันอยู่ที่แฟลตคนเดียวเหงาจะตาย ก็เลยคิดว่าจะขอมาค้างบ้านเธอซักคืน ไหนๆ พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดทั้งที" เชอรี่อธิบาย "ได้อยู่แล้ว แต่บ้านฉันแคบหน่อยนะ เธอนอนในห้องฉันไปก็ได้ ฉันมีเตียงสนาม เดี๋ยวจะให้เธอนอน ได้นะ?" นิชานถาม "ได้อยู่แล้ว" เชอรี่ตอบ
	เมื่อถึงเวลาเย็นๆ นิชานแกะถุงบะหมี่ออกมา 2 ห่อ แต่เชอรี่รีบห้ามทันที "ไม่นะ นิชาน เธอห้ามกินเด็ดขาดเลย!" "ทำไมล่ะ ฉันก็กินของฉันอย่างนี้ทุกวัน" นิชานพูดขึ้น "รู้มั๊ย กินบะหมี่ทุกวันมันไม่ดีหรอกนะ ดูตัวเธอสิ ผอมบางนิดเดียว ถามจริงๆ หนักเท่าไหร่?" เชอรี่ถาม "47" นิชานตอบ คำตอบนั้นทำให้เชอรี่แทบจะหงายหลังไปทันที "รู้มั๊ย บะหมี่น่ะมีส่วนผสมของพวกผงชูรสและแป้งอยู่ กินมากไม่ดีหรอกนะ ฉันพยายามช่วยเธอแล้วนะ เรื่องรสนิยมอะไรพวกเนี่ย!" เชอรี่พูดขึ้น นิชานจึงถามว่า "งั้นจะกินอะไรล่ะ ฉันทำกับข้าวเป็นนะ แต่เราไม่มีผักหรือเนื้ออะไรเลย" เชอรี่จึงพูดว่า "งั้นเย็นนี้เราจะไปกินข้าวนอกบ้านกัน" 
	เชอรี่พานิชานมาที่ร้านอาหารร้านหนึ่งริมถนน ดูเป็นร้านที่หรู นิชานไม่เคยเข้าร้านแบบนี้หรอก ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เธอจะซื้อพวกของสำเร็จรูป หรือกึ่งสำเร็จรูปตามห้างมากินมากกว่า ส่วนใหญ่ก็เป็น ม๊า~ม่า~ หรือ ย่ำ~หย่ำ~ เป็นต้น
	เชอรี่สั่งอาหารมามากมายทีเดียว เธอจะอธิบายด้วยว่าแต่ละอย่างมีประโยชน์อย่างไรบ้าง แล้วทั้งคู่ก็ลงมือสวาปามของตัวเอง "เธอเป็นถึงนางแบบ ไม่กลัวอ้วนเหรอ" นิชานถาม "ไม่หรอกจ้ะ ปกติ อาหารพวกนี้ฉันก็ไม่ค่อยได้กินหรอก ฉันจะกินพวกผักผลไม้มากกว่า แล้วก็พวกข้าวกับเนื้อนิดๆ หน่อยๆ อาหารพวกนี้นานๆ ฉันจะออกมากินที เอ้อ! เธอชอบกินพิซซ่ามั๊ย ฉันชอบหน้าไส้กรอก แล้วเธอล่ะ?" เชอรี่ถามขึ้น นิชานพยายามนึก "ฉันกินครั้งสุดท้ายตอน ม.4 อ้ะ รู้สึกฉันจะกินหน้าซีฟู้ดเข้าไป เอ้อฉันชอบหน้าซีฟู้ด" นิชานพูดขึ้น "ดี! พรุ่งนี้เราจะไปซื้อของกัน แล้วฉันก็จะพาเธอไปกิน" เชอรี่บอก
	วันรุ่งขึ้น ทั้งสองตื่นแต่เช้า นิชานแต่งตัวแบบเดิมๆ คือมัดแกะสองข้าง แล้วใส่กางเกงยีนส์ธรรมดากับเสื้อยืดสีดำ และใส่รองเท้าแตะ ผิดจากเชอรี่ที่เธอใส่กางเกงขายาวสีดำ ใส่เสื้อเกาะอกสีดำ แล้วใส่เสื้อเชิ้ตลายหนังสือพิมพ์ของเมืองนอกทับ แต่ไม่ติดกระดุม เชอรี่บอกว่าเธออยากทำผมให้เหมือนนิชานเพราะดูน่ารักดี แต่ทรงนั้นไม่เข้ากับบุคลิกของเธอ จึงถักเปียสองข้างแทน แล้วเชอรี่ก็ใส่รองเท้าส้นสูง จึงทำให้เธอดูสูงขึ้นมากๆ ทั้งๆ ที่ความจริงเธอก็สูงตั้ง 170 ซม. แต่นิชานสูงแค่ 164 เท่านั้น "เธอแต่งตัวเท่ห์จัง เชอรี่" นิชานทักขึ้น
	เชอรี่พานิชานไปโรบินสัน พาไปซื้อรองเท้า และเสื้อที่ดูดีเพื่อเปลี่ยนบุคลิก แล้วทั้งคู่ก็พักด้วยการมากินพิซซ่า เชอรี่สั่งหน้าไส้กรอกมากิน และสั่งหน้าซีฟู้ดมาให้นิชานด้วย แล้วนิชานก็เจอกับเพื่อนที่คณะ ไอวี่ 
	"อ้าว? กินพิซซ่าเป็นด้วยหรือจ๊ะเนี่ย? นิชานอุ๊ย! นั่นเพื่อนเธอเหรอ นางแบบโฆษณานี่นา" ไอวี่พูดขึ้น พร้อมมองเชอรี่ด้วยสายตาชื่นชม "ค่ะ ฉันเป็นเพื่อนกับนิชาน ชื่อเชอรี่ค่ะ" เชอรี่พูดอย่างสุภาพ "แหม! ไม่อยากเชื่อเลยนะคะ ว่านิชานมีเพื่อนสวยๆ แบบคุณด้วย ดูบุคลิกคุณกับนิชานสิ แตกต่างกันลิบลับ คุณคงจะดีใจสินะคะ ไม่ว่าเวลาจะเดินไปไหนกับแม่นี่ คุณเชอรี่ก็ดูเด่น และสวยกว่าเป็นร้อยเท่าเอิ่ม ฉันไปก่อนนะคะ" ไอวี่พูดแล้วเดินออกจากร้านไป นิชานได้แต่ก้มหน้านิ่ง เธอรู้สึกอายเชอรี่ อายคนในร้านที่ไอวี่พูดออกมาเสีนเสียงดังขนาดนั้น เธอกัดกินพิซซ่าอย่างรวดเร็วจนมันหมด เชอรี่ดูบุคลิกของนิชานจึงพูดว่า "เธอคงโกรธเพื่อนคนนั้นสินะ ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอดี นิชาน" เชอรี่พูดพลางจิบน้ำ แล้วก็พูดว่า "ฉันจะช่วยเธอฉันจะเป็นนางฟ้า และจะเสกเธอให้เป็นเจ้าหญิง คอยดูก็แล้วกัน" เชอรี่พูดพลางยิ้มให้นิชาน				
comments powered by Disqus
  Nonmin

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน