DeViL ตอนที่ ๑ บทนำ

bMX

ท่ามกลางความมืดสนิทของราตรีกาล มีเพียงเสียงหวีดหวิวของสายลมโชยเอื่อย
กับแสงสีนวลเย็นตาพราวระยับ  ยามนิทราที่เหล่าสิ่งมีชีวิตยามค่ำคืนกลางคืนต่างเริ่มออกหากิน
เวลาที่ควรอย่างยิ่งแก่การจมดิ่งสู่ห้วงนิทราของใครหลายคน
แต่ว่า...ที่สวนสาธารณะข้างๆ โรงเรียนประจำหมู่บ้านที่แสนสงบ กลับปรากฏร่างของเด็กวัยรุ่น
ราวๆ สิบคนรวมกลุ่มกันอยู่  ทั้งไม้หน้าสาม กระบอง มีด และอาวุธอีกหลากหลายชนิดในมือ 
ดูก็รู้ว่าพวกเขาคงไม่ได้เตรียมไว้ไปโรงเรียนเป็นแน่ 
ไม่นานนักความเงียบสงบก็ถูกทำลาย  ด้วยเสียงมอเตอร์ไซค์ที่ดังกระหึ่ม เรียกความสนใจ
จากพวกเขาได้เป็นอย่างดี เด็กหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเหมือนเป็นสัญญาณ
บอกทุกคนให้เตรียมพร้อมรับมือ  พร้อมกับที่รถมอเตอร์ไซค์นับสิบคันที่พุ่งเข้ามาจอดเรียงราย
กันเป็นแถบล้อมพวกเขาไว้  ตามด้วยคนบนรถที่ลงมายืนประจันหน้า  เป็นธรรมเนียมเดิมๆ 
ที่มีให้เห็นแทบทุกครั้งเวลาที่ใครบางคนจะมีเรื่อง
ในกรณีนี้  แทบไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการยกพวกตีกัน...
ความเงียบเกิดขึ้นเพียงชั่วอึดใจ  ไม่มีแม้เสียงเจรจาที่เอื้อนเอ่ยให้ได้ยินเมื่อผู้มาเยือนที่กรูกัน
เข้ามาอย่างไม่ให้ได้ตั้งตัว  ทำให้ต้องกระโดดหลบออกมาแทบไม่ทันออกมาแทบไม่ทัน
เมื่อใครที่ตั้งหลักได้ก็คว้าอาวุธขึ้นมาถือไว้กับตัวเตรียมจะบุกกลับ  ถึงกระนั้นก็ยังไม่วายมีคนหลบไม่พ้น
ถูกไม้ฟาดเข้าเต็มๆ 
"ไอ้ต๋อง!"
เสียงตะโกนดังมาจากเด็กชายร่างสูงอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะวิ่งมาดูอาการเพื่อน
เด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายเอามือกุมหัวไหล่ที่มีเลือดไหลเป็นทางแน่นพลางกัดฟันกรอดข่มความเจ็บ
แต่ก็ไม่อาจข่มความโกรธได้  ดวงตาสีน้ำตาลเข้มใต้กรอบแว่นวาวโรจน์
และแทบจะในทันทีที่มือหนาคว้าได้กับเหล็กดัดข้างตัว  ร่างทั้งร่างก็พุ่งดิ่งเข้าไปหาคนที่
ทำร้ายตนอย่างรวดเร็วปานจรวด  ก่อนจะฟาดเหล็กที่เต็มไปด้วยความโกรธเข้ากลางศีรษะ  
คืนเดือนมืดที่ไร้เงาไม่อาจบดบังแววตาที่แข็งกร้าวคู่นั้นได้  พวกคนอื่นๆ ที่เหลือกระชับอาวุธ
ในมือที่ถืออยู่แน่นราวกับมันเป็นที่พึ่งพาเดียวความเย็นเยียบของบรรยากาศยามค่ำก็ไม่สามารถ
ดับความรุ่มร้อนราวกับจะมอดไหม้ในใจ  แล้วทั้งสองฝ่ายก็วิ่งถลาเข้าหากัน...
ท่ามกลางความเงียบสงบแห่งราตรีกาล  มีเพียงเสียงของอาวุธที่ฟาดฟัน และเสียงร้องครวญคราง
ด้วยความเจ็บปวด  ระงมไปทั่วบริเวณ...
    
ชั่วอึดใจ  ร่างของเด็กวัยรุ่นทั้งหลายฝืนกายขยับอย่างยากลำบาก  พยุงทั้งตัวเองและเพื่อนที่บาดเจ็บ
ให้ลุกขึ้นยืน 
พวกเขาหันหลังให้กับมอเตอร์ไซค์ที่ถูกฟันจนยับเยินและร่างกายที่โชกเลือดของกลุ่มผู้มาเยือน
ซึ่งสลบไป  ก่อนที่ร่างของพวกเขาจะเดินหายไปในมุมมืด
  
โดยไม่อาจได้รู้ตัวเลยว่า  ที่อีกมุมหนึ่งของสวนสาธารณะ  กำลังมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องพฤติกรรม
ของพวกเขาอยู่   ด้วยความพอใจ...