หมาตัวหนึ่งของผม

หมอกจาง

ที่บ้านผมจัดได้ว่าป็นบ้านที่รักหมาเลยก็ว่าได้ 
ตั้งแต่จำความได้ จวบกระทั่งบัดนี้ บ้านผมไม่เคยขาดหมาประจำบ้านเลย มากบ้างน้อยบ้างตามแต่วาระ อย่างน้อยที่สุดที่เคยมีก็หนึ่งตัว ซึ่งไม่นานก็มีมาเพิ่ม ส่วนช่วงมากๆนี่นับได้ร่วมสิบ หน้าตาส่วนใหญ่จะออกไปทางแนวพื้นบ้าน นึกอยู่เหมือนกันว่าอาจจะทำให้ใครที่ผ่านไปผ่านมาเข้าใจผิดเอาว่าที่นี่เป็นสถานเลี้ยงหมาจรจัด.. 

ถ้าจะให้เล่าเรื่องบรรดาตัวแสบทั้งหลายนี่คงเล่ากันไม่หวาดไม่ไหว เพราะหลายเรื่องหลายตัวเหลือเกิน แต่ก็นึกๆว่าอยากจะบันทึกเรื่องเจ้าพวกนี้เก็บไว้เสียหน่อย ก่อนจะหลงจะลืมไป ตอนนี้ก็เลยแคะคุ้ยเอามาเล่าให้ฟังสักหนึ่งตัวก่อน 
มันชื่อไอ้บ๊อก..
ว่าไปไอ้ เจ้าบ๊อกนี่ไม่ใช่ตัวโปรดของผมสักทีเดียวหรอกนะ.. แต่มันมีเรื่องที่ทำให้คนจำมันได้เยอะมาก คุยกันในบ้านว่ามันเป็นหนึ่งในหมาสมองทึบที่สุดเท่าที่ที่บ้านเคยเลี้ยงมาทีเดียวเชียวแหละ..
เจ้าบ๊อกมีพี่น้องร่วมครอกตัวนึงชื่อเจ้าแบ๊ก เกิดมาสองตัว ขาวตัวดำตัว เห่ากันบ๊อกแบ๊กลั่นบ้าน พี่สาวเลยตั้งชื่อรวมๆว่าไอ้บ๊อกแบ๊ก โตมาเลยชื่อบ๊อกตัวนึง ชื่อแบ๊กตัวนึง..
เรื่องของเจ้าแบ๊กนี่ฝากไว้ก่อน เจ้านี่ก็แสบดีเหมือนกัน ไว้มีเวลาค่อยเล่าให้ฟัง..
เจ้าบ๊อกเจ้าแบ๊กนี่เป็นหมาที่ส่ออาการไอคิวน้อยตั้งแต่ครั้งยังเป็นลูกหมา กลางวันวันนึง..เจ้าสองตัวนี้แอบมาลากผ้าขี้ริ้วไปกัดเล่น กัดทึ้งแย่งกันไปมาจนเหนื่อยแล้วก็เลิก ทีนี้พอตกกลางคืนเจ้าสองตัวนี้เห่าขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เห่ากรรโชกเหมือนมีคนแปลกหน้าหรืออะไรน่ากลัวเข้ามาในบ้าน เห่าแล้วร้อง เห่าแล้วร้อง พี่ชายผมก็เลยถือไฟฉายลงมาดู
มีอะไร ไอ้บ๊อกแบ๊ก
เจ้าสองตัวนี้รีบรี่กระดิกหางประจบมาหาพี่ชายผมทันที แล้วก็เห่าต่อ..หันหน้าตรงไปทางลานบ้านด้วยนะ
สักพักพี่ชายผมก็กลับเข้าบ้าน..
มีอะไรรึเปล่าพี่ ผมถาม พี่ผมส่ายหัวถอนใจ แล้วชูผ้าขี้ริ้วในมือ
มันเห็นผ้าขี้ริ้วที่มันเล่นอยู่เมื่อกลางวันกองตะคุ่มๆตรงกลางลาน คงตกใจนึกว่าตัวอะไรหมอบอยู่ เห่ากันใหญ่
.. โถ กลัวผ้าขี้ริ้ว อนาคตรุ่งแน่หมากู..ผมได้แต่นึกในใจ
ยิ่งโต เจ้าบ๊อกมันก็ยิ่งดูสวย ขนขาวสลับจุดใหญ่ๆสีน้ำตาล หางขาวเป็นพวงทำให้ใครต่อใครที่ผ่านมามองดูมันด้วยความชื่นชม แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันโตแต่ตัว สมองไม่พัฒนาตาม..
ตอนนั้นที่บ้านมีหมาเยอะ หลายตัว นอนกันให้เกลื่อน เวลาพ่อหรือใครจะเล่นกับหมาตัวไหนก็เรียกชื่อ บางตัวก็จะกระดิกหางรับ บางตัวพอได้ยินชื่อก็จะลุกเข้ามาหา เป็นเกมส์การเล่นอย่างหนึ่งของที่บ้าน ลองดูว่าเจ้าหมาๆทั้งหลายเนี่ยจะรู้ชื่อตัวเองไหม .. วันนึงพ่อผมนั่งเล่นอยู่หน้าบ้านก็ลองเรียกมันเล่นๆ
บ๊อก 
อ๊ะ.. เริ่มที่เจ้านี่เลย ผมว่ามันคงไม่รู้จักชื่อมันหรอก แต่ปรากฏว่าผมคิดผิดแฮะ เจ้าบ๊อกกระดิกหางวิ่งหูรี่มาทันที ตัวอื่นมองด้วยอาการอิจฉาเป็นแถว
นึกว่ามันจะไม่รู้ชื่ออีกนะเนี่ย ผมพูดกับพ่อ พ่อแกก็ไม่ได้ว่าอะไร ลูบหัวลูบหลังเล่นกับเจ้าบ๊อกด้วยความชื่นชม พอพ่อละมือสักพัก เจ้าบ๊อกเห็นพ่อเลิกเล่นด้วยก็เดินกลับจะไปนอน
เออ..ใครว่ามันโง่กันนะ
แบ๊ก คราวนี้พ่อเปลี่ยนตัวเรียก ผมว่าเจ้าแบ๊กที่ดูฉลาดกว่าน่าจะรู้ชื่อ ขนาดเจ้าบ๊อกมันยังรู้เลย
เป็นดังคาดเจ้าแบ๊กวิ่งกระดิกหางมาตามคำเรียกทันทีออกอาการดีใจนอกหน้า แต่ที่ไม่ได้คาดคือไอ้เจ้าบ๊อกที่กำลังจะล้มตัวลงนอนทะลึ่งวิ่งหน้าเริดมากะเค้าด้วย
อ้าว ไอ้บ๊อกมาทำไม เรียกไอ้แบ๊กมัน พ่อดุ แต่ไอ้บ๊อกก็ทำไม่รู้ (ผมว่ามันคงไม่รู้จริงๆนั่นแหละ) กระดิกหางกระโดดโลดเต้นยั่งกะไอ้ที่เขาเรียกน่ะชื่อมัน เล่นเอาไอ้แบ๊กที่วิ่งมาด้วยเสียความมั่นใจไปพอสมควรทีเดียว
.. แล้วคราวนี้ความจริงก็เลยปรากฏ ไม่ว่าพ่อจะเรียกชื่อตัวไหน เจ้าของชื่อจะมาหรือไม่มา ไอ้บ๊อกมันก็วิ่งดีใจโมเมเอาว่าเป็นชื่อมันทุกครั้งไป จนสุดท้ายคนเรียกก็อ่อนใจ
ตอนแรกก็หลงนึกว่ามันฉลาด รู้ชื่อ 
พ่อบ่นพึมพำก่อนเดินเข้าบ้าน..
มีอยู่วันไม่รู้พี่ชายผมไปได้เต่ามาจากไหนตัวนึง ขนาดเขื่องพอใช้ พอพี่ชายถือมาบรรดาลูกสมุนที่บ้านก็โดดดมโดดเห่ากันหน้าสลอน บางตัวทำห้าวจะกัดเต่าเอาด้วยซ้ำจนพี่ชายต้องยกหนี
ฮึ่ย..ไอ้พวกนี้นี่ ไปไกลๆเลย มือที่ว่างอีกข้างยกไล่หมา แถมขายังตวัดไล่ ขาโจ๋ทั้งหลายก็เลยต้องถอยไปตั้งหลักกันห่างๆ  พอตัวแสบทั้งหลายกระเจิงไป พี่ชายผมก็เอาเต่าไปใส่ลงในบ่อเลี้ยงปลาหางนกยูงเล็กๆในสวนหย่อม ที่ร้างปลาหางนกยูงไปนานแล้ว..
พอหย่อนเต่าไว้เสร็จ เจ้าหมาทั้งหลายก็กลับมาวนๆดมๆรอบปากบ่อกันสักพักแล้วก็แยกย้ายกันไป มีก็แต่เจ้าบ๊อกที่ทำท่าดมๆอยู่ได้เดี๋ยวเดียวก็กระโจนผลุงลงไปในบ่อโครมเข้าให้
อ้าว ไอ้บ๊อก ผมโวยวายขึ้นมากลัวมันจะไปกัดเต่า
ปล่อยมันซิ ลองดูมัน พี่ชายว่า
ด้วยความที่บ่อมันเล็ก ตัวไอ้เจ้าบ๊อกลำพังก็เต็มบ่อแล้ว ก่อนโดดมันก็คงมั่นใจอยู่ ว่าบ่อแค่นี้ควานพักเดียวก็คงเจอ..
มันเริ่มเอาจมูกดมๆเลาะไปตามขอบบ่อ ไปแถวๆน้ำตรงเท้ามันแล้วก็เริ่มคุ้ย..
จมูกก็ดมขาก็คุ้ยไปไปอย่างขมีขมัน ไอ้ความที่เต่ามันตกใจ ตามสัญชาตญาณ ก็เลยหดหัวไว้ในกระดอง
บ๊อกมันดมไปจนเจอตัวเต่าในเวลาแป๊บเดียว เพราะบ่อมันเล็ก แต่พอไปถึงตัวเต่ามันก็ตื่นเต้นว่าจะได้ตัวแล้วแน่ๆ..
..ต้องอยู่ใต้ก้อนหินนี้แน่ๆ..
ว่าแล้วมันก็เขี่ยไอ้สิ่งที่มันคิดว่าก้อนหินกระเด็นควับไปพ้นทาง แล้วพุ่งเข้าใส่โคลนชุ่มน้ำตรงข้างใต้ทันที..
ซึ่งก็แน่นอน มีแต่ความว่างเปล่า..
บ๊อกมันยังไม่ยอมแพ้ ดมใหม่ๆ
แล้วก็ดมไปเจอหินก้อนเดิม..
ทำไมเต่ามันชอบแอบอยู่ใต้ก้อนหินก้อนนี้จังฟะ.. บ๊อกมันคงคิดอย่างนี้
..ว่าแล้วมันก็เขี่ยเต่ากระเด็นไปอีกทางเหมือนเดิม..
บ่อเล็กนิดเดียว บ๊อกมันหาเต่าอยู่ครึ่งค่อนวันก็หาไม่เจอ จนที่สุดก็ยอมแพ้ขึ้นมาเอง..
ส่วนพวกเราที่ดูอยู่ข้างบนก็ได้แต่หัวร่อกันท้องคัดท้องแข็ง
สิ่งที่มันจะหาอยู่ตรงจมูกมันแท้ๆ มันกลับหาไม่เจอ..
สิ่งที่ดีที่สุดของหมาไม่ใช่สายตา หากแต่เป็นจมูก.. แต่เจ้าบ๊อกมันกลับเลือกที่จะเชื่อสายตามากกว่าจมูกของมัน..
แล้วสิ่งที่ดีที่สุดที่คนเราควรเชื่อล่ะ..
เพื่อนเคยถามผมด้วยคำถามนี้ ผมตอบว่า สมอง.. เพื่อนบอกผมเป็นไอ้บ๊อก แต่มันก็ไม่ยอมเฉลย
.. บางทีคำตอบที่ถูกอาจเป็น หัวใจ ก็ได้มั้ง..
พ่อผมนิยามเจ้าบ๊อกไว้ว่า
..เซ่อ..
ผมฟังที่พ่อนิยามแล้วก็เห็นด้วย
เซ่อ..นี่ต่างจากโง่นะ 
โง่คือไม่มีปัญญาคิด แต่เซ่อคืออาการที่ไม่รู้จักคิด
เจ้าบ๊อกมันออกแนวขี้เกียจคิดมากกว่า..
ช่วงนั้นกิจกรรมที่คนในบ้านชอบทำแต่หมาเกลียดที่สุด คือการจับหมาอาบน้ำ
จะว่าชอบก็ไม่เชิง แต่เนื่องจากแต่ละนายและนาง (และนางสาว)ตัวเหม็นๆกันทั้งนั้น วันหยุดขึ้นมาทีก็เลยต้องมีการไล่จับเอามาอาบน้ำกันยกใหญ่
คนก็ไล่จับกันไป หมาก็วิ่งหนีกันกระเจิงไป ทำเหมือนเจ้าของเป็นเทศกิจ
ตอนหลังๆนี่แค่หยิบสายยางปุ๊บ ทุกตัวก็ลุกจากที่ครึ่งเดินครึ่งวิ่งออกไปหาที่ซ่อนกันแล้ว พอหันควับมามองประมาณว่าจับอาบแน่ๆ.. ก็วิ่งกันกระจาย
ให้ทาย ว่าหมาที่เซ่อที่สุดในบ้านอย่างเจ้าบ๊อกถูกอาบน้ำเป็นตัวที่เท่าไร..
ที่สองครับ..
บ๊อกจะถูกอาบเป็นตัวที่สองเสมอ
ทำไมไม่ใช่ตัวแรกล่ะ..
เรื่องคือพอจะจับอาบน้ำปั๊บ ทุกตัววิ่ง บ๊อกมันก็วิ่งด้วย (ไม่รู้มันรู้ไหมว่าเขาวิ่งกันทำไม) แล้วก็จะมีตัวที่อยู่ใกล้มือที่สุดที่หนีไม่ทัน ถูกลากมาอาบเป็นตัวแรก ตัวอื่นๆก็จะกระจายไปหาที่ซ่อนเงียบๆตามมุมต่างๆ
..แต่นั่นไม่ใช้วิสัยของเจ้าบ๊อก
พอเห็นเพื่อนโดนอาบน้ำ บ๊อกมันจะรี่เข้ามาดูทันที..
ตอนแรกก็ดูห่างๆ เริ่มเห่าล้อเลียน
จากนั้นค่อยๆกระเถิบตีวงเข้ามาใกล้ ทีละนิด ทีละนิด.. ยั่วโมโหเพื่อน แอ๊ะ..โดนอาบน้ำ
สุดท้ายเหิมเกริมขนาดเดินมาเดินมาถึงตัว ยกเท้าขวาด้านหน้าวางปั๊บไปบนหัวเพื่อน ทำนองนักเลงโต
..เหยื่อมาถึงตัวขนาดนี้ ใครจะปล่อยล่ะครับ..
พอโดนคนคว้าขาไว้เตรียมที่จะอาบน้ำ
เจ้าบ๊อกมันจะมองหน้า ด้วยสายตาครึ่งกังวลครึ่งสงสัย 
..เอ พี่มาจับขาหน้าผมไว้ทำไมน่ะ..
พอเหลือบไปดูเพื่อนที่โดนอาบน้ำอยู่ มันก็เริ่มสำนึกได้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับมัน
คราวนี้เจ้าบ๊อกทั้งดิ้นทั้งตะกายหูตาเหลือก แต่ก็ไม่รอด จำยอมต้องเป็นตัวต่อไปที่โดนอาบน้ำ..
แปลก  ที่มันไม่เคยจำ
อาทิตย์ถัดมา จับหมาอาบน้ำใหม่ มันก็ทำซ้ำแบบเดิม แล้วก็ดิ้นรนแบบนีกไม่ถึงว่าจะโดนจับอาบน้ำเหมือนเดิม..
..หากประสบการณ์คือการเรียนรู้จากอดีต บ๊อกมันก็คงเป็นเป็นหมาที่ความคิดบริสุทธิ์ ปราศจากประสบการณ์ใดๆมาแผ้วพานทั้งสิ้น..
เฮ้อ..
แต่อย่างน้อยการมองดูมัน ก็ทำให้ผมได้เรียนรู้..
ว่าความผิดพลาดใดก็ตาม ที่เกิดกับคุณเป็นคนแรก.. คุณอาจแค่ดวงซวย
ถ้าความผิดพลาดนั้น เกิดกับคุณเป็นคนที่สอง.. คุณก็คงเป็นคนเซ่อ ที่ไม่รู้จักเรียนรู้จากประสบการณ์ของผู้อื่น
แต่ถ้าเกิดกับคนอื่นก็แล้ว เกิดกับตัวเองก็แล้ว ก็ยังผิดพลาดซ้ำอยู่นั่นแหละ..
..นั่นคุณคงเป็นไอ้บ๊อกแล้วหละ..
ปิดท้ายเรื่องเจ้าบ๊อก ที่ตรงบ้านข้างๆ..
บ้านใหญ่ข้างๆเขาปรับปรุงบ้าน มีกองอิฐสีเทาๆสำหรับก่อสร้างกองอยู่สูงเกือบพ้นกำแพงบ้าน
เวลาตอนเขาเปิดประตู บรรดาลูกสมุนบบ้านผมชอบแวบเข้าไปวิ่งเล่นในนั้น ไม่รู้ทำไม..
เช้าวันหนึ่ง เขาเปิดประตูบ้าน แล้วก็ออกไปทำงาน ปิดประตูไว้เหมือนเดิม
เจ้าบ๊อกมันแอบแวบเข้าไปเมื่อไรก็ไม่รู้..
ทั้งวัน ไม่มีใครเห็นเจ้าบ๊อก
ตกเย็นเวลากินข้าว มันที่มักจะมาเสนอหน้าเป็นตัวแรก ก็ยังไม่มา
ทุกคนเริ่มกังวล ออกไปเดินเรียกหานอกบ้าน เอ..หรือจะโดนรถชนไปแล้วก็ไม่รู้ 
สักพักก็ได้ยินเสียงเจ้าบ๊อก
อู๊วววววว์ ไม่เชิงหอนแต่เหมือนเรียกขอความช่วยเหลือ
เรียกชื่อมันที มันก็  อู๊ววว์ ที
หาตั้งนาน ปรากฏว่ามันไปนั่งอยู่บนยอดกองหินที่ข้างบ้าน ส่งสายตาละห้อยมาทางบ้านตัวเอง ..ออกไม่ได้ ทำไงดี.
อ้าว ไอ้บ๊อก ไปทำอะไรในบ้านเขาน่ะ พี่สาวผมถามไปหัวเราะไปกับท่าทางของมัน
ไอ้บ๊อกไม่ตอบ
พอเห็นคนหัวเราะหนักเข้ามันคงงอน หันหน้าไปอีกทาง ไม่มองมาทางบ้าน
แล้วก็ถอนใจส่งเสียง อู๊วววววว์ อีกครั้งอย่างอับจนปัญญา
....................................................................................................................