เมื่อสายลมพลิ้วไหว ตอน เมือ่หัวใจเริ่มรัก 3

บุปผาไพร

	เหลือเวลาอีก 2 เดือนที่ปลายฟ้าจะได้อยู่ในสถาบันแห่งนี้ ตอนนี้เธอย้ายเข้ามาอยู่ในหอพักกับเพื่อนๆแล้ว ปลายฟ้าได้พักอยู่ห้องเดียวกับเนตรนภา และนิดหน่อย ส่วนคนอื่นๆก็พักแบบเดียวกันไป ห้องละ 3 คน และทุกๆเย็นจะมีอาจารย์ที่สอนประจำโรงเรียนเปลี่ยนกันมาติวให้ จากวันที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่หอพัก จนวันนี้ก็เข้าวันที่ 8 แล้วและเพื่อนๆก็กลับไปเยี่ยมบ้านกันในวันเสาร์อาทิตย์นี้เหลือก็เพียงคนที่อยู่ไม่กี่คน ตอนนี้ปลายฟ้าก็ต้องอ่านหนังสือทุกวัน ถึงแม้เธอจะขี้เกียจก็ต้องพยายาม อันที่จริงเวลาเพียง 2 เดือนมันไม่พอด้วยซ้ำที่จะอ่านหนังสือ แต่เป็นเพราะในเวลาเรียนเธอตั้งใจฟังอาจารย์สอนจนเข้าใจก็เลยทำความเข้าใจกับหนังสือได้ดีกว่าคนอื่นๆ
ปลายตัวไม่กลับจริงๆเหรอ...ไม่คิดถึงบ้านมั่งเหรอเนตรนภานั่นเอง
นี่ไม่ต้องเลยยายเนตร.........เราไม่ได้ไม่คิดถึงแต่เราว่าเวลามันไม่มีแล้วล่ะ...แล้วอีกอย่างนะกลับบ้านไปเราก็ไม่ได้อ่านสู้อยู่ที่นี่ดีกว่า.....จริงมะ
	อันที่จริงก็อยากกลับอยู่หรอกแต่ว่า..................มันมีเหตุผลน่ะแกอย่ารู้เลย
เหรอ...คนอย่างแกนี่นะขยันด้วย(ไม่อยากเชื่อ)
อืม .........แล้วพบกัน
บาย
บาย
	กว่าจะไปได้เนอะยายเนตร....ไปนั่งอ่านใต้ต้นหางนกยูงดีกว่าฮิๆๆ..........ดูเหมือนเด็กเรียนจริงๆเลยเรา
	บรรยากาศตอนบ่าย 3 ใต้ต้นหางนกยูงอันร่มรื่นแผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุม ทำให้บริเวณใต้ต้น ที่มีโต๊ะหินอ่อนวางไว้3โต๊ะ ช่างร่มรื่น บรรยากาศน่าอ่านหนังสือยิ่งนัก
เรานี่ช่างเหมือนเด็กเรียน..........เหมือนนางเอกเลย.....ฮิๆโฮ่ๆ
	แต่ว่าพอสายลมพัดผ่านมันทำให้คนที่คิดว่ากำลังอ่านหนังสือฟุบลงกับโต๊ะทันที
น่านอนจริงแหะ....แต่เราต้องอ่านหนังสือนี่.......เอาเถอะเดี๋ยวตื่นแล้วค่อยอ่านก็ได้นี่
	มารขี้เกียจเข้าสถิตอีกแล้วฉัน......เทวดาหล่อๆจ๋าช่วยฉันที
ขอนั่งด้วยคนนะ
	นายอู๋!
อืม........นั่งดิ
	ที่อื่นมีไม่ไป ............ตาบ้านี่
อ่านวิชาไรเหรอ
	ไม่เห็นรึไงยะ ก็เขียนว่าคณิตศาสตร์อยู่นี่
อังกฤษมั้ง
	คงรู้แล้วสิยะว่าฉันอยากให้นายไปไกล.........ถึงนายจะหล่อน่ารักแค่ไหน....ฉันก็ไม่ชอบนายหรอกยะเพราะใจฉันมอบให้น้องเต้ไปแล้ว....โฮ่ๆๆๆ..........เอ.....แต่เค้าไม่ได้มาจีบเรานิ......แป๊ว
เธอนี่ตลกดีนะ ก็เห็นอยู่ว่าคณิต........ไม่นึกว่าเธอจะอารมณ์ขัน
	เอากะเค้าครับท่าน........ช่างไม่รู้ตัวเสียเลย
อืมเราตลกอย่างนี้เสมอล่ะ
	พูดไปได้ไงว่ะตู..........มารยาโครต.....
เราก็อ่านคณิตเหมือนกันแต่ว่าไม่เข้าใจก็ทำไงได้เราไม่เก่งอย่างปลายนี่
พูดพร้อมกับมองมาที่เราด้วยสายตาสุดซึ้ง ........แสนประทับใน.......นี่ถ้าฉันกับนายอู๋ไม่เคยมีบัญชีความแค้นกันมาก่อนฉันจะต้องคิดว่านายนี่ต้องมาจีบฉันชัวร์......บัญชีความแค้นอะไรน่ะหรือเดี๋ยวจะบอกให้ทราบเจ้าค่ะ..........เริ่มแต่ที่ฉันเอานายนี่เข้าห้องปกครองโฮ่ๆมันก็แกล้งฉันโดยบ่ายวันหนึ่งนัดไปที่บันไดของชั้นสองที่ปกติตอนบ่ายไม่ค่อยมีคน...ไอ้เราก็นึกว่านายนี่จะเอาไงก็ว่ามา เป็นไงเป็นกัน นายนี่ให้เราไปคนเดียวด้วยนะ เราก็ไม่กลัวโฮ่ๆคนมันเก่ง พอไปถึงนายนี่ก็คุยว่าไม่ให้ฉันยุ่งกะมันอีก ไอ้ฉันก็บอกไปว่าถ้านายไม่ทำผิดฉันก็จะไม่ทำไรนายหรอก.....และแล้วไม่รู้มืออันแข็งแรงมาจากไหน.........ทุกท่านคงคิดว่าฉันคงโดนตบสิไม่ใช่ มันจับเข้าที่แขนทั้นสองข้างของฉันพร้อมกันนั้นก็จับตรึงกับผนังแล้วก็จะ.......จะ........จูบฉัน...พูดแล้วแค้น...แต่ยังไม่ทันทำไรฮิๆ...อาจารย์ก็เดินผ่านมาแล้วก็เห็นเหตุการณ์ แล้วก็ถามว่าทำไรกันน่ะ........ทุกท่านคงคิดว่าจบแล้วสิไม่ค่ะ...นายนี่ตอบว่า..เรื่องของคนเป็นแฟนอย่ายุ่ง..........เอากะเค้าดิ....เราก็อาศัยจังหวะเผลอค่ะสองเท้าอันแข็งแรงก็ป๊าบ!เข้าเป้าค่ะ .......ผลปรากฏว่าปล่อยค่ะท่าน...มือโดนปล่อย เราก็ไม่คิดอะไรล่ะ รีบวิ่งมาทันที......แต่แปลกไม่เห็นอาจารย์เรียกพบเราเลย แล้วหลังจากนั้นนายนี่ก็ชอบแกล้งเราอีก........ลืมบอกค่ะตอนนี้เราเป็นแฟนกับน้องเต้แล้วนะ....แต่ก็มีอุปสรรคค่ะคือเรากับน้องเต้ไม่ได้หวานชื่นกันอย่างที่คิดเพราะมีนายอู๋บอระเพ็ดมาขัดขวางตลอดคิดแล้วเศร้า...
เราก็ไม่เก่งอังกฤษเหมือนนาย
	ออกจากพะวังความคิด
เอางี้ดีไหมปลายช่วยติวคณิตให้เรา...แล้วเราจะติวอังกฤษให้
	ปลายนะปลายนะ.....สายตาอ้อนวอนสุดแล้วนะนี่
งั้นเรามีของแถมถ้าปลายติวให้เราเราจะไม่แกล้งปลายอีก........
	พอใจรึยังล่ะปลาย........เธอพอใจหรือยัง
อืม น่าสนงั้นก็ได้
	ดีต่อไปนี้ฉันจะได้มีช่วงเวลาแห่งความสุขกับน้องเต้สุดรักของฉัน...แหมเรานี่ฉลาดจริงๆมีแต่ได้กับได้
ดีเลยงั้นเรามาเริ่มกันเลยนะ
	นายอู๋พอนายทำอย่างนี้นายจะรู้ตัวไหมนะว่านายน่ะน่ารักกว่าแต่ก่อนมาก........นายน่าจะเป็นอย่างนี้มานานแล้วนะไม่น่าเลย...........คิดอะไรนี่เรา
แต่เราไม่เคยติวให้ใครอ่ะ ติวไม่เป็นอ่ะทำไงดีอ่ะ
	โดนว่าแน่เลย
ไม่เป็นไร..เอาเป็นว่าถ้าเราไม่เข้าใจตรงไหนเราจะถามนายแล้วกันนะ
	เวลาเธอทำหน้าตาโนเนะเธอน่ารัก...รู้หรือเปล่าปลายฟ้า.......อันที่จริงเธอน่ารักทุกเวลาหล่ะ..โดยเฉพาะเวลาโกรธ..........
นี่นายยิ้มไร.........ยิ้มเยาะฉันหรือไงย่ะ
เปล่าซะหน่อย .......คิดมากไปได้
	เออก็เรามันคนคิดมากนี่ เชอะ...ยังกะตัวดีนักล่ะ ชอบแกล้งผู้หญิง......แล้วยังมาทำหน้าตายต่อหน้าฉันอีก.......ตานี่เหลือเกินจริงๆ
อืมปลายตรงนี้น่ะ ที่เราไม่เข้าใจ
ไหนๆ .......อุ้ย!
	ตายล่ะหว่าหน้าผากชนกัน........หน้าผากเราปูดไหมนี่
เป็นไรมากมั้ย
หุๆๆๆๆๆฮ่าๆๆๆๆ
มีอะไรนายอู๋ถามงงๆ
ก็นายดูนี่พูดพร้อมยื่นกระจกให้
ตายล่ะ
	ก็จะไม่ให้ตายได้ไงล่ะหัวนายอู๋โนออกยังงั้น.......ช่วยไม่ได้ก็เราหัวแข็งนี่
เธอนี่หัวแข็งชะมัด
ช่วยไม่ได้
	เราดีใจที่ทำให้เธอหัวเราะได้ปลาย..........แค่ได้ยินเธอหัวเราะหรือยิ้มเราก็มีความสุขแล้ว
นี่นายมองไรย่ะ ฉันน่ะไม่โนอย่างนายหรอก
	ตานี่น่าขำชะมัด.........มองอยู่ได้รึว่า..รึว่า...จะแค้นอีก....ตายล่ะหว่า
เออ.เราขอโทษ
ฮึ!.......ไม่เป็นไรไม่ใช่ความผิดของเธอ
	แปลกแหะนายนี่วันนี้มาไม้ไหนนี่
	แต่ไม่ว่ายังไงวันนั้นทั้งวัน หากมีใครผ่านมาใต้ต้นนกยูงแห่งนี้ก็จะพบกับคนสองคนช่วยกันติวหนังสือ และมีเสียงหัวเราะผ่านลอยมากับสายลมไม่ขาด สองคนนั้นจะรู้ไหมนะว่าไม่ห่างกันนั้นมีผู้ชายอีกคนหนึ่งได้ยินเสียงนี้เสียงของผู้หญิงที่เขารักผ่านมากับสายลม แต่เมื่อได้มาเจอเธอ เขาก็ไม่กล้าแม้แต่เดินเข้าไปหา สักก้าว
				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน