อดีต2

nuclear_life

เป็นเพราะฉัน ฉันเองที่ทำให้มลต้องเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้
ฉันหน่ะนักเป็น msn ตัวยงจะ เป็น mail ของหนุ่มนักเรียนดังโรงเรียนไหน ฉันมีทั้งนั้น อยากได้มั๊ยหล่ะ แต่ขอโทษนะตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาพูดเล่นไม่มีเวลามาตลกจริง
ภาพวันนั้นย้อนกลับมาในความคิดอีกครั้ง ทั้งๆที่ฉันเกือบจะได้แล้ว ฉันรู้พอเถอะอย่าทำสายตาแบบนั้น ฉันรู้แม้ว่าฉันกำลังหลอกตัวเองก็เถอะ
ภาพที่มลร่ำไห้เพราะความเจ็บปวดเมื่อนึกถึงภาพวันเก่าๆตอกย้ำแผลในใจให้รู้ว่า   เป็นเพราะฉันจึงทำให้เพื่อนเป็นแบบนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะฉันไปแนะนำให้มลรู้จักกับคนพวกนั้น เพื่อนฉันก็ไม่ต้องเจ็บเหมือนที่เป็นอยู่
ฉันรู้จักภูมิซึ่งเป็นรุ่นพี่ของฉัน 2 ปี เราสองคนคุยกันผ่านทาง โลกอินเตอร์เน็ตมานานมากแล้วฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างไว้ใจได้แต่อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่เชื่อใจใครอยู่ดี 
เรานัดเจอกันตอนมาเรียนกวดวิชาในช่วงปิดภาคเรียนและด้วยความห่างของสถานที่กวดวิชากับบ้าน ฉันและเพื่อนจึงชวนกันมาอยู่หอพัก ในที่นี้รวมถึงมลเพื่อนรักของฉันด้วย เพื่อความสะดวง ไม่รู้ว่าเพราะบังเอิญหรือจงใจฉันและพี่ภูมิเราอยู่คอนโดเดียวกัน ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย
เรานัดคุยกันบ้างนอกห้อง นัดไปดูหนังบ้าง พี่เค้ามนุษยสัมพันธ์ดี ทำให้สนิทกับ มิ้น มล และฟ้า อย่างรวดเร็ว เราทุกคนลงความเห็นกันว่าพี่ภูมิเป็นคนดีในระดับหนึ่ง ตั้งแต่คบกันมาพี่เค้าไม่เคยล่วงเลยฉัน นอกจากจะจับมือเล็กๆน้อยๆตามประสาคนรักเท่านั้น
พี่ภูมิก็อยู่กับเพื่อนๆพี่เค้าเหมือนกันแต่ฉันและเพื่อนๆไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนของพี่ภูมิมากนักนอกจากเวลาเราไปเที่ยวกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆเท่านั้น
มลเป็นคน พูดเก่ง อัธยาศัยดี  น่ารัก เรื่องชอบแกล้งคนโน้นคนนี้แหละ เป็นที่ 1 
ฉันเพิ่งรู้หลังจากกลับมาจากไปกินข้าวกับพี่ภูมิจากปากยายฟ้า ยายมลเล่นพิเรนทร์  โดยการแกล้งโทรศัพท์ (โทรศัพท์ภายใน) ไปแกล้งเพื่อนพี่ภูมิ ว่ามีคนแอบชอบ ก็สนุกสนานตามแบบวัยรุ่นวัยมันส์ ฉันรู้เรื่องก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกพี่ภูมิเล็กน้อยๆ แต่ให้พี่ภูมิอำเพื่อนเล่นๆให้ปิดเป็นความลับ พี่ภูมิก็ตกลง
หลังจากกลับมาจากที่ติวเห็นยายมลนั่งอารมณ์เสียอยู่ เลยเดินไปถามแบบอดเป็นห่วงไม่ได้นานทีจะเห็นเธออารมณ์เสีย มลก็บ่นออกมามั่วๆว่า คนอารายไม่รุ้แกล้งนิดเดียวต้องอารมณ์เสีย พี่ริดนะพี่ริดใจร้ายจริง เกลียดที่สุด
บ่นแค่นั้นก็เอาหมอนปิดหน้านอนไปเสียอย่างนั้นถามอะไรก็ไม่พูด แอบมารู้ทีหลังว่าวันนี้มลโดดเรียน......ทั้งที่ไม่เคยโดด
มิ้นเล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนคุยโทรศัพท์กับคนชื่อริดจนดึก กว่าจะได้นอนก็ใกล้เช้าแล้ว ฟ้าชวนไปเรียนก็ไม่ไปบอกตื่นไม่ไหว มิ้นกลับมาตอนเที่ยงก็เห็นนั่งคุยโทรศัพท์อีกแต่ทำหน้า อึโดเรมอน ตามแบบฉบับเวลามลไม่พอใจก็ลูกคนเดียวเอาแต่ใจหน่ะ
ฉันไม่คิดเลยว่าแค่ระยะเวลาเดือนกว่า เห็นมลทั้งยิ้มทั้งบึ้งกับโทรศัพท์ ไม่คิดว่าเธอจะสานสายใยความรักบางๆขึ้นกับคนที่ชื่อว่าริด 
แล้ว.....เช้าวันอาทิตย์ที่ 17 เดือน เมษา ฉันจำได้ดี มลแต่งตัวแต่เช้าบอกว่าวันนี้จะไปเที่ยวกะพี่ริด พี่ริดให้ไปเคาะประตูเรียกที่ห้องเมื่อพร้อมจะไปด้วย ถามจากพี่ภูมิฉันรู้ว่าว่าพี่ริดเป็นคนที่เด็กๆน่ารัก ชอบแกล้ง จิตใจดี บ้าๆบอๆ เอาเป็นว่าไม่ต้องห่วง ได้ยินจากปากพี่ภูมิพวกเราก็สบายใจยอมให้มลไปกับพี่ริด
ดึกแล้ว .....จะเที่ยงคืนแล้วมลไปไหน ทำไมยังไม่กลับ ต่อไปห้องที่พี่ริดพักอยู่ไม่มีใครรับ.....คงยังไม่กลับมาเป็นห่วงมลจริงๆๆ มือถือก็ไม่เปิด เจ้าเพื่อนบ้า อย่าปิดมือถือสิ แล้วน้ำใสๆก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว 
กรี๊งๆๆๆๆๆ
สวัสดีครับ ช่วยมาที่โรงพัก ปราณเทพด่วน
เมื่อฉันและเพื่อนไปถึงโรงพัก ม้ายยยยยยยยย
มี่ ช่วยมลด้วยยยย ฮือๆๆๆๆๆ
ตามตัวเป็นรอยฟกช้ำเต็มไปหมด เสียงสั่นๆขาดๆหายๆ มือเล็กๆสั่นระริกไม่ยอมหยุด  มีคราบเลือดเป็นทางเปื้อนขาจนถึงข้อเท้า โถ่!!!! มล
เราเสียใจที่ช่วยเพื่อนคุณไว้ไม่ทัน เราบุกเข้าม่านรูดแถวปราณบุรีคนที่ทำร้ายเพื่อนคุณหนีไปได้ ทางตำรวจจะรีบติดตาม ไม่ต้องห่วงนะครับ
แต่แล้วมลก็ถอนแจ้งความและไม่พูดอะไรซักคำ
จากนั้นมลคนเดิมของเราหายไป  เงียบ ซึมเศร้า มลต้องเข้าบำบัดจิตใจเป็นเดือนๆๆ 
แม้ทุกอย่างจะดูลงตัวว่าใครเป็นคนผิด แม้ว่าฉันจะเกลียดคนที่ทำร้ายมล....พี่ริด.......ฉันมีเรื่องหนึ่งที่คาใจเสมอมา
พี่ภูมิบอกฉันว่าในวันเกิดเหตุนั้น พี่ริด ...... กลับบ้านไปแล้ว!!!!