...เด็กน้อย...

ใบบอนแก้ว

ฉันขับรถผ่านตามท้องถนน...วันนี้เป็นวันเด็ก...ผู้ปกครองส่วนใหญ่จะพาลูกหลานเที่ยวอย่างสนุกสนาน...หลายเวที..ล้วนให้มีการแสดงความสามารถของเด็กๆ...แล้วก็มีการแจกสิ่งของเล็กๆน้อยๆให้กับเด็กๆ  ในวันนี้ใครที่เป็นเด็กคง
ดีใจที่ผู้ใหญ่ให้ความสำคัญ..ถึงแม้จะเป็นเพียงวันเดียว..เสาร์ที่สองของเดือนมกราคมของทุกปี..และเป็นเพียงวันเดียวที่ผู้ใหญ่นึกถึงเด็ก...
        ยังมีเด็กอีกส่วนหนึ่งที่ฉันเห็น...เด็กน้อยคนนั้น..มีเวทีคือท้องถนนที่รถชนิดต่างๆ วิ่งสวนกันไปมา...มีความสามารถมากล้นในการหลบหลีกจากการถูกรถชน...ด้วยรางวัลเล็กน้อยที่ยังมีคนเมตตา..กรุณาหยิบยื่นให้...สายตาเด็กน้อยคนนั้นสอดส่ายหา..ผู้เมตตา...เด็กน้อยคนนั้นไม่ใช่ขอทาน...แต่เมื่อชีวิตต้องการอาหารและความกตัญญูที่จะตอบแทนผู้มีพระคุณ ซึ่งเป็นยายแก่ๆคนหนึ่ง...ซึ่งลูกของแกก็ทิ้งแกไปนานแล้ว..มีเพียงหลานคือเด็กน้อยผู้นี้เป็นผู้ดูแลยายแทน...
        ความสนุกของเด็กน้อย..คือการหลบหลีกรถราที่วิ่งสวนกันไปมา...ปากก็เรียกหาผู้ปราณี...พวงมาลัย..หนังสือพิมพิ์มั้ยคร้าบ...และเหมือนทุกวัน...ไม่ว่าวันนี้ซึ่งเป็นวันเด็ก..หรือว่าวันพรุ่งนี้ที่ไม่ใช่วันเด็ก...เด็กน้อยผู้นี้ยังคงมีเวทีแสดงเป็นตัวเอกของเรื่อง...จนกว่าจะมีตัวโกงคือ..ผู้ใหญ่ที่ขับรถโดยไม่มีความเมตตาสงสาร..จะพาดวงวิญญาณของเด็กน้อยผู้นี้ไป...และเสียงน้อยๆ...ที่คอยออกจากปากว่า..พวงมาลัย..หนังสือพิมพิ์มั้ยคร้าบ.....จะสิ้นสุดลง....
        ทำให้ฉันคิดว่าเด็กแบบไหนคือผู้ใหญ่ที่ดีในวันข้างหน้า...เด็กที่ผู้ใหญ่พาไปเที่ยวในวันนี้..หรือว่า..เด็กน้อยผู้นี้ที่ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง...