รอ (1)

เด็กชายชิน

"ตอนนี้ฉันเองนั่งคิดถึงแต่เรื่องตัวเองมากไปรึเปล่า คิดจนกระทั่งไม่ได้สนใจใครรอบๆ ข้างเลย 
ปล. ใครมันจะมาสนใจคนอย่างฉันล่ะ จริงมั้ย"
กระดาษโน๊ตแผ่นนึงถูกทิ้งไว้บนโต๊ะทำงานของผม ลายมือของพิม เธอเขียนข้อความนี้ไว้เพื่อที่จะจากผมไปงั้นหรือ เธอรู้มั้ย ผมห่วงเธอมากแค่ไหน 
เธอเองคงไม่เคยรู้จริงๆ 
***************************************************
เช้าวันที่เธอไป เธอทำทุกอย่างเหมือนเป็นปกติ แต่ผมไม่รู้ว่า ผมเองจะไม่มีวันได้เจอเธออีกเลย นี่ก็ผ่านมาสองเดือนแล้วนะ สองเดือนแห่งความเศร้าเสียใจของผม แต่ใครล่ะจะมารับผิดชอบความรู้สึกของผม พิมก็จากไปแล้ว ตอนนี้ผมต้องทนทุกข์ทรมานกับการรอ รอเพื่อจะได้เจอเธออีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้ว่ามันไม่มีโอกาสก็ตาม
พายุฝนเทลงมาจากบนฟ้าอย่างบ้าคลั่ง ใครจะรู้ว่า ท้องฟ้าคิดเช่นไรกับคนเรา ท้องฟ้า คงคิดว่า มนุษย์เราเป็นสิ่งที่ไม่มีค่า ไม่มีราคา เหมือนกับที่ผมกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ ผมกลายเป็นคนไร้ค่าในสายตาของคนอื่น ไม่มีใครสนใจผมอีก เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจใครเลย นอกจากเธอ คนนั้น 
แล้วเสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน ผมเดินออกไปเปิดประตูอย่างไร้วิญญาณเพื่อที่จะดูว่าใครมา ผมหวังว่าให้เป็นเธอ พิม พิม พิม 
ผมได้แต่คิดในใจ เพราะไม่รู้ว่าอะไร คือสิ่งที่แท้จริงที่ผมกำลังจะพบ บางที อาจจะเป็นพนักงานส่งพิซซ่าที่มาส่งผิดบ้าน หรือว่าเป็นเซลล์แมนขายเครื่องทำอาหารที่เห็นกันออกจะบ่อยตามบ้านของพวกคุณๆ ทั้งหลาย 
แต่พอเปิดประตูออกไป ผมกลับได้พบกับกล่องใบหนึ่ง กล่องที่จ่าหน้าถึงผม 
มันไม่ใช่กล่องพัสดุไปรษณีย์นี่นา แล้วมันคือกล่องอะไรกันล่ะ 
************************************************
ผมค่อยๆ บรรจงเปิดมันทีละน้อย โดยไม่กลัวเลยว่ามันอาจจะเป็นระเบิดที่ผู้ประสงค์ดีต่อคนอื่น เอามาวางไว้เพื่อฆ่าผมให้ตายลงไปเสีย
แต่สิ่งที่เจอในกล่องก็เป็นเพียงแค่
กระดาษ
กระดาษในลังไม้ใบนั้น
มันดูเลอะเลือนด้วยเพราะเปียกน้ำ แต่ผมเห็นลายมือแล้ว ก็จำได้ทันทีว่าเป็นลายมือของใคร 
เธอกลับมาแล้ว 
เธอกลับมาพร้อมกับกล่องใบนั้น กลับมาพร้อมกับจดหมายฉบับนั้น 
แต่ตัวเธอล่ะ ทำไมถึงเห็นแต่กล่องกับลายมือของเธอเท่านั้นล่ะ
เธอไม่ได้กลับมาด้วย 
เธอไม่ได้กลับมาหาผม
เธอคงคิดว่าผมไม่รักเธอ