ความเหงาก็ทำให้คนเราเสียน้ำตาได้ดีที่เดียวในบรรยากาศที่มืดฝน....ฉันนั่งเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศท่ามกลางความตื่นเต้นของพี่น้อง " เมษ์ เก็บของเสร็จหรือยังลูก" เสียงที่ได้ยินคือแม่ฉันเอง "ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ แม่......" "ดีแล้วลูก ยังไงก็รีบลงมาล่ะ เดี๋ยวจะไปดอนเมืองไม่ทัน" เมษ์เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วรีบลงมาที่รถเพื่อเตรียมเดินทางไปดอนเมืองเพื่อขึ้นเครื่องบินไปเรียนต่อที่ประเทศเยอรมัน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ รถออกเดินทางจากบ้านมาถึงยังดอนเมือง " ไปถึงโน้นก็โทรมาหาแม่บ้างล่ะ" "ค่ะ แม่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ถ้าเมษ์ไม่อยู่แล้วแม่อย่านอนดึกนะคะ แล้วอย่าลืมกินยาตามที่หมอสั่งด้วยนะคะ...พ่อค่ะ เมษ์ไปแล้วนะคะ แล้วเมษ์จะตั้งใจเรียนนะคะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ แล้วเมษ์จะโทรมาหาบ่อยๆ" ฉันกอดแม่และพ่อก่อนเข้าไปยังห้องโดยสาร ความเหงาบวกความอบอุ่นของอ้อมกอดของพ่อกับแม่ทำให้ฉันแทบน้ำตาไหล แต่ฉันก็กลั้นไว้ไม่ร้องเพราะว่าตอนนี้น้ำตาของแม่มันทำให้เสียฉันเปียกแล้ว "ไปดีมาดีนะลูก" ประโยคสุดท้ายที่พ่อบอกฉันก่อนเข้าห้องโดยสาร ฉันยิ้มให้พ่อแม่และเข้าห้องโดยสารไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เหตุผลที่ฉันตัดสินใจไปเรียนต่อที่เยอรมันเรื่องมันก็มีอยู่ว่า เมื่อสองเดือนก่อนที่ ความคิดที่จะไปเรียนต่อเมืองนอกไม่เคยอยู่ในหัวเลยแม้ว่าพ่อและแม่ของฉันจะขยั้นขยอแค่ไหน เนื่องด้วยฉันจบจากธรรมศาสตร์มานานแล้วแต่ก็ยังไม่ทำงาน ฉันติดแฟนมากไปมั้งเพราะเขาดีกับฉันมากและเราก็วางแผนที่จะแต่งงานกันในปีหน้า "วัฒน์"คือคนรักของฉันเมื่อสองเดือนก่อน เขาทำงานในบริษัทเกี่ยวกับออกแบบตกแต่งภายใน เราสองคนคบกับตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเขามีงานยุ่งมากแต่ก็ไม่เคยที่จะลืมโทรหาฉันทุกวัน นี่แหละคือสาเหตุที่ฉันรักเขา เราสองคนวางโครงการจะไปเยอรมันเพื่อฮันนีมูนตอนแต่งงาน แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเราสองคนไปเที่ยวเชียงใหม่เพื่อฉลองวันครบรอบที่เราคบกันถึงห้าปี มันเป็นความคะนองของฉันเองที่ฉันเลือกที่จะไปที่เชียงใหม่ ฉันขอขับรถด้วยตัวฉันเองเพื่อแสดงให้เค้าเห็นความสามารถในการขับรถของฉัน แต่ด้วยความไม่คุ้นทางของฉันทำให้เกิดอุบัติเหตุที่นครสวรรค์ จากเหตุการณ์เทื่อสองเดือนก่อนผลจากอุบัติเหตุคือ "วัตน์" กลายเป็นเจ้าชายนินทราไปตลอดชีวิตเนื่องด้วยเส้นประสาทที่สมองไม่รับรู้ ฉันเสียใจมากถ้าไม่เป็นเพราะฉันเค้าคงไม่เป็นแบบนี้ เหตุผลที่ฉันไปเรียนต่อที่เยอรมันเพราะผลงานทางการวิจัยของฉันที่เคยส่งไปประกวดก่อนไปเชียงใหม่ได้รับคัดเลือกให้ไปทำการดูงานที่นั้นเป็นเวลาสองปี ตอนแรกฉันก็จะตัดสินใจไม่ไปเพราะฉันเป็นห่วงวัฒน์มากแต่พ่อกับแม่ของเขาบอกว่าฉันควรไปเพราะมันเป็นอนาคตของฉันถ้าไม่ไปวัฒน์รู้อาจไม่สบายใจแล้วพ่อแม่ของวัฒน์จะส่งข่าวอาการไปบอกเป็นระยะ....ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องไป ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ท่านผู้โดยสานโปรดทราบ.....ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปแฟรงเฟิร์ทกรุณามาขึ้นเครื่องที่ประตู 24ด้วยคะ" เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศทำให้ฉันตื่นจากภวงค์ ฉันขึ้นเครื่องไปด้วยใจที่ห่วงหาแต่ฉันก็ตั้งใจจะตามเก็บภาพเมืองที่เราจะวางแผนไปฮันนิมูนเพื่อส่งมาให้เค้าดูแม้รู้ว่าเค้าจะไม่ฟื้นมาอีกแล้วก็ตาม.... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ การเดินทางตามต่อจิ๊กซอร์ความรักระหว่างฉันกับวัฒน์กำลังจะดำเนินไป
กระเพราเขียวหวาน 15 เม.ย. 2548 04:52 น. - ID 4949 
405
2
0
16 เมษายน 2548 01:05 น. - comment id 84146
ติดตามค่ะติดตาม.. ว่างๆจะเอาเรื่องสั้นมาลงมั่ง
16 เมษายน 2548 01:07 น. - comment id 84147
"ท่านผู้โดยสานโปรดทราบ ตังใจเขียนสาน แบบนี้หรือเขียนผิดคะ ^^\" แล้วก็งงตรงนี้อ่ะค่ะ แต่ฉันก็กลั้นไว้ไม่ร้องเพราะว่าตอนนี้น้ำตาของแม่มันทำให้เสียฉันเปียกแล้ว ตัวเอกกลั้นน้ำตา..เพราะ น้ำตาของแม่ทำให้เสื้อฉันเปียกแล้วหรือปล่าวคะ งงๆ ไม่ค่อยแน่ใจ ^^\"
16 เมษายน 2548 08:40 น. - comment id 84150
จำใจต้องห่างเหินเดินคนเดียว...ทางคดเคี้ยวเหลียวมองต้องต่างถิ่น..อยู่ไกลหนอขอเพียงแต่ แม่ ได้ยิน...คงถวิลถึงลูกรักหักใจลา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ