คนที่เรารัก กับคนที่เขารักเรา4

เฟรช

"เอ่อ  พี่ต่อค่ะ ขอถามอะไรหน่อยได้ป่ะ"
   "อืม  ได้ดิ"
   "พี่ต่อว่าน้ำหวานเป็นไงอ่ะ"
   "เป็นไงเนี่ยหมายถึงน่าตาหรือว่านิสัยหละ"
   "ก็รวมๆหนะ"
   "ก็น่าตาก็น่ารักดีนะ แต่ไม่ถึงกับมากแล้วนิสัยก็โอเคเลยหละ เมย์ถามไมอะคับ    มีอะไรรึป่าว"
   "อ้อ  ป่าวค่ะป่าว  ไม่มีอะไรแค่อยากรู้เฉยๆ  พี่ต่อทานเสร็จแล้วงั้นเราไปกันเลยไหมค่ะ"
   "อืม คับไป"แล้วฉันกับพี่ต่อเดินไปหาน้ำหวานกับต้นแต่ก็ไม่เจอ
   "2คนนั้นไปไหนกันนะ" ฉันโวยวาย
   "ไม่รู้ดิ  สงสัยเค้าคงไปเดินเล่นกันมั้ง"ทำไมฉันถึงต้องเสียใจด้วยเนี่ย 
   "อืม  คงงั้นมั้งค่ะ งั้นเรานั่งรอตรงนี้ดีกว่า"แล้วฉันกับพี่ต่อก็นั่งลงบนเก้าอี้
   "น้องเมย์รู้จักกับต้น กับน้าหวานตั้งแต่อนุบาลเลยหรอคับ"2คนนั้นเค้าไปไหนกันนะ  ทำไมทิ้งฉันให้อยู่กับพี่ต่อหละ
   "น้องเมย์  น้องเมย์ คับ น้องเมย์"
   "ค่ะ  อ้อใช่ค่ะ"ฉันตอบไปอย่างไม่ใส่ใจนัก
   "ถ้าน้องเมย์เป็นห่วง2คนนั้น ทำไมไม่โทรหาหละคับ"
   "อ้อ  ไม่ดีกว่าค่ะ บางทีเค้าอาจไม่อยากให้เรารบกวนก็ได้ค่ะ"
   "คับผม"
   "แล้วนี่พี่ต่ออกมาแล้ว  คุณแม่พี่ต่อไม่ว่าหรอค่ะ"
   "ไม่หรอกคับ  ท่านชินแล้วหละแล้วอีกอย่างพี่ก็ขับรถมาเอง กลับกันคนละคันหนะคับ"
   "อ้อ ค่ะ"
   "แล้วน้องเมย์กลับไงหละคับ"
   "เดี๋ยวคนขับรถต้นไปส่งนะค่ะ แล้วพี่ต่อเรียนคณะอะไรหรอค่ะ"
   "บริหารธุรกิจหนะคับ พี่ไม่เก่งภาษาแบบน้องเมย์หนิ"
   "พี่รู้ได้ไง ว่าเมย์พอไปภาษาได้อะ"
   "ก็พี่ถามน้ำหวานหนะ  เมย์อย่าโกรธเค้าเลยนะ พี่เป็นคนรบเร้าเค้าเองหนะ"
   "ค่ะ  แก้ตัวแทนกันเชียว"
   "อ้าว  ป่าวซักหน่อยพี่พูดความจิงนะคับ"
   "อืม ค่ะ นั่นไงน้ำหวาน ต้น"แล้วฉันก็วิ่งไปหาเค้า 2 คน
   "แกมานั่งจู๋จี๋กับพี่ต่ออยู่นี่เอง  ชั้นหาตั้งนาน"
   "อะไรของแก  ชั้นหาแกตั้งนาน ไม่เห็นเลยแล้วชั้นก็ไม่ได้จู๋จี๋กับพี่เค้าซักหน่อย"
   "ไม่จู๋จี๋อะไร  นั่งมองตากันหยดเยิ้มแล้ว"
   "เถอะหน่า น้ำหวานแซวเมย์อยู่ได้ อ้าวว่างัยพี่ต่อ"
   "ไม่ว่าไง แกไปอยู่ไหนมาอ่ะ  รู้ไหมเมย์เค้าเปนห่วง"
   "จิงหรอ เมย์"ต้นถามฉัน
   "บ้าหรอ  ชั้นจะไป........