ผู้หญิงปอนๆ...2

คนไร้ถิ่น

   ครั้งหนึ่ง...เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ปั่นจักรยานตามหลังเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินกลับบ้าน หลังโรงเรียนเลิก
     " อ๊ะ เราให้....ของขวัญวันเกิด" เด็กชายยื่นของสิ่งหนึ่งให้ พร้อมกับกล่าวขึ้นอย่างลังเล ในใจคงกล้าๆ กลัวๆ
    " ให้ทำไม...ไม่เอาหรอก" เด็กหญิงปฏิเสธ ด้วยความที่ไม่อยากให้คนแถวบ้านนินทา จึงรีบเดินจ้ำเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจเด็กชายผู้นั้นเลยสักนิดเดียว
    เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับช่วงวัยเด็กที่อายุราวๆ  ม.1 ซึ่งแต่ละคนต่างก็เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนมัธยมเดียวกัน เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานนัก  ก็อย่างว่า ความรักเกิดขึ้นได้ทุกเวลา ไม่จำกัดหรอกว่าจะอยู่ในรูปแบบใด ชั่วขณะไหน ไม่มีใครรู้หรอกว่า เด็กชายคนนี้จะสมหวังในความรัก (ซึ่งหลายคนอาจบอกว่าไม่ใช่รัก) หรือไม่ แล้วเขาจะรู้สึกดีๆ ต่อไปไหมในเมื่อถูกปฏิเสธ ทั้งๆ ที่อุตสาห์รวบรวมความกล้าเอาของมาให้เด็กหญิงที่ตนชอบ
    ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีการเริ่มต้น อย่างน้อยเด็กชายคนนี้ก็ได้เริ่มในสิ่งที่เขาอยากจะให้เกิดขึ้นแล้วจริงไหม?  ไม่มีใครเดาได้หรอกว่าผลของการเริ่มต้นมันจะจบลงเช่นไร แต่ถ้าไม่มีใครเริ่ม เราก็ไม่มีทางได้รู้
    หัวใจทุกๆดวงที่ยังคงกล้าๆ กลัวๆ กับสิ่งที่รอให้เธอได้สัมผัสมันอยู่ จงรู้ไว้เสียเถอะว่า มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิดหรอก ในเมื่อเธอกล้าที่จะเริ่มต้น หัวใจเธอก็คงจะเข้มแข็งพอที่จะเจอกับวันข้างหน้า แต่ถ้าหากว่าเธอไม่ไหว จงถอยกลับมาเพื่อตั้งหลักใหม่ ไม่มีใครตำหนิหรอกถ้าหากว่าเธอจะเดินถอยหลังกลับมาสักก้าว เพื่อที่จะเดินต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ขอเพียงเธออย่าท้อก็แล้วกัน...เพราะกำลังใจของเธอมีอยู่รอบกาย >