ความในใจ..ของ ยัยซุ่มซ่าม

^สีไม้ระบายฝัน^

          รู้มั้ยว่าเรารักคนคนนึง เค้าน่ารักมากเลยนะ ตอนแรกเราไม่ได้สนใจเค้าหรอกแต่พอได้คุยได้รู้จักเค้าจริงๆ เราก็รักเค้าไปซะเต็มๆเลย ..ก็ทำไงได้ล่ะ ..ก็คนมันรักไปแล้วนี่นา
          เราไม่รู้หรอกนะว่าเค้าคิดยังงัยกับเรากันแน่.. แต่เราก็ไม่แคร์หรอก  เพราะเราไม่ต้องการให้เค้า
รักตอบ.. แค่เราเห็นเค้ามีความสุข เราก็มีความสุขแล้ว ..
           เราไม่รู้หรอกว่าเค้ากับเรา เป็นเพียงแค่คนรู้จัก เป็นพี่น้อง หรือว่าเป็นแฟน...เราเฝ้าถามเค้าเสมอว่า "ถ้ามีคนถามว่าเราเป็นอะไรกัน จะตอบว่าอะไร? เค้าเอาแต่ตอบว่า รู้จักกันเราไม่เสียใจหรอกนะ ..ที่เค้าตอบแบบนั้น .. เราเข้าใจ ..
           หลายๆครั้งที่เราได้มาเจอกัน ได้อยู่ด้วยกันสองคน เรามีความสุขมากนะ .. แต่เราไม่กล้าบอกเค้าหรอก .. ก็ทำไงได้ เราก็เขินเป็นเหมือนกันนี่นา   ..
           บางครั้ง..เราได้ยินเรื่องเค้ากับแฟนเก่าเค้า กับเพื่อนเค้า หรือว่ากับรุ่นน้อง ถ้าถามว่าเราเสียใจมั้ย .. เราไม่เสียใจหรอก..เราแค่น้อยใจเล็กๆ เท่านั้นล่ะ ..แต่เราก็ไม่เคยบอกเค้าหรอกนะว่าเรารู้สึกยังไง..เพราะเราคิดว่า เรื่องบางเรื่องเราควรที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นดีกว่า ..เรายอมเป็นคนโง่.เพื่อที่จะได้อยู่กับเค้านานๆ ..
           ก่อนที่เราจะอยู่ห่างกัน..เค้าทำตัวห่างจากเราทุกทีๆ ทุกครั้งที่คุยกัน เรายังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเมินเฉย..ไม่เหมือนเดิม..เมื่อก่อนทุกครั้งที่เค้ากลับถึงบ้าน ..ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน..เค้าจะโทรมาบอกว่า "ถึงแล้วนะ .." แต่ตอนนี้ไม่เลย..แม้แต่เรื่องที่เค้าจะไปเรียนต่อที่อเมริกา.เค้ายังไม่บอกเรา..เรารู้นะ..รู้ว่าเค้าจะไปเรียนต่อ..แต่เราก็อยากได้ยินเค้าบอกเรา..ไม่ใช่เรารู้เอง..ถึงแม้ผลมันจะเหมือนกัน ..แต่ความรู้สึก..มันไม่เหมือนกัน..
          วันเกิดเรา..เค้าคงจำไม่ได้หรอก..เค้าอวยพรวันเกิดเราช่วงปลายเดือนกันยา..แต่เราเกิดด้นเดือนตุลา..เราไม่เสียใจนะ..แล้วก็ไม่ได้น้อยใจด้วย.. แต่เราดีใจนะ..ดีใจที่อย่างน้อย..เค้าก็จำได้ว่าวันเกิดเรา..อยู่ประมาณช่วงสองเดือนนี้..
         ของขวัญวันเกิด..เมื่อปีสี่หก..เราได้กุหลาบขาวช่อกลมสิบห้าดอก..กับสร้อย
ลูกหมู..เราชอบทั้งคู่เลย..เรายังเก็บมันจนถึงวันนี้..แม้ว่าดอกไม้จะแห้ง..แต่ความรักที่เรามีให้เค้า..ไม่เคยแห้งเลย..เรายังรักเค้าเท่าเดิม..
          เราอยู่ห่างไกลกัน..เค้าโทรมาหาเราบ้าง..อีเมล์มาบ้าง..ทุกครั้งที่เค้าโทรมา..เรามีความสุขมากมาย..แต่พอได้คุยกัน..เราก็พูดไม่ออกทุกที..ทั้งๆที่เรามีเรื่องราวมากมาย..จะบอกเค้า..แต่เราก็ตื่นเต้นจนลืมไปหมด..เราทำได้แต่พูดอะไรบ้าๆ ไร้สาระ..และหวังว่า.เค้าคงจะไม่เบื่อเรา..
         ตอนนี้..เค้าไม่โทรมา..ไม่ติดต่อมาเลย..เราคงได้แต่ทำใจ..และยอมรับมัน
..มันอาจจะเจ็บนะ..แต่ทำไงได้..ในเมื่อเค้าไม่รักเรา..เราก็ไปบังคับเค้าไม่ได้. ทุกครั้ง..เราพยายามตัดใจ..แต่...ยิ่งอยากจะลืม..มันยิ่งทำให้เราคิดถึงเค้ามากขึ้น..
         ถ้าถามว่า..เรารักเค้ามากแค่ไหน..เราบอกได้ว่า  รักเค้า เท่า หนึ่งกำมือ..
แม้มันจะดูน้อยนิด..แต่มันก็เป็นทั้งหมด...ที่เรามี...
         เราบอกไม่ได้หรอกนะว่า..ต่อไปจะเป็นยังไง..จะลืมเค้าได้มั้ย..หรือจะยังรักเค้าเหมือนเดิม..หรือรักมากกว่าเดิม..เราต้องปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์..
         สิบปี..แค่สิบปีเท่านั้นแหละ..เราจะได้รู้คำตอบ..ว่าเค้าพร้อมที่จะคบกับเรารึเปล่า  เราว่ามันไม่นานหรอกนะ..ยังไง..เราก็ต้องรอ..เพราะเรา..อาจเกิดมา เพื่อ การรอคอย ..
         สิบปีที่เค้าให้เรารอ..มันจะเป็นเครื่องพิสูจน์ความมั่นคงที่เรามีให้เค้า..เราจะรอนะ..รอจนกว่าเค้าจะกลับมา..