โหดยังไงผมก็รักของผมน้า

เลาไผ่

ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย
ฤดูร้อนไม่มีเธอ เหมือนก่อนเหมือนเก่า ขาดเธอ...
    
ภาพของทะเลที่กำลังส่องประกาย เพราะแสงอาทิตย์ส่องกระทบน้ำ แล้วน้ำทะเลเคลื่อนไหวเป็นระลอกคลื่น และกลางหาดทรายขาวสะอาด
นั้นมีเธอกับผม เราแค่ 2 คนอยู่เคียงข้างกัน แต่ !!!! จู่ๆร่างเธอก็หายวับไปพร้อมกับ
กริ๊งงงงงงงง......... เสียงนาฬิกาดังขึ้นปลุกให้ผมหลุดจากความฝัน ตามมาด้วยเสียงที่งัวเงียมาจากร่างที่นอนคาอยู่บนเตียง
งืม.....กี่โมงแล้วเนี้ย 
เฮ้ย !!!!! ซวยแล้วตู 9 โมงกว่าแล้ว ผมรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ
หลังจากอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ ขนาดที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องพัก เสียงมือถือก็ดังขึ้น  ผมรับโดยไม่ทันดูว่าใครโทรมา
นายพงหญ้า นายจะไปทำงานตอนค่ำหรือไงมิทราบ เสียงหวานๆ แต่เยือกเย็นผ่านมาจากหูโทรศัพท์ทำให้ผมสยองขึ้นมาทันที
ค้าบบบบบบบบบบบ.........ทราบแล้วค้าบ..........กำลังจะออกจากห้องเดี๋ยวนี้แล้วค้าบ....
ไม่ต้องมากำลังจะเลย ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ชั้นคอยอยู่หน้าห้องนายตั้งนานแล้ว 
โธ่เอ๊ย ! ยัยป้าเป้ขี้บ่น  ผมคิดในใจ
เดี๋ยวเหอะ คิดไรอย่ามาหาว่าชั้นไม่รู้นะยะ
น้าน....รู้อีกว่าเราบ่นอยู่ รู้ได้ไงเนี้ยมานั่งอยู่ในสมองเรารึป่าวเนี้ย
คิดอีกอ่าดิ ว่าไมรู้ ก็ชั้นโตมากะนาย ทำไมจะไม่รู้ 
นั้นแหละคับ ยัยเป้ คู่กัดของผมมาตั้งแต่สมัยเรียนจนตอนนี้ก็ต้องมาทำงานด้วยกันอีก อ้อ...ลืมแนะนำตัวไปเลย 
ผมอ่ะชื่อพงษกร เอกรักษา นะคับ ไม่ใช่นายพงหญ้าที่ยัยเป้นั้นเรียก เรียกผมสั้นๆว่า พงษ์ นะคับ 
ตอนนี้ผมทำงานที่บริษัทของพ่อยัยคุณหนูเป้ เป็นหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์
พอผมโผล่พ้ออกจากประตูมาเท่านั้นแหละคับ ยัยเป้ก็ลากผมไปที่บริษัททันที   เฮ้อ...ยัยโหด    -O-
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องนี้ก้อพึ่งแต่งอ่าค้าบ แค่ตอนแรกนี้ก้อลองเอามาลงชิมลางก่อนว่าจาถูกใจผู้อ่านทุกท่านแค่ไหนนะค้าบ แต่ถ้าถูกใจก้อช่วยกานโหวต หรือใครมีข้อแนะนำก้อแวะมาโพสกานก้อได้นะค้าบ ^^