สายลมแห่งความเหงาที่หนาวเหน็บ

แอลแมนโซ

.....ฟ้าที่มืดมิด.....
                              .....ลมที่พัดมา.....
                ......ความเหน็บหนาวที่สายลมนำพา......
                และความเงียบเหงาในใจที่พูดพร่ำตลอดเวลา
ริมระเบียบของตึกสูง
ลมพัดมาเอื่อยๆ  เป็นระยะๆ
บางครั้งก็พัดวูบมาทำให้ใจสั่นระริกไปตามความสั่นไหวของร่างกาย
ความเยียบเย็นของฟ้าและบรรยากาศที่มืดมิด
และเย็นหวาบของสายลมยามเหงา
มันยิ่งก่อความอ้าง  เวิ้งว้าง  เคว้งคว้ง  โดดเดียว
      ความเวิ้งว้าง   ว่างเปล่า  ไร้แสงดาว  บนฟ้ามืดเทา
กับความหนาวเหงาของสายลมที่พัดมาเบาๆ
ยิ่งเพิ่มความหนาวเหน็บในใจเป็นร้อยเท่า
      มองฟ้าไม่มีคำพูดใดๆ  นอกจากดวงตาที่ปิดสนิท
ไม่สนใจว่าใครกำลังโดดเดียว
สายลมที่กระซิบข้างหูให้ใจหายเล่นๆ ว่า
    " ไม่มีความอบอุ่นใดจะมาเยือนหากยังนิ่งเฉย  และไม่ความสุขใดที่จะยั่งยืนเสมอไป"
ยิ่งทำให้ร่างกายและจิตใจสั่นไหวทุกครั้งที่คิดและได้ยิน
       และความคิดเล็กๆ  ในสมองที่เคว้งคว้างก็ประกายขึ้นมาว่า
    " คงจะมีอีกมุมหนึ่งที่ใครบ้างคนอาจเป็นเหมือนกัน  รู้สึกแบบเดียวกัน"
แต่อีกความคิดหนึ่งก็แย้งขึ้นมาว้
    "ไม่มีใครที่คิดเหมือนกันหรอก"
ฉันแค่ภาวนาว่าคงเจอในสักวันคนที่รู้สึกเหมือนเรา
      ม่านขาวลายดอกไม้ไหวระริกตามสายลม
ความเงียบเชียบของราตรี
กลิ่นไอของของดวงดวที่ริบรี่
เสียงกุ๊งกริ๊งของกระดิ่ง
แสงไฟสลัวจากเปลวเทียน
ฉันยังอยู่คนเดียว  ตรงจุดเดิม  ที่มีความฝัน  ความหวัง
และความรู้สึกที่อ่อนไหว
     ความคิดที่โลดแล่นในความเหงา  ที่ว่า
"ความสัมพันธ์ทั่วไปก็ฉาบฉวยเหมือนสายลมที่พัดรายล้อมรอบตัวเรา"
อาจไหวหวั่นไปบ้างยามต้องสัมผัส
แต่สุดท้ายก็กลับมาเป็นดังเดิม
ยังก็ไม่มีใครห้ามความหนาวของสายลมได้
ดังนั้นความเหงาก็ยังคงอยู่ต่อไป