ANGEL : ชายผู้มีปีก (2)

ปากกาเวทมนตร์

นับเป็นเวลาสองปีที่ผมไปๆ มาๆ กับบ้านเช่าของบริษัทหลังนี้ 
ผมกับเพื่อนสองสามคน ต้องเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อยๆ 
สระบุรีบ้าง ภูเก็ตบ้าง ขอนแก่น โคราช ปราจีนบุรี เชียงใหม่ สงขลา พิษณุโลก ราชบุรี ไปมาเกือบทั่วไทยแล้วครับ 
และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ผมยื่นใบลาออกกับหัวหน้าที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน 
หัวหน้าผมชื่อกรดครับ แกเป็นหัวหน้าและคู่หูในการทำงาน ประมาณว่าหนึ่งศิษย์หนึ่งอาจารย์อะไรทำนองนี้ 
พี่กรดแกไม่พูดกับผมมาหนึ่งเดือนตั้งแต่ผมยื่นใบลาออก แต่พี่กรดก็ยอมรับในการตัดสินใจของผม 
พี่กรดแกขอให้ผู้จัดการยอมอนุมัติครับ 
 จะแปดโมงแล้ว  ผมพูดกับตัวเองพลางเดินไปอาบน้ำ 
หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็เก็บเสื้อผ้าและข้าวของที่มีไม่มากนักลงกระเป๋า 
รูดซิปกระเป๋าอย่างรวดเร็ว ผมยืนมองห้องนอนอยู่ครู่นึง แล้วหิ้วกระเป๋าเดินลงบันไดมาชั้นล่าง 
พี่กรดนั่งจิบกาแฟอยู่ตรงเก้าอี้หน้าบ้าน ผมเดินไปฝั่งตรงข้ามกับพี่กรด 
 พี่กรดครับ ผมลาละครับ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา และทุกเรื่องที่พี่สอนผมมาตลอดเวลาสองปีนี้  
ผมยกมือไหว้พี่กรดด้วยความจริงใจ ถึงแม้ว่าอายุจะห่างกันไม่ถึงสิบปี แต่แกก็เคี่ยวเข็ญผมราวกับเป็นพ่อเลยครับ 
บางครั้งผมกับเพื่อนไปเที่ยวกินเหล้ากัน และขับรถกลับมาในตอนเช้าของวันทำงาน 
ผมแค่เปรยๆ กับเพื่อนว่า  เฮ้ย! คิดว่าพี่กรดตื่นยังว่ะ  ที่ผมถามน่ะ ผมถามไปอย่างนั้นเอง 
ด้วยความเคารพครับ มิใช่ความกลัวแต่อย่างใด แต่พอใกล้ถึงบ้าน ผมก็รีบชะเง้อมองหา เพื่อนผมมันตะโกนลั่นรถ 
 เฮ้ย! พี่กรดถือไม้เรียวรอหน้าบ้านเลยวะ  
 ไหนไหน ตายหองแล้ว! ไหนว่ะไอ้โป้ง ?  
 กูพูดเล่นเว้ย ฮ่าฮ่า กลัวยังกะพ่อเลยนะมึง  
" เชี่ย...สาดดดดดด " -"- 
โป้งเป็นเพื่อนผมที่จบจากสถาบันฯมาด้วยกัน แกล้งหลอกผมซะตกใจ ตกใจจริงๆครับ - - 
..อันที่จริง ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน 
ว่าทำไมผมจึงรู้สึกผูกพันกับพี่กรดมากเหลือเกิน มือที่ไหว้พี่กรดนั่น ผมไม่อยากลดมือลงสักนิด 
แต่พี่กรดแกเงียบไม่ตอบอะไรมา ผมจึงเดินหันหลังให้พี่กรดกะว่าจะไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างหน้าปากซอย 
น้ำตาผมจะไหลเอาซะง่าย ๆ 
 โชคดีนะ  
แม้เสียงพี่กรดจะเบา แต่ผมได้ยินแล้วอบอุ่นจริง ๆ ผมหันมายิ้มและหัวเราะกับตัวเอง 
ผมวางกระเป๋าลงข้างตัวแล้วยกมือไว้พี่กรดอีกครั้ง 
 พยายามเข้าล่ะไอ้เด็กเวร  
 ขอบคุณครับพี่  
ผมเห็นพี่กรดแกยกมือรับไหว้ผม น้ำตาผมก็คลอเต็มเบ้าตา ผมจึงรีบหันหลังให้ทันที 
 เฮ้ย!! เดี๋ยวไปส่ง จะได้ไม่ต้องนั่งมอเตอร์ไซค์ไป ลำบากเปล่าๆ ว่ะ  โป้งตะโกนดังลั่น 
 เออ ขอบใจ แป๊บนึงนะ  ผมเอากระเป๋าไปวางหลังรถกระบะของบริษัท 
 จะไปไหนอีกวะ? แปดโมงแล้วนะว้อย เดี๋ยวได้ตกเครื่องกันพอดี  
แบงค์ตะโกนถามผม แบงค์ก็เป็นเพื่อนที่สถาบันฯครับ พวกผมจบมาด้วยกันและได้งานที่นี่แค่สามคน 
สนุกดีนะครับที่ได้ทำงานกันเพื่อนสนิทในที่เดียวกัน กลุ่มผมมีกันไม่กี่คนหรอกครับ 
ผมเดินข้ามถนนในซอยไปบ้านฝั่งตรงข้าม ตะโกนตอบโดยไม่หันมามอง 
 ไปลานางฟ้านาตาลี  /font>