"รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ"ตอนที่ 18

Pat_Big

รุ่งเช้า ที่บ้านของพัช...
เมื่อภัทราตื่นขึ้นมา ก็ถามหาพัชแต่เช้า ป้านิ่มบอกว่าพัชยังไม่กลับจากบ้านบิ๊ก ทำให้เธอตกใจเล็กน้อย
"เอ๊ะ...ปล่อยให้อยู่ด้วยกันแบบนี้จะดีเหรอคะพี ยังไงทั้งสองคนก็เป็นชายหนุ่มและหญิงสาวนะคะ แล้วอีกอย่างพวกเราก็รู้นี่คะว่าทั้งสองคนรู้สึกยังไงต่อกัน" ภัทราหันไปถามสามีซึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟ
พีรวิชญ์แปลกใจมากที่ภัทราถามแบบนี้ ทั้งๆที่เธอก็เป็นคนเดียวที่กำความลับว่าพัชเป็นลูกของชานนท์ แต่ทำไมเธอถึงได้ทำเหมือนกับว่า บิ๊กกับพัชจะรักกันแบบอื่นได้นอกจากแบบพี่น้องอย่างนั้นแหละ
"ทำไมเหรอภัทรา คุณจะกังวลอะไรล่ะ ก็ในเมื่อสองคนนั้นเค้าเป็น" พีรวิชญ์ข่มคำพูดประโยคสุดท้ายเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะหลุดออกมา ทำให้ป้านิ่มใจหายใจคว่ำ
"ผมหมายถึงว่า เค้าสองคนเป็นเพื่อนกันน่ะ แล้วอีกอย่างบิ๊กก็กำลังไม่สบาย ไม่มีใครดูแล ผมว่าถูกแล้วที่ลูกพัชมีน้ำใจไปดูแล หรือคุณจะปล่อยให้เด็กคนนั้นนอนซมอยู่คนเดียว" พีรวิชญ์บอกภัทราเมื่อคืนนี้ว่า เพราะบิ๊กไม่สบายพัชถึงต้องค้างที่บ้านเค้า ทำให้ภัทราไม่ได้ร้อนใจอะไรมากนัก ป้านิ่มแอบถอนหายใจที่พีรวิชญ์แก้สถานการณ์เอาไว้ได้
"เปล่าหรอกค่ะพี ฉันแค่เป็นห่วงลูกพัชเท่านั้น ยังไงซะแกก็เป็นผู้หญิง เอาล่ะค่ะ เอาเป็นว่าฉันจะรอลูกอยู่เงียบๆก็แล้วกัน ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ทุกคนเป็นห่วงหรอกนะคะ ฉันจะไปดูลูกแพทหน่อย ป่านนี้ยังไม่ตื่นเลย ไม่รู้ไม่สบายรึเปล่านะ" ภัทราพูดจบก็เดินกลับขึ้นข้างบน ไปยังห้องนอนลูกสาวคนเล็ก เมื่อภัทราเดินไปแล้ว ป้านิ่มก็ถามพีรวิชญ์อย่างร้อนใจว่า
"คุณพีคิดว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างหนูพัชกับบิ๊กจริง ๆ เหรอคะ" ป้านิ่มถามลังเล
"อะไรของนิ่มน่ะหมายถึงอะไรล่ะ ถ้าหมายถึงเรื่องธรรมชาติของหนุ่มสาวล่ะก็ นิ่มก็น่าจะรู้จักบิ๊กดีกว่าฉันนะ ไม่มีผู้ชายที่ไหนหรอก ที่จะทำอะไรน้องสาวของตัวเอง เค้ารู้แล้วนี่นาว่าพัชเป็นน้องสาวของเค้า แล้วอีกอย่างเค้ารักพัชมาก เค้าไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่ เพราะเค้าก็รู้ตัวอยู่แล้ว ว่าวันนี้เค้าจะต้องเดินจากชีวิตของพัชไป" พีรวิชญ์ตอบหนักแน่นแต่ก็เจือความปวดร้าว
"ดิฉันทราบค่ะว่าเด็กสองคนนี้รักกันมาก มากซะจนดิฉันอดหวั่นใจไม่ได้ว่า ทั้งคู่จะรับเรื่องที่ว่า เป็นพี่น้องกันไม่ได้ แล้วอะไรมันจะเกิดขึ้นละคะ หากว่าวันนี้บิ๊กไปจากหนูพัช แล้วหนูพัชเธอเจ็บปวดจนทนไม่ได้ แล้วหนูพัชเธอจะทำยังไงคะ เด็กคนนั้น บิ๊กน่ะค่ะ เค้ายังพูดออกมาเองว่า ขนาดเค้าเป็นผู้ชายเค้ายังไม่รู้ว่าจะลืมหนูพัชได้ยังไง แล้วหนูพัช" ป้านิ่มเอ่ยความในใจออกมาอย่างยากเย็น และถึงตรงนี้ก็ไม่อาจเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้อีก มีเพียงน้ำตาใสๆ ไหลออกมาเท่านั้น  พีรวิชญ์ถอนหายใจ และหลับตาพิงกับโซฟา
"อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนิ่ม ฉันตัดสินใจไปแล้ว" 
"แต่คุณก็ยังเปลี่ยนใจทันนะคะ ตอนนี้หนูพัชเธอคงยังไม่ออกมาจากบ้านบิ๊กแน่ๆค่ะ แค่คุณโทรไปบอกบิ๊กว่า คุณไม่ต้องการให้เค้าไปจากชีวิตหนูพัชแล้ว แล้วให้เด็กสองคนนี้ทำเหมือนเดิม เหมือนครั้งที่ยังไม่รู้ว่าเป็นพี่น้องกัน คุณภัทราเธอรู้ดีที่สุด เธอยังไม่เอ่ยปากบอกอะไร ทำไมคุณไม่รอให้คุณภัทราเป็นคนบอกล่ะคะ" ป้านิ่มพรั่งพรูออกมาอย่างสุดทน
พีรวิชญ์ก็สงสัยอยู่อย่างมากทีเดียว เรื่องที่ภัทราไม่เอ่ยปากอะไร ทั้งๆที่เธอก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร แต่เธอทำเหมือนกับว่า ยินดีให้เด็กทั้งสองคนรักกันมากกว่าความเป็นพี่น้อง
"นิ่ม...ฉันรู้ว่านิ่มสงสารทั้งสองคน แล้วคิดว่าฉันเองดีใจรึไง ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่จะให้ฉันทำยังไง ฉันตัดสินใจไปแล้ว บอกเด็กคนนั้นไปแล้ว จะให้ฉันบอกเค้าว่าไง บอกว่า เรื่องที่ฉันบอกเค้าเป็นเรื่องล้อเล่น เรื่องตลกงั้นเหรอ แล้วก็บอกให้เค้าลืมๆมันไปซะ แล้วก็ให้เค้าสองคนกลับมารักกันอย่างที่พวกเค้าต้องการ แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นนิ่ม นิ่มคิดเหรอ ว่าบิ๊กน่ะ เค้าจะไม่โกรธ วันนึงฉันบอกกับเค้าว่าเค้ากำลังรักน้องสาวตัวเองอยู่ อีกวันฉันก็บอกกับเค้าว่ามันไม่ใช่ ฉันเข้าใจผิด งั้นสิ เค้าคงจะชกหน้าฉันจริงๆแน่คราวนี้ ฉันตัดสินใจไปแล้วนะนิ่ม และฉันก็คิดว่านี่เป็นหนทางเดียวที่จะหยุดเรื่องราวทุกอย่าง" 
ป้านิ่มได้แต่เงียบงัน ทั้งคู่คุยกันเบาๆอยู่อีกสักครู่ ป้านิ่มจึงเข้าไปทำครัวต่อไป
ที่บ้านของบิ๊ก
พัชปลุกบิ๊กด้วยผ้าเช็ดหน้าขนนุ่มชุบด้วยน้ำเย็นผสมน้ำหอมอ่อนๆ...เธอบรรจงเช็ดหน้าให้เค้าและกระซิบเค้าที่ข้างหูว่า
"อรุณสวัสดิ์ ตื่นได้แล้วค่ะ" 
บิ๊กแกล้งหลับต่อไป พัชเช็ดหน้าและเช็ดลำคอให้เค้า เค้าก็ยังไม่ยอมตื่น เธอจึงเช็ดแขนและมือเค้าด้วย 
"เอ๊ะ...บิ๊กเป็นอะไรรึเปล่านะ ปลุกก็ไม่ตื่น สงสัยยังนอนไม่เต็มอิ่ม งั้นนอนต่อเถอะนะคะ" พัชเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กะละมังเล็กๆที่เธอเตรียมมา และกำลังจะลุกขึ้น 
"ว๊ายยยยยยยยยยยยย" เธอร้องด้วยความตกใจ บิ๊กนั่นเอง...อยู่ดีๆ ก็ลุกมาคว้าเอวเธอหมับ...และก็ล้มลงไปอยู่บนเตียงทั้งคู่ แรงฉุดของเค้าทำให้พัชทับอยู่บนตัวเค้า ทั้งคู่อยู่ในลักษณะหันหน้าเข้าหากัน
"บ้าจริงเชียวบิ๊ก เล่นอะไรคะนี่ ปล่อยพัชนะ" เธอดิ้นรนขลุกขลักในอ้อมกอดเค้า
"ม่ายปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" เค้าทำเสียงยานคางยียวนเธอ และก็เอียงหน้ามาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ตอนนี้หน้าเธอแดงด้วยความเขินอาย
"อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก หอมจังเลย อ้าว...หน้าแดงด้วย เขินอะไรครับ ไม่เห็นต้องเขินเลยนี่นา" เค้าแกล้งแซวเธอ
"ก็พัชไม่ได้เฉยชาเหมือนบิ๊กนี่นา ชิ" เธอกระเง้ากระงอด
"อ้าว...เข้าตัวซะอย่างงั้น...เปล่านะ ถ้าเฉยชาน่ะ จะอดใจไม่ไหวเหรอครับ" เค้าทำสายตาเป็นประกายแบบนี้อีกแล้ว พัชตีแขนเค้าเบาๆ 
"บ้า...บิ๊กเนี่ย...ปล่อยพัชได้แล้วล่ะคะ นะ..." 
"ยังไม่อยากปล่อยนี่นา อยู่แบบนี้อีกสักพักไม่ได้เหรอ" เค้าอ้อน พลางทำหน้าตาให้น่าเห็นใจที่สุด
"นี่ ไม่ต้องมาอ้อน ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้ พัชไม่ใจอ่อนหรอกนะ" เธอขึงขังใส่
"ใจร้าย...คนอะไรน่ารักแต่ใจร้าย...งอนแล้วล่ะ" เค้าทำท่ากระเง้ากระงอด ริมฝีปากบนของเค้าเชิดขึ้นเล็กน้อย พัชมองเค้าพลางรู้สึกว่า เค้าน่ารักที่สุดในโลกเลย...
"น่ารักแย่เลยนะ" พัชแซว เค้าไม่ตอบโต้ ทำท่าเหมือนงอนจริงๆ ในที่สุดพัชก็หลงกลเค้าอีกจนได้
"โอ๋ ๆ ๆ พัชขอโทษค่า ดีกันนะ นะนะนะ" เธอทำเสียงอ้อนเค้าพลางบิดแก้มเค้าไปมา
เค้ายิ้มจนแก้มแทบปริ แต่ก็ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เธอลุกขึ้นจะเอากะละมังไปเก็บแต่เค้าก็เข้ามากอดเธอไว้จากทางด้านหลัง
"อย่าเพิ่งไปไหนสิครับ นะ อยู่ตรงนี้ก่อน นะ" ประโยคนี้เค้าขอร้องเธอจากหัวใจของเค้าจริงๆน้ำเสียงเค้าเป็นแบบนี้อีกแล้ว เค้าเป็นอะไร มีอะไรในใจกันแน่นะ พัชคิด...เธอจึงวางกะละมังลงที่เดิม และหันหน้ามาหาเค้า เค้าคลายอ้อมกอด รวบมือเธอมาจับไว้ และประสานสายตามองเธออยู่อย่างนั้น
"จะมองให้พัชละลายไปเลยรึไง ทำยังกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว จ้องเอาจ้องเอาน่ะ" เธอพูดยิ้มๆ
"อยากเก็บภาพพัชไว้ให้ได้มากที่สุดน่ะ เห็นพัชผ่านดวงตามาหลายปีแล้วสินะ และก็เห็นพัชในหัวใจมานานแล้วเหมือนกัน บิ๊กไม่รู้นะว่าบิ๊กรักพัชตั้งแต่เมื่อไหร่ มันอาจจะเป็นเพราะว่า มันค่อยๆรู้สึกทีละนิดๆ จนบิ๊กไม่ทันสังเกต พอรู้ตัวอีกที ก็รู้ว่ารักพัชเข้าซะแล้ว ภาพของพัชจะอยู่ตรงนี้ ในหัวใจ ตลอดไป เชื่อบิ๊กนะ แล้วบิ๊กก็รู้นะว่าพัชรู้สึกยังไงกับบิ๊ก แต่ช่วยบอกคำๆนั้นให้ฟังหน่อยได้ไหม" 
พัชนิ่งงัน เธอซาบซึ้งกับความรู้สึกที่เค้าแสดงออก เค้าเปลี่ยนไปมาก เมื่อก่อนเค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยยอมแสดงออกอะไรง่ายๆ ยิ่งด้วยคำพูดด้วยแล้ว ยากเหลือเกิน แต่มาวันนี้เค้าอยู่ตรงนี้ เค้าบอกว่ารักเธอ และเธอก็รับรู้ว่ามันออกมาจากหัวใจของเค้าจริง ๆ  ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า เป็นเธอ เป็นเธอที่อ้ำอึ้ง และรู้สึกว่าเธอไม่สามารถพูดความรู้สึกที่อยู่ในใจออกมาได้ซะเอง เค้าเห็นเธอเงียบงันเค้าจึงพูดต่อว่า
"ไม่เป็นไรนะพัช ถ้าพัชพูดออกมาไม่ได้ ไม่เป็นไร"เค้าดึงตัวเธอมากอด ศีรษะของเธอซบอยู่กับอกอุ่นๆของเค้า เค้าลูบผมเธอแผ่วเบา เธอยังคงเงียบงัน เธอเองก็แปลกใจว่าทำไมถึงได้กลายเป็นเธอนะ ที่ไม่กล้าแสดงออก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เธอพยายามบอกกับเค้าว่าการแสดงออกด้วยคำพูดเป็นเรื่องที่ดีมาตลอดนี่นา
"พัชอยากกลับบ้านหรือยัง" เมื่อเค้าเห็นเธอเงียบไปนาน เค้าจึงถามขึ้น
"ยังนะ ยังไม่อยากกลับ" เธอหลับตา พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ทำไมนะ ทำไมถึงเธอพูดคำๆนั้นไม่ได้ ทำไมพูดให้เค้าฟังไม่ได้
"ขอบคุณมากนะ" เค้าเอ่ยเบาๆ 
ความเศร้าแผ่ซ่านไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยหัวใจที่เปี่ยมรักของเค้าและเธอ ความเศร้าค่อยๆคืบคลานเข้าสู่หัวใจของทั้งคู่ ซึ่งทั้งเค้าและเธอรับรู้ได้ว่า มันคือความเศร้า แต่ทำไมถึงต้องเศร้าด้วยล่ะ
"ทำไมเราถึงได้หดหู่จังเลยล่ะวันนี้น่ะ" พัชเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
"นั่นน่ะสินะ" เค้าเอ่ยตอบเธอได้เพียงเท่านี้
"หรือว่า บิ๊กเสียใจกับเรื่องเมื่อคืนนี้หรือเปล่า" เสียงเธอเริ่มสั่น
เค้ากอดเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายวับไปกับตา 
"พัชได้โปรดอย่าพูดแบบนี้เลย...ถ้าเสียใจจะทำไปทำไม ถ้าเสียใจ เมื่อคืนนี้ก็คงไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น เด็กบ้า อย่าคิดอะไรแบบนี้อีกนะ รู้ไหม" เค้าใช้สองมือจับใบหน้าเธออย่างทะนุถนอม เค้าประสานสายตากับเธอลึกซึ้ง เธอยิ้มให้เค้า แล้วก็โผสู่อ้อมกอดเค้าอีกครั้ง เธอไม่เคยนึกเบื่อที่จะอยู่ในอ้อมกอดของเค้า
"บิ๊กไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวพัชเตรียมอาหารเช้าไว้ให้นะ" 
"อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนสิ นะ เดี๋ยวบิ๊กไปส่งที่บ้าน" 
"ไม่ชวนก็อยู่ อยู่แล้วล่ะ" เธอยิ้มหวานให้เค้า
"ชื่นใจจังเลย งั้นบิ๊กไปอาบน้ำก่อนนะ"
"นี่...จะไปอาบน้ำก็ปล่อยพัชสิคะ" เธอเอ่ยเมื่อเค้าเริ่มเกเรไม่ยอมปล่อยเธออีกแล้ว
"จะไม่ตามไปอาบน้ำให้เหรอ" เค้าอ้อนเธออีกแล้ว ว่าไปแล้วก็เหมือนลูกแมวเลยนะเนี่ย
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้ รู้นะคิดอะไรอยู่ ไปอาบน้ำเลยไป" 
"ใจร้าย มีไล่กันด้วย ใจร้ายๆๆ ฮือๆๆ" เค้าแกล้งเอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้เหมือนเด็กๆ
เธออดขำ และอดเอ็นดูกับความน่ารักของเค้าไม่ได้สักที 
"นี่...ไปอาบน้ำเถอะค่ะ" เธอจูงมือเค้าเข้าไปในห้องน้ำ 
"ส่งแค่นี้นะคะ อาบน้ำนะ นะคะ" เธอเอ่ยเสียงอ่อนโยน และ อ่อนหวาน
"พัช" เค้าเรียกเมื่อเธอหันหลังไปแล้ว ทำให้เธอต้องหันหน้ากลับมาอีกครั้ง
"คะ" เธอเอ่ยตอบ
"ขอหอมแก้มหน่อยสิ" เค้าเอ่ยขอดื้อๆ
เธอรู้สึกเขินอีกแล้ว แต่ก็พยักหน้ายิ้มๆ เค้าทำท่าจะหอมแก้มเธอ เมื่อลมหายใจของเค้าใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา เค้าก็ขโมยจุมพิตริมฝีปากเธอ ทำให้เธอตีเค้าดังเพี๊ยะ
"บิ๊ก...ขี้โกงนี่" 
"งั้นบิ๊กให้พัชจูบคืน" เค้าตีหน้าทะเล้น หลบฝ่ามือน้อยของเธอวูบ
"นี่คุณภัคนนท์ เชิญอาบน้ำตามสบาย อาบให้เป็นหวัดไปเลยก็ได้ พัชไม่สนใจแล้ว เชอะ" เธองอนเค้าจริงๆ
"ทำไมชอบแกล้งพัชแบบนี้ สนุกหรือไง" 
เค้าเห็นว่าเธอเริ่มจะงอนจริงๆ จึงกลับมาทำสีหน้าปกติ ดึงเธอเข้ามากอดไว้หลวมๆ ถึงเธอจะขัดขืน แต่ก็ยอมให้เค้าพามาอยู่ในวงแขน
"คิดอะไรขึ้นมาอีกล่ะ เด็กคนนี้นี่ มันน่านักนะ นี่...ไม่ได้นึกสนุกหรอกนะ แล้วที่ทำไปทุกอย่างน่ะ ก็เพราะว่าอยากทำ หัวใจมันบอกให้ทำ ไม่ได้แค่นึกสนุกอะไรเลย เข้าใจผิดแบบนี้มันน่าเสียใจไหมเนี่ย หา"
พัชทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่เค้าชิงพูดก่อน 
"ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ พัชไม่ได้ทำผิดอะไร ทีคำที่อยากฟัง ไม่เห็นพูดเลย ล้อเล่นน่า ไม่เอา ไม่คิดมากแล้วนะครับ บิ๊กอยากให้แต่ละนาทีจากนี้เป็นเวลาที่สวยงามที่สุด" 
เค้าเอาจมูกชนกับจมูกเธอ แล้วบิดจมูกเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู เธอยิ้มออกมา เค้าก็ยิ้มด้วย 
"แล้วบิ๊กจะลงไปช่วยทำกับข้าวนะ" 
เธอพยักหน้าแทนคำตอบ และก็ออกจากห้องน้ำไป เพื่อลงไปทำกับข้าวต่อ
แล้วเสียงโทรศัพท์บ้านบิ๊กก็ดังขึ้น พัชวิ่งออกมารับสาย
"สวัสดีค่ะ" พัชกรอกเสียงลงไป
ปลายสายไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาในตอนแรก 
"สวัสดีค่ะ บ้านบิ๊กค่ะ" เธอกรอกเสียงลงไปอีกครั้ง
"เอ่อ........" ปลายสายพูดแค่นี้ แล้วก็วางสายไป
"แปลกจัง ใครนะ โทรมาก็ไม่พูด" พัชวางสาย แล้วก็คิด เป็นเสียงผู้หญิงนี่นะ ใครกัน แต่พัชก็คิดว่า คงเป็นคนโทรผิดกระมัง เธอจึงไม่ได้สนใจอะไร