"รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ" ตอนที่ 17

Pat_Big

บิ๊กนอนไม่หลับ เค้าหวนคิดไปถึงเรื่องที่พีรวิชญ์มาคุยกับเค้าเมื่อสามวันก่อน 
...เมื่อ 3 วันที่แล้ว...
พีรวิชญ์ให้ป้านิ่มโทรมาหาบิ๊กบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยเค้ารู้สึกแปลกใจมากว่ามันเรื่องอะไรกัน...แต่ก็ตอบตกลงไป โดยพีรวิชญ์มาหาเค้าที่บ้าน
"บิ๊ก..อาจะไม่อ้อมค้อมล่ะนะ อามีเรื่องสำคัญที่จะต้องบอกเธอ มันเป็นเรื่องสำคัญมาก ระหว่างเธอกับพัช" พีรวิชญ์เอ่ยขึ้นหลังจากที่เข้ามาในบ้าน
"เรื่องผมกับพัช...มีอะไรเหรอครับ" บิ๊กยิ่งเริ่มแปลกใจ จับต้นชนปลายไม่ถูก นี่เค้าต้องการพูดเรื่องอะไรกันแน่...
"คือเรื่องนี้...ไม่มีใครรู้ นอกจากอา ป้านิ่ม และก็ตัวภัทราเอง" พีรวิชญ์พูดต่อ
"หมายถึงคุณแม่ของพัชน่ะเหรอครับ" บิ๊กถาม
"ใช่แล้ว...และพัชก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ ที่อาตัดสินใจมาคุยเรื่องนี้กับเธอ ก็เพราะว่าอาคิดว่าเธอคงจะเข้าใจ และสามารถตัดสินใจได้ดีกว่า ว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้" 
"คุณอาครับ นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอครับ ผมงงไปหมดแล้ว แล้วทำไมคุณอาถึงไม่บอกกับพัชด้วยล่ะครับ เธอเป็นลูกสาวของคุณอานะครับ" บิ๊กแคลงใจ
"เธอเข้าใจผิดเหมือนทุกๆคนมาตลอด พัชไม่ใช่ลูกของอา" พีรวิชญ์เอ่ยขึ้น
บิ๊กตกตะลึง เค้าบอกไม่ถูกว่าเค้ารู้สึกอย่างไร ถ้าพัชไม่ใช่ลูกของพีรวิชญ์ แล้วใครล่ะ...
"พัชเป็นลูกของภัทรา กับ ชานนท์!!!!" 
บิ๊กช็อกกับสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อครู่นี้ ครู่หนึ่งทีเดียวกว่าเค้าจะตั้งสติได้
"เป็น...เป็นไปได้ยังไงกันครับคุณอา" บิ๊กถามเสียงสั่น
แล้วพีรวิชญ์จึงเล่าเรื่องในอดีตให้บิ๊กฟัง บิ๊กฟังด้วยความอดทน และอดกลั้น เค้ารู้สึกไม่พอใจที่    พีรวิชญ์ทำแบบนั้น มือของเค้ากำแน่นเข้าหากัน พีรวิชญ์เองก็สังเกตได้ถึงปฏิกิริยาของบิ๊ก แต่เค้าก็คิดว่า สมควรแล้วที่บิ๊กจะโกรธ เป็นใครก็คงจะคิดแบบนี้เหมือนกัน เมื่อเค้าเล่าเรื่องจบ บิ๊กก็ถึงกับหมดแรง สีหน้า แววตา และหัวใจของเค้าเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้...เค้าค่อยๆสูดลมหายใจลึกๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า
"สรุปคือ พัช เป็นน้องสาวของผม ผมกับเค้าไม่สามารถรู้สึกในสิ่งที่ตอนนี้เราสองคนกำลังรู้สึกต่อกันได้" บิ๊กเอ่ยเสียงปวดร้าวสุดหัวใจ
พีรวิชญ์เองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ยิ่งเค้าเห็นท่าทีของบิ๊กเค้าก็ยิ่งรู้สึกผิด 
"แล้วพัชล่ะครับ เธอจะเป็นยังไง ทำไมคุณอาถึงไม่บอกเธอ" เค้าถามต่อ
"สำหรับพัช อาคิดว่า ไม่ควรให้เธอรู้ ที่อามาบอกกับเธอ เพื่อขอร้องให้เธอตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ อารู้ อาเข้าใจว่าเธอสองคนรักกันแบบไหน แต่มันเป็นไปไม่ได้ อาคิดว่าเธอคงจะเข้าใจ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าพี่น้องรักกัน แต่งงานกัน แล้วมารู้ความจริงทีหลัง เธอคงเข้าใจนะ ทุกคนรักพัช และหวังดีกับพัช และอาก็รู้ว่าเธอเองก็รักพัชมาก พัชเองก็รักเธอมาก อาสัมผัสได้ถึงความรักของเธอสองคน ก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไปกว่านี้ อาก็เลยต้องมาบอกกับเธอ อาให้เธอตัดสินใจว่าเธอจะเอายังไงกับเรื่องนี้" พีรวิชญ์กล่าวอย่างยากเย็น ในใจเค้านึกสงสารบิ๊กกับพัชอยู่เหมือนกัน
บิ๊กรู้สึกว่า ตัวของเค้า แขนขา ของเค้า ทุกๆส่วนในร่างกายของเค้า รวมถึงหัวใจของเค้าชาไปหมด เค้าไม่อยากจะยอมรับความจริงข้อนี้ เค้าอยากให้สิ่งที่พีรวิชญ์มาพูดในวันนี้เป็นแค่เรื่องตลก แต่เค้าก็รู้ดีว่า นี่มันคือเรื่องจริงที่เค้าเพิ่งได้ฟังจากปากของคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา...
"คุณอาจะให้ผมทำยังไงครับ" เค้าถามและพยายามข่มความเจ็บปวด
"อาอยากให้เธอตัดสินใจ อาไม่บังคับเธอ" 
"แต่คุณอาก็อยากให้ผมห่างไปจากชีวิตพัชใช่ไหมครับ ทุกคนต้องการแบบนั้นใช่ไหม" 
"ทางเดียวที่ดีที่สุด ก็คงจะต้องให้เป็นเช่นนั้น อาคิดว่า ถ้าเธอหายไปจากชีวิตพัชตอนนี้ อีกหน่อยพัชก็คงจะทำใจได้เอง กาลเวลาจะช่วยรักษาบาดแผล และในที่สุดพัชก็จะลืมไปเองว่าเคยรักกับเธอแบบไหน เธออาจจะได้เจอผู้ชายที่เธอรัก และรักเธอในที่สุด"
บิ๊กกำมือแน่น เค้าควบคุมไม่ให้พีรวิชญ์ได้รู้สึกว่าเค้ากำลังโกรธมาก 
"คุณอาคิดแบบนี้เหรอครับ คุณอาคิดว่าพัชจะลืมได้ง่ายๆเหรอครับ ขนาดผมเป็นผู้ชาย ผมยังไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่ผมถึงจะลืมเธอได้ เธอเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากนะครับ คุณอาจะไม่ดูถูกน้ำใจของพัชมากเกินไปหน่อยเหรอครับ แล้วจะให้ผมหายไปจากชีวิตเธอโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ เธอจะเจ็บปวดทรมานมากขนาดไหน ทุกคนเคยคิดถึงเรื่องนี้กันไหมครับ ทำไมเราไม่บอกความจริงกับเธอ แล้วให้ผมกับเธอค่อยๆยอมรับความจริงนั้น เราสองคนช่วยกันยอมรับความจริง ความจริงที่ว่าเราเป็นพี่น้องกัน เรารักกันแบบนั้นไม่ได้ ทำไมล่ะครับคุณอา" บิ๊กระบายออกมาอย่างสุดทน
พีรวิชญ์สะอึก ใช่เค้าควรจะบอกความจริงกับทุกคน และเค้าเองก็นึกแคลงใจว่า ทำไมภัทราถึงไม่บอกความจริงกับพัช ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าพัชเป็นลูกของชานนท์ บิ๊กก็เป็นลูกของชานนท์ แต่ภัทรากลับมีท่าทียินดีที่ได้รู้ว่าสองคนนี้สนิทกันมากแค่ไหน...
"อากลัวว่า ความจริงมันจะเจ็บปวดเกินไปสำหรับพัช พัชเจ็บปวดมาตลอดชีวิตแล้ว อาขอร้องเธอเถอะนะบิ๊ก ขอให้เธอคิดดีๆ การที่เธอหายไปจากชีวิตพัชเอง อารู้ว่าทั้งเธอและพัชจะต้องเจ็บปวดมาก แต่เชื่ออาสิว่าสักวันนึงเธอสองคนก็จะลืมมันไปได้เอง อารู้ว่าการที่อาคิดแบบนี้เป็นการใจแคบและเห็นแก่ตัว แต่ก็คงไม่มีวิธีไหนที่ดีกว่านี้แล้วล่ะ" 
บิ๊กคิดทบทวนไปมา เค้าเงียบงัน ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกจากเค้า เค้ากำลังคิด แน่นอนว่าเค้ากำลังเจ็บปวดอย่างที่สุด แล้วในที่สุดเค้าก็บอกกับพีรวิชญ์ว่า...
"ตกลงครับคุณอา ถ้าทุกคนคิดว่า ทางนี้เป็นทางที่ดีที่สุด ผมจะหายไปเอง และจะไม่มีใครรู้ว่าผมไปอยู่ที่ไหน แต่ก่อนที่ผมจะไป ผมขอร้องคุณอา ให้ผมอยู่กับพัชเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยครับ" เค้าเอ่ยเสียงปวดร้าว แม้พีรวิชญ์จะสงสารเด็กสองคนนี้เพียงไร แต่เค้าก็ตัดสินใจแล้ว
"ขอบใจเธอมากนะบิ๊ก ขอบใจที่เธอเข้าใจ ตกลง อาจะให้เวลาเธออยู่กับพัชเป็นครั้งสุดท้าย" 
เค้าหันไปมองพัชที่ตอนนี้หลับสนิทอยู่ในอ้อมอกของเค้า เค้าลูบผมเธอเบาๆ ก้มลงไปจูบหน้าผากเธออย่างแสนรัก...
"หลับให้สบายเถอะนะ พัช ที่รักของผม" เค้ากระซิบเบาๆ ในใจเค้าต่อต้าน เค้ายังไม่อยากยอมรับว่าเธอเป็นน้องสาวของเค้า และแล้วน้ำตาที่เค้าพยายามกลั้นไว้ทั้งวัน ก็ไหลออกมาอาบแก้ม เค้าสุดจะกลั้นเก็บมันเอาไว้แล้ว น้ำตาของเค้าไหลเงียบๆ ช้าๆ พัชค่อยๆลืมตาขึ้นมา เพราะว่าน้ำตาของบิ๊กหยดลงไปถูกใบหน้าของเธอ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองบิ๊ก ก็ตกใจมาก เพราะเห็นว่า เค้ากำลังร้องไห้...เธอเรียกเค้าเบาๆ...
"บิ๊กคะ" เธอมีท่าทีตกใจมาก เค้าเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันที่จะเช็ดต่อ พัชก็จับมือเค้าเอาไว้ เธอค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้เค้าเบาๆ เธอลุกขึ้นนั่ง เค้าก็เช่นกัน เธอหายไปจากเตียงครู่หนึ่ง ก็กลับมาพร้อมกับกะละมังเล็ก ๆ พร้อมด้วยผ้าเช็ดหน้า เธอเช็ดหน้าให้เค้าเบาๆ...น้ำตาของเธอคลอเบ้า...
"เป็นอะไรคะ ทำไมต้องร้องไห้คนเดียว บิ๊กใจร้ายจังเลยนะ มีอะไรทำไมถึงไม่ยอมบอกพัชบ้างเลย" เธอตัดพ้อ แต่ก็ยังคงเช็ดหน้าให้เค้า เค้าจับมือเธอรวบไว้ เก็บผ้าใส่ลงไปในกะละมัง เธอโผเข้ามากอดเค้า ทั้งคู่กอดกันแนบแน่น เนิ่นนาน เธอร้องไห้เบาๆ อยู่ในอ้อมกอดเค้า เค้าเองก็น้ำตาไหลเงียบๆ ทั้งคู่รับรู้ได้ว่า มีอะไรผิดปกติไป...แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรเค้าอีก เธอรับรู้แต่เพียงว่า เค้ามีอะไรในใจแน่นอน
ทั้งคู่คลายอ้อมกอดจากกัน...
"พัช...ผมรักคุณ" เค้าเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง 
"พัชรู้ค่ะ" เธอเอ่ยตอบเค้า
ทั้งคู่ประสานสายตาลึกซึ้ง บิ๊กค่อยๆโน้มตัวมาใกล้ๆพัช ลมหายใจอุ่นๆ ของทั้งคู่ใกล้เข้ามาหากันและกันเรื่อยๆ เค้าประทับจุมพิตที่ริมฝีปากเธอ ซึ่งเธอก็ตอบรับอย่างยินดี...จุมพิตนี้ช่างแสนอ่อนหวาน อ่อนโยน ลึกซึ้งและเนิ่นนานกว่าครั้งไหนๆ เค้าเลื่อนลงมาที่ซอกคอขาวๆของเธออีกครั้ง และมือของเค้าก็ปลดกระดุมเธอ จนหมดทุกเม็ด เธอไม่ได้ขัดขืน และก็ยินดี แม้ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เค้าและเธอพูดกันด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้น และแล้วทุกอย่างก็เริ่มขึ้น อ่อนหวาน และเนิ่นนาน กว่าที่ทั้งสองคนจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน...
ถึงบิ๊กจะรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของเค้า แต่เค้าก็ปฏิเสธที่จะยอมรับมัน เค้าไม่สามารถรู้สึกว่าเธอเป็นน้องสาวเค้าได้ เค้ารักเธอแบบน้องสาวไม่ได้ และเค้าก็รู้ว่าเธอก็รักเค้าแบบพี่ชายไม่ได้เช่นกัน...เมื่อทุกอย่างดำเนินไป และจบลงในที่สุด...เธอซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม เค้าได้แต่มองเธอ เธอก็มองเค้าเช่นกัน 
"เสียใจรึเปล่า" เค้านอนลงข้างๆเธอและกระซิบถามเบาๆ
เธอส่ายหน้าพลางเขยิบไปรับอ้อมกอดจากเค้า...
"บิ๊กคะ พรุ่งนี้เราจะเป็นยังไงต่อไปนะ" เธอมองหน้าเค้าและถาม
คำว่า...พรุ่งนี้...ทำให้ความเจ็บปวดแผ่ซ่านเข้าสู่หัวใจเค้าอีกครั้ง..
เค้าฝืนยิ้มให้เธอ พลางถามว่า
"กลัวเหรอ" 
"เปล่าหรอก ไม่ได้กลัว เพียงแต่ว่า พัชรู้สึกว่า บิ๊กแปลกไปน่ะ มีอะไรในใจ ที่ไม่สามารถบอกคนอื่นได้ใช่ไหม" เป็นครั้งแรกที่เค้าพยักหน้ายอมรับกับเธอ
"เห็นว่าพัชเป็นคนอื่นใช่ไหม ถึงได้ไม่ยอมบอกอะไรเลย" เธอเอ่ยน้ำเสียงตัดพ้อและบ่งบอกว่าเป็นห่วงมากกว่าน้อยใจ เค้าลูบศีรษะเธอเบาๆ และกอดเธอไว้แน่น เค้าหลับตาพลางบอกกับเธอว่า...
"นี่...เด็กโง่เอ๊ย...เราเป็นคนๆเดียวกันแล้วนะ รู้ไหม" 
เธอยิ้มเขินๆ และพูดต่อไปว่า
"ถ้าตอนนี้ยังพูดไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ ถ้าสบายใจเมื่อไหร่ค่อยบอกพัชก็ได้" 
"ขอบคุณนะ" เค้าเอ่ยแผ่วเบา
"นอนเถอะค่ะ ดึกแล้วนะ" เธอหอมแก้มเค้าเบาๆ
ทั้งคู่หลับไปแล้วพรุ่งนี้ยังรอพวกเค้าอยู่ พรุ่งนี้ที่ทุกๆอย่างจะเปลี่ยนไป