"รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ" ตอนที่ 16

Pat_Big

ที่บ้านพัช...
ภัทราถามถึงพัชกับป้านิ่ม
"ป้านิ่มจ๊ะ...ลูกพัชล่ะ ฉันยังไม่เห็นเลยตั้งแต่ตื่นขึ้นมา" ภัทราอาการดีวันดีคืนตั้งแต่ได้เจอกับพัช 
"เธอไปหาบิ๊กน่ะค่ะ" ป้านิ่มตอบ 
"บิ๊ก...ใครกันเหรอ" ภัทรามีสีหน้าฉงน
"เอ่อ...เค้าเป็นลูกชายของคุณรินลดากับ เอ่อ คุณ คุณชานนท์น่ะค่ะ" ป้านิ่มกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น... 
"ลูกชายชานนท์เหรอ จริงเหรอป้า แล้วเค้ารู้จักกับลูกพัชด้วยเหรอ" ภัทราตื่นเต้นมากที่ได้รู้ข่าวนี้ 
เธอให้ป้านิ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดระหว่างบิ๊กกับพัชให้เธอฟัง...สร้างความลำบากใจให้กับป้านิ่มยิ่งนัก...พีรวิชญ์ผ่านมาได้ยินการสนทนาระหว่างภัทรากับป้านิ่มพอดี...พีรวิชญ์จึงเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย...ป้านิ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นพีรวิชญ์...แต่เค้าพยักหน้าเป็นเชิงให้ป้านิ่มเล่าต่อไปได้...ภัทราฟังเรื่องราวของบิ๊กกับพัชด้วยอาการที่บ่งบอกว่า...ดีใจและมีความสุข...เธอไม่ได้รับรู้เลยว่า...ต่อจากนี้ไป...เรื่องราวของทั้งสองคนจะสร้างความเจ็บปวดให้ใครบ้าง...เมื่อฟังป้านิ่มเล่าจบเธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า...
"พีคะ...คุณคิดว่าเด็กสองคนนี้รักกันหรือเปล่าคะ" ภัทราหันไปถามสามี...
พีรวิชญ์ฝืนใจยิ้มและตอบไปว่า..."ไม่รู้สินะ...ผมเองก็เพิ่งได้รู้จักกับบิ๊กไม่เท่าไหร่"
"คุณเคยเจอบิ๊กแล้วใช่ไหมคะ เค้าเป็นยังไงบ้างคะ" ภัทราถามด้วยความอยากรู้
พีรวิชญ์เก็บความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ข้างใน แวบหนึ่งที่เค้าคิดว่าภัทราสนใจเรื่องบิ๊กเพราะว่าเป็นลูกชายของชานนท์...
"เคยเจอกันประมาณสองครั้ง เป็นเด็กหนุ่มที่ใช้ได้ทีเดียว ผมว่าเค้าเหมือนชานนท์มาก" พีรวิชญ์ตอบไปตามสิ่งที่เค้ารู้สึก...
"ชานนท์" ภัทราหวนนึกถึงคนรักเก่า ที่ตอนนี้เธอรู้สึกกับเค้าแค่เพียงว่า เค้าเป็นแค่คนที่เธอเคยรักมากที่สุด แต่ตอนนี้คนที่เธอรักมากที่สุดก็คือ พีรวิชญ์ต่างหาก...พีรวิชญ์ข่มความรู้สึกไม่ให้คิดว่า ภัทรารู้สึกยังไงกับชานนท์...
"แล้วชานนท์เป็นยังไงบ้าง" ภัทราถามป้านิ่ม...
"ป้าไม่ทราบหรอกค่ะ คือคุณชานนท์เธอหายตัวไปตั้งแต่บิ๊กยังเด็ก ๆ น่ะค่ะ...ยังไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน หายไปไหน แม้แต่ตอนที่คุณรินลดาเธอเสีย คุณชานนท์เธอก็ไม่ได้มางานศพค่ะ...สงสารก็แต่บิ๊ก ตัวคนเดียว ไม่รู้จะอ้างว้างสักแค่ไหน" ป้านิ่มบอกเสียงเศร้าๆ...
ภัทราตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่นี้...อะไรกัน...ชานนท์หายไปเป็นสิบกว่าปีแล้ว...ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องเลย...แล้วรินลดา...ผู้หญิงคนนั้น...เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...บิ๊ก...ลูกชายของชานนท์อยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เมื่อไหร่...ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย...
"พีคะ...คุณรู้เรื่องนี้ใช่ไหม" เธอถามเสียงจริงจัง
พีรวิชญ์กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น...เค้าไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดเธอเลย...
"คือผม...ใช่...ผมรู้...แต่ที่ผมไม่บอกคุณ เพราะผมเห็นว่าคุณกำลังไม่สบายมาก แล้วไหนจะเรื่องลูกพัชอีก...ผมคิดว่าจะเล่าให้คุณฟังหลังจากที่เราได้เจอลูกพัชแล้ว" 
ภัทราหยั่งความรู้สึกของตัวเอง และของสามี เธอเชื่อเค้า เชื่อใจเค้า เธอจึงไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องที่เค้าไม่บอกความจริงกับเธอ
"แล้วรินลดาเป็นอะไรเหรอป้า" ภัทราถามต่อ
"เธอถูกรถชนน่ะค่ะ ที่บ้านเก่าของคุณชานนท์" ป้านิ่มตอบ
"ตายจริง" ภัทราเอามือทาบอก
ทั้งสามคนแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตสู่กันและกันฟัง ดูเหมือนว่าจะมีเพียง "พีรวิชญ์" คนเดียวที่ยังต้องเก็บความลับ และเรื่องเลวร้ายในอดีตที่เค้าเคยทำเอาไว้ ตอนนี้เค้ายังกำลังทำให้เด็กหนุ่มสาวสองคนที่บริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องราวอะไร และรักกันด้วยหัวใจบริสุทธิ์กำลังจะต้องพรากจากกัน...จากการตัดสินใจครั้งที่สองของเค้า...
ที่ทุ่งหญ้า
เจ้าโมโม่ผล็อยหลับซบไปบนตักของบิ๊ก มันวิ่งเล่นทั้งวัน จึงหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนอีกครั้ง...พัชนั่งอยู่ข้าง ๆ บิ๊ก ศีรษะของเธอซบอยู่กับไหล่เค้า...มือของเค้าโอบไหล่ของเธอไว้ข้างหนึ่ง...และลูบเจ้าโมโม่เบา ๆ อีกข้างหนึ่ง...
พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน...ท้องฟ้ายามนี้สวยงามและในขณะเดียวกันก็แสนเศร้า...แสงสีสัมสุดท้ายกำลังจะลับขอบฟ้า...ความมืดมิดกำลังจะปกคลุมท้องฟ้า...แต่ไม่นาน...รุ่งเช้า...ท้องฟ้าก็จะกลับมาสว่างสดใสอีกครั้ง...บิ๊กหวังว่าเรื่องของเค้าจะเป็นเช่นนี้เช่นกัน ยิ่งใกล้จะถึงวันพรุ่งนี้...เค้าก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว...
เค้าหันไปมองพัชซึ่งกำลังดื่มด่ำกับท้องฟ้าสีส้ม...เค้าก็ยิ่งปวดร้าว...เธอ...ผู้หญิงที่เค้ารักมากที่สุดในชีวิต...นอกจาก "แม่" ของเค้าแล้ว...เธอ...เป็นผู้หญิงคนที่สองที่เค้ารับรู้ในหัวใจว่า "รัก" มากแค่ไหน...เค้ากลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่ แต่เค้าไม่อยากให้พัชต้องตกใจ เค้าจึงเก็บกดมันเอาไว้...เค้าไม่อยากนึกภาพเลยว่า...จากนี้...พัชจะเป็นยังไงต่อไป...เค้าสงสารเธอจับใจ...เธอเห็นเค้าเงียบไปและมีอาการใจลอย...เธอจึงหันไปถามเค้าเบาๆว่า...
"เป็นอะไรเหรอคะ" เธอละสายตาจากท้องฟ้ามาจ้องหน้าเค้า
"เปล่าหรอก คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" เค้าตอบพลางกลั้นน้ำเสียงไม่ให้ผิดปรกติ
"คิดถึงพัชด้วยหรือเปล่า ถ้าไม่คิดถึงนะ งอนด้วย" เธอแกล้งแหย่เค้า
เค้ายิ้มและหัวเราะเบา ๆ พลางวางเจ้าโมโม่ลงกับพื้นและก็กางแขนออก
"ขอกอดหน่อยสิ" 
เธอร้อนวูบวาบไปทั้งหัวใจแน่นอนว่าเธอไม่ปฏิเสธเค้าหรอก เธอต้องการอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเค้าเสมอ เธอสวมกอดเค้า และเค้าก็สวมกอดเธอไว้ซะแน่น และบอกกับเธอว่า
"คืนนี้อยู่กับผมได้ไหม" เค้าถามเธอเบาๆ
"ที่นี่ เนี่ยนะ" เธอตอบแกมหัวเราะ
"เปล่าหรอก...ไม่ใช่...หมายถึงที่บ้านผมน่ะ" เค้าตอบ
เธออึ้งไปชั่วขณะ บิ๊กวันนี้ แม้จะดูอบอุ่นอ่อนโยน แต่เธอก็แอบสัมผัสถึงความเศร้าของเค้าแม้เค้าจะพยายามเก็บกดมันเอาไว้ก็ตามเธอรู้สึกว่า บิ๊กมีอะไรที่ผิดปกติไปแม้เธอจะไม่รู้ว่าความผิดปกตินั้นคืออะไรก็ตาม เค้าคลายอ้อมกอดจากเธอ และหันหน้ามาหาเธอ
"กลัวเหรอ" เค้าถาม พัชส่ายหน้าเบาๆ และตอบเค้าว่า...
"ไม่ได้กลัว เพียงแต่ว่า พัชไม่รู้ว่า ที่บ้านจะว่ายังไง" 
"บิ๊กโทรไปบอกให้เอาไหม" เค้าเสนอ ทั้งๆที่เค้าก็รู้อยู่แล้วว่า พีรวิชญ์ กับ ป้านิ่มยอมให้เค้าทำแบบนี้ เพราะอะไร...
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพัชบอกเอง" 
เธอหยิบมือถือขึ้นมาโทรบอกที่บ้าน และก็แปลกใจนิดๆ ที่ทางบ้านไม่ได้ว่าอะไรเลยสักนิด ทั้งๆที่เธอบอกความจริงไปว่า เธอจะไปค้างบ้านบิ๊ก...
"กลับบ้านกันเถอะ มืดแล้ว" พัชบอกกับเค้า...
เค้าเดินจับมือเธอเอาไว้ตลอดทาง...เหมือนกับว่าไม่อยากให้เธอห่างไปแม้แต่นาทีเดียว...เมื่อถึงบ้าน ทั้งสองพาเจ้าโมโม่ไปนอน...แล้วพัชก็บอกให้เค้าไปอาบน้ำ...เพื่อที่เธอจะได้ทำอาหารเย็นให้...
"บิ๊ก...ไปอาบน้ำก่อนนะ...เดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน" เธอบอกพลางเปิดตู้เย็นเตรียมสิ่งที่จะทำครัวออกมา...
"ไม่อาบด้วยกันเหรอ" เค้าแกล้งชวนเธอ นัยน์ตาเป็นประกาย เธอหันขวับแล้วค้อนเค้า
"บ้า" เธอตอบแค่นี้ก็รีบเก็บของและเดินเข้าครัวไป...
เค้ามองเธอจนลับสายตา ภาพของเธอช่างงดงาม...ทุก ๆ อิริยาบถของเธอ...ช่างสวยงามนักในความรู้สึกของเค้า...เค้าอยากจะเก็บทุกภาพของเธอ...เอาไว้ให้มากที่สุด...เท่าที่เวลาที่เหลืออยู่จะเอื้ออำนวยให้เค้า...เค้าอาบน้ำอย่างใจลอย...คิดถึงแต่เธอ...เธอที่เค้ารักแสนรัก...เค้าโหยหาเธอจนรีบอาบน้ำและแต่งตัวอย่างรวดเร็ว...และตามไปหาหัวใจของเค้า...ซึ่งตอนนี้กำลังหน้ามันอยู่ในครัว...
พัชกำลังทำอาหารอย่างมีความสุข...ใบหน้าของเธอมันเพราะความร้อนจากเตา...เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก...แต่เธอก็ไม่ยอมเช็ดมัน...มันเป็นเหงื่อที่มาจากความรักนี่นะ...เธอจึงปล่อยให้มันอยู่อย่างนี้...ไม่ได้เช็ดออกแต่อย่างใด เค้าแต่งตัวเสร็จแล้ว...และเดินเข้ามาในครัว...ในมือมีผ้าผืนเล็กๆที่เค้าชุบน้ำผสมน้ำหอมอ่อนๆ มาด้วย...เค้าเข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลัง เธอยิ้มและค่อยๆหันหน้ามาหาเค้า เค้าเช็ดเหงื่อให้เธอเบา ๆ ด้วยความรัก .แล้วตาเป็นประกายของเค้าก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าที่แสนอ่อนหวานของเธอ.สายตาของเค้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่เธอสัมผัสมันได้...
"อาบน้ำเร็วจังนะคะ" เธอเอ่ยขึ้น เอียงอายกับสายตาเป็นประกายของเค้า
"รู้สึกว่ากำลังเอาเปรียบพัชอยู่น่ะ ดูสิ ทำกับข้าวซะหน้ามัน เหงื่อเต็มเลย เหนื่อยไหมครับ" เค้าถามเสียงห่วงใย...เธอยิ้มหวาน และส่ายหน้าก่อนจะตอบเค้าว่า...
"ไม่เหนื่อยเลยสักนิด...มีความสุขมากกว่า" สายตาของเธอก็มีประกายเช่นเดียวกับที่เค้ามีและแสดงออกมา...
"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า" เค้าถามเธอหลังจากที่เธอหันไปสนใจทำอาหารต่อแล้ว
"ช่วยหยิบชามให้หน่อยสิ ขอบคุณค่ะ" พัชบอกกับเค้า
เค้าหยิบชามมาให้เธอ...และก็ช่วยเธอจัดการทั้งหมด ก่อนที่จะมานั่งกินข้าวด้วยกัน
"กับข้าวฝีมือพัชนี่อร่อยที่สุดเลยนะ" เค้าพูดขึ้นระหว่างที่เค้ากับเธอช่วยกันล้างจานพัชยิ้มให้กับเค้า ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากบางๆแสนสวยของเธอเธอกำลังซึมซับความสุขที่ได้อยู่กับบิ๊กอย่างเต็มที่เธออยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเค้าแบบนี้ตลอดไปเมื่อล้างจานเสร็จแล้วบิ๊กก็เช็ดมือที่เปียกให้เธอ...เธอกล่าวขอบคุณเค้า
"เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม" เค้าตอบ
"แล้วอยากได้อะไรล่ะ ถ้าหามาให้ได้ ก็จะให้นะ" 
"วันนี้...ช่วยนอนเป็นเพื่อนบิ๊กหน่อยได้ไหม หมายถึงที่ห้องเดียวกัน และก็เตียงเดียวกันน่ะ" เค้ารอคำตอบจนแทบกลั้นหายใจ
พัชสะดุ้งเล็กน้อย...ตกใจที่เค้าถามแบบนี้...ตายล่ะ...แล้วเธอจะตอบเค้าว่ายังไงล่ะนี่..เธอยังหวาดกลัวกับเหตุการณ์คืนนั้น แต่ไม่หรอกน่วันนี้เราเข้าใจกันแล้วนี่นา เธอคิดต่อไปว่า ที่บิ๊กขอร้องแบบนี้...อาจจะเป็นเพราะเค้ามีอะไรในใจบางอย่างที่ไม่สามารถบอกกับเธอได้...เธอจึงพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ...เค้าเข้ามาสวมกอดเธอเอาไว้และกระซิบที่หูว่า
"ขอบคุณมากนะ ขอบคุณที่สุดเลย" 
เค้าไปส่งเธอที่ห้องนอนของแม่เค้าเพื่อให้เธอจัดการธุระส่วนตัวเค้ารอเธออยู่ที่ห้องของเค้าเองอย่างใจจดใจจ่อ...เสียงเคาะประตู...ทำให้เค้าตื่นจากภวังค์...และรีบไปเปิดประตู เธออาบน้ำเสร็จแล้ว กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยออกมาจากตัว และผมของเธอ ที่เพิ่งสระเสร็จหมาดๆ...เค้าจูงมือเธอมานั่งที่โซฟา
"ขอบคุณอีกครั้งนะ ที่เชื่อใจผม" 
เธอกุมมือเค้าไว้ แล้วบอกกับเค้าว่า "ไม่เป็นไร" แล้วจึงถามเค้าอีกว่า
"บิ๊ก..เป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรในใจเหรอ พัชสังเกตเห็นนะว่าบิ๊กดูเศร้าๆไป แม้ว่าบิ๊กจะไม่แสดงออก แต่พัชก็สัมผัสได้ เป็นอะไรเหรอคะ บอกพัชได้ไหม" 
เค้าเข้ามาสวมกอดเธอ...และก็สูดกลิ่นหอมจากผมของเธอ...พลางบอกกับเธอว่า
"ที่รักของผม...ผมไม่เป็นไรหรอกนะ...แค่มีพัชอยู่กับผมตอนนี้...ก็พอแล้ว" 
พัชหันมาจ้องหน้าเค้า สองมือของเธอจับแก้มใสๆของเค้าเอาไว้ และก็มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่มองกลับมาด้วยความรักเช่นกัน
เค้าพาเธอออกไปนอนดูดาวที่ระเบียง สายลมยามค่ำคืนต้องผิวกาย อากาศเย็นๆของค่ำคืน ทำให้เธอเต็มใจที่จะซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเค้า...อกอุ่น ๆ ของเค้าทำให้เธอคลายหนาวได้โดยสิ้นเชิงเมื่อดึกมาก และอากาศเริ่มเย็นลงมากๆแล้ว...เค้าก็พาเธอกลับเข้าห้อง...เค้าอุ้มเธอวางบนเตียงอย่างเบามือ...เธอขัดขืนไม่ให้เค้าอุ้ม แต่สุดท้ายก็ต้องยอมโดยดี
"ตัวเบายังกับนุ่น...กินเยอะๆหน่อยนะ" เค้าแซวเธอพลางหัวเราะ
เธอตีแขนเค้าเบาๆ รู้สึกร้อนวูบวาบ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...
"กลัวไหม" เค้าถามเธอแบบนี้อีกแล้ว...
"กลัวอะไรล่ะ ถ้าหมายถึงกลัวบิ๊กจะทำอะไรแบบวันนั้น คือ พัชเชื่อใจบิ๊กนะ" พัชตอบพลางจ้องหน้าเค้าอย่างจริงจัง
"พัช ขอนอนกอดหน่อยได้ไหม และก็ช่วยร้องเพลงให้ผมฟังหน่อยสิ" เค้าอ้อนเธอ  เธอเขยิบตัวเข้ามาใกล้ๆ และก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมกอดของเค้า เค้าจูบหน้าผากเธออย่างแสนรัก...เธอร้องเพลงที่เค้าชอบให้เค้าฟัง เค้าจ้องตาเธอตลอดเวลา เมื่อเธอร้องจบ
"เขินนะ มองอยู่ได้" เธอเอ่ยพลางหลบสายตา 
เค้าช้อนคางเธอขึ้นมา และก็จุมพิตริมฝีปากบางๆของเธอ อย่างอ่อนโยน ลึกซึ้ง และเนิ่นนาน เมื่อเค้าถอนริมฝีปากจากเธอ เค้าก็เลื่อนลงมาที่ซอกคอขาวๆของเธอ...มือของเค้าปลดกระดุมเสื้อของเธอ...เม็ดที่ 1...เม็ดที่ 2...เม็ดที่ 3...จนเผยให้เห็นร่องอกขาวนวลเนียน...และแล้ว
"พัช...บิ๊กขอโทษ" เค้าพูดน้ำเสียงบ่งบอกว่าเสียใจจริงๆ พลางติดกระดุมกลับคืนให้เธอ
"ดีนะ ที่หยุดทัน ไม่งั้นล่ะก็" เค้าทำหน้าทะเล้นกลบเกลื่อนเหตุการณ์เมื่อครู่
"ตกใจมากไหม" เค้ารับเธอเข้ามากอดไว้ซะแน่น สำนึกผิดท่วมท้นหัวใจ...
เธอไม่พูดอะไร เพียงแต่ส่ายหน้า เพื่อที่จะบอกเค้าว่า เธอไม่ได้โกรธเค้าเลย...
"นอนเถอะนะ แต่ถ้ากลัวว่าจะเป็นเหมือนเมื่อกี้ บิ๊กลงไปนอนข้างล่างก็ได้นะ รึว่าพัชจะกลับไปนอนห้องแม่ก็ได้"เค้าเสนอขึ้น เธอลุกขึ้นนั่ง ทำให้เค้าลุกขึ้นด้วย แล้วเธอก็กอดเค้าเอาไว้ 
"ที่รักของพัช...นอนเถอะนะ พรุ่งนี้ยังมีอะไรรออยู่อีกมากนะ" เธอหอมแก้มเค้าเบาๆ
แล้วล้มตัวลงนอน เค้ายังคงนั่งมองเธอ และยิ้มให้เธอ ที่ตอนนี้นอนมองเค้าอยู่
"ยังนอนไม่ได้ ยังไม่ได้ Good Night Kiss เลย" เค้าบอก
"นี่...เมื่อกี้น่ะ มันมากกว่า Good Night Kiss แล้วนะยะ" เธอทำเสียงขึงขัง
ทำให้เค้าหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วก็เอนตัวลงนอนข้างๆเธอ แต่ใช้มือยันศีรษะไว้ และมองเธอต่อไป...
"จะไม่นอนหรือไง ฮึ..." เธอถาม
"ไม่ล่ะ อยากทำอย่างอื่นมากกว่า" เค้าแกล้งเธอแบบนี้อีกแล้ว เธอรีบบอกเค้าว่า
"พัชนอนล่ะ ราตรีสวัสดิ์" แล้วเธอก็หลับตาปี๋ เค้ามองเธอด้วยความเอ็นดู เค้าจูบหน้าผากเธอเบาๆ และก็เลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก ทำเอาเธอตกใจลืมตามาเจอะกับสายตาของเค้าพอดี เค้าจูบเธออีกครั้งเบาๆ และอ่อนโยน...
"ราตรีสวัสดิ์นะที่รักของผม" เค้าบอกและก็เอนศีรษะลงกับหมอน