"รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ" ตอนที่ 14

Pat_Big

พัชปล่อยให้เจ้าโมโม่วิ่งนำหน้าไป...มันวิ่งกระดิกหาง...และเล่นกับสิ่งที่มันพบเจอข้างทางอย่างอารมณ์ดีคล้าย ๆ กับว่า มันแสดงออกให้พัชได้รู้ว่ามันดีใจ ที่จะได้เจอกับบิ๊ก อีกครั้ง...พัชไม่ได้พามันออกมาข้างนอกด้วยแบบนี้หลายวันแล้ว มันก็คงสังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเมื่อมีโอกาสได้ออกมาอีกครั้ง มันก็เลยดูร่าเริงและมีความสุข...ซึ่งแตกต่างจากพัชโดยสิ้นเชิง...
คิดถึงบิ๊กล่ะสินะโมโม่...พัชก็คิดถึงเค้ามากเหมือนกัน สุดหัวใจเลยล่ะ พัชพึมพำกับตัวเอง
แต่พัชกลัวจังเลย พัชไม่รู้ว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วเค้าหายไปไหนนะไม่คิดจะติดต่อกลับมาบ้างเลยรึไง รึว่าจะให้จบแบบนี้จริง ๆ  
แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอาบแก้มของเธออีกครั้ง...สามสี่วันที่ผ่านมานี้...แม้ครอบครัวของเธอจะเต็มไปด้วยอุ่นไอรัก...แต่ดูเหมือนกับว่ามันช่างยากเย็นเหลือเกินกับการยิ้มและหัวเราะ...เธอคิดว่าเธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าวิธีการยิ้มและหัวเราะนี่...เค้าทำกันยังไงนะ...
เธอรีบเช็ดน้ำตาออกไปอย่างเร็ว ๆ ...เธอหันไปสนใจโมโม่  มองดูมันอยู่สักพัก...แล้วเธอก็กลับไปใจลอยอีกครั้งหนึ่ง...คราวนี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รับรู้แล้วว่ากำลังเดินอยู่ข้างถนน...เจ้าโมโม่วิ่งล้ำเข้าไปเกือบถึงกลางถนน...พัชไม่ได้สังเกตและไม่รู้เลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนนี้เธอใจลอยเหมือนกับว่าไม่มีวิญญาณอยู่ในตัวแล้ว...
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงรถยนต์เบรกกะทันหันอย่างแรง...พัชตกใจสะดุ้งและหลุดจากภวังค์ในทันทีเธอกรีดร้องด้วยความตกใจ
โมโม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เจ้าของรถเป็นชายวัยกลางคน รีบเปิดประตูลงมาถามไถ่...นับว่ามีน้ำใจมากทีเดียว...
เป็นอะไรรึเปล่าหนู เดินถนนแล้วใจลอยแบบนี้ได้ยังไง ดีนะว่าลุงเบรกทัน ไม่อย่างนั้นสุนัขของหนูคงเป็นอะไรไปแล้ว
พัชยืนตะลึงงันกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอพูดอะไรไม่ออก หัวใจเต้นโครมครามด้วยความตกใจ
มะ ไม่เป็นอะไรค่ะ หนูไม่เป็นอะไร พัชละล่ำละลักตอบ
สุนัขของหนูก็คงไม่เป็นอะไรเหมือนกัน เมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่งมาช่วยเอาไว้ กลิ้งลงไปข้างทางทั้งคนทั้งสุนัข เอ...แล้วกลิ้งไปอยู่ตรงไหนแล้วล่ะนี่...
ลุงเจ้าของรถเดินออกไปตามหา ทำให้พัชต้องรีบเดินตามไป ห่างจากรถของลุงคนนั้นไม่เท่าไหร่ .ก็เจอกับผู้ชายที่ช่วยโมโม่เอาไว้...เจ้าโมโม่ตัวสั่นด้วยความตกใจ...แต่มันไม่มีบาดแผลอะไร...ชายหนุ่มที่ช่วยมันไว้นั้นมีแผลตามแขนและมือ เป็นรอยถลอก เลือดไหลออกมาซิบๆ...
เป็นอะไรมากไหมพ่อหนุ่ม... ลุงคนนั้นถามอย่างเป็นกังวล
ไม่มากครับ แค่ถลอกเท่านั้น แล้วเจ้านี่ก็ไม่เป็นอะไรด้วยครับ ชายหนุ่มอุ้มเจ้าโมโม่ที่ยังตัวสั่นและลูบมันเบา ๆ...เป็นการปลอบให้มันหายตกใจ...
ลุงว่าให้ลุงพาไปทำแผลดีกว่านะ 
ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณมากนะครับ คือเรารู้จักกันน่ะครับ ใช่ไหมโมโม่
ชายหนุ่มหันมาถามโมโม่ที่ตอนนี้หายตัวสั่นแล้ว โมโม่เห่าตอบไปหนึ่งครั้ง ทำให้ลุงคนนั้นหัวเราะชอบใจ...
เจ้าหมาตัวนี้นี่แสนรู้จังนะ...เอาล่ะไม่เป็นอะไรกันก็ดีแล้ว ลุงก็โล่งอก อ้อ..นี่แม่หนู คราวหน้าน่ะอย่าเดินเหม่อลอยแบบนี้อีกล่ะ ลุงคนนั้นหันมาบอกกับพัชก่อนจะเดินไปขึ้นรถและขับออกไป...
พัชได้สติกลับมาอย่างสมบูรณ์แล้ว เธอรู้สึกผิดท่วมท้นหัวใจ...
 บิ๊ก...พัชขอโทษนะ... 
ขอโทษโมโม่ดีกว่านะ ท่าทางจะตกใจมากทีเดียว 
พัชเอื้อมไปรับเจ้าโมโม่มากอดไว้แน่น พลางบอกกับมันว่า
โมโม่...พัชขอโทษจ้ะ...พัชจะไม่ปล่อยให้เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ 
โมโม่ซบหัวลงกับอกของพัช คล้ายๆจะบอกกับเธอว่า ไม่เป็นไร
กำลังจะไปไหนเหรอ แล้วทำไมเดินใจลอยขนาดนี้ บิ๊กถามด้วยน้ำเสียงดุ ๆ นิดหน่อย...
ก็...จะไปหาบิ๊กน่ะ...ใจร้ายจังเลยนะ..เงียบหายไปเลย..ไม่นึกถึงกันบ้างหรือไง พัชตอบพลางหลบสายตาของเค้า...ตอนนี้เจ้าโมโม่กลับไปร่าเริงกับสิ่งของข้างทางอีกแล้ว...
แล้วที่เขียนบอกไว้ว่า ลาก่อน ไม่ได้หมายความว่าต้องการจะให้เป็นแบบนี้เหรอ น้ำเสียงของชายหนุ่มกลายมาเป็นตัดพ้อต่อว่า...
บิ๊ก... พัชกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น และก็คิดไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไรต่อไป
เด็กโง่...ไป...กลับบ้านกันดีกว่านะ... บิ๊กเอื้อมมือไปจับมือเธอแล้วบีบเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ
พัชยิ้มและรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว...
นี่...ไม่อนุญาตให้ร้องไห้นะ...ไม่ชอบเห็นน้ำตา...มันหดหู่ บิ๊กใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่เธอและจับตัวเธอให้มาใกล้กับเค้า...
คือว่าพัช... เธอก็ยังหาคำพูดที่จะอธิบายสิ่งที่อยู่ในใจไม่ได้อยู่ดี...
ไม่เป็นไร...เค้ายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน และลูบผมยาวสลวยของเธอไปมา...
ทั้งสองยิ้มให้กัน และก็หัวเราะด้วยกันเบา ๆ บิ๊กเดินไปอุ้มเจ้าโมโม่ไว้ และทั้งสามก็เดินไปยังบ้านของบิ๊ก...
ที่บ้านของบิ๊ก
เจ้าโมโม่หลับไปแล้ว คงเพราะว่ามันสนุกกับการเดินทางครั้งนี้มาก มันวิ่งและกระโดดโลดเต้นมาตลอดทาง มันหลับไปด้วยความเหนื่อย และ เป็นสุข
พัชกับบิ๊กนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ทั้งคู่เพิ่งจะกินข้าวเสร็จแล้วพัชก็เอ่ยขึ้นมาว่า
บิ๊ก...เป็นยังไงบ้าง เธอถามเค้าอย่างห่วงใย
ก็ไม่ค่อยสบายหรอก เห็นว่าจะถูกทิ้งน่ะ บิ๊กตอบเสียงงอน ๆ 
นี่...น่ารักแย่เลยนะ..งอนแบบนี้น่ะ พัชแกล้งแซวเค้าพลางเอียงหน้าไปใกล้ๆเค้า...
เค้าเดินมาจับตัวเธอให้ลุกขึ้นยืนเค้ายืนหันหน้าเข้าหาเธอและก็กุมมือเธอมาวางไว้แนบอก...
พัช...เคยได้ยิน เคยรับรู้ เคยสัมผัสได้กับสิ่งที่ หัวใจ ของผมบอกพัชบ้างไหม...ผมไม่รู้นะว่าระหว่างเราน่ะมันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมเราถึงได้เป็นแบบนี้ในสามสี่วันที่ผ่านมานี้...ผมอาจจะเป็นคนที่ใช้คำพูดไม่เป็น มันก็เลยอาจจะทำให้คนรอบข้างไม่เข้าใจผม...แต่สิ่งที่ผมสื่อออกมาด้วยหัวใจน่ะพัชเคยใช้หัวใจสัมผัสมันบ้างมั้ย เค้าพูดกับเธอ สบตาเธอ อย่างจริงจัง...
ผม...อยากจะขอโทษกับเรื่องคืนวันนั้น...ผมรู้ว่าผมทำให้พัชเสียใจมากที่สุด ผมเองก็เสียใจและปวดร้าวมากเช่นกัน...พัช...ผมรักพัชนะ ประโยคสุดท้าย เค้ากระซิบเธอเบาๆที่หู...
น้ำตาของพัชไหลลงมาช้า ๆ...เธอพูดไม่ออกและซาบซึ้งกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินเมื่อกี้นี้จากปากผู้ชายที่เธอรัก...ใช่...เธอสัมผัสทุกๆอย่างจากหัวใจของเค้าได้ตลอดมา...เพียงแต่ว่าเธออาจจะมองข้ามไป...ด้วยความที่เธอไม่แน่ใจว่า...จริง ๆ แล้วเค้ารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่...เค้ายังคงเช็ดน้ำตาของเธอให้เธอเสมอ...เค้าสบตาเธอและ...พัชรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา และใกล้เข้ามาทุกที
เค้าประทับจุมพิตแรกที่แสนจะอ่อนโยนไว้กับริมฝีปากของเธอ เธอตกตะลึงและตัวสั่น
เป็นอะไรกลัวเหรอเค้าถามเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนเธอส่ายหน้าเบา ๆ เป็นเชิงปฏิเสธ...
บิ๊ก...พัชขอโทษ...พัช ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อเค้าก็ใช้นิ้วมาปิดปากเธอไว้...แล้วบอกกับเธอว่า
คิดถึงจัง เค้าดึงเธอเข้ามากอดและเธอก็กอดตอบเค้าอย่างยินดี...
ทั้งคู่กอดกันอยู่สักครู่ พัชก็คลายอ้อมกอดและพูดขึ้นมาว่า
คิดถึงที่สุดเลย...กอดฉันไว้ตลอดไปด้วยนะ
เค้าเชยคางของเธอให้สบตากับเค้าอีกครั้ง...
พัช...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...จำไว้นะว่า...ผมรักพัช... เค้าพูดน้ำเสียงจริงจัง...
นี่...บอกเป็นครั้งที่สองแล้วนะ...รู้แล้วล่ะน่า พัชยิ้มและส่ายหัวเป็นเชิงแกล้งแหย่เค้า
เค้าหันหลังกลับและก็พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าน้อยใจ...
รู้แล้ว...แต่ไม่เคยจำสินะ... 
พัชตกใจเมื่อเห็นว่าเค้ากำลังเข้าใจผิด เธอจึงเดินไปกอดเค้าไว้จากทางด้านหลัง
และแนบแก้มกับแผ่นหลังแข็งแรงของเค้าแล้วบอกกับเค้าว่า
งอนเหรอ...เป็นผู้ชายงอนไม่น่ารักนะ...จะบอกให้
เมื่อเห็นว่าเค้าไม่ตอบอะไรเธอจึงพูดต่อ...
นี่...ถ้าไม่จำและไม่รับรู้น่ะ...จะกลับมาหาเหรอ...มาหาทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า...ยังจะยินดีต้อนรับกันอยู่ไหม...บิ๊ก...คนใจร้าย คราวนี้กลายเป็นเธอที่เดินหนีเค้าไป เธอเดินออกไปที่สวนหลังบ้าน...และเริ่มร้องไห้...สักครู่เดียวเท่านั้น...เค้าก็ตามมาและก็ยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้เธอ...
ขอโทษนะ เค้าเอ่ยขึ้นพยามจะสบตาเธอ แต่เธอก็ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
นี่...เงยหน้าหน่อยสิครับ อยากเห็นหน้านะ
พัชรับดอกกุหลาบสีขาว..และก็แอบยิ้มทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่...
จะไม่เงยหน้ามาคุยกันใช่ไหม เค้าไม่ลดละ
หึ...งอนเข้าไป...ได้ทีล่ะสิ...เห็นว่าคนเค้ารัก เค้าห่วง และก็หวงน่ะ เค้าพูดต่อและก็จับไหล่เธอเอาไว้ ทำท่าจะกอดเธออีกแล้ว...แต่เธอก็ยังขืนตัวเอาไว้ไม่ให้เค้ามาใกล้มากกว่านี้...
แหวะ... เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเค้าและก็ยิ้มให้เค้าแล้ว...เค้าขยี้ผมเธอเบา ๆ...และก็กอดเธอไว้อีกครั้งอย่างแสนรัก...
ยัยเด็กบ้าเอ๊ย...กว่าจะเข้าใจอะไรนี่ทำไมยากจังนะ บิ๊กบ่นพึมพำ
เข้าใจแล้วค่า...คุณภัคนนท์... เธอเอียงหน้ามาใกล้ๆเค้าและก็รีบหลบทันทีรักษาระยะห่างเอาไว้เท่าเดิม...
บิ๊กหัวเราะ กลัวจะโดนจูบอีกเหรอ พัชหน้าแดงและไม่ตอบอะไร...
พัช...ไปทุ่งหญ้ากันนะ พัชพยักหน้าและก็บอกกับเค้าว่า...
บิ๊ก...ก่อนจะไปน่ะ..ขออยู่ตรงนี้อีกสักเดี๋ยวได้ไหม...และก็...กอดพัชเอาไว้เหมือนเมื่อกี้...ได้ไหม เธอวิงวอนเค้า...
ไม่ต้องอ้อนวอนขนาดนี้หรอกน่า...รู้ใช่ไหมว่าบิ๊กไม่เคยทนกับสายตาท่าทางและน้ำเสียงแบบนี้ของพัชได้เลย อ๊ะๆ...อยากกอดเค้าล่ะสิ... บิ๊กแกล้งแซวเธอเธอตีแขนเค้าเบาๆ...และเมื่อเค้ากางแขนออก เธอก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของเค้าด้วยความเต็มใจอีกครั้ง...
ตอนนี้เสียงหัวใจของเค้าและเธอเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน