มิตรภาพที่ถูกทำลาย

KimBerrY

เพื่อนคนหนึ่งคบกันมาสมัยเรียนประถมด้วยกัน ไม่ได้สนิทมากหรอก 
แล้วเธอกับฉันก็ได้เข้าเรียนชั้นมัธยมที่โรงเรียนเดียวกัน
เพราะบ้านเราอยู่ใกล้กันและใกล้กับโรงเรียน เราจึงเลือกการเดินทางด้วยเท้าไปโรงเรียนทุกวัน
เธอกับฉันไปโรงเรียนด้วยกันได้เดือนหนึ่ง เธอก็มีเพื่อนคนหนึ่งมาเดินไปโรงเรียนด้วย
ฉันไม่ว่าอะไร มีเพื่อนหลายคนเดินไปด้วยกันก็สนุกดี
เราเดินไปโรงเรียนด้วยกันได้หนึ่งเทอม ขึ้นเทอมใหม่ เธอเปลี่ยนไป
แรกๆ เธอไปโรงเรียนเช้าขึ้น ฉันไม่ว่า ฉันก็ยอมไปโรงเรียนเช้าขึ้น
ต่อมา เธอไปโรงเรียนเช้าขึ้นกว่าเดิม เธอมารอฉันยังไม่ 6 โมงครึ่งดีเลย โรงเรียนก็อยู่แค่นี้ เดินแค่ไม่ถึง 20 นาที จะรีบไปทำไมนะ
ต่อมา ฉันเลยบอกให้เธอไปโรงเรียนก่อน ไม่ต้องรอฉันก็ได้ ถ้ารีบร้อน เธอกับฉันก็ตกลงกันตามนั้น
เหตุการณ์พลิกผัน กลายเป็นว่าจากวันนั้นจนวันนี้ เธอกับฉันก็ไม่คุยกันอีกเลย
สาเหตุ....ไม่รู้ ไม่อาจคาดเดาได้ หรือเพราะวันนั้นที่ฉันไม่ยอมไปโรงเรียนพร้อมกับเธอ และฉันบอกให้เธอไปก่อนถ้าเธอรีบร้อน
หรือว่า...อะไร ไม่รู้ งง
ถึงแม้เราสองคนจะเจอหน้ากันอยู่ก็ตาม แต่ทำไมต้องทำเป็นหมางเมินกันด้วย ทั้งๆ ที่รู้จักกัน 
ตอนนัดเจอเพื่อนสมัยประถม เธอเห็นฉันแล้วนะ ไม่ทักไม่ทาย แถมยังทำเป็นเหมือนไม่สนใจ 
เธออยู่ห่างจากฉันแค่เพื่อนของเราคนหนึ่งเท่านั้น เพื่อนที่ไม่รู้ว่าเราสองคนโกรธอะไรกันด้วย
ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอโกรธอะไรฉัน หรือว่า เธอคิดว่าฉันหยิ่ง
ฉันก็หยิ่งจริงๆ นั่นแหละ หยิ่งที่ไม่ยอมพูดกับเธอให้รู้เรื่องเอง ว่าเธอเป็นอะไร โกรธเกลียดอะไรฉัน
หยิ่งที่สามารถหาเพื่อนเดินกลับบ้านด้วยกันได้ (แบบไม่ง้อเธอ) และเดินไปโรงเรียนคนเดียวก็ได้ (โดยไม่ง้อเหมือนกัน)
ในเมื่อเธอไม่เหลือเยื่อใยความเป็นเพื่อนให้และฉันจะมีไว้ให้เธอทำไมกัน...ฉันขอถาม
เธอและฉันร่วมกันทำลายสายใยที่ผูกพันกัน
เราสองคนจะกลับคืนเป็นดั่งเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ไหม ฉันไม่รู้
ที่ฉันอยากรู้เพียงอย่างเดียวคือ เธอหมางเมินฉันไปทำไม ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ช่วยอธิบายให้ที
ถ้าเธอต้องการให้เราเป็นอย่างนี้ต่อไป ฉันก็ไม่ว่าอะไร ฉันรับได้
คนเราก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ