เจ้าหญิงแสนขาว & แสงดาวสีเทา (บทที่2)

ปากกาดอกไม้(2)

บทที่ 1
  แสนขาว ผู้เลอโฉม
      
        เมื่อนานมาแล้ว ข้าเคยรู้จักรอยยิ้ม  รอยยิ้มที่ไม่เสแสร้ง ไม่ได้แกล้งทำ
เป็นยิ้มที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ  ชั่วเพียงข้ามคืน  กลับทำให้ข้าลืมรอยยิ้มที่งดงามเช่นนั้น
ข้าลืมแม้กระทั่งความจริงใจที่ข้าเคยมี  ข้าจำได้ว่าเคยชอบแสงนวลตาของหมู่ดาวบนฟ้านั้น
แต่ตอนนี้ แม้แสงหรี่ๆของโคมไฟข้ายังไม่อยากจะเหลียวมอง   
        ข้ายังจำได้ จำได้ดีเสียด้วย  บรรดาผู้คนมากมาย เคยเปรยความสวยงามของข้าไว้
เฉกเจ้าหญิงในนิทาน  แต่ตอนนี้  ทุกพื้นที่ ที่ข้าก้าวผ่าน ข้าจะได้ยินเสียงเซ็งแซ่เสมอว่า  "เจ้าหญิงแสนขาว"
        แสน  คือ ชื่อของข้าเมื่อนานมาแล้ว  แสนขาว เคยทำให้หลายคนที่แรกเจอ หลงคิดว่า
ข้าคือเจ้าหญิงผู้งามอย่างบริสุทธิ์   ตรงกันข้าม  มันคือ  ชื่อที่ประณามด้วยความเกลียด ความชัง
ถึงเจ้าหญิงน้อยผู้เคยแสนดี  แต่บัดนี้  กลับเป็นเจ้าหญิงผู้แสนเย็นชาเหมือนดังหิมะสีขาว
ใครได้สัมผัส ก็จะได้รู้สึก ความเย็นลึก หนาวเหน็บอันแสนจะชินชา
       
บทที่ 2 
  แสงดาวสีเทา 
       " หนาว  ข้าหนาวเหลือเกิน "  เสียงของใครคนหนึ่งร่ำไห้ กังวานไปทั่วทั้งราตรี
    คืนนี้  ผู้คนก็ช่างมากมายเสียเหลือเกิน  ท่ามกลางแสงไฟสว่างไสว  คงทำให้หลายคนรู้สึก
ร้อนผ่าว ตื่นตาตื่นใจ ไปกับมายาแห่งมหานครในคืนนี้  งานเทศกาลประจำปีอาจทำให้หลากหลายผู้คนหลงใหล
แต่  ข้าไม่ใช่หนึ่งในพวกงี่เง่าเหล่านั้นหรอกนะ  ที่ทำเหมือนแมลงตัวน้อยบินเล่นล้อกับไฟ 
สัตว์เหล่านั้นคงไม่รู้หรอกว่า ไฟนะ มันร้อน  มันจะแผดเผาและกลืนกินพวกเจ้าไป หล่อนคิดแล้วพลาง
เดินออกมาจากเมืองอันแสนวุ่นวาย  
        ความเงียบสงัดภายนอกมหานครนี้ อาจทำให้หลายคนถึงกับขนลุก แต่ ไม่ใช่เธอผู้นี้แน่  
แสนชอบที่จะได้ออกมานอกเมืองเช่นนี้   เพราะเธอรู้ว่า ภายนอกนี้ เธอมีเพื่อนมากมาย  มีสายลมเป็นคู่เต้นรำ 
มีพื้นหญ้านุ่มๆ ลู่ตามลม ราวกับผู้คนมากมายกำลังปรบมือให้เธอในคืนนั้น  ผู้ชมนับล้านทั้งเหล่าดาว แสงจันทร์
สายลม  กำลังโบกมือ ก่อนจากลาเธอไป แล้วเธอก็ได้เห็นดาวดวงหนึ่ง เปล่งแสงสีเทา  เธอคงไม่รู้หรอกว่า
อีกฝากนึงของเมือง  มีใครคนหนึ่ง กำลังจ้องมองมันอยู่เหมือนกัน