เส้นทางสายเหงา

นายสายลม

ชีวิตของคนเราบ้างก็ทุกข์  บ้างก็สุข  บ้างก็เศร้า เคล้าคละกันไป  อยู่ที่ว่า ความรู้สึกอย่างใดจะมาก่อน มาหลัง  มานาน  หรือว่า มาไม่นานอย่างใจปราถนา
บางคนมักพูดเสมอว่า  เวลาแห่งความสุขนั้นช่างสั้นนัก  แต่เวลาแห่งความทุขก์  ปวดร้าว มันช่างยาวนาน  อันที่จริงแล้ว เวลาต่างๆ  กันเท่ากัน  ไม่มีสิ่งใดเลยที่แตกต่างกัน 
ไม่มีสิ่งใดเลยที่ผิดออกจากกัน  เวลาที่เท่ากัน  ต่างกันเพียงแค่จิตใจ  ตอนนี้ก็เช่นกัน   ฉันเหงา  เหงาเหลือเกิน  เกินกว่าสิ่งใด   อ้างว้างโดดเดี่ยวเดาย  
ฮันอยู่คนเดียวตามความปราภนาของตนเอง  ที่จะสร้างวันแห่งความสุขทั้งชีวิต  ด้วยการยุติความสุขเล็ก ๆ น้อยๆ ไป  ทุ่มเทให้กับการทำงาน  
บางครั้งก็รู้สึกว่าสนุกไปกับการทำงาน  บางคราวก็รู้สึกว่าอ้างว้างโดดเดี่ยว แต่ทว่า  ความอ้างว้างในตอนนี้ หากว่าผ่านพ้นความรู้สึกเหงา 
เศร้าไปได้ ความสำเร็จก็ไม่ไกลเกินไปแล้วหละ  
การทำงานใดนั้นมันไม่ได้โรยด้วยทางสายหอมหวาน  แต่มันจะเจอกับทางเสียเหงาเสมอ  แต่ว่าปลายทาง มันคือแหล่งที่พักที่ยวยใจจริง  หวังว่าเราคงไปถึงได้
โดยไม่ซะบักซะบอมมากนักนะ 
สักวันเราจะกลับมาดูรอยเท้าก้าวเหงา  ก้าวนี้  แล้วหัวเราะกับมัน