ค่ำคืนวันแห่งความรัก..... ค่ำคืนแห่งความว่างเปล่า......เงียบเหงา อ้างว้าง.. ............ทะเลกว้างกว่ากว้าง............ ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ ....สายลม...โชยเอื่อย... เงาพระจันทร์เสี้ยว...ในผืนน้ำ....วูบไหว... ฟ้าสวย....ทะเลสวย ไม่มีเส้นขอบฟ้า...ขีดกั้น กลายเป็นสีเดียว....ผืนเดียวกัน .................................. แต่ในความจริง....ยังไกลห่าง..เท่าเดิม คนข้างล่างได้แต่ชื่นชมอยู่ไกลๆ...แสนไกล .................................................
เมื่อเย็น...ยังมีคนอึกทึกอยู่เลยนะ แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว...คงหลับใหล อุ่นไออ้อมกอด...คนอันเป็นที่รัก ................................................... ผืนทรายทอดยาวไปสุดสายตา สิ่งที่เหลือ...อยู่ตรงหน้า แค่รอยเท้า....ไม่กี่รอย อีกเดี๋ยว...คลื่นสาดซัดมา ...ก็จะจางหายไป... แล้วรอยหม่นเศร้าในใจฉันล่ะ ...ทำไม.....ไม่ลบเลือน .................................................
เริ่มหนาวแล้ว.... ดวงดาวยังพราวระยิบ... สายลมหนาวโชยเอื่อย ฉันยังยืนอยู่คนเดียว.....ที่เดิม ....ถวิลหาค่ำคืนเก่า ๆ.... นับวัน.....จะแปรเปลี่ยน...จางหาย ไม่ต่างกับรอยเท้า...บนผืนทราย จางหายไป..... เหลือเพียงความว่างเปล่า ทิ้งไว้เพียงความเดียวดาย ....ของสายลม.......
18 กุมภาพันธ์ 2548 09:42 น. - comment id 82892
เป็นถ้อยรำพึงที่สวยงาม ประทับใจ... เห็นภาพตามยามได้อ่าน... แต่งได้ดีมากเลย... :-)
18 กุมภาพันธ์ 2548 10:26 น. - comment id 82893
เหงาจังค่ะ
18 กุมภาพันธ์ 2548 12:48 น. - comment id 82894
::พันดาว:: ที่มา..จากความเงียบ...เหงา จากความรู้สึก.. และความจริง...ที่ดำเนินไป ขอบคุณค่ะ
18 กุมภาพันธ์ 2548 12:51 น. - comment id 82895
::KimBerry:: ....เลือกที่จะเรียนรู้ตัวเอง ก็พยายามใช้ความรู้สึกที่ว่า ...ให้เป็นประโยชน์... ตัวเอง...คือเพื่อนแท้..ในทุกเส้นทาง ....
20 กุมภาพันธ์ 2548 18:08 น. - comment id 82969
เขียนดีจัง ชอบอ่านเรื่องแบบนี้มากเรย
4 มกราคม 2554 13:45 น. - comment id 121064
ใยโดดเดี่ยวนักล่ะหัวใจ.. ทุกคนล้วนมีความทรงจำ ล้วนเคยย่ำผ่านค่ำคืนทั้งแสนธรรมดาและแสนพิเศษ ผ่านคืนวันที่โหดร้ายและสุขสม และเมื่อวันเวลาเหล่านั้นได้ผ่านเลยไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องหวนรำลึก.. ให้ปวดใจ รอยยิ้มที่ปนคราบน้ำตา.. คงเจ็บปวดมากสินะ