ทะเล...สายฝน...กับคนแปลกหน้า...

กิรณา

"มาคนเดียวหรือ?... แฟนไปไหนซะล่ะหนู?"
	คุณป้า เจ้าของบังกะโลริมทะเล... ณ อ่าวหนึ่ง บนเกาะเสม็ด ถามฉัน...
	
	"อยู่อ่าวโน้นค่ะ....เมื่อคืนทะเลาะกัน...เดี๋ยวหายงอนก็ตามมาแหละค่ะป้า..."
	มีซะที่ไหนล่ะ...แฟนน่ะ...ฉันมาคนเดียว...
	แต่เพื่อความปลอดภัย...คงต้องยอมผิดศีลซะหน่อย... 
"อ้อ...หนุ่มสาว ก็แบบนี้ล่ะนะ...นี่กุญแจห้องหนู...เดี๋ยวจะให้คนไปส่งนะจ้ะ..."
	คุณป้าส่งกุญแจห้องพักให้ฉัน...
	
	ฉันเดินตาม ... บ๋อย ... ไปสู่บังกะโลหลังเล็กๆ ริมทะเล ราคาสี่ร้อยบาท...
	มีแค่พัดลมเพดานเก่าๆ  กับ เตียงเก่า ๆ แต่ดีที่มีห้องน้ำอยู่ในห้องพักด้วย...
	ถึงทุกอย่างจะเก่า... แต่ ... มันอยู่บนชายหาดนะ... ได้ยินเสียงคลื่นซัดหาดทราย...
	บรรยากาศช่างดีแท้... 
ฉันล้มตัวนอนบนเตียงเก่าๆ ...
	ระลึกถึงสาเหตุ...ที่ทำให้ฉัน ต้อง ระเหระหน มาถึงเกาะเสม็ด...คนเดียว...
		
	...ความน่าเบื่อ... 
	
	...ชีวิตประจำวันที่ซ้ำซากจำเจ...ความสับสนวุ่นวายในเมือง...???
	...งานที่มากล้นขึ้นทุกวัน...???
	...คน...???....
	...ตัวเอง...???
	...ไม่รู้สิ...ว่าฉันเบื่ออะไร..??? ... อาจจะทุกอย่างที่บอกมานั่นมั้ง..
	เลยหนีมันซะเลย... หนีมาอยู่คนเดียว... 
	เผื่ออะไรๆ ... มันจะดีขึ้น... 
	เผื่อความเศร้า...มันจะจมทะเลหายไปซะมั่ง.... 
............................................................................
	ZZZzzz....zzz.......................................................
	............................................................................				

...เสียงคลื่นซัดสาด....
	...มองเห็นไกลสุดขอบฟ้า....
	...มีทะเลทุกเวลา...แต่บางทีไม่มีเธอ....


เสียงร้องทุ้ม...นุ่ม...และเสียงกีต้าร์...ลอยตามลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง...
	พร้อมเสียงคลื่นซัด....

	เอ...นี่ฉันกำลังฝันอยู่....หรือป่าวนะ...???


...คลื่นซัดหาฝั่ง... เหมือนใจร่ำคร่ำครวญหา...
	...จากกันไปตามเวลา... จากกันให้เธอสุขใจ...


ฉันงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา....เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
	สี่ทุ่มแล้ว....อ้าว...ฝนตกนี่
โปรยฝนปลิวเปียกพื้น เพราะฉันไม่ได้ปิดหน้าต่าง...


แต่ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...
	ฉันพร่ำบอก...ให้เธอเข้าใจ...เพราะรักจริงจริง...
	รักคือการให้...ฉันให้เธอ...


ฉันไม่ได้ฝันนี่...
	ใครกันนะ ร้องเพลงนี้...เพลงเคยคุ้น...ในสมุดบันทึกเล่มสีฟ้า...ในความทรงจำ...

	ฉันเปิดประตูบังกะโล.....
	หาดทรายยามค่ำคืน...คืนที่ฝนตก...
	ทะเลยามค่ำคืน...คืนที่ฝนตก...
	ริ้วฝนพริ้วโปรยปรายเป็นสาย ... ตกต้องน้ำทะเล... ผสมระลอกคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง...

	...เพิ่งเคยเห็น... สายฝนกับน้ำทะเล... 
	ถ้ามีน้ำตาของใครซักคน...ไหลรินตอนนี้ด้วยล่ะก็... อืม...มันก็น้ำเหมือนกันนี่นะ...


...จะมีใครบ้างหนอ ที่พอเห็นใจ ...
	...ความรักสับสนในใจเสมอ ...


เสียงที่ลอยมาตามลมปลุกฉันจากภวังค์...
	ฉันมองหาที่มาของเสียง...เพลง...แห่งความทรงจำ...

	ใครคนหนึ่ง...นั่งอยู่บนพื้นทราย...ข้างโขดหิน...ท่ามกลางสายฝน...

	แต่ท้องฟ้ายามค่ำคืน...คืนที่ฝนตก...
	เมฆดำบางเบา...บดบังแสงจันทร์ ให้เห็นเพียงเงาเลือนลาง...
	ทำให้ฉันเห็นเขาไม่ถนัด...


...ถึงคร่ำครวญหา กลับมาเหมือนเคย ...
	...แต่พอเจอเธอต้องยิ้ม สุขใจ ...
	...ขอเพียงแต่ให้เธอสบาย เท่านั้นก็พอ ...



คงเพราะเสียงทุ้ม...นุ่มนี้กระมัง...ที่สะกดให้ฉัน...
	ลืมความกลัว...
	ก้าวเท้า...ฝ่าสายฝน...ไปตามเสียงร้อง...และ...เสียงกีต้าร์...

	รองเท้าผ้าใบสีขาวคู่เก่ง...ที่ย่ำลงบนผืนทราย...
	...เสื้อยืดสีขาว...กับ...กางเกงยีนส์สีซีดของฉัน...เปียกฝน...



.... To  be  continued ....