ในนามของความรัก

เรไร

 .....ชีวิตมันก็เดินตามทางของมันไปเรื่อย ผ่านกาลเวลา 
.....ไปในเส้นทางของมัน แต่...ความรู้สึกกับคุณ
   ก็ไม่เคยจืดจางลง .... สักนิดเดียว
ยังคงมั่นอยู่อย่างนั้น ยามที่เห็นคุณมีใคร ใคร ไปไหนกับใคร ..... หัวใจมันแค่เพียงอิจฉา...เหมือนหมานั่งมองเครื่องบิน
    จนถึงเวลาที่ผมต้องไปฝึกงาน ที่จังหวัดที่อยู่เหนือสุด
ของประเทศไทย มันเป็นโชคชะตา หรือฟ้ากลั่นแกล้ง 
 คุณเลือกที่จะไปที่เดียวกับผม คุณไปเป็นครูอาสาฯ อยู่บนดอย 
แต่ผมไปเป็นเหมือนจับกัง.... อยู่บนขุนเขาเดียวกัน
เราต่างไปเป็นคนแปลกหน้า ..... แปลกถิ่น ..... 
และคือครั้งแรกที่ได้สนทนากัน ได้เล่าเรื่องราว ต่างๆ มากมาย ..... ได้นั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน .... คุยกันจนมืดค่ำ 
 .... เล่นดนตรีร่วมกันกับเพื่อน ๆ 
ท่วงทำนองดนตรีพื้นบ้าน สะล้อ .... ซอ .... ซึง ....
..... เสียงเหล่านั้นดังก้องกังวาน ในหัวใจของผม ตลอดมา..... 
แต่รู้ไหมว่าผมต้องขี่จักรยานทางกลับที่พัก 5 กิโล ....ทุกวัน 
.....คงเพราะ อย่างนี้ทำให้ผมชอบขี่จักรยาน ... ถึงทุกวันนี้  
..............ในช่วงเวลานั้นอยากจะกอดคุณ แค่เพียงคิด ....... ผมก็อบอุ่นแล้ว......จริง ๆ
	วันเวลา มิตรภาพ ไม่มีที่สิ้นสุด 
แต่ .. ชีวิตคนเราต้องก้าวเดินต่อไปเมื่อถึงเวลา ..... ที่ต้องไป
วันนั้น ..... วันที่คุณได้ห่างหาย ไปนานเท่าใดแล้ว 10 ปี... หรือมากกว่านั้นแน่ 
ผมมิเคยลืม ใบหน้าของสาวน้อย บนรถประจำทาง  ที่ตัวเองต้องตื่นแต่เช้ามาคอยมองทุกวัน
ผมอยากขอบคุณ .. คุณ เหลือเกิน ที่ทำให้เข้าใจ
             ความหมายของคำว่า..... ความผูกพันธ์ .... 
..... ความรู้สึก ดี ๆ ในชีวิต ทำให้ผมมองความรัก
.. เป็นสิ่งสวยงาม  ตลอดมา และตลอดไป
		
       ความรักทุกครั้งที่ผ่านเข้ามา จะลงเอยอย่างไร
      ผมยินดี และดีใจ ที่จะได้ ชื่นชม ดื่มด่ำกับมัน
          แม้ว่า....ดอกรักดอกนี้จะบานบนต้นโศกก็ตาม