สึนามิ

หัวหยิก

ฉันเป็นคนหนึ่งที่ไปประสบเหตุการณ์สึนามิ.. ฉันไปเที่ยวที่หมู่เกาะสุรินทร์เราไปเที่ยววันคริสมาสต์กันที่หมู่เกาะสุรินทร์บรรยากาศดีมากได้ไปเที่ยวพร้อมกับอ้น และ นาธาน นึกอยู่ในใจว่าโชคดีจังได้มาเที่ยวที่สวย ๆ และได้มาพร้อมดาราด้วย เราต่างขออ้นและนาธานถ่ายรูปกัน ทุกคนมีความสุขที่ได้ไปเที่ยวที่เกาะได้ดำน้ำดูปะการังที่สวยงาม  ได้ดูวิถีความเป็นอยู่ของชาวมอแกน  แต่แล้วเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่รู้ว่าจะเกิดและไม่มีใครอยากให้เกิดก็เกิดขึ้นมันมาเร็วและไปเร็วทุกคนต่างตกใจและร้องไห้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น น้ำมาเหมือนน้ำป่าไหลน้ำเป็นสึขุ่นเหมือนน้ำคลอง  มันไหลขึ้นมาเต้นท์ที่พวกเรานอนล้มพันขาคนที่อยู่ใกล้เต้นท์พี่ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่โดนเต้นท์พันขาแต่เราก็ลุกขึ้นวิ่งหนีขึ้นเขาข้าวของสิ่งมีค่าไม่มีอะไรเหลือเลยเรียกว่าเหลือแต่ตัวก็ว่าได้   เราวิ่งหนีขึ้นไปอยู่บนเขาก็จะมีเจ้าหน้าที่อุทยานเขาก็จะแจ้งข่าวให้เราทราบ พี่เขาบอกว่าอีกประมาณครึ่งชั่วโมงจะมีคลื่นลูกใหญ่พัดมา ทุกคนฟังแล้วก็ร้องไห้เหมือนเราต้องนั่งรอความตายเพราะไม่มีทางที่จะทำอะไรได้นอกจากนั่งรอเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่อาจเกิดหรือไม่เกิดขึ้นก็ได้ไม่มีใครรู้เรารอกันจน หกโมงเย็น ต้องวิ่งลงจากเกาะอย่างระมัดระวังเพื่อที่จะไปขึ้นเรือหางยาวแล้วก็ไปขึ้นเรือโอเชียล ซึ่งก็ต้องขอบคุณเรือโอเชียลที่ช่วยชีวิตพวกเรากลับมาได้  ...........เหตุการณ์นี้เป็นเหตุการณ์ที่ไม่มีใครอยากให้เกิดเพราะมีแต่ความสูญเสียและเสียใจทำให้คนที่รักเราเป็นห่วง เป็นการเที่ยวที่คิดว่าจะมีความสุขที่ได้ไปเที่ยวพักผ่อนแต่กลับเจอเหตุการณ์ที่เกือบทำให้คนที่เรารักและรักเราต้องเสียใจ ...ตอนนี้ตั้งใจไว้เลยว่าถ้าอยากทำอะไรก็ต้องทำให้เสร็จดีกว่าคิดที่จะทำตอนที่เราเกือบไม่มีโอกาสที่จะได้ทำ.............