ภาคต่อ/เด็ก....ผู้ด้อยโอกาส

คนเขียนเรื่อง

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมได้มีโอกาสเดินทางไปนอนที่วัดป่าแห่งหนึ่งในจังหวัดพิษณุโลกแต่ต้องเดินทางออกห่างจากตัวเมืองไปหลายกิโลเมตร ที่นั้นถือว่าห่างไกลความเจริญมากพอสมควร  ตอนเช้า ๆ จะได้พบกับชาวบ้านที่นำอาหารมาคอยตักบาตรพระ ทั้งที่อยู่ตามหน้าบ้านของตนเอง หรือมาเข้าแถวเรียง
กันอย่างเป็นระเบียบภายในวัด  ศาลาวัดเปรียบเสมือนเป็นที่ชุมนุมของเด็กๆ ขณะรอคอยถวายภัตตาหาร ทุกคนมี
หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ส่วนใหญ่ถือกระติบข้าวเหนียวกันคนละใบ เด็ก ๆ จะพูดคุยกันด้วยเสียงเบา ๆ ไม่เอะอะโวยวาย หรือวิ่งเล่นซน เหมือนรู้ระเบียบและฐานะของตน เด็กผู้ชายบางคนไปนั่งคอยที่บันไดศาลาตรงที่ล้างเท้าของพระ ถือผ้าเช็ดเท้าคอยที่จะเช็ดเท้าหลวงพ่อหรือหลวงตาที่กำลังจะขึ้นไปที่ศาลา เด็กบางคนได้รับการทักทางจากพระแสดงว่ามากันเป็นประจำจนหลวงตาจำได้ แล้วท่าทีที่กราบและคลานเข่าเข้าไปถวายของพระของเด็กหลาย ๆ คน มีความคล่องแคล่ว ทะมัดทะแมงอย่างที่ผู้ใหญ่ในเมืองต้องอาย มองดูแล้วมีความรู้สึกว่าเสียดายแทนคนในเมืองหลวง รวมทั้งเด็ก ๆ ที่ไม่ได้มีโอกาสสัมผัสกับชีวิตเล่านี้ เห็นแล้วอยากให้พ่อแม่ในเมืองได้มาเรียนรู้ว่ามีวิธีที่จะหาความสุข โดยไม่ต้องสิ้นเปลืองเงินทองได้อีกหลายวิธี ไม่ต้องไปกินอาหารในร้านที่หรู ๆ ดัง ๆ แล้วต้องแย่งกันสั่งอาหาร หรือต้องมีสถานที่เล่นเกมคอมพิวเตอร์ เล่นสเกต 
หรือศูนย์การค้าต่าง ๆ ที่แออัดในเมืองหลวงอยู่ขณะนี้ การเรียนรู้ของเด็กในชนบทที่มีพ่อแม่อยู่ใกล้ชิด หรือไม่ก็ตาม.......
............................"_" ยังไม่จบ